De hersteloperatie

De hersteloperatie:

Maandagmorgen 8 oktober 2007 jl. te 11.45 uur werd ik OK-zaal nr. 6 binnengereden. Ik zag dat twee in groene kleding en dito mutsen gehulde OK-medewerkers al druk bezig waren met het klaarleggen van de noodzakelijke spullen. Onmiddellijk na binnenkomst werd mij verzocht om over te stappen op de operatietafel. Vervolgens werd ik met verschillende sensoren beplakt en werden de eerste slangetjes aangesloten. Toen verscheen de narcotiseur. Ik voelde nog even een koude vloeistof en onmiddellijk daarop ging de lamp bij mij volledig uit!
Ondanks mijn narcose wilde ik het voltallige OK-personeel graag succes wensen met de operatie. Daarom had ik die wens 's-morgens maar op m'n laatste stomazakje, die ik op dat moment droeg, geschreven :):)

's-Middags rond 15.30 uur ontwaakte ik op m'n ziekenhuiskamer weer redelijk uit de narcose. Vanaf dat moment herinner ik mij het verloop van m'n ziekenhuisverblijf in ieder geval.
Gezien de twee behoorlijke littekens, bleek de operatie toch ingrijpender te zijn geweest dan ik had verwacht. Maar volgens de chirurg was alles prima gelukt en had hij verder geen bijzonderheden gezien. Ik had ook geen pijn en voelde mij verder prima.
Dat ik geen pijn had, was ook wel logisch. Die werd onderdrukt door een zware pijnstiller, dat via een slangetje in mijn rug precies op de zenuwbanen van mijn buik en ingewanden werd gepompt. Harstikke comfortabel. Maar als ik iets vermoeid raakte, werd ik in combinatie met die pijnstiller zo stoned als een garnaal...........ook wel een keer lekker.

Toen ik maandag op de afdeling kwam, lag ik aan verschillende slangetjes: zuurstof, infuus voor een combinatie van kalium en vocht, een katheter (ook lekker makkelijk) en die pijnstiller. Maar het herstel ging voorspoedig, waardoor er elke dag iets afging. Donderdag was ik slang-vrij en kon ik eindelijk weer eens lekker douchen.
Inmiddels had ik al enkele 'passages' gehad. Nog niet in de vorm en hoeveelheid die het uiteindelijk moet worden, maar toch. Ook is er nog geen regelmaat. Om de haverklap krijg ik weer een oproep om een donatie in kamer 100 te komen doen. Als ik iets eet, volgt er onherroepelijk een meldingsplicht voor kamer 100. Maar ja, dat zal er wel bijhoren.
Verder is het opstarten van de nieuwe afvoerprocedure nogal gevoelig. Na anderhalf jaar rust moet de achteruitgang nu ineens weer in actie komen. Tja, dat gaat met krampen gepaard en .......een enorm spreue kont.

Marlies had ik voor de ziekenhuisopname al enigszins gekscherend gezegd: "Reken er maar vast op. Vrijdag is ten Voorde weer thuis!". Marlies en zelfs het verplegend personeel hoorden dit met enige scepsis aan. Maar het is me gelukt! Vrijdagavond zat ik thuis met een heerlijk glas wijn in m'n knuistje.

Heeeeeeerlijk om weer thuis te zijn

En dan het verblijf op zich: het verblijven op een ziekenhuiskamer in gezelschap van andere patiënten dus. Dát motiveert mij nog het meest om er geen dag langer te zijn dan strikt noodzakelijk is. Over het verplegend personeel ben ik zeeeer tevreden! Ze zijn allemaal bijzonder hulpvaardig, vriendelijk en betrokken. Daarover geen kwaad woord.
Dit keer lag ik er met twee oudere mannen. Mijn directe buurman was 81 jaar en mijn overbuurman 77. Bijzonder aardige heren. Ik had met hen te doen. Ook zij hadden een darmoperatie ondergaan.
Maar ook aardige mannen snurken, rochelen en laten scheten. Tjonge wat een bio-gasproductie op onze kamer. Tel daar de dag en nacht noodzakelijke aanwezigheid van het verplegend personeel bij op, dan kom je uit op een situatie waarin enige vorm van rust ver te zoeken is. Ik kan daar slecht tegen en raak er oververmoeid door.

