Het jaar zit er bijna op

Nog een paar uren te gaan en dan drinken wij ons jaarlijkse glaasje champagne......Oké, twee glaasjes :)
Gezien het almaar stijgende verkoopvolume van dat spuitwater, zijn wij zeker niet de enigen. 't Heeft ook wel wat zo'n glaasje champagne bij speciale gelegenheden zoals oud&nieuw. Liefhebbers van die bubbeltjesdrank vinden het een goddelijke goedje. Wij vinden het zeker niet vies. Best wel lekker zelfs. Maar toch drinken wij het uitsluitend na de klok van 12 op oudejaarsavond. Een traditie bij de ten Voordetjes. En ach, voor 't geld hoef je het niet te laten. Bij de Aldi verkopen ze 't ook.........Goedkoper kan niet. :)

En tijdens het heffen van de glaasjes prikwijn, kijken we met ons gezin terug op een gezegend jaar. Een jaar waarin wij geen medische 'avonturen' hoefden te beleven. Alles leek normaal te gaan. Wij zijn zelfs allebei geen dag ziek geweest. En dat voor een kahler- en borstkankerpatiënt! Mr. kahler hield zich het hele jaar mooi koest en stabiel.
Ook met Marlies ging het (vanzelfsprekend relatief gezien) dus goed. De pijn bij haar borststreek is dragelijk. Helaas is haar verkoudheid en gesnotter nog niet voorbij, maar daar bleef het gelukkig ook bij.

En dan staan we alweer aan het begin van een nieuw jaar. Hoe zal 2010 er voor ons uitzien? Kunnen we deze situatie handhaven?! Blijft mr. kahler zich koest houden? Zal Jasper slagen en z'n Havo-diploma halen?! Wat er ook gebeurt. Het wordt ongetwijfeld weer een spannend jaar. Maar geldt dat in meer en mindere mate niet voor de meesten van ons?! Heeft niet elk huis z'n kruis ?!

Maar u begrijpt dat ik vooral denk aan m'n lotgenoten. De kahler- en soortgelijke patiënten. Die lopen namelijk niet alleen nu, maar elke dag over ijs. IJs met wakken wel te verstaan! Het vervelende is dat wij niet weten waar die wakken zitten en ze ook nog eens niet kunnen zien! Elk moment kunnen we door het ijs zakken. Het went eigenlijk nooit om met die dagelijkse onzekerheid te moeten omgaan.
Het is dus te hopen dat het flink gaat vriezen :)

En, zoals bij velen gebruikelijk is, hebben wij ook voornemens voor het komende jaar. Zeer goede voornemens zelfs!.......We gaan er o.a. vaker op uit.
We slepen eerst Jasper over de examenstreep en daarna trekken we onze caravan uit de stalling om vervolgens mooie kampeerplekjes te gaan ontdekken.

Carpe Diem!

Kerstkaarten

Na vandaag nog een dag te gaan en dan is het alweer 1e kerstdag. Gezellige dagen vanuit een leuke traditie en de daarbij horende rituelen.
Een van die rituelen is het sturen van wenskaarten. Wij hebben er ongeveer 65 verstuurd. Ik verbaas me elk jaar weer over dit aantal. En het gekke is, elk jaar worden het er meer! Het is natuurlijk leuk om je familie, vrienden, buren en kennissen fijne feestdagen te wensen en om kaarten te ontvangen. Vooral voor de geadresseerden die niet in de buurt wonen en je dus niet regelmatig ziet, is het sturen van een kaartje een leuke oplossing om je wensen over te brengen.

Maar de buren......die stuur je toch geen kaart?! Die zie je bijna elke dag en dan is er toch voldoende gelegenheid om ze even de hand te schudden, een praatje te maken en ze fijne feestdagen te wensen?!
Ja, die krijgen ook een kaart! Soms zie ik de buurmannen en -vrouwen door onze straat rennen om elkaar via een kaartje fijne feestdagen te wensen. En,.... ook wij doen mee aan dat ritueel. Ook wij rennen door onze straat! Elk jaar kijk ik weer opnieuw naar die waanzin en zie ik mijzelf daar ook weer aan meedoen! Ik kan er maar niet aan wennen.
Kennelijk is het ook voor ons moeilijk om daar toch eens een fikse streep door te zetten en het op de meer persoonlijke manier te doen.
Maar nee, elk jaar weer bezorgen ook wij weer bij de meeste buren een kerstkaart. Wel een zelf gemaakte met een door mijn voormalige buurman Edwin gemaakte prachtige foto van ons gezin erop. Dat wel! :)
En dan zetten wij onze naam er ook nog bij: 'Fijne feestdagen. De ten Voordetjes'.... ALSOF ONZE BUREN ONS OP DIE FOTO NIET HERKENNEN.
"Goh, Gerrit. Wie zijn dat toch. heb je die lui wel eens gezien?!. Die hebben ons een kaart gestuurd!", vraagt onze overbuurvrouw aan haar man Gerrit.

En wat ook altijd weer leuk is, is het ontvangen van een kerstkaart van iemand die wij zijn vergeten. Potverdorie, dat kan natuurlijk niet. Dat wij wel van hen, maar zij niet van ons een kaart ontvangen.
Dus, rap nog even een kaartje opgesnord en het adres, die je in dat soort situaties natuurlijk niet in je adresboek hebt staan en dus op het internet moet opzoeken, erop geschreven. En dan de voornamen van hem en haar. Het is wel zo leuk om ze met hun voornamen aan te spreken. Verrek, hoe heten ze ook alweer. Ons kennen ze kennelijk nog wel bij onze voornamen , maar hoe heten zij ook alweer?! Geen idee! Nou, dan noemen we ze gewoon de familie X of Y. En hupsakee, naar hen ook een kaart.

Wat houden we met elkaar toch rare rituelen in stand. Vertonen alleen Nederlanders dit gedrag of doen ze dat in andere culturen ook?........Geen idee, maar ik vermoed van wel.

En voor u als lezer die van ons geen kaart heeft gehad:

Bijzonder fijne feestdagen en een zo gezond mogelijk 2010!

V.l.n.r. Marlies, Jan, Jasper, Mark en Naomi

En wat het koken op 1e en 2e kerstdag betreft, zoals ik dat in onze vorige blog beschreef............ 'k Heb de menu's al twee keer doorgenomen. Dat wordt dus 2 x koken voor Janneman. Het is 2009 en met dit politieke klimaat had ik het kunnen weten. Ahmed en Aad blijven gewoon zitten. Net zo makkelijk :)

Familieberichten en loterijtje

Familieberichten:
Nog een paar weken en het jaar zit er alweer op. Het gaat ook als een speer zeg! Deze week ontdekte ik nog kerstverlichting van vorig jaar dat in een verscholen plekje in onze woonkamer lag! Nu is het alweer zover om het weer te gebruiken in plaats van op te ruimen.

Ook is het alweer exact drie jaren geleden dat ik m'n stamceltherapie in het MST (ziekenhuis in Enschede) onderging en dat ik deze blog begon. Alweer 3 jaren geleden! En gelukkig gaat het nog steeds goed. Ik heb op dit moment wel last van een vervelende kriebelhoest. Dat gaat soms zo heftig dat het lijkt alsof het uit m'n tenen moet komen. Marlies vertrouwt het daardoor niet meer. Ze loopt nu constant met haar GSM in haar hand om direct 112 te kunnen bellen voor het geval ik in zo'n hoestbui blijf hangen.
Gelukkig veroorzaken die hoestbuien geen navelbreuken meer. Daar zijn nu dranghekken geplaatst, waardoor er tijdens zo'n hoestbui geen darmdelen meer eng naar buiten puilen.
Er-rug vervelend die kriebelhoest. Zowel voor mij als de mensen in mijn omgeving. Ik slik daarom codeïne. Dat helpt redelijk goed.

En met Marlies en de jongens? Hoe het daarmee gaat?
Gelukkig ook bijzonder uitsteekbaar.

Marlies heeft helaas nog steeds last van een chronische lijkende verkoudheid. "Nee, mevrouw. Het is geen allergie of iets dergelijks", zegt haar KNO-arts telkens. Maar wat is het dan wél!
Marlies loopt er al drie jaar mee en haar neus ook. Die loopt maar door! De tissues worden bij ons inmiddels per pakketpost bezorgd. Dat is toch niet goed.
Marlies is op een mogelijke allergie gestest, maar daar kwam niets uit. We blijven zoeken naar een oplossing.
Verder gaat het, in relatie tot de situatie vóór de operaties in Groningen, goed.

Mark, Jasper en Jelle:
Ik begin even met Jelle. Jelle heeft ons verlaten. Niet met ruzie ofzo en we hebben hem er ook niet uitgeknikkerd, maar gewoon omdat hij andere woonruimte heeft gevonden. Jelle woont nu in een studentenhuis elders in Enschede. Dat was ook conform de afspraak. Jelle woonde bij ons om van daaruit uit te zien naar geschikte woonruimte. Dat is dus gelukt :)

En Jasper. Jasper ploetert voort met de voorbereidingen voor zijn havo-examen. Voor hem gaat het jaar juist veeeeel te langzaam. Het kan hem allemaal niet snel genoeg gaan. Weg van die middelbare school en weg met dat bijna dagelijkse commentaar van z'n ouders: "Jasper jongen, doe nu even iets aan je huiswerk. Hoe staat het met je werkstuk. Doe nu eerst wat aan de woordjes Engels en ga dan MSN-nen ", enz.
Wat dat betreft zijn wij het helemaal met Jasper eens. Het kan ons niet snel genoeg gaan. Hopelijk kunnen we die periode dan afsluiten en krijgen we eindelijk onze welverdiende rust. Heeeeerlijk lijkt ons dat!
Ik heb al drie vlaggen bijbesteld, want als Jasper voor z'n havo slaagt, steek ik aan alle zijden van ons huis een vlag uit. Dát is voor ons pas een feestdag! :)

En dan onze Mark:
Ik was deze week al van plan om iets over ons gezin te schrijven. Het was alweer verschillende blogs geleden dat ik dat had gedaan. Over de anderen is altijd wel wat te schrijven. Maar over Mark wist ik eigenlijk geen nieuwtjes. Die jongen past goed op, werkt hard, slaapt goed en eet keurig z'n bord leeg. Tja, dan houdt het zo'n beetje op.......Tot gisteren!

We hadden het al een paar keren horen en zien rommelen, maar gisteren werd het Naomi kennelijk teveel en maakte zij de verkering uit. Dat had Mark duidelijk niet verwacht, want het kwam, pats boem, hard bij hem aan. "Is het echt uit Mark? ", vroeg wij hem. "Ja, Paps en Mams. Ik denk het wel", antwoordde Mark met een voor die stemming gebruikelijk gezicht.
Tja, dan sta je als ouders ook in zo'n situatie machteloos. We konden alleen begrip en troost bieden. En dat hebben we vanzelfsprekend ook gedaan. We aten in plaats van vis, chinees. Daar is'ie gek op.
En onmiddellijk na z'n mededeling dacht ik natuurlijk: " YES!!!, toch nog iets voor m'n blog", maar dat heb ik maar niet laten blijken......
Na de chinees kreeg Mark een SMS-je en zagen wij hem vervolgens als een speer richting het huis van Naomi rennen. Naomi woont namelijk dicht bij ons, enkele huizen verderop. Lekker makkelijk...........was dat.
Achteraf bleek hij inderdaad bij haar te zijn geweest, maar het leverde helaas geen positief resultaat op. "Maar, ze fietst vanavond wel met mij vanuit de binnenstad weer naar haar huis", merkte Mark nog even op...
Vanmorgen bleek echter dat Naomi helemaal niet naar haar huis was gefietst!

Ze was naar ONS HUIS gefietst. Het stel had het conflict alweer bijgelegd en HET WAS ALWEER DIK AAN!!
Als ik achterom kijk zie ik ze op de bank zitten. Niet naast elkaar........op elkaar! Weer STAPELverliefd dus :)

Loterijtje:
Kijkt u ook zo uit naar aanstaande donderdag ?!
Wij enorm. Want dan wordt de uitslag van de gemeenteraadsvergadering in Rotterdam over de strandrellen verwacht en daar hangt weer vanaf wie er op 1e en 2e kerstdag bij ons kookt! Marlies of ik. Wij hebben namelijk een familieloterijtje opgezet. Leek ons leuk :)

Als Aboutaleb wordt afgezet, kook ik en als'ie toch in de functie van burgemeester het jaar 2010 haalt, kookt Marlies.
Het was nog behoorlijk 'knokken' voor de keuze 'Aboutaleb wordt afgezet'. Die wilde Marlies namelijk ook. Marlies kookt al bijna elke dag en zij wil ook wel eens een keer rust. Maar, zij stemde in met dit loterijtje, dus dan geldt dat niet.
Om die keuze te mogen hebben, moesten we zelfs eerst een lucifertje trekken. Wie de langste trok, mocht de keuze van het vertrek hebben. En, u raadt het al, dat was ik dus :)

Ik heb Marlies wel weer getroost met Aadje Meiboom. Ik heb haar beloofd dat, wanneer hij aanblijft, ik op 2e kerstdag zal koken!
Nou, u weet het nu dus al: Marlies kookt op beide dagen :)

Dat wordt smullen, want Marlies kan heerlijk koken!
Hoewel.....de gemeenteraad gaat niet over de rechtspositie van een korpschef. Dus dat wordt nog spannend!

Ramses Shaffy: Laat me / Vivre

Geluid hard aanzetten

Prachtig!

Sinterklaas bestaat niet & declaraties

Sinterklaas bestaat niet:
Ik denk dat ik een jaar of 6 á 7 was toen ik enigszins begon te twijfelen aan de hippische kunsten van de Goedheiligman. Ik vond het bijzonder knap dat hij met z'n schimmel over al die puntdaken galoppeerde. Als ik 's-avonds in bed lag hoorde ik nooit een harde gil of een stevige vloek, eeeh kreet, gevolgd door een enorme klap wat dan zou aangeven dat de lieve Sint met schimmel en al van het dak was gesodemieterd. Ook hoorde ik nooit vreemde geluiden van een door de schoorsteen kruipende zwarte Piet.
Toch lag er regelmatig een cadeautje in de vorm van lekkers in m'n schoen en was de winterwortel verdwenen..... Hij moest dus wel bestaan. Hoe kon dat anders?!
Ik was de jongste van een gezin van vijf kinderen. Ik vermoed dat ze met z'n allen erg hebben genoten van mijn rotsvaste geloof in de Goedheiligman.
Maar, zoals ik al aangaf, begon ik geleidelijk aan te twijfelen aan de echtheid van de Lieve Sint. Uiteindelijk had ik het, net als elk kind van mijn leeftijd, door dat het allemaal flauwekul was. Een jaarlijks terugkerend sprookje. Toen het ook nog door m'n ouders werd bevestigd was het definitief: Sinterklaas bestaat niet!

Natuurlijk was dat voor mij een enorme teleurstelling. Mijn geloof in de Goedheiligman was oprecht en ik kreeg daarbij ook nog regelmatig cadeautjes en snoep! Nou, dan geloof je als kind graag!
Maar, de vanzelfsprekend goed bedoelde mededeling van m'n lieve en zorgzame ouders confronteerde mij met de harde realiteit. Weg droom!

Deze situatie was voor mij extra wrang omdat wij destijds een behoorlijk streng gereformeerd gezin vormden en ik dus in nóg een GoedHeiligman geloofde. Voor die GoedHeiligman gingen wij elke zondag tweemaal naar de kerk. Maar het grote verschil was dat ik deze GoedHeiligman nooit zag en Hij gaf zeker geen snoep en cadeautjes. Zijn 'zwarte piet' op de kansel dreigde zelfs met hel en verdoemenis als je stout was of het waagde aan Hem te twijfelen.
Ik werd er bang van.

En uitgerekend in die Heilgman moest ik wel blijven geloven. Nou, dan raak je als kind van 6 toch behoorlijk in de war kan ik u verzekeren. Ik probeerde nog enige twijfel te zaaien door de vergelijking te maken met de onmogelijkheid dat Sinterklaas op z'n schimmel over de daken galoppeert met dezelfde onmogelijkheid dat Hij over het water kon lopen. Maar die poging heeft het tot heden niet gehaald.........geloof ik :)

Inmiddels ben ik 52 en kahlerpatiënt. Welke Sinterklaas heeft die kahler in mijn schoen gedaan?! Ik vermoed geen van beiden.

Nu geloof ik in een heel andere GoedHeiligman. Zijn naam is Dr. de Groot. Hij draagt geen mijter, maar een witte jas en is hematoloog in het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Deze GoedHeiligman is driedimensionaal, geeft bij vragen direct duidelijk antwoord en geneest niet door gebed, maar door het verstrekken van medicijnen en therapieën.

En er is nog een voordeel. Zijn boodschap is niet bedoeld voor het hiernamaals, maar voor het heden! Niet onbelangrijk moet ik zeggen :)

Declaraties:
Er is landelijk veel commotie over het declaratiegedrag van een groep waarvan je het eigenlijk niet verwacht. De korpschefs van de landelijke bromsnorbrigades. Dat zijn toch de heren en dames waarvan je als burger maximale onkreukbaarheid en rechte ruggen verwacht. Maar kennelijk maakt geld ook deze lieden week. Op zich natuurlijk niet zo verwonderlijk. Het blijven tenslotte mensen.
In ons Twentse dagblad las ik o.a. de naam van het voormalige opperhoofd van het Twentse korps dhr. Deelman. In het artikel las ik dat hij kaas en sigaren bij de Aldi had gekocht als........relatiegeschenk!
Hij kocht kaas en sigaren bij de Aldi om er vervolgens iemand mee te plezieren. Want dat is de bedoeling van een relatiegeschenk. Kaas en sigaren van de Aldi........als RELATIEGESCHENK !! Hoe verzin je het!

Ik heb niets tegen de Aldi. Wij doen er wekelijks boodschappen. Het toiletpapier is lekker zacht en het bleekwater bleekt perfect en (het belangrijkste) het is lekker goedkoop! Goedkoper kan niet.
Dat geldt dus ook voor die kaas en die sigaren. Goedkoper kan niet. Deelman kreeg in 2008 € 4760,14 representatietoelage en kocht voor misschien € 0'14 kaas en sigaren bij de Aldi. De rest ( plus ook nog € 4907,33 voor werving & behoud!) stak hij dus .......in de achterzak van z'n politiepantalon??

Stel je voor, je bent de ontvanger van dat relatiegeschenk. Dan twijfel je toch enigszins aan de bedoelingen van de gever?? Dat is toch een regelrechte belediging??
Daarbij hoop ik voor hem dat hij voor het inpakken de prijsjes van de verpakking heeft gepeuterd, anders ligt het er wel heel erg dik op!
Als je iemand iets geeft, dan geef je toch minstens iets dat je eventueel ook voor jezelf zou hebben gekocht. Dat mag toch iets kosten?!
Bij het kopen van een relatiegeschenk of cadeautje denk ik toch echt niet meteen aan de Aldi.
Maar ja, ik ben natuurlijk ook geen korpschef :)

18

Zaterdag, zondag en zelfs vandaag kreeg Jasper visite voor z'n verjaardag. Zaterdag kwamen al z'n kameraden op z'n 18e jaar een proost uitbrengen....en nog een keer proosten.....en nog een keer en nog een keer......hik.
Zondag kwam de familie langs. Ook hartstikke gezellie natuurlijk! :)
En vanavond nog een paar luitjes. Tjonge, de jolijt kon maar niet op.

Maar, 18 jaar is dan ook wel een mijlpaal.

LANG ZAL HIJ LEVEN!!

't Stift

Grieta Spannenburg kondigde het gisteren op radio 2 al aan. Vandaag, donderdag 19 november, zou het droog en zonnig zijn. Ideaal wandelweer. Voor ons dus een uitstekende gelegenheid om er weer eens op uit te gaan. Dat werd trouwens ook hoog tijd, want de afgelopen weken hadden we uitsluitend binnen gebivakkeerd. Enerzijds om Jasper te motiveren en te helpen in z'n strijd richting Havo-examen en anderszijds omdat het al enige tijd pokkenweer is. Wandelen in de regen is bij ons niet favoriet.

In ons Twentse dagblad werd vanmorgen paginagroot een 8,1 km lange wandelroute rond het buurtschap 't Stift ( Zie foto) beschreven. De redactrice die de wandelroute voor ons onlangs had verkend, vond het een uitermate geschikte route voor een mooie herfstwandeling.
Nou, dan moeten we dat vandaag maar'es gaan doen.

Na een eenvoudige maar overheerlijke brunch bij een plaatselijk cafe/restaurant strikten we omstreeks 12.30 uur de veters van onze wandelschoenen en zijn we de paarskleurige pijltjes van de betreffende route gaan volgen. Kort na de start liep onze wandelpoging al in de krul, want we misten het derde bordje en liepen dus kort na de start al verkeerd. Hierdoor promoveerde de wandelroute van 8,1 naar ongeveer 9,5 km :(
Terug op de route hebben we vervolgens erg genoten van de harde wind en het altijd weer prachtige Twentse landschap met de nog groene weiden, de vele bosperceeltjes met hoge essen en de prachtige houtwallen. Een prachtig typisch Twents coulissenlandschap.

We wandelen, zoals u in deze blog misschien wel hebt gelezen, wel vaker. Op zo'n doordeweekse dag als vandaag is het veelal erg rustig. Dat wandelt natuurlijk heerlijk en je hebt daardoor ook nog een redelijke kans om (groot) wild te zien.
Maar vandaag was duidelijk te merken dat over deze route een artikel in de krant had gestaan.
We kwamen ze tegemoet en we werden er zelfs door ingehaald. De abonnees die ook door het artikel waren geïnspireerd.
Bij het derde wandelkoppel maakte ik dan ook de opmerking: "Ik zie dat u ook een abonnement op de Tubantia hebt!". De mannelijke helft schoot meteen in de lach en antwoordde: "u hebt helemaal gelijk!".
Halverwege de route kwam ik ook nog een oud-collega met zijn vrouw tegen. Ook zij waren door het betreffende krantenartikel op het idee gebracht.

Zo zie je maar weer. Wandelen is niet alleen goed voor je lijf, maar ook voor de sociale contacten :)

3 en griepprik

3:
De uitslag van m'n tweemaandelijkse bloedonderzoek is weer bekend. Deze keer staat het getal van de m-proteïne (zoals u inmiddels weet is dit de mate van activiteit van mr. kahler) weer op 3. Van 2 naar 3 dus. Nog steeds stabiel laag volgens mijn contactpersoon op het ziekenhuis. Ook de overige bloedwaarden zagen er prima uit. Het komt ook overeen met hoe ik mij voel. Uitstekend! :)

Griepprik:
Van veel mensen in mijn omgeving hoor ik dat zij òf een oproep hebben gekregen voor de traditionele griepprik òf eentje voor de prik tegen de 'beruchte' Mexicaaanse variant. Ik heb geen van beide ontvangen! Natuurlijk is dat een foutje in de administratie bij mijn huisarts, maar dat vind ik niet zo'n probleem. Ik wil namelijk helemaal geen griepprik!

Ik ben inmiddels 52 en kan mij niet herinneren dat ik griep heb gehad. Ik ben buiten m'n kahler nooit echt ziek geweest. Één of twee weken met griep in bed??? Ik kan mij er niets bij voorstellen. Nooit meegemaakt.

Onlangs voelde ik mij niet helemaal fit en was ik twee dagen wat moe en hangerig. Dat was dan kennelijk mijn griep. Ik doe het dan wat rustiger aan en ga vroeg te bed. De volgende dag voel ik mij weer als vanouds.

Dus, ondanks mijn kahler zit het met mijn weerstand nog wel goed. Dat evenwicht wil ik met een griepprik niet verstoren.
Zo'n prik veroorzaakt namelijk een beetje griep om de antistoffen in het lichaam te activeren. Ik, maar geen enkele arts, kan voorspellen wat zo'n beetje griep(prik) bij mij gaat doen. Een grote kans dat het goed gaat, maar die kansberekeningen ken ik inmiddels wel. Die zijn voor mij/ons allang geen leidraad meer.

Ik ben inmiddels van alle kanten over de voors en tegens geinformeerd en heb dus besloten deze prikacties aan mij voorbij te laten gaan. Geef ze maar aan de FC-Twente selectie. Die kunnen natuurlijk niet achterblijven bij hun Almelose collega's........ :)

PC

Onlangs begaf m'n printer het. Ondanks dat ik nieuwe cartridges had geplaatst en de nodige print-herstelhandelingen had verricht, bleven de kleuren door elkaar lopen.
Oké, dan maar een nieuwe.
Deze keer werd het een zgn. Alles-in-Een-printer. Kopiëren, scannen en......printen.
Deze combinatie scheelde ook een stopcontact, want daarmee kon ik m'n inmiddels overjarige scanner (ook) aan de kant schuiven.
Nu nog even de software installeren en klaar is Kees.......

Precies volgens de instructies installeerde ik de aanstuurprogramma's. Maar ondanks verwoede pogingen en verschillende vieze woordjes lukte het niet om de printer aan de praat te krijgen. Wat wél uitstekend lukte was het instabiel maken van m'n pc-besturingsyteem. 'k Had de hele zaak in de krul. Ook dat nog!

Uiteindelijk ontdekte ik het euvel met die printer en werkt het apparaat nu uitstekend, maar de pc bleef in de war!
Om de haverklap weigerde hij dienst en verbood het besturingsysteem mij om op het WorldWideWeb te surfen.
Vandaag was ik het zat en heb ik alle software eraf geknikkerd en de besturingsoftware er weer 'nieuw' opgezet.

't Is nu 22.15 uur en de klus is zojuist geklaard.
Zoals u ziet, kan ik weer surfen op het web, maar is het inmiddels te laat voor een nieuwe blog.

Dat wordt dus weer uitstellen. :(

Confronterende realiteit

Al enige tijd volg ik de blog en had ik regelmatig mailcontact met kahler-collega Ine. In de eerste helft van oktober begon Ine aan een stamceltherapie in het MST te Enschede. Ondanks wat ongemakken verliep de therapie volgens schema. Morgen, woensdag 4/11, zat haar therapie erop en mocht ze hoogstwaarschijnlijk naar huis.
Zover is het helaas niet gekomen. Ine is gistermiddag plotseling overleden. Zomaar. Zonder thans nog duidelijke oorzaak overleden.

Heel erg jammer voor Ine. Vreselijk voor haar familie en confronterend voor mij en misschien wel meer lotgenoten. 'k Ben er kapot van! De werkelijkheid kan bijzonder confronterend zijn!
Ine is 54 jaar geworden. Natuurlijk veel te jong om nu al dood te gaan!

Ik wens haar familie en iedereen die zich hierbij betrokken voelt veel sterkte!

Kiespijn(slot) en MRI

Kiespijn(slot):
Nou, ten Voorde. Nu weten we het wel met die kiespijn. Dit is nu al de 3e keer dat je over die kies begint.
Oké, dit is dan de laatste keer. Het hoeft trouwens ook niet vaker, want het probleem is opgelost :)
Maandag jl had m'n tandarts z'n herfstvakantie erop zitten en was ik weer welkom. Op een opnieuw gemaakte röntgenfoto was te zien dat de antobiotica-kuur goed z'n werk heeft gedaan. Ik hoef gelukkig geen plaats te nemen in de stoel bij de kaakchirurg. Wel is er nog iets ontstekingrestant zichtbaar en dat wordt dinsdag 10/11 weggeboord. Heeeeerlijk dat boren....
'k Zie d'r echt naar uut :(

MRI:
Vanmorgen ( 1/11) stond een MRI-onderzoek op de agenda. Onlangs had ik behoorlijke pijn in m'n onderrug. Omdat m'n kahler-avontuur in 2006 begon met een behoorlijk grote tumor op m'n heiligbeen, was ik bang dat dit ding weer tot leven was gekomen. Om daar achter te komen is een MRI-onderzoek noodzakelijk.
Klokslag 10.30 uur lag ik in m'n boxershort op de harde plank van het MRI-apparaat. Tjonge, wat een vreselijk oncomfortabel ding is dat zeg. Waarom zijn die dingen altijd zo hard.
Kennelijk is er geen medische term voor het woord 'comfortabel' beschikbaar. De ziekenhuis-bedden en -matrassen zijn er in de loop van de jaren al stukken op vooruit gegaan. Nu de behandelapparaten nog. Waarom bedekken ze die tafels niet met tempur of zoiets. Dat ligt heel wat beter en kun je je ook beter ontspannen. Deze keer duurde het onderzoek ook nog bijna een vol uur!
Ach, op zich is zo'n onderzoek goed te doen. Ik heb het al verschillende keren ondergaan. Alleen deze keer begon m'n rechterschouder op te spelen. Ik begon onderwijl behoorlijke last te krijgen van m'n latent aanwezige muisarm. De zeurende pijn begon met de minuut toe te nemen. Het eerste kwartier van de MRI-sessie was het nog redelijk te verdragen, maar daarna begon de pijn behoorlijk toe te nemen. Tja, wat nu?!
Ik kon de sessie onderbreken door op de bel te drukken, maar dan moet deze sessie uiteindelijk toch weer vanaf het begin worden over gedaan. Moet ik nog langer op die plank liggen. Ietsje anders gaan liggen, kan niet, want ik moet juist 100% stil blijven liggen.
Uiteindelijk zag ik kans om m'n hoofd, want dat werd niet gescand, langzaam naar links te draaien. Dat hielp iets. Pfff. Kon ik het onderzoek toch nog uitzitten....eeeh -liggen en verder luisteren naar het heerlijke radioprogramma 'De Sandwich'.

En dinsdag a.s. 3/11 is het weer zover. De tweemaandelijkse kahlermeting. Ik voel me nog steeds goed, dus ik zet in op (weer) 2........minder mag ook!

Klok, Kiespijn(nog meer vervolg) en Nieuwe Provider

Klok:
Ik ben moe en lusteloos. Het is zo'n prachtige zachte herfstdag. Een echte wandeldag. Maar ik heb er de energie niet voor. Ik hang wat op de bank en zap een beetje langs de tv-zenders.
Dat heb ik elk jaar rond deze datum. 'k kan er steeds slechter tegen wanneer ik gestoord word in m'n slaap. Het lukt me dan bijna niet meer om de slaap te hervatten.

Vroeger, in m'n vrijgezellentijd, had ik daar geen moeite mee. Toen was m'n lichaam een stuk veerkrachtiger en kon ik er beter tegen. Als ik bijvoorbeeld in het weekeinde na het stappen 's nachts voor een sanitaire stop even op moest staan, sliep ik na de donatie gewoon weer verder. Geen probleem.
Dat gebeurde trouwens alleen in het weekeinde, want dan kreeg ik iets meer vocht dan gemiddeld te verwerken. De biologische plaswekker wekte mij dan uit m'n dromen, waarop ik vervolgens naar het witte keramiek waggelde. Wat ik daar vervolgens allemaal deed, kon ik mij de volgende dag nauwelijks herinneren. Ik bleef gewoon doorslapen. Volautomatisch werd het allemaal keurig afgewerkt op het toilet, om vervolgens weer heerlijk verder te dromen................over Marlies natuurlijk. Want daar had ik toen bijna verkering mee :)
Maar, dat zomaar doorslapen is de laatste jaren toch wel anders geworden.
Elk jaar rond deze datum moet ik rond 02.00 of 03.00 uur opstaan en dat valt me dus steeds zwaarder.

Ik heb me nu voorgenomen om dat volgend jaar toch anders te doen.
Dan verzet ik de klok gewoon 's-morgens, als ik eerst heerlijk heb (uit)geslapen!.....

Kiespijn(vervolg):
Het gaat nog steeds goed met m'n kies. Geen pijn, maar nog wel een iets verdikte omgeving.
Morgen maakt m'n tandarts opnieuw een foto om te kijken of het allemaal oké is. Zo niet, dan zit er helaas niets anders op dan de kaakchirurg de wortelpunt eraf te laten zagen. Spanneeend.

Nieuwe provider:Bijna is het zover. De zaak is aangesloten en werkt bijna naar wens. En 'de zaak' betreft de nieuwe internet-, tv- en telefoonaansluiting. Maar, ondanks een hoop gepruts met kabels e.d. is het dus nog niet helemaal voor elkaar. Zo kunnen wij wel 'naar buiten' bellen, maar kunnen anderen ons op ons huisnummer niet bereiken. Hopelijk wordt dat komende week weer mogelijk.
En die digitale tv. Tjonge, dat is toch wel een verschil zeg! Wij hebben nog van die oude tv's met zo'n bult aan de achterkant. Ze doen het nog goed, dus weggooien vinden wij zonde. We dachten dat wij redelijk goed beeld hadden, maar met dat digitale signaal kan het nog een stuk beter.
Maar voordat ik dat voor elkaar had, heb ik wel verschillende aansluitmogelijkheden tussen de digitale ontvanger, de tv en de videorecorder moeten uitproberen. Alle combinaties die ik probeerde werkten op de een of andere manier, maar het perfecte digitale tv-beeld kreeg ik maar niet voor elkaar.
Dan kwam ik weer kabels te kort, dan hield ik weer een kabeltje over. Vandaag had ik de juiste mix gevonden. Ik hield tot m'n verrassing een kabel en een signaalsplitter over, maar het werkt allemaal prima.
Kan Marlies vanavond weer naar Yvon Jaspers kijken :)

Nu de telefoon nog.

Kiespijn(vervolg) en telefoonlijn

Kiespijn( vervolg):

Ik ben nu ruim een week verder en het spannende avontuur met m'n wortelpuntontsteking is nog niet helemaal ten einde. Vrijdag jl. nam ik m'n laatste antibioticum-pil. Het gaat de goede kant op, maar ik vermoedde dat één kuurtje de strijd niet kon winnen. Dan nog maar een kuurtje er achteraan. Dat vond m'n tandarts ook en nu ben ik dus bezig met een nieuwe serie van 20 ontstekingkillers.

Met een beetje geluk kan ik de kaakchirurg dit keer overslaan :)

Ik ben de laatste weken wel een beetje aan het sukkelen. Pijn in m'n onderrug, pijn in m'n kaak en nu ook pijn in m'n rechterbovenarm. Dat is onmiskenbaar het begin van een zgn. muisarm. Ik heb in het verleden een keer last gehad van een tennisarm. Dat is ongeveer hetzelfde en ook er-rug vervelend. Maar een muisarm? Nee, dat nog nooit.... Tot nu dus.

Ik heb natuurlijk meteen maatregelen genomen om een flinke muisarm te voorkomen. Nu bedien ik de muis met m'n linkerhand. Dat is wel even wennen moet ik zeggen, maar zeker niet onmogelijk. Voor op m'n werk heb ik zo'n zgn. trackball besteld. Dat schijnt ook een goed preventiemiddel tegen een muisarm te zijn. Ik vond het altijd rare dingen die trackball-muizen. Een soort steunzool voor pc-gebruikers. Maar als het inderdaad helpt, ben ik snel om.

Het typen gaat gelukkig nog zonder pijnklachten..:)

De telefoonlijn:

Ook ik ben gezwicht voor het verkoopaanbod van een andere provider.

Het aanbod was voor ons aantrekkelijk omdat wij voor dezelfde kosten meer producten krijgen, plus nog enkele interessante tv-cadeautjes. Tja, wie wil dat niet?!

En daarbij ook nog een monteur die het gratis komt aanleggen. Nou, dat was helemaal top natuurlijk.

Mijn vraag aan de provider: "Ik heb drie telefoon-, vijf tv- en vier internetaansluitingen. Zorgt de monteur ervoor dat dit allemaal zo blijft? ".

Antwoord van de helpdeskmejuffrouw: " Meneer ten Voorde. Alles blijft zoals het nu bij u is en de monteur gaat niet eerder weg dan wanneer het allemaal werkt".

Afgelopen dinsdag 7 oktober ging de bel en daar stond meneer de monteur.

Ik liet de situatie met betrekking tot onze aansluitingen zien en aangekomen bij de telefoon fronste hij z'n wenkbrauwen.. "Maar die telefoon kan ik helemaal niet aansluiten", merkte hij op. "Het punt waar de telefoon het huis binnenkomt (het zgn. isra-punt) zit niet bij de plaats waar de coax-kabel van de tv binnenkomt. Dat gaat niet goedkomen", vertelde de monteur verder.

"ja, mooi is dat", reageerde ik verbaasd. "De vrouwenstem van de helpdesk beloofde dat alles door u zou worden aangesloten !".

"Hahaha, ja! Dat hoor ik wel vaker. Die werkloze studenten van de helpdesk snappen er helemaal niets van. Die hoeven niet naar de klanten om het aan te sluiten. Nee, zoals u het wilt, kan ik het niet aansluiten. Er moet eerst een telefoonlijn naar het coaxpunt worden getrokken en........... dat moet u zelf doen!"

Vervolgens verliet de monteur weer ons huis. Voorlopig geen andere provider dus.

Maar........ik had het abonnement van m'n huidige provider al opgezegd en dat loopt per 22/10 a.s. af. Als ik het voor die datum niet voor elkaar heb, heb ik dus geen internet en telefoon meer en lopen we tevens het risico om ons telefoonnummer te verliezen.

Ik ben dus maar meteen aan de slag gegaan om het voor elkaar te maken. Omdat ik tot dusver alles zelf had aangelegd, herinnerde ik mij dat ik jaren geleden twee telefoonlijnen vanaf het isra-punt in de keuken naar de woonkamer had getrokken. Een lijn voor de telefoon en een 'je weet maar nooit waar het goed voor is-lijn'. Die lijn bood hoogstwaarschijnlijk uitkomst. En omdat deze in de woonkamer lag, was'ie al dicht in de buurt van het coaxbeginpunt.

Aaah, de oplossing is dus simpeler dan ik had gedacht.Vloerluikje even open, telefoonlijntje pakken, even doorknippen en naar het coaxpunt trekken. Klaar is Janneman :) ...

De telefoonlijn had ik snel gevonden. Maar er lagen, zoals ik al vertelde, TWEE lijnen. Een van de twee was dus in gebruik,......maar welke?? De twee lijnen waren identiek en ik had verzuimd ze te markeren. Tja, ik kan natuurlijk op goed geluk gaan knippen, maar misschien kan het ook anders.

Beide lijnen begonnen bij het Isra-punt. Als ik nu aan één van de lijnen trek, dan kan Jasper misschien aan de bewegingen zien welke lijn het is. Zo bedacht, zo gedaan.

Ik trok aan een lijn en Jasper zag de niet in gebruik zijnde lijn bewegen. "Ja pap. Die is het!".

"Weet je het zeker?", vroeg ik nog.

"Ja, die je nu hebt is de loze lijn", antwoordde Jasper overtuigend.

Knip................En ja hoor. De verkeerde! De telefoon was onmiddellijk zo dood als een pier :(

Jasper had het wel goed gezien, maar door de verstrengeling met andere lijnen trok ik aan de ene en bewoog de andere lijn. Heppik weer.

Anderhalf uur later en bij de inmiddels 20-ste poging aangekomen waarbij het weer niet was gelukt om die verrekte kleine verbindingsstekkertjes aan de doorgeknipte uiteinden te krijgen, vond ik het welletjes. Dan maar geen stekkertjes. Met hobbytape lukte het ook.

De lijn doet het gelukkig weer. En de andere lijn? Die ligt nu bij het coaxpunt te wachten op de installatiemeneer.

Donderdagmorgen 22/10 wordt alles hopelijk correct aangesloten.

"Ja pap. Dat is de lijn die je bedoelt!" :(

Dierendag en kiespijn

Dierendag:
Na m'n vorige stukje zat ik vandaag toch enigszins met een dilemma. Moet ik in het kader van dierendag dat verjaagapparaat een dagje uitschakelen om de buurtpoezen nog één keer de gelegenheid te geven om op hun favoriete plekje te kunnen toiletteren of toch maar niet.Nou, vooruit dan maar. Èèn dagje nog en dan is het mooi geweest.

Kiespijn:
Met m'n rugpijn, waarover ik het enkele blogs terug had, gaat het alweer een stuk beter. Als ik m'n rug niet teveel belast gaat het prima. Maar ik ben nogal een bezig baasje en dan valt het niet altijd mee om rustig aan te doen. Gelukkig springen Mark en Jasper meteen bij als ze zien dat ik last krijg.
Zo ook gisteren bij het opstapelen van onze jaarlijkse 'openhaardhout-opstapel-klus'. Na een half uur begon ik m'n rug al behoorlijk te voelen. "Paps, ga maar naar binnen. Wij doen de rest wel", riepen ze samen. De schatten :)

De rugpijn verdween en daarvoor in de plaats heb ik nu een ontstoken wortelpunt van een kies in m'n bovenkaak.
Die kies begon al voor m'n fietsavontuur op te spelen. Ik ben toen rap naar 'de beste kleinkunstenaar op de vierkante centimeter' oftewel m'n tandarts gegaan. Die pakte meteen goed uit met een fikse wortelkanaalbehandeling. Het bleek helaas niet afdoende om de ontsteking te stoppen. Ik ben nu bezig met een stevige antibioticakuur om daarmee het optreden van een kaakchirurg te voorkomen, maar ik ben bang dat dit niet gaat lukken. Ik heb niet het gevoel dat de kuur helpt. Dat wordt dus hoogstwaarschijnlijk het bekende hak- en breekwerk bij de kaakjongens met die enge tangen op het ziekenhuis.

Ach, ook daarmee heb ik inmiddels ruime ervaring. Dit wordt dan de 5e keer. De geluiden van het gekraak in het kaakbot (ik heb kennelijk harde botten) zo vlak bij m'n oren is vervelender dan de operatie zelf. Daar voel je niets van. M'n kaak werd elke keer zodanig verdoofd, dat ik na twee dagen nog pijnloos op m'n lippen kon bijten.

Naast deze wortelpuntontsteking ligt er echter nog een serieus gevaar op de loer, nl. kaaknecrose.
Dat is een zeer pijnlijke en moeilijk behandelbare vorm van kaak(bot)ontsteking. Gebruikers van het botversterkingsmiddel APD hebben een verhoogde kans op deze aandoening. Ik ben zo'n gebruiker! En juist daarom wil ik graag zo spoedig mogelijk actie om dat te voorkomen.
Volgende week toch maar even nader overleggen met m'n contactpersoon in het ziekenhuis en m'n tandarts.

Wordt vervolgd.

2e fietspoging en kattenverjaagapparaat

2e fietspoging:
Het is alweer verschillende blogs geleden dat ik schreef over onze poging om per fiets Maastricht te bereiken. Dat was in juni en de betreffende blog vindt u hier.

Afgelopen weekeinde, zaterdag 19/9 en zondag 20/9 om precies te zijn, hebben wij ( Han en Jan) de in die blog aangekondigde 2e poging ondernomen. En ook nu hebben we Maastricht niet bereikt.
Gelukkig kwam dit nu niet door de regen, maar door een andere oorzaak oftewel m'n werk.
Desalniettemin hebben wij twee dagen onder bijzonder goede weersomstandigheden heerlijk gefietst. 165,5 km in totaal.
De eerste dag 105km en de 2e dag de rest. M'n dagafstandsplanning viel een beetje tegen. Ik had de eerste dag 85 km berekend. Maar omdat tussen Arnhem en Nijmegen veel LF3-bordjes ontbraken hebben we wat kilometertjes moeten omfietsen om weer op de route te komen. Vooral rond Huissen was dat een probleem. Daar hebben we het bord 'Welkom in Huissen' minimaal 3 keer gezien. Er kwam gevoelsmatig geen eind aan. Het lukte ons maar niet om dat dorp te verlaten.
En we hebben natuurlijk ook veel gelachen :)

De volgende dag zijn we vanuit Broekhuizenvorst weer terug richting onze eindbestemming Nijmegen gefietst.
We hebben nog geen plannen voor volgend jaar, maar de LF1, langs de Nederlandse en Belgische kust, schijnt ook mooi te zijn.

Kattenverjaagapparaat:
Bij ons hanteren wij het motto: 'Wie van dieren houdt, houdt geen dieren'. Oké, we hebben vissen in onze vijver en er springen twee kikkers rond, maar dat is het dan ook. Die vissen hebben wij gedwongen om in onze vijver te zwemmen, maar die kikkers hebben zich vrijwillig bij ons aangemeld.

Veel van onze buren hanteren met betrekking tot het houden van dieren echter andere normen. Tengevolge daarvan hebben wij naast honden ook relatief veel katten als buurtbewoners. De honden(drollen)overlast is na het plaatsen van bordjes en aanspreken van op heterdaad betrapte hondenbezitters behoorlijk verminderd. Maar de overlast van die schijtende snoezepoezen begint nu langzamerhand de spuigaten uit te lopen. De buurtpoezen hebben kennelijk in onze tuin een favoriete plek gevonden om even op de hurken te gaan zitten. Die plek is al op ruime afstand te ruiken. Getver !
Ik weet niet wat fabrikanten allemaal door dat kattenvoer draaien, maar het meurt in iedergeval enorm als het onder de staart van Minoes weer tevoorschijn komt.

Ik heb al verschillende middeltjes geprobeerd om die beesten uit onze tuin te weren. Kattenschrik, Koffiedik, Dikkiedik, noem maar op, maar niets hielp echt. Juist op het moment dat ik overwoog om op Ebay een 9mm Kalashnikov aan te schaffen, werd ik geattendeerd op een apparaatje dat door middel van een hard geluid die spinnende zoogdieren verjaagt. Een bewegingssensor ziet de katten naderen om vervolgens een hoge frequentie aan geluid te gaan produceren.
Het geluid is voor (volwassen) mensen niet hoorbaar, dus houdt het apparaat ons niet uit onze slaap. Een bijkomend voordeel is dat dit apparaat, in tegenstelling tot mijn voorgenomen aankoop op Ebay, bijzonder diervriendelijk is.

Hopelijk is het ook net zo effectief :)

Weer 2

Vanmorgen, 14/9, belde ik mijn rots in de medische branding (Tineke Duyts) van het MST te Enschede. Met betrekking tot mijn ziektebeeld is zij mijn deskundige aanspreekpunt voor alles wat er in mijn situatie noodzakelijk is. Zij weet alles van Kahler en aarzelt niet om actie te ondernemen wanneer zij of wij samen vermoeden dat er iets niet in orde is.
Zo heeft zij er ook voor gezorgd dat ik voor zondag 1/11 alweer op de rol sta voor een MRI-onderzoek..........Op zondag???
Ja, op zondag. De rij wachtenden voor u is kennelijk zo lang dat de sterke magneten van het MRI zelfs in de weekeinden moeten draaien om aan de behoefte te kunnen voldoen.

Ik heb de laatste tijd namelijk last van hardnekkige pijn in de onderrug. Precies op de plaats waar alle ellende in 2006 begon. Om te zien wat daar aan de hand is, is een MRI wel zo handig. Speculeren heeft geen zin. Ik wacht gewoon af of er via de MRI iets te zien is. Tot die tijd niet te zwaar tillen. Dat wordt dus zitten bij het plassen.... :)

Wat nu vandaag erg belangrijk is, is de uitslag van het tweemaandelijkse bloedonderzoek. Dat was een zeer verrassende en tevens verheugende uitslag. Vorige keer was de waarde van het M-proteïne gestegen van 2 naar 3. En nu was het weer 2. Weer gedaald dus. En dat zonder ondersteuning van medicijnen!
"Hoe is dat mogelijk", vroeg ik aan Tineke. Zij kon het ook niet verklaren.
Maakt niet uit. Zo lang het zo blijft, ben ik uitermate tevreden! Hoe lager, hoe beter :)

Zaterdag a.s. 19/9 doe ik samen met m'n fietsmaat weer een poging om in drie dagen van Arnhem naar Maastricht te fietsen. Met deze uitslag in m'n gedachten wordt dat extra genieten!

Inkuilen, Gestopt en Uitslag

Inkuilen:
Je ziet ze vooral tijdens zonnige zomerdagen in de maanden augustus en begin september. De landbouwmachines die gras maaien en het daarna van het veld halen om in te kuilen. Ingekuild gras dient in de wintermaanden als veevoer voor de op stal staande koeien.
Ach, gewoonlijk zie je ze vanuit de auto als je onderweg bent. Je schenkt er geen bijzondere aandacht aan. Wat is daar nu aan, zo'n landbouwactiviteit. Allemaal 'ver van m'n bed gebeuren'. Ik kom uitsluitend in de buurt van de boerende medemens als ik buiten de bebouwde kom achter een tractor moet hangen en verdorie niet kan inhalen en als ik bij de groenteboer ben om een landbouwproduct uit te zoeken. Toch is het een fascinerende bedrijfstak waar de technische ontwikkelingen zeker niet hebben stilgestaan. Dat bleek ons tijdens een mooie fietstocht.

Afgelopen week fietsten wij in de omgeving van Vasse. Een prachtig klein plaatsje in de buurt van Ootmarsum, in ons mooie Twente. Het was een prachtige zomerdag en daarom hadden wij besloten er een mooie fietsdag van te maken.
In de verte hoorden we enorme herrie van landbouwmachines. Toen we bij de veroorzakers ervan waren gearriveerd, zagen we twee grote landbouwmachines in actie met het oprapen van half gedroogd gras. Ik ben even afgestapt om dat eens goed te bekijken.
Het was een grote trekker met daarachter een grote silo-aanhanger. Daarnaast reed een zogenaamde 'motorinkuilmachine' die het gras van het veld pakte en via een koker in de aanhanger van die trekker blies. Zie foto.
Het was duidelijk te zien dat de jongetjes op die apparaten dit niet voor de eerste keer deden. Het was een schouwspel van perfecte samenwerking. Ze bleven exact synchroon rijden, waardoor er geen grasspriet verloren ging. OOK IN DE BOCHTEN!. Knap hoor.

Enig idee met welke snelheid dit allemaal gebeurde?!............... Nee, natuurlijk niet met 120 km/u. De precieze snelheid weet ik niet, maar het verbaasde mij zeker. Ik schat met een snelheid tussen de 25 en 30 km/u scheurden ze over het weiland. Binnen ongeveer 5 minuten was het gras op dat weiland, ter grootte van drie voetbalvelden, opgeraapt om vervolgens ons voorbij te scheuren, op weg naar het volgende weiland.
Ik vond het zo fascinerend dat ik er zelfs een blog aan heb geweidt.

De prachtige 31 km lange fietstocht is voor klanten gratis beschikbaar bij hotel/restaurant 'Tante Sien' en na het bestellen van een kop koffie ben je al klant :)

Gestopt:
We zijn allemaal jong geweest. We hebben allemaal wel eens onverstandige dingen gedaan. Jeugdzondes noemen we dat. Stomme dingen die in meer en mindere mate mede bepalend zijn geweest voor je toekomst. Soms kon je ze gelukkig achter je laten, maar soms word je er tot op de dag van vandaag nog mee geconfronteerd.
Dat geldt vooral voor de rokende medemens. De meeste rokers zijn er in hun jeugd mee begonnen en worden nu dagelijks, bij elke sigaret die ze opsteken, met deze jeugdzonde geconfronteerd. Niet zelden hoor ik hen zuchten: "Was ik er maar nooit aan begonnen".

Wij roken niet......meer. Toen Marlies en ik elkaar leerden kennen waren wij niet meer echt piep. Ik was 23 en Marlies 26.

Ja, ik val toevallig op rijpe vrouwen :) Vrouwen met een gelijkwaardige volwassen geest zal ik maar zeggen. Tja, dan moet je op de leeftijdsladder toch eerder naar boven kijken, dan naar beneden....... of krijg ik nu een heleboel boze mailtjes?!

In die periode rookten wij allebei. Marlies shag over de longen en ik zo nu en dan kleine sigaartjes voor de sfeer en de geur. Ik kon niet over de longen roken. Wel geprobeerd natuurlijk. Dat moment vergeet ik nooit meer.
"Je moet eerst flink aan de sigaret zuigen en dan de rook in één teug inademen. Heerlijk!", werd mij door ervaren rokers geadviseerd.
"Nou, oké. Dan zal ik dat maar even doen", dacht ik.......................
Na slechts één teug dacht ik dat ik een serieuze poging tot zelfmoord had ondernomen. Vreselijk! Ik hoestte vanuit het diepste puntje van m'n longen en liep bijna paars aan van benauwdheid. Dat duurde enkele minuten. Erg lange minuten moet ik zeggen. Tjonge, ik snapte er toen geen sikkepit van dat mensen roken lekker vonden en er ook nog aan verslaafd konden raken. Ik in iedergeval NIET! Dit was mijn eerste en tevens laatste sigaret die ik ooit heb gerookt.

Zoals ik al vertelde heb ik wel sigaartjes gerookt. Maar die dingen hoef je niet over de longen te roken. Ik rookte ze ook niet. Ik liet ze opbranden. Een beetje paffen voor de sfeer en natuurlijk om indruk te maken op Marlies.
Gelukkig hebben wij de laatste sigaar en sigaret heel lang geleden gedoofd!

Inmiddels hebben Mark en Jasper een leeftijd bereikt waarop zij ook zijn gaan proeven van het tegenwoordig ruime assortiment aan genotsmiddelen. Gelukkig hebben zij daarin tot nu toe geen zorgwekkende keuzes gemaakt. Zij beperken zich tot een biertje en..........een SIGARET! Althans wat Jasper betreft. Mark beperkt zich tot het gerstenat. Bij voorkeur van het plaatselijke merk.

Maar Jasper tot vandaag dus niet. Hij rookt(e) en was daar naar ons toe ook heel open over.
We hebben er wat af geadviseerd om hem tot inkeer te brengen. Zelfs de vreselijkste longfoto's op internet schrikten hem niet af om, buiten onze aanwezigheid...dat wél, een peuk op te steken.

Nu wordt hij binnenkort 18 en zien wij een uitgelezen kans om hem van het roken af te krijgen.Jasper wil dolgraag zijn rijbewijs halen. Hij ziet z'n broer in z'n blitse auto en dat ziet hij ook helemaal zitten.
Gisteren, 12/9, hebben we een serieus akkoord met Jasper kunnen sluiten.
Wanneer hij met ingang van heden in alle omstandigheden ECHT STOPT met roken van welke rookwaar dan ook, zullen wij financieel garant staan voor zijn rijbewijs. (Donaties van enthousiaste lezers zijn natuurlijk welkom :)
Maar, rookt hij vóór z'n 21ste verjaardag tóch weer, dan betaalt hij het door ons betaalde deel terug!
Wij houden enorm veel van onze lieve Jasper en vertrouwen hem 200%..............maar we zijn natuurlijk niet gek :)
En soms worden de bewijzen dat'ie (weer) rookt je in de schoot geworpen. Zie foto.

Nu maar hopen dat'ie straks geen brokken maakt.

Uitslag:
Morgen is het weer zover. De uitslag van het tweemaandelijkse bloedonderzoek. Hoe zal de waarde van het M-proteïne eruit zien? Nog steeds 3 of hoger?
Morgenavond zal ik de uitslag op m'n blog zetten.

Jelle en familieweekeinde

Jelle:
En 'opeens' bestaat ons gezin niet uit 4 maar uit 5 personen. Een Drentse ooievaar van het merk Opel leverde vorige week woensdag (19/8) onze nieuwe aanwinst af. We noemen hem Jelle, net als z'n vader en moeder dat doen. De geboorte is inmiddels ruim 18 jaren geleden en nu hebben ze Jelle dus bij ons achter de deur geschoven. Juist door die laatste actie maken z'n vader en moeder het zeer goed. "Eindelijk rust!", hoorde ik hen nog naroepen toen zij, nadat de laatste tas was uitgeladen, met gierende banden onze straat uitvlogen. Dat belooft dus nog wat!....


Nee hoor. Flauwekul natuurlijk. Jelle is een alleraardigste rustige jongen die deel uitmaakt van de nieuwe lichting UT-Twente studenten. Hij had nog geen geschikte woonruimte gevonden en komt een poosje bij de ten Voordetjes wonen om van daaruit naar een leuk studentenverblijf te zoeken.
Ook leuk voor Mark en Jasper, zo'n leeftijdgenoot.
Daarbij hebben wij z'n ouders een flinke poot uit kunnen trekken met betrekking tot het te betalen kostgeld. Dus we hopen dat het vinden van geschikte woonruimte behoorlijk zal tegenvallen :)

Oeps...dat had ik beter niet kunnen schrijven, want z'n ouders lezen deze blog ook.....

Familieweekeinde:
Komend weekeinde wordt naar verwachting bijzonder leuk. Dan houden we met mijn familie een neven- en nichtenbijeenkomst, waarbij de ouders ook zijn uitgenodigd, op een camping in de prachtige omgeving van het Twentse Reutum.
We gaan met onze caravans en tenten in de vorm een zigeunerkamp bij elkaar staan en bouwen zaterdagavond een dik feest rond dampende BBQ's en glazen heerlijk alcoholhoudend druivensap. Als het weer een beetje meewerkt, wordt het helemaal top. We hebben er zin in :)

Nog één dag te gaan, Dierentuin en huidige situatie

Nog één dag te gaan en dan zit het vakantieverlof erop. Het waren heerlijke weken. We waren tengevolge van onze voorgaande regenvakanties bijna vergeten dat het juist tijdens die periode de bedoeling is dat de zon schijnt. Ik denk dat het alweer enkele jaren geleden is dat wij tijdens onze vakantie zo'n aaneengesloten periode mooi zomerweer hebben gehad. Heerlijk!
Maar, het is ook wel lekker om weer met het normale werk- en leefritme te starten.
Dat betekent echter niet dat onze caravan voor dit jaar al in de winterstalling wordt geparkeerd. De meeste campings zijn tot 1 oktober geopend. Dus, als we nog een paar dagen gelegenheid hebben, gaan we er zeker nog even met de sleurhut vandoor :)

Dierentuin:
Gisteren hebben we met ons allen een dagje Burgers Zoo in Arnhem gedaan. Daar is sinds m'n laatste bezoek, ongeveer 30 jaren geleden, een hoop veranderd. Dus, alleen daarom al de moeite waard om dat eens te bekijken.
Kort na het passeren van de entree zag ik het al. De nijlpaarden en walrussen lopen daar nu gewoon tussen het publiek en zitten zelfs met een bak patat of dikke sorbet in het restaurant.
Ik ben zeker niet slank, maar wat daar die dag liep zeg! Tjonge, hoe kan het toch allemaal groeien zonder wortel....

Wat in het park verder opviel was vooral Burgers Ocean. Een gigantisch aquarium ( 8 miljoen liter zeewater!) dat door rotspartijen in verschillende compartimenten was opgedeeld. In de compartimenten waren verschillende situaties voor verschillende soorten vissen nagebootst. Voor liefhebbers zeker de moeite waard om te bekijken.

Huidige situatie:
En hoe is het verder met de ten Voordetjes.
Nou, gelukkig in hoofdzaak onveranderd goed. In één van de vorige blogs vertelde ik al dat m'n M-proteïne-gehalte iets is gestegen. Van 2 naar 3. Eigenlijk nog niets aan de hand.
8 september a.s. wordt m'n bloed weer onderzocht en zal duidelijk worden of het slechts een eenmalige of een doorgaande stijging betreft. Spannend dus.
De situatie van Marlies is gelukkig ongewijzigd goed. Het lijkt erop dat haar situatie nu stabiel is. Ze is niet helemaal pijnvrij, maar er valt volgens haar goed mee te leven.

Oh ja. Ze heeft een nieuwe strijkplank!.......Óók belangrijk :)

Vakantieblog: dag 13, (laatste vakantieblog)

Dat het vandaag erg warm was hoef ik u niet te vertellen. Dat hebt u zelf, althans de lezer in Nederland, ook ervaren.
Wij horen niet bij de categorie zonaanbidders, dus ondanks het uitstekende strandweer viel onze keus niet op een dagje braden op het strand. Voor wandelen en fietsen vonden wij het te warm, dus besloten wij Veere eens te gaan bekijken. Daar konden we in onze heerlijk gekoelde auto naartoe rijden. Maar ja, daar aangekomen is het wel de bedoeling dat je uitstapt.......Alsof je vanuit een koelkast rechtsreeks in een kachel stapte. Alle uitgestelde transpiratie brak ineens los.

Maar ook Veere was de moeite waard. De bezienswaardigheden zijn er beperkt, maar het haventje en de hoofdstraat zijn wel erg leuk.
In die hoofdstraat werd juist een oud sportief gebruik, het ringsteken, opgevoerd. Het bleek een heuse wedstrijd te zijn waar de winnaar ook echte bekers kon winnen. De spelregels zijn simpel, maar volgens mij valt het nog niet mee om zo'n ring te steken.

De bijrijder, die naast de koetsier op de bok zit, moet tijdens de behoorlijke draf van de ervoor gespannen Belgische knol de punt van een korte lans door een boven de weg hangend ringetje steken. Diegene die dat het vaakst voor elkaar krijgt heeft gewonnen.
Het was een leuk aangekleed geheel. De deelnemers waren geheel in klederdracht gekleed en de rijtuigen waren mooi versierd.
Ongevaarlijk vond ik het niet. Het werd gehouden in een smalle straat waaraan verschillende terrasjes waren gesitueerd. Daar liepen vanzelfspekend her en der toeristen met kinderen. Daar tussendoor denderden dus die koetsen. Je zult maar even niet opletten zeg!
Dan was dat meteen je laatste vakantiedag......Maar wel een mooie met dit prachtige weer.

Morgen breken we de boel op en gaan we weer terug naar ons (ook) mooie Twente.

Vakantieblog: dag 12

Vreselijk! Wat een kater was dat gisteravond tijdens de wedstrijd FC Twente-Sporting Lissabon.

Het leek de hele wedstrijd zo veelbelovend en uitgerekend één minuut voor het einde, in de blessuretijd, wordt het toch nog 1-1 en ligt Twente eruit voor de Champion League. Tja, 't Is jammer :(

Vandaag was het bloedheet in Zeeland. En er was weinig wind. Dat is hier meestal de verkoelende factor. Maar vandaag dus niet. En opeens........begon het zowaar licht te regenen. Omstreeks 15.00 uur begon het te sputteren en dat duurde verder de hele middag. Wij hadden er geen last van, want wij zaten onder de luifel heerlijk te lezen.

Wat ook opmerkelijk is. Er zijn weinig tot geen vervelende insecten. Ik heb nog geen mug gezien. Ook gewone vliegen zijn er nauwelijks en zelfs de in Nederland heersende wespenplaag is niet in Zeeland doorgedrongen. Althans niet in Renesse en omgeving. Zo hier en daar komt er eentje kijken, maar daar blijft het tot nu toe bij.

Dat is een mooie bijkomstigheid, want als hun aantal toeneemt kunnen die zespotige terroristen een vakantie behoorlijk vergallen.

Zoals ik al opmerkte zaten Marlies en ik vandaag een (ont)spannend boek bij onze caravan te lezen. Kwam er opeens een bontgekleurde straatmuzikant ons veldje oprijden. Op zijn ingenieuze muziekkar kon hij zich met verschillende muziekinstrumenten tegelijk begeleiden. Voor een straatmuzikant klonk het niet onaardig moet ik zeggen en zijn repertoire was breed. Van de beatles tot K3. Het duurde maar even tot ons veldje vol stond met campinggasten.

Toch leuk van de camping om zoiets te organiseren.

Vakantieblog: dag 11

Vakantieblog dag 11. Inderdaad, geen dag 10. Ondanks onze vakantie is het er niet van gekomen. Tja, ook tijdens de vakantie moet je keuzes maken.

De oorzaak was Middelburg. Gisteren stond Middelburg op het programma voor een bezoek. Nou, dat was een bezoek ook meer dan waard en daarom bleven we er langer hangen dan was gepland. Het heeft een prachtig en gezellig centrum. Het staat nog vol met karakteristieke oude panden en een behoorlijk aantal prachtige kerken. We hebben geen enkele kerk van binnen bekeken, maar de gebouwen zijn goed onderhouden en zien er daardoor erg mooi uit. Daar omheen is het bezaaid met gezellige terrasjes.
Vakantie en terrasjes vinden wij een uitstekende combinatie. Tijd zat :) Dus dat werd een latertje.

En vanavond alweer de return tussen FC Twente en Sporting Lissabon. Als geboren tukker is dat natuurlijk een belangrijke wedstrijd! De TV heb ik al aanstaan. Vorige week slaagden ze erin om met 10 spelers 0-0 te houden. Vanavond moeten ze winnen om door te stomen naar de Champion League.
Potverdorie zeg!! 't Is nog maar 2 minuten bezig en het staat al 1-0 voor Twente!!
'k Ga gauw verder kijken :)

Morgen schrijf ik verder.

Vakantieblog: dag 9

Vandaag begon met lichte regen, maar dat veranderde in tegenstelling tot de rest van het land snel. De zon brak langzaam door en die is de rest van de dag niet meer weggeweest. Gisteren hadden we een vermoeiende dag gehad (strandwandelingetje gemaakt), dus vandaag besloten we een rustdag te houden. Tenslotte was het zondag, dus dat kwam mooi uit.

Omstreeks 12.30 uur genoten we samen van een brunch onder de luifel en deed Jasper vervolgens de afwas. Dat kwam hem alweer slecht uit . Tja, dat kan gebeuren als je er zelf voor kiest om elke dag de ontbijt-/brunchafwas te doen. Mark en z'n vriendin doen elke dag de avondafwas. En wie doen de overige klussen?!...........Juuuuuist!

Als u kinderen in deze leeftijd hebt of heeft gehad weet u hoe het veelal werkt. Na het ontbijt zijn the kids goed wakker. Het buikje is vol en dan willen ze meteen actie. Nee, geen actie in de vorm van klusjes, maar met vrienden chillen of iets anders leuks. Nee, zeker geen afwassen.
"Oh, gatsie. De afwas moet ook nog". Horen we Jasper dan zuchten.
We hebben Jasper al een paar keer een ontwijkpoging horen roepen: "Mam? Kun jij voor één..".
"NEE!. Ik doe de afwas niet", interrumpeert Marlies voordat hij zijn zin kan afmaken.
Want Marlies weet al precies wat hij wil vragen. Of Marlies voor deze ene keer de afwas wil doen, want hij moet zo nodig dit of dat. Of hij heeft over vijf minuten al een afspraak, enz.
Daar trappen wij niet meer zo gemakkelijk in.
"Ik mag het toch wel vragen?", verontschuldigt Jasper zich dan.
"Tuurlijk jongen. Je mag alles vragen. Dat heb je bij deze gedaan. Succes verder met de afwas":)

Hij kan het goed hoor..........dat afwassen.

Geen afwas, dus tijd genoeg voor een spannend boek

Vakantieblog: dag 8

De tijd gaat ook in de vakantie snel. De eerste week zit er alweer op.
Het was wel even wennen op zo'n giga camping met al die ogenschijnlijk aaneengesloten activiteiten met de daarbij horende geluiden. We hebben natuurlijk wel vaker op een grote camping gestaan, maar dan zochten we een plek in de luwte van zowel de zon als mogelijke herrie. Op deze camping was dat niet mogelijk. Alle beschikbare zgn. toeristenplaatsen waren rond de recreatieruimten en -velden gesitueerd. Wel mooie ruime plaatsen voorzien van alle comfort.
Maar, inmidels zijn we er aardig aan gewend en bevalt het ons prima.
Jasper, Mark en z'n viendin hebben aansluiting gevonden bij een groep leeftijdgenoten en voelen zich al helemaal thuis. We gaan in zowel het weer als het vermaak nog een mooie week tegemoet.

En natuurlijk weer heerlijk gewandeld langs de vloedlijn op het strand. Kopje cappuccino (deze keer met schuim) bij een strandtent. Helemaal top :)

Lekker slenteren langs de vloedlijn

Vakantieblog: dag 7

Is het niet de harde wind die ons uit onze slaap houdt, dan is het wel wat anders. Wat dat betreft hebben we het op deze camping wel getroffen zeg! :(
Vannacht was het kennelijk de beurt aan een onophoudelijk huilend kind. Tjonge, wat kon dat jochie schreeuwen zeg. Er kwam geen eind aan. Opeens was het afgelopen en verkeerden we in de veronderstelling dat het kind eindelijk in slaap was gevallen. Maar niets bleek minder waar en begon het blèren opnieuw.
Ach, we hadden zowel met het kind als met de ouders te doen. Het kind kon er waarschijnlijk niets aan doen en de ouders wisten hoogstwaarschijnlijk ook niet wat ze er mee aan moesten. Wij weten hoe hopeloos zo'n situatie kan zijn. We hebben het met onze jongens ook allemaal meegemaakt.

Maar uiteindelijk was het stil en konden we eindelijk gaan slapen..............dachten wij.
Na ongeveer een uur kwamen Mark en Jasper terug van hun stapavontuur. Wij hoorden hen niet arriveren want we lagen eindelijk heerlijk te slapen. Opeens werd met veel kabaal de deur van de caravan geopend en stond Jasper binnen. "Sorry, 'k kan echt niet ophouden".
Potverdorie! Hebben we al jaren de huilperiode achter de rug, krijgen we dit!!
We hebben vandaag de afspraken over het toiletgebruik aangescherpt en doen straks opnieuw een poging tot een ongestoorde nachtrust.

Verder was het een prima dag hoor! Weer heerlijk gefietst.

Vakantieblog: dag 6

Gisteravond begon het zomaar opeens. De wind stak behoorlijk snel op en nam gestaag in kracht toe. Uiteindelijk zaten er rukwinden bij die onze caravan zelfs deed schudden. En dat bleef dus de hele nacht en dag doorgaan. Het schuim waaide vanmiddag zelfs van m'n cappucino. Het vloog rakelings langs Marlies. Bleef er verdorie gewoon cafè au lait over. Het is nu 19.30 uur en nu pas begint de wind af te nemen.
Hierdoor hebben wij dus slecht geslapen.
Sinds vorig jaar hebben wij zo'n knikarmluifel aan de caravan. I-DE-AAL zo'n ding. Maar bij harde (ruk)winden maakt het apparaat behoorlijke herrie. Een geknap en gekraak van jewelste. Het leek behoorlijk heftig, waardoor ik vannacht regelmatig ging kijken of de luifel er nog wel aan zat. Kennelijk horen die onheilspellende geluiden er allemaal bij, want de luifel gaf verder geen krimp en zit er nog ongewijzigd goed aan. Niks aan de hand dus :) 't Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat :)

Zo, nu eerst een Bavaria ........of zoiets.

Vakantieblog: dag 5

Dit keer een extra korte blog, want ik kom er zojuist achter dat er een live uitzending op tv is van FC-Twente tegen Lissabon.
Ik kijk met één oog naar de tv en zie dat Twente in de eerste minuut al bijna een goal maakt. Dat belooft dus een mooie wedstrijd te worden.

Verder niet zoveel opmerkelijks gedaan vandaag. Echt vakantie dus :)
Nog wel even een stuk hout uit m'n voet laten peuteren door de EHBO-er van dienst van onze camping. Deze EHBO-er was kennelijk met vlag en wimpel voor z'n EHBO-examen geslaagd, want hij deed het erg voorzichtig en zonder pijn te veroorzaken. Pleister erop en klaar was Kees.....of Piet...... geen idee hoe hij heet.
Het bleek een splinter van ruim 5 á 6 mm. Waarschijnlijk een cadeautje van een strandwandeling. 't Ding was er net op tijd uit, want het geheel begon al te ontsteken.

Perez maakt uit een vrije trap bijna een goal. Bijna......nog steeds 0-0 dus. 'k Ga gauw verder kijken.

Vakantieblog: dag 4

Vandaag was het tijd voor actie. Na een bewolkte morgen brak tegen de middag de zon langzaam door en beloofde Grieta Spannenburg via radio 2 dat het voor de rest van de dag droog zou blijven.

We pakten onze fietsen en hebben een prachtige route via de zgn. knooppunten naar Burgh-Haamstede gefietst. Ondanks de tegenwind was het goed te doen. Hoewel......in dit deel van de route moesten we wel even de Mont Ventoux van Schouwen-Duiveland nemen. Een steile duin met een hellingspercentage van 10% ! Het was dus gedeeltelijk ook een wandeltocht :)
En naderhand had ik een rooie kop van jewelste........... zonnebrandcrème vergeten :(
Gelukkig bleek de schade mee te vallen.

Bij een percentage van 10% stap je graag af!

Vakantieblog: dag 3

Gisteren prees ik het weer nog, maar vandaag werden we toch weer getrakteerd op het voor ons vertrouwde beeld van regen en kou. Dat was volgens mij niet conform de weers-voorspellingen.

Vandaag begon het toch al niet zo best.

Denk ik op vakantie te zijn en dus te kunnen uitslapen, staat rond 07.00 uur opeens Jasper aan ons bed.

"Paps. Een meeuw heeft de vuilniszak geplunderd. Alles ligt eruit en dat beest maakt zo'n herrie dat ik er niet van kan slapen!!"

"Ja, mooi is dat zeg!. Ik kan nu van jou niet slapen", antwoordde ik enigszins geagiteerd.

"Ja, daar kan ik ook niets aan doen hoor. Ruim jij het even op, ga ik weer even verder slapen.....", was het ludieke antwoord van Jasper en hup, weg was'ie weer.

Potverdorie, stond ik om 07.00 uur vuilnis te scheppen in plaats van lekker uit te slapen.

Tja, ik had het kunnen weten. Meeuwen zijn leuke beesten, maar iets minder als ze het op je vuilniszak hebben gemunt :(

Vakantieblog: dag 2

Zondag 26 juli 2009:
Vandaag is het onze 2e vakantiedag. Het is wel even wennen. Niet aan de vakantie op zich, maar aan het weer. Het is namelijk comfortabel warm en zonnig. Dat zijn twee elementen die wij doorgaans op onze vakanties missen. Toch wel aangenaam moet ik zeggen.

U denkt nu misschien: vakantie en toch een blog? Heeft die ten Voorde een computer in z'n caravan?

Inderdaad! Ik heb deze keer de laptop van Mark even geleend. Nee, niet voor m'n werk. Dat kan wel drie weken wachten. Maar voor buienradar :) en om een vakantieblog te kunnen bijhouden. Ik heb namelijk het voornemen.. om elke dag een stukkie over onze vakantie te schrijven. Leuke anekdotes en situaties die ik/wij zoal tijdens onze vakantie meemaken. Dat lijkt mij dus leuk en tijdens je vakantie moet je juist dingen doen die je leuk vindt!

Gisteren, zaterdag 25 juli 2009, arriveerden we op onze giga-camping in Zeeland. Het is een qua faciliteiten goed verzorgde camping. Grote plaatsen die voorzien zijn van alle comfort. De 2 in 1 tent voor onze jongens en de viendin van Mark, waar ik enkele blogs terug al over schreef, past er ruim op. Het valt kennelijk niet op dat het stiekum twee tenten zijn, want de campingpolitie hebben we nog niet op bezoek gehad.

Voor rustzoekers is deze camping in ernstige mate ongeschikt! Bijna elk uur van de dag activiteiten die worden ondersteund met muziek en andere herrie. Daarnaast zijn er veel campinggasten die hun stereo-installatie kennelijk niet kunnen missen en dus van huis meenemen. Dat resulteerde erin dat wij meteen al ruimschoots kennis konden maken met de favoriete muziek van onze nachbar. Een jong gezin met een duits paspoort en kennelijk grote fans van K3 (voor hun kleine Heidi und Heinz) en Schlagers voor zichzelf. De meegenomen stereo stond gisteravond zo luid dat het zelfs voor die Kampfpolizei te gortig was. " Of sie die muziek etwas minder laut machen können", sprak der kampfpolizist die Deutsche leute zu. Hè, hè, endlich ruhe.
Vanmorgen deden onze duits sprekende campingasten nog een poging, maar toen heb ik in m'n beste duits hierover ook maar even een aufmerkung gemacht.
Campinggeluiden van welke aard ook, zijn natuurlijk geen probleem. Maar die hinderlijke herrie van radio's en tv's (van de buren) vinden wij vreselijk!

Uit pure frustratie renden ze meteen naar het strand om een enorm diepe kuil te graven.

Verder wel aardige mensen hoor. We delen samen de waterkraan :)

3

Sinds mijn stamceltherapie (SCT) in december 2006 verkeerde ik in de euforie van het constante getal. Het getal 2 om precies te zijn. Dit getal vormde vanaf die SCT een belangrijk ijkpunt in m'n leven. Het betekende dus veel voor mij. Elke twee maanden hoorde ik met enige geruststelling het getal weer noemen. Het getal gaf mij hoop voor de toekomst en elke twee maanden meer vertrouwen in m'n lichaam. Ik was ontzettend blij met dit getal, maar toch vond ik het getal '2' niet perfect. 1 vond ik eigenlijk beter en 0 was het ultieme doel waar ik over droomde.

Ik ben niet de enige die op deze manier met getallen bezig is. Dat doen alle kahlerpatiënten!

Vanaf het moment dat de ziekte kahler wordt vastgesteld, beheersen de getallen je leven. Vooral het getal dat de hoeveelheid M-proteïne aangeeft is van belang. Juist dat moet, in tegenstelling tot die van de overige bloedwaarden, zo laag mogelijk zijn. Liefst nul. Maar dat lukt helaas niet vaak.

Nul wil zeggen: geen meetbare M-proteïne in je bloed en/of urine. Dan is mr. kalher niet meer actief of zelfs verdwenen. Dat is dus het ultieme doel waar elke kahlerpatiënt naarstig naar streeft. Slechts enkele weten dat doel te bereiken en nog minder dat ook zo te houden.

Mij is het tot heden niet gelukt. Lange tijd zat ik op het getal 2, maar vrijdag (17/7) bleek het te zijn gestegen naar 3...... Mijn euforie werd ruw verstoord! :(

Wat betekent dit nu?

Nog niets. Indien het op 3 blijft, is er (nog) niets aan de hand. M'n behandelend internist zal dan nog geen actie ondernemen en het geheel nog even aanzien.
Wanneer dit echter het begin is van een gestage stijging, wordt de situatie anders. Dan zal er worden ingegerepen indien het ergens tussen de 5 en 10 is gestegen. Ik zal dan weer medicijnen moeten gebruiken die mr. kahler zal proberen terug te dringen.
Allemaal nog niet zo erg, mits die medicijnen goed hun werk doen en de bijwerkingen beperkt blijven.

Maar zover is het nu nog niet. Eerst maar even afwachten hoe het zich ontwikkelt. Na het eerstvolgende bloedonderzoek in september weet ik meer................en u ook, want dan zal ik daarover weer een blog schrijven.

En nu eerst met Marlies en onze jongens op vakantie. Heerlijk :)

Slakken

Het regent alweer enkele dagen behoorlijk. De vakantie is in Noord-Nederland vrijdag jl. (4/7) van start gegaan en ik vermoed dan ook dat veel vakantievierende Gröningers, Drenten en Tukkers reikhalzend uitkijken naar wat meer zon.
Toch heeft dit weer ook weer z'n voordelen. Alles wat nu valt, valt tenminste niet na 25/7. Want dan gaan de ten Voordetjes met ons buitenverblijf oftewel de caravan naar Zeeland. Ik moet trouwens nog zien of het weer dan beter is, want wij zijn langdurig geabonneerd op regen, veel wind en onweer tijdens onze vakanties. We zullen het zien :)

Verder is regen natuurlijk onontbeerlijk voor een bloeiende tuin. Ja, zo leert u nog eens wat :)
En nu wij een hovenier in ons gezin hebben, staat onze tuin er altijd piekfijn bij. Maar spelbrekers liggen ook in de tuin constant op de loer. In ons geval was dat een leger slakken. Onze tuin is kennelijk een waar Walhalla voor die glibberige beesten. Ik zie ze nagenoeg alleen als het heeft geregend en ik over het tuinpad loop. Krak!, weer een slak geplet en vast tussen de ribbels van m'n schoen. En die smurrie is nog lastig te verwijderen ook! Getver.
Verder is hun talloze aanwezigheid ook te zien aan de bladeren van onze hosta's.
Een en al gaten (zie foto rechtsonder) Afgelopen week was ik het zat met die hosta-killers en zag ik na een fikse regenbui kans om een behoorlijk aantal slakken van de tuinmuur te plukken. Bij droog weer zie je ze niet, maar na een regenbui gaan ze allemaal op onze tuinmuur zitten.
Normaal gesproken respecteer ik elk leven, uitgezonderd vliegen en muggen. Dus ook die van slakken. Slakken in de tuin vond ik eigenlijk nooit een probleem. Ach, een paar slakken in de tuin. Who cares.
Maar nu begon het dus behoorlijk overbevolkt te raken en dat ging ten koste van onze mooie hosta's. Er zijn natuurlijk grenzen! OOK VOOR SLAKKEN!!

Binnen vijf minuten was de emmer al behoorlijk gevuld. Tijdens het vullen zag ik dat ze meteen actie ondernamen om er weer uit te kruipen. Ik besloot er water bij te doen om ontsnapping te voorkomen. Dat hielp :) Ze stelden het water kennelijk bijzonder op prijs, want ze staakten hun pogingen om uit de emmer te kruipen.
Na een kwartier had ik alle zichtbare slakken verzameld en was de emmer tot de helft gevuld. Er zaten grote jongens tussen die ik bijna met twee handen moest oppakken. Tjonge, die jongens kunnen nog behoorlijk groot worden zeg!...... Zeker als je veel hosta's in de tuin hebt.

Maar wat nu?! Levend in de groenbak vind ik dieronvriendelijk en niet handig. Daar kruipen ze natuurlijk zo weer uit en heb ik ze binnen de korste keren weer op mijn hosta's zitten. Dat was dus geen optie. Bij m'n buren in de tuin leek mij ook niet zo'n goed idee. Met hen heb ik een bijzonder goede relatie en daarbij respecteren die slakken de perceelgrens met mijn buren niet. Daarnaast hebben mijn buren geen hosta's in de tuin en juist slakken vinden die planten een ware delicatesse. Binnen 24 uren zijn alle slakken weer terug.

POTVERDORIE!! Nu ik dit typ kom ik er pas achter waarom m'n buren in het geheel geen last hebben van slakken. DIE ZITTEN ALLEMAAL IN ONZE TUIN VANWEGE DE HOSTA'S!!!

Maar dat nu even terzijde. Ik moest iets met die beesten.
Slakken en zout, dat gaat slecht samen. Ook niet diervriendelijk, maar wel effectief.
Dus, hupsakee. De zoutpot erbij. Even roeren en vervolgens de hele handel even de tijd geven om in het zoute water rond te dobberen. Marineren zal ik maar zeggen. Morgen zien we wel verder.

De volgende dag hoorde ik Mark roepen: "Paps, de slakken zijn uit de emmer gekropen!"
"WAT ZEG JE??! SLAKKEN UIT DE EMMER? DAT KAN NIET", was mijn verbaasde reactie.
En ja hoor. Verschillende escargo's waren uit de emmer gekropen en gleden in de buurt ervan rond. Ze lijken zo kwetsbaar, maar er zitten taaie rakkers tussen!
Tweederde gaf kennelijk de voorkeur aan een zoutarm dieet en was overleden, maar ruim 1/3 had kans gezien om ongezouten de emmer te verlaten.
Ik ben nu eenmaal niet zo'n sentimenteel type en daarbij, als ik A zeg zeg ik ook B. Dus ook deze survivers moesten er na een extra dosis zout aan geloven.

Vandaag 9/7 heeft het ook weer veel geregend. Ik zag een nieuwe generatie slakken alweer over de tuinmuur kruipen. Het waren er duidelijk minder.

Ach, een paar slakken. Who cares :)

Hete dagen

Het waren en zijn nog steeds hete dagen. Niet alleen vanwege de hoge en benauwde temperatuur klotst het zweet in onze oksels. Nee, het is nu de tijd dat de 'schattebouten' van veel ouders en verzorgers wel of niet overgaan of net wél of toch niet zijn geslaagd voor een 'her'. Spannende tijden dus. Ook voor onze Jasper!

Jasper mag dankzij het nodige kunst en vliegwerk volgend schooljaar beginnen in het examenjaar Havo. Pfffff, het is hem uiteindelijk gegund. Ik schrijf met opzet niet 'gelukt', want die prestatie is vooral te danken aan zijn mentor en enkele Jasper goedgezinde leraren. Gelukkig vinden verschillende leraren hem ook een toffe peer en gunden ze hem op de valreep een paar herkansingen, anders was het mogelijk anders gelopen.

Maar, dat is nu al enkele uren verleden tijd en zijn wij bijzonder blij voor hem (en ons zelf) dat hij verder kan met z'n havo.

Wij zijn er dus helemaal aan toe, aan vakantie! :)

Hoewel, werken leidt ons ook af van alle sores en daarnaast vinden wij het heerlijk om na gedane arbeid lekker op onze longchairs van de avondzon en de meer dragelijke buitentemparatuur te genieten... Ja,wie niet? !

Relaxt luisteren naar tegen elkaar fluitende merels en een rustgevend vioolconcert zachtjes op de achtergrond. Fris wit wijntje erbij. Helemaal goed.

Lekker ontspannen kunnen wij gelukkig ook thuis

Missie mislukt en toch ook weer geslaagd

Het begon zo veelbelovend. Heerlijk zonnig en vanwege de geringe (tegen)wind uitstekend fietsweer. Het lukte ons (m'n fietsmaat Han en ik) om zaterdag 13/6 klokslag 09.00 uur richting Arnhem te vertrekken. We begonnen met de LF4 om vervolgens in Arnhem met de LF3 te starten. De LF4 is een echte aanrader. Je fietst nagenoeg uitsluitend over de vele idyllische fietspaden door het Twentsche landschap. Vanwege de vele soorten, uit volle borst fluitende, (zang)vogels leek soms alsof we in een grote voiliére fietsten.

Ondanks de constant stralende zon was het niet te warm. Precies goed zelfs. Daardoor hadden we niet in de gaten dat we gaandeweg behoorlijk aan het verbranden waren. Toen we na 121,6 km!! (ja, u leest het goed!) in Arnhem arriveerden hadden we allebei een behoorlijk rooie kop en dito gekleurde onderarmen. Gelukkig bleek de 'schade' mee te vallen. Een lekkere douche en wat verzachtende bodymilk deed wonderen.

Onderweg werden we nog getrakteerd op onvervalste Twentse humor! We haalden op het Buursezand bij Haaksbergen (zie foto hier rechtsonder) een groepje joggers in. Tijdens het passeren riep één van die joggers: "Kom op jong's. Een tandje d'r bie, anders schiet het niet op". Ik reageerde hierop door te roepen: "Nou, we doen het rustig aan, want we moeten nog helemaal naar Maastricht". Hierop reageerde die jogger adrem met: "Goa dan met de trein, want dan he'j nog wat aan de rest van de dag! ". Prachtige humor vinden we dat.

Deze fietsdag verliep dus prima. Ook het logeeradres waar we uiteindelijk arriveerden leek meer dan goed. Het betrof een prachtig appartement pal in het centrum van Arnhem. Vanuit de woonkamer bood het een prachtig uitzicht over de Rijn. Dat was dus allemaal prachtig, maar 's-nachts was het duidelijk minder fraai. Een herrie van jewelste dankzij bezopen cafebezoekers die al lallend en schreeuwend onder ons openstaande slaapkamerraam liepen. Verschillende zinnig geweldscenario's flitsten toen door m'n hoofd. Maar uiteindelijk won de vermoeidheid het van m'n ergenissen en werd ik 's-morgens toch nog redelijk fit wakker.

De zondag begon redelijk. Het was bewolkt en gelukkig (nog) droog. Alle weer-onderdelen vind ik prima, behalve regen!! Regen en een fietsende ten Voorde houden niet van elkaar. Dat zijn zelfs uitgesproken tegenpolen!

Natuurlijk wisten we van het neerslagrisico, maar toch hoopten we dat het zou meevallen. Soms moet je een gokje wagen niet waar :) Nou, dit gokje liep helaas verkeerd af. Het begon met een eenzame drup, maar al snel volgden er meer van die natte spelbrekers. Zoveel zelfs dat wij snel op zoek gingen naar een comfortabele schuilplaats. Die vonden we bij een café in het dorpje Pannerden. Het bleek een gemoedelijk familiebedrijf waar de vrouwelijke helft van de directie zelfs onze natte kleren in de wasdroger deed en een heerlijke uitsmijter serveerde. Daar waren we inmiddels wel aan toe.

Daar zaten we dan. In ons ondergoed in een Gelders café een uitsmijter te knagen. Ja, Je maakt wat mee tijdens zo'n fietstocht :)

Toen na enige tijd haar man verscheen, begrepen we meteen haar aanbod van de droger :):) Die man had duidelijk al heel wat culinaire hoogtepunten uit eigen keuken op smaak getest zal ik maar zeggen.

Ze was er duidelijk aan toe om weer eens de contouren van echte kerels te zien............:)

Na twee uren wachten heeft Marlies ons uit ons lijden verlost en reden we in onze droge kleren en de fietsen op de fietsendrager weer terug naar het inmiddels weer droge Twenteland.

Missie mislukt, maar voor mij toch ook weer geslaagd! Want ik denk dat er maar weinig kahlerpatiënten zijn die 121,6 km op één dag kunnen fietsen........

M'n persoonlijke missie is geslaagd!

Maarrrrr.....in september doen we nog een poging. De data liggen al vast in onze agenda's :)