Wooldrikspark

      

Gisteren, zondag 27/3, kreeg m'n jeugdsentiment de overhand en wilde ik naar een plek uit m'n jeugd. Nou, dat is niet zo moeilijk als je nog in de stad woont waar je bent geboren en getogen. Plekken uit m'n jeugd zat. Nog zat kan ik beter zeggen, want de ontwikkelingen gaan voort zoals dat gelukkig overal is. Stilstand is tenslotte achteruitgang. Ook in Enschede. Veel gebouwen, huizen en straten uit m'n jeugd zijn nog in tact, maar er is inmiddels ook veel weg of onherkenbaar veranderd. Dat vind ik trouwens ook prima ,want zeker niet alles uit het verleden is de moeite waard om in stand te houden.



Ruim 45 later op dezelfde plek



Maar het Wooldrikspark, waar ik tijdens mijn lagere school-tijd dagelijks kwam, is nog nagenoeg ongewijzigd. De paden, de vijver, de speelweide, ja zelfs de roekenkolonie zit nog steeds in dezelfde boomtoppen als in mijn jeugdtijd......Hoe oud wordt een roek eigenlijk?? 

Vanaf m'n 6e jaar bracht m'n moeder mij op de eerste schooldag achterop haar fiets naar 'De eerste school met den Bijbel' aan de Tegelerweg om er vervolgens tot m'n twaalfde te leren rekenen, schrijven, psalmen uit het hoofd leren en meestertje pesten. Voor dat laatste had ik elk jaar een ruime voldoende :)
Vanaf m'n 8ste mocht ik helemaal alleen naar school...lopen. De route liep van de wijk Velve/Lindenhof, waar wij woonden, naar het Hogeland, waar aan de Tegelerweg die school was gevestigd. En zo kwam ik elke dag door het Wooldrikspark. De school lag naast dit park en de korste weg er naartoe was door dit park.
Daar loop je dan. Ruim 45 jaar later als volwassen man, echtgenoot van m'n lieve Marlies, vader van twee bikkels en... kahlerpatiënt. Maar ik loop er tenminste nog :) 't Had ook slechter gekund.

Het Wooldrikspark is een van de vele mooie parken in Enschede. Een van de weinige nog tastbare erfenissen uit het textielverleden. De familie Ter Kuile was een bekende dynastie binnen de Twentse textielindustrie. Zij woonden in riante villa's die waren omgeven door riante parktuinen. De afstand tussen de villa en de openbare weg moest zo groot zijn dat het werkvolk niet naar binnen kon kijken. De afstand was zelfs zo groot dat je niet kon zien of er iemand voor het raam stond. Nee, ook zonder vitrage zag je niets. Als je de oprijlaan opreed duurde het nog een minstens kwartier voordat je de villa had bereikt.  Pizzakoeriers konden uitsluitend koud geworden pizza's bezorgen. Zo'n lange oprijlaan hadden die lui.
Het oppervlakte aan gras was zo groot dat de tuinman bij het maaien ervan z'n trekker drie keer moest bijtanken. Nou, dan praat je toch over een behoorlijke tuin kan ik u verzekeren.........of over een brandstofslurpende trekker......dat weet ik even niet meer :)

Veel van die villa's zijn inmiddels verdwenen, maar de tuinen bleven in tact en werden in de loop der jaren aan de gemeente geschonken. Daarbij werd de gemeente verplicht om deze als openbaar park in stand te houden. Nou, dan kwam voor mij weer goed uit, want daardoor had ik een korte route naar school.

Vandaag zijn we dus in het Wooldrikspark geweest. Het was er het weer ook wel voor. Heerlijk met die voorjaarszon en die fluitende vogels. Onder andere daarom vinden wij het voorjaar het mooiste seizoen.

Tot onze verrassing is er in het koetshuis van dit park nu een theeschenkerij met de leuke naam Ik & mijn Moeder gevestigd. Kwam dat even goed uit. We waren vanaf ons huis komen lopen en waren wel toe aan koffie en thee. Pal in de zon hebben we genoten van een cappuccino en thee met een stuk heerlijke huistaart. 'k Ben de naam van dit gebak helaas vergeten. 't Was erg lekker en in ieder geval geen appeltaart.Vervolgens zijn we na een rondje jeugdsentimemt door het park weer huiswaarts gelopen.

Gek eigenlijk. Ik woon op loopafstand (4 km) van dit park, maar het is vele jaren geleden dat ik er voor het laatst ben geweest. Dat heb ik vandaag dus weer goed gemaakt :)

                               

Duim en leidingen

     
Duim:         

Gisteren (20/3) vond ik het weer hoog tijd voor een nieuwe blog. Maar in verband met de volop schijnende voorjaarszon kon ik de verleiding bijna niet weerstaan om heerlijk van de zon te gaan genieten. Vooral omdat Marlies dat besluit al had genomen. Zij lag al enige tijd met gesloten ogen in een comfortabele tuinstoel. Dat leek mij ook wel wat. Maar een nieuwe blog vond ik ook belangrijk, dus ben ik toch maar achter voor m'n digitale typmachine gaan zitten. Dat vond ik geen straf hoor. Dat doe ik met veel plezier. :)

Juist op het moment dat ik aan m'n blog wil beginnen, gaat de telefoon.

M'n oudste zoon Mark::"Pap, kun je even komen. Jasper moet naar het ziekenhuis! ".

Ik, met enige verbazing: "Jasper moet naar het ziekenhuis? Hoezo ? Wat is er aan de hand??"

Mark: " Jasper heeft een stuk van z'n duim af. Hij bloedt als een rund! ".

Ik: "EEN STUK VAN Z'N DUIM??!!. Een vingerkootje of een stukje vel ?

Mark: "Dat weet ik niet precies. Het bloedt in ieder geval enorm. Kom nou maar hier naartoe. Hij moet snel naar het ziekenhuis ! ".

Jasper was met z'n broer Mark en een stel voetbalvrienden naar hun voetbalvereniging Emos gegaan om de voetbalwedstrijd FC-Twente - Excelsior op een groot scherm in de kantine te gaan kijken. Tijdens de rust van deze wedstrijd gingen ze buiten even een balletje trappen. Allemaal een flesje Grolsch ontspanningsvloeistof  in de hand. Twente op 0-1 voorsprong, zonnetje erbij. De stemming was helemaal top. De 2e helft moest nog beginnen, maar de dag was nu al geslaagd.

Na wat heen en weer getrap wordt de bal door een kameraad hard weggeschopt in de richting van Jasper. Vervolgens raakt de bal met hoge snelheid de linkerhand van Jasper. Precies de hand waarin hij z'n flesje vasthoudt. Hatsiekidee, krak doet het flesje. Het flesje spat uit elkaar. Een glasscherf raakt z'n duim en snijdt er een flinke plak huid en een stukje nagel bijna vanaf. Bijna, want het flapje huid met nagel blijft nog net met een klein stukje aan z'n duim hangen.

Jasper heeft kennelijk bloed zat, want het spoot meteen alle kanten op. Ja, dat maakte indruk op jongens van de voetbalclub. Ze hadden niet gedacht dat een duim zo kon bloeden. Daar was een gemiddelde bloedneus niets bij.

Zo zie je maar weer. Drank maakt meer kapot dan je lief is :):)
Daarbij voelen ze zich flinke bikkels, maar in tijden van paniek weten ze m'n telefoonnummer snel te draaien.

Op de club had de EHBO-er van dienst de duim flink met verband en watten ingepakt, maar de duim bleef lekken. 't Was een koddig gezicht, zo'n rode druppende duim.

'Met een extra 'doekje tegen het bloeden' om het druppen in m'n auto te voorkomen, zijn we naar de huisartsenpost gereden.

Een alleraardigste huisdokter heeft het huidlapje weer aan z'n duim genaaid en er een schoon verbandje om gedaan. Het is z'n linkerduim en Jasper is.........links! Deze week kan'ie dus niets.

Kijk'es naar buiten. 't Blijft de hele week prachtig lenteweer. Wat een timing!!

Volgens de dokter komt het allemaal weer goed. En dat is natuurlijk het belangrijkste!

Leidingen:
En verder gaat het gelukkig allemaal goed met de Ten Voordetjes. Afgezien van het bovenstaande gelukkig geen zorgwekkende zaken binnen ons gezin te melden.

Op het moment dat ik dit schrijf (maandagmiddag 21/3) zijn 4 werklui bezig met het vervangen van de gas- en waterleiding. Door het geboor en gezaag kan ik de radio soms niet horen, zo'n herrie. Nee, de radio staat niet te zacht! :)
En 't waren ook nog werklui van de firma Hak. Nee, geen grap!!

Wij waren in de veronderstelling dat wij nu eindelijk klaar waren met het kluswerk in ons huis. Na ruim 20 jaren grote en kleine klussen te hebben gedaan, vinden wij het nu wel mooi geweest. De schoorsteenbrand in oktober 2010 was de laatste onvermijdelijke klus. Voorlopig dus even niets meer. Hè hè, eindelijk rust en tijd voor andere zaken.

Besluit de gemeente om de riolering in onze straat te vernieuwen. Dat is natuurlijk geen probleem. Daar heb je als bewoners niet zoveel hinder van. In ieder geval niet in je woning........dacht ik. Maar de leveranciers van gas en water dachten: "Hè, gaat het riool eruit?. Dan vervangen wij de oude gas- en waterleiding ook meteen maar even! ". Een logische en slimme gedachte natuurlijk. Vandaag hebben die oranjekleurige werkbroeken onze kelder dus op de kop gezet en een groot gat bij de voordeur gegraven. Wat een bende weer. Het wordt allemaal wel hersteld. Bij de buren hebben ze dat ook weer keurig gedaan, maar je houdt er toch altijd weer een hoop restantrommel aan over.  Onze kelder is onlangs door Jasper keurig opgeknapt. Kan'ie nu opnieuw beginnen zou je zeggen, Maar hij zit nu met z'n duim in het verband, dus moet ik straks zelf aan het werk. Bah! :(

       

Stabiel

           
Gisteren (7/3) heb ik met een enigszins lichte spanning gebeld met m'n contactpersoon van het ziekenhuis. Niet alleen voor mij, maar voor alle lotgenoten is het opvragen van de bloeduitslagen, vooral die van het M-proteïne, toch elke keer weer een spannend moment. Hoe zal het zijn ? Gelijk aan de vorige uitslag of toch hoger? Dat  laatste is natuurlijk niet wat je wilt. Juist dit veroorzaakt telkens die spanning. Dat is duidelijk. Ik zal er denk ik nooit aan wennen. We beseffen maar al te goed dat die uitslag bepalend is voor hoe het met ons gaat. Wat het o.a. kan betekenen als het M-proteïne stijgt. Dan is vaak nieuwe medicatie of zwaarder geschut, een stamceltherapie, aanstaande.

'k Heb nu twee autologe therapieën gehad en ik vind het wel mooi zo. Maar ja, ik weet dat dit een utopie is. Vroeg of laat moet ik er weer aan geloven. Ik weet nu al dat de volgende therapie een allogene zal zijn. Met stamcellen van een donor.Van m'n lieve zus Ine in mijn situatie.

Maar zover is het gelukkig nog niet, want de uitslag was weer goed. De teller staat nog steeds op 2 en dat is gelijk aan de vorige keer. De situatie is stabiel. Dat valt dus weer mee. Dat komt ook overeen met hoe ik mij voel. En dat is uitstekend :)
Op naar de volgende controle.


Dit in het kader van de 100ste Internationale vrouwendag