Als ik deze blog typ is het zondagmiddag 14 oktober. Ik voel me redelijk. Niet top dus. Ik voel me futloos en mentaal enigszins melancholiek. De fysieke futloosheid is natuurlijk begrijpelijk. Het is toch een behoorlijk operatie en het lichaam heeft veel energie nodig om te herstellen.
Maar het melancholieke gevoel. Hoe zit dat dan?
Na alles wat ik fysiek heb moeten doorstaan aan chemokuren, behoorlijk zware bestralingen, overige zware medicatie, operaties, flinke ontstekingen met complicaties enz. De vitaliteit en veerkracht van mijn lichaam is kennelijk zo sterk dat ik al deze zaken bijzonder goed kan doorstaan en zelfs nauwelijks last heb van enige vorm van bijwerkingen. Harstikke mooi natuurlijk. Maar ik besef daarbij dat ik ondanks dat, het vroeg of laat moet afleggen tegen een nog sterkere tegenstander, namelijk sluipmoordenaar Kahler!
Maar oké, voorlopig ben ik die met hulp van goed werkende medicijnen nog de baas. En door mijn fysieke vitaliteit op peil te houden hoop ik dat nog even vol te houden.

Tenslotte hartstikke bedankt voor alle leuke kaarten, mailtjes en telefoontjes.
Opvallend leuk waren enkele cadeautjes: een blik bruine bonen en een enorm pakket met rollen toiletpapier.

Tijdens m'n middagslaapje verraste een buurman mij met toiletpapier.

Positieve wending in de situatie van Marlies? + varen in Friesland

Positieve wending in de situatie van Marlies?
Het regende vandaag (3/10) behoorlijk. Flinke plensbuien hebben we onderweg gehad. We moesten de snelheid zelfs aanpassen om nog veilig te kunnen rijden. Toch was het vandaag voor ons een prachtige dag!
Wij zijn naar het Martini ziekenhuis in Groningen geweest en zijn daar, na een bezoek bij een brandwondenspecialist, plastisch chirurg dr. S.J.M. Jongen (een meisje), weer hoopvol vertrokken. Tijdens dit consult bleek al snel dat we eindelijk op het goede adres waren beland. Ze onderzocht Marlies van alle kanten. Stelde een aantal gerichte vragen en gaf zonder twijfel haar diagnose: "De huid zit te strak! Dat veroorzaakt de pijnklachten en........ ik kan daar ook iets aan doen", sprak Jongen (zie foto) zonder twijfel.
"Weet u het zeker"? vroegen we enigszins verrast. "Ja, hoor. Daar ben ik bijna zeker van", antwoordde zij zonder enige twijfel.
Jullie begrijpen dat we zo'n wending in deze situatie niet hadden verwacht. Na de vele teleurstellende bezoeken aan de verschillende artsen, pijnspecialisten, enz, hadden we geen hoge verwachtingen. Al deze geneesheren en -vrouwen wisten het gewoon niet. Laat staan dat zij een oplossing voor dit probleem konden aandragen. Dr. Jongen had daar wel enig begrip voor. Het is geen kwestie van ondeskundigheid. Uw probleem is nogal specifiek. Daar is een specialisme voor nodig om zowel de oorzaak als de oplossing te bepalen. Nou, daarvoor bent u hier op het goede adres.
Maaaarrr......, de oplossingen zijn niet eenvoudig. De arts schetste in het kort twee mogelijkheden:

1. Het huid- en spierweefsel op de borst vervangen door gezond huid- en spierweefsel van de rug.
2. Van huid- en vetweefsel van de buik een borst(en)reconstructie maken.
   

Beide operaties zijn nogal ingrijpend, maar volgens haar wel de enige manier om de oorzaak van de pijn weg te nemen.
Voor methode 1 zijn twee behoorlijk grote operaties nodig. Methode 2 wordt in één(1) operatie gedaan, maar duurt vanwege de complexiteit van de ingreep een hele dag!
Wat we van haar hoorden maakte nogal indruk. Onmiddellijk schoten allerlei vragen en gedachten ons door het hoofd:
'Kon deze arts het pijnprobleem van Marlies werkelijk oplossen? Ze kwam wel overtuigend over en leek erg zeker van haar diagnose. Maar alle voorgaande artsen hebben Marlies afgeraden om zich te laten opereren. Dr. Jongen beweert juist het tegenovergestelde en zegt dat een operatie de enige manier is om het probleem op te lossen. Raken we niet van de drup in de regen? Heeft dr Jongen het bij het rechte eind? '............

Maandag 29 oktober a.s. hebben we hierover een uitgebreid gesprek met dr. Jongen.
Aardige meid trouwens.

Varen in Friesland:
M'n zwager en schoonzus kwamen afgelopen zomer laaiend enthousiast terug van een vaarvakantie in Frankrijk. Daar hadden ze met een motorboot een 10-daagse kanaaltocht gemaakt. Mooi weer, prachtige omgeving. Heerlijk. Echt iets voor jullie!
Oké, dan gaan we dat samen met jullie maar'es proberen. Nemen we onze moeder ook mee, want er is ongetwijfeld een kombuis aan boord.
We besloten een zgn. houseboat te huren. We veronderstelden veel leefruimte op zo'n boat. Ze worden tenslotte niet voor niets aangeduid met 'HOUSEboat'.

De housekamer op de boot viel mee. Maar de hutten........Op de deuren stond met dikke letters:

Uitsluitend toegankelijk voor anorexiapatiënten!

We troffen op één van de hutten nog een vorige huurder aan. Die brabbelde door de maximaal tot een kier te openen deur, dat hij al 3 weken in die hut zat. Nou, dat was te ruiken! Hij had zich ondanks de waarschuwende tekst op die deur tóch naar binnen gewurmd, maar kon er nu niet meer uit! "Ik heb al drie weken niets gegeten en kan er nog steeds niet uit!". Nou ja zeg!

We hebben in die paar dagen zo'n beetje alle weertypen gehad. Storm, regen, kou en zon. Dat kwam mooi uit, want we wilden tenslotte alle facetten van het varen meemaken.
Onze conclusie was eensluidend: Varen is prachtig, maar dan moet het droog zijn met minimaal een redelijke temperatuur.
Het stuur zat op de achterkant....BUITEN! Nou, dat hebben m'n zwager, Mark en Jasper zaterdag geweten.

Erruugg nat en koud

Maar, dat was gelukkig alleen zaterdag. Zondag was het droog en soms zelfs zonnig. Ja mensen, dan is het echt prachtig op het water.
De sfeer was alle dagen uitstekend en de wijn smaakte prima. Jasper vond het helemaal te gek. Mark iets minder. We doen het zeker nog een keer.......maar dan wel met een andere boat!

Bij redelijk tot goed weer beleef je unieke momenten

Marlies, Jan en varen op de Friesche meren

Marlies:
De situatie van Marlies is helaas nog ongewijzigd. Op korte termijn verwachten wij ook geen wezenlijke veranderingen.
Wel is Marlies weer gestart met de medicatie die haar tot nu toe het beste hielp. We dachten aan een allergische reactie van dit medicijn, maar zowel de KNO- als de huisarts zeggen dat dit zeer onwaarschijnlijk is. Toch wel raar, want nu Marlies het spul weer slikt, is haar 'verkouden zijn' weer enorm toegenomen.
Verder tipte een goede vriend ons op de mogelijkheid om haar situatie te laten onderzoeken door een specialist van een brandwondencentrum.
Goh ja, dat is nog niet zo'n gek idee. Als iemand vaak wordt geconfronteerd met complicaties van huid- en daaronder liggend weefsel, dan is het wel een specialist van een brandwondencentrum.
Onze huisarts was ook enthousiast over dit idee: "Goed idee!. Daar denkt volgens mij niemand aan. Doen!".
Woensdagmorgen wordt Marlies gebeld door haar arts van de pijnkliniek in Groningen. Via hem wil zij een consult bij zo'n specialist in het UMCG regelen.

"Maar als de pijnkliniek-dokter daarin geen heil ziet?".........

"Niets mee te maken! Regelen dat consult. En wel rap een beetje :(:(
De situatie van Marlies heeft nu lang genoeg geduurd. Daar moet nu heel snel een eind aan komen.

Jan:
Gisteren, 24/9, hoorde ik de uitslag van het grote bloedonderzoek. De uitslag was (gelukkig alweer) goed. De waarde van het M-proteïne was zelfs iets gedaald. Van 12 naar 11. Da's mooi, want hoe lager hoe beter.
Verder voel ik mij onverminderd goed en redelijk fit. Ook ben ik aan het Sonja Bakkeren. Ja, ook ik ben in verband met m'n overgewicht, gezwicht voor Sonja. Ik doe het nu al enkele weken en......het valt niet tegen. Zeer goed te doen. Ik weet niet hoe andere Bakkeraars het ervaren, maar ik heb geen hongergevoel. Toch eet ik minder dan de helft dat ik gewend was. Enige discipline is natuurlijk wel vereist. Want als je niet consequent bent, heeft het geen zin.
Ik zie het Bakkeren ook niet als lijnen, maar als een opstap naar een ander eetpatroon. Alleen in het weekeinde komt de (bescheiden) fles wijn op tafel. Bij mooi weer pakken we dan ook nog wel eens een terras met een heerlijke pint en een daghap. Het goede leven gaat natuurlijk wel door :) Maar ondanks die SAS-momenten (Schijt Aan Sonja ), val ik toch gestaag af. Ik was 101 kg, nu 96,5. En dat in 3 weken.
Na mijn aanstaande operatie krijg ik van de ziekenhuisober natuurlijk niet meteen braadworst met uien, dus daar zal ik ook nog wel enkele kilo's kwijtraken.

Varen:
Het aanstaande weekeinde gaan wij met onze jongens en een stukje familie van Marlies varen op de Friesche meren. De weersverwachting valt natuurlijk tegen, maar dat zijn wij tijdens onze vakanties inmiddels gewend. We hebben een zgn. houseboat gehuurd. Zie foto. We hebben dit nog niet eerder gedaan. Dit weekeinde is bedoeld om te er-varen hoe dat is. Wanneer het goed bevalt, doen we het in het voorjaar 2008 nog een keer. Mark en Jasper verheugen zich enorm, want die mogen natuurlijk schipperen.
Als de boat waterdicht blijft, zijn we maandag a.s. weer terug in de haven.

Jan's aanstaande hersteloperatie en Marlies

De hersteloperatie:
Maandag 8 oktober 2007 gaat het eindelijk gebeuren. Dan word ik geopereerd in het MST en zal m'n stoma worden verwijderd. De darmdelen worden dan weer aan elkaar genaaid. Ik was in de veronderstelling dat ik een dag vóór de operatie zou worden opgenomen, maar dat is niet het geval. Op 8 oktober moet ik mij op het ziekenhuis melden om vervolgens meteen geopereerd te worden. Lekker snel allemaal. Vervolgens lig ik die week in het hospitaal, maar met een beetje mazzel en inzet mijnerzijds hoop ik vrijdag weer naar huis te kunnen. Ben ik op de verjaardag van Mark (13/10) weer thuis........hoop ik.
Eindelijk is m'n afvoerkanaal dan weer in zijn oude glorie hersteld. Er gaat toch niets boven een normale stoelgang! Toch heb ik de periode met een stoma niet als een handicap of iets vreselijks ervaren. Nee, er valt goed mee te leven. Maar het is net als met een bril. Het is handig en uitermate functioneel, maar zonder is natuurlijk altijd beter. Daarnaast wordt m'n navelbreuk (ja, die heb ik ook nog) ook meteen gerepareerd.
Tegen de operatie zie ik niet op. Daar merk ik toch niets van. Eigenlijk is het nog heerlijk ook. Ik krijg volledige narcose en ga lekker dromen. De operatie duurt ongeveer anderhalf uur, maar in mijn beleving word ik een seconde na de narcose alweer wakker en is het karwei geklaard. Natuurlijk hoop ik dat ik, net als de vorige twee keer, geen enkele last heb van de narcose. Want dan is het nog heerlijk nadommelen. Heeeeerlijk man!
De volgende dag een bord bruine bonen om te kijken of binnen alles luchtdicht zit en daarna, wat mij betreft, op 't hoes an. :)

Marlies:
Tja, Marlies... Chirurgen, anesthesisten, fysiotherapeuten, pijnspecialisten, huisarts, magnetiseur, acupuncturist, nog enkele anti-pijntherapieën, verschillende medicijnen en speciale zalf, ontspanningsoefeningen, zwemmen en wandelen. Niets heeft tot nu toe echt goed geholpen.
Neem een pijntabel van 0 naar 10. 0 = geen pijn en 10 = maximale pijnbeleving. Marlies zit nu (24 uren per dag!) tussen de 7 en 8! Daar is eigenlijk niet mee te leven, maar Marlies heeft helaas geen keus. Het is voor haar bijna niet meer vol te houden en dat begint zo langzamerhand zijn tol te eisen. Haar sterke karakter en doorzettingsvermogen houden haar nog op de been.....nog wel gelukkig.
Ik denk dat velen die haar goed kennen en dit nu lezen misschien enigszins verbaasd zijn.
"Goh, het is aan haar niet te merken dat het zo erg is".
Nee, dat is het ook niet. Dat doet zij bewust niet. Ze is geen klager en wil met haar sores niet te koop lopen. Daarbij vindt Marlies dat, wat zij ook doet, de pijn hetzelfde blijft. "Dan kan ik net zo goed mijn ding blijven doen. Piekeren en stilzitten lost ook niets op".
Daarbij wordt zij ook nog geplaagd door een vervelende ontsteking ergens in haar kaak-/neusholten. Ze is al drie keer op die plaatsen door een KNO-arts gespoeld, maar de ontsteking en het 'verkouden zijn' blijft aanhouden. De KNO-arts piekerde zich suf, maar moest in deze situatie bekennen de oorzaak (ook) niet te weten: "Geen idee wat daar aan de hand is".
Dus dát heeft Marlies er ook nog bij!!
Al met al geen vrolijke boel voor Marlies. En waar het eindigt??? Geen idee!
En juist die onzekerheid is het derde grote probleem waar Marlies mee worstelt.
"Moet ik in deze situatie mijn leven slijten?!"..................
Wie écht dé oplossing voor deze problemen weet, mag ons mailen, bellen of langskomen......24 uren per dag!

Chirurg, Acupuncturist en Rommelmarkt

Chirurg:
Vanmorgen, 7 september 2007, werden wij bij de meneer hier links op de foto verwacht. Dit is Dr. Gerritsen, chirurg van het MST in Enschede. Het is de bedoeling dat hij binnenkort, vermoedelijk begin oktober, mijn (Jan) zgn. colo-stoma (dikke darm-stoma) verwijdert. Zoals je misschien wel (of niet) weet, veroorzaakte medicijngebruik op zaterdag 25 maart 2006 een gat in m'n dikke darm. Dat was de enige keer dat ik serieus dacht dat het einde nabij was. Héél erg au deed dat!
In verband met vervolgbehandelingen tegen m'n kahler, moest een tijdelijke stoma worden aangelegd. En nu is de tijd dus aangebroken om het afvoerkanaal voor m'n gfv-afval (groente-, fruit- en vleesafval) weer aan elkaar te naaien. Kan ik eindelijk weer een echte scheet laten.......Heerlijk! :)

Acupuncturist(e):
Maandag 3 september jl. is Marlies voor de 1e keer naar de acupuncturist geweest. Na een uitvoerige uitleg over de behandeling werden in haar handen, voeten en op haar borst naalden geplaatst. Ze voelde een licht prik, maar verder was het pijnloos. Marlies is nu enkele dagen verder en ze heeft nu enorm veel last van intense jeuk en pijnlijke steken in en op haar borst.
Deze jeuk en pijnscheuten heeft Marlies nog niet eerder ervaren. Hopelijk is dit een goed teken. Misschien is dit een vervelende start naar een positief resultaat. De tijd zal het uitwijzen.

Rommelmarkt:

Zaterdag 1 september jl. was het dan eindelijk zover: de door Marlies al zo lang gewenste rommelmarkt. Al vanaf de geboorte van Mark (1990) heeft Marlies bij ons overbodig geraakte, maar nog in prima staat verkerende, spullen verzameld. Onze logeerkamer was inmiddels getransformeerd tot een pakhuis. De dozen stonden tot aan het plafond en het logeerbed was daardoor niet meer te zien. Dus hoog tijd voor verkoop. Bij toeval hoorde Marlies over een 'vrijmarkt' in het centