Wooldrikspark

      

Gisteren, zondag 27/3, kreeg m'n jeugdsentiment de overhand en wilde ik naar een plek uit m'n jeugd. Nou, dat is niet zo moeilijk als je nog in de stad woont waar je bent geboren en getogen. Plekken uit m'n jeugd zat. Nog zat kan ik beter zeggen, want de ontwikkelingen gaan voort zoals dat gelukkig overal is. Stilstand is tenslotte achteruitgang. Ook in Enschede. Veel gebouwen, huizen en straten uit m'n jeugd zijn nog in tact, maar er is inmiddels ook veel weg of onherkenbaar veranderd. Dat vind ik trouwens ook prima ,want zeker niet alles uit het verleden is de moeite waard om in stand te houden.



Ruim 45 later op dezelfde plek



Maar het Wooldrikspark, waar ik tijdens mijn lagere school-tijd dagelijks kwam, is nog nagenoeg ongewijzigd. De paden, de vijver, de speelweide, ja zelfs de roekenkolonie zit nog steeds in dezelfde boomtoppen als in mijn jeugdtijd......Hoe oud wordt een roek eigenlijk?? 

Vanaf m'n 6e jaar bracht m'n moeder mij op de eerste schooldag achterop haar fiets naar 'De eerste school met den Bijbel' aan de Tegelerweg om er vervolgens tot m'n twaalfde te leren rekenen, schrijven, psalmen uit het hoofd leren en meestertje pesten. Voor dat laatste had ik elk jaar een ruime voldoende :)
Vanaf m'n 8ste mocht ik helemaal alleen naar school...lopen. De route liep van de wijk Velve/Lindenhof, waar wij woonden, naar het Hogeland, waar aan de Tegelerweg die school was gevestigd. En zo kwam ik elke dag door het Wooldrikspark. De school lag naast dit park en de korste weg er naartoe was door dit park.
Daar loop je dan. Ruim 45 jaar later als volwassen man, echtgenoot van m'n lieve Marlies, vader van twee bikkels en... kahlerpatiënt. Maar ik loop er tenminste nog :) 't Had ook slechter gekund.

Het Wooldrikspark is een van de vele mooie parken in Enschede. Een van de weinige nog tastbare erfenissen uit het textielverleden. De familie Ter Kuile was een bekende dynastie binnen de Twentse textielindustrie. Zij woonden in riante villa's die waren omgeven door riante parktuinen. De afstand tussen de villa en de openbare weg moest zo groot zijn dat het werkvolk niet naar binnen kon kijken. De afstand was zelfs zo groot dat je niet kon zien of er iemand voor het raam stond. Nee, ook zonder vitrage zag je niets. Als je de oprijlaan opreed duurde het nog een minstens kwartier voordat je de villa had bereikt.  Pizzakoeriers konden uitsluitend koud geworden pizza's bezorgen. Zo'n lange oprijlaan hadden die lui.
Het oppervlakte aan gras was zo groot dat de tuinman bij het maaien ervan z'n trekker drie keer moest bijtanken. Nou, dan praat je toch over een behoorlijke tuin kan ik u verzekeren.........of over een brandstofslurpende trekker......dat weet ik even niet meer :)

Veel van die villa's zijn inmiddels verdwenen, maar de tuinen bleven in tact en werden in de loop der jaren aan de gemeente geschonken. Daarbij werd de gemeente verplicht om deze als openbaar park in stand te houden. Nou, dan kwam voor mij weer goed uit, want daardoor had ik een korte route naar school.

Vandaag zijn we dus in het Wooldrikspark geweest. Het was er het weer ook wel voor. Heerlijk met die voorjaarszon en die fluitende vogels. Onder andere daarom vinden wij het voorjaar het mooiste seizoen.

Tot onze verrassing is er in het koetshuis van dit park nu een theeschenkerij met de leuke naam Ik & mijn Moeder gevestigd. Kwam dat even goed uit. We waren vanaf ons huis komen lopen en waren wel toe aan koffie en thee. Pal in de zon hebben we genoten van een cappuccino en thee met een stuk heerlijke huistaart. 'k Ben de naam van dit gebak helaas vergeten. 't Was erg lekker en in ieder geval geen appeltaart.Vervolgens zijn we na een rondje jeugdsentimemt door het park weer huiswaarts gelopen.

Gek eigenlijk. Ik woon op loopafstand (4 km) van dit park, maar het is vele jaren geleden dat ik er voor het laatst ben geweest. Dat heb ik vandaag dus weer goed gemaakt :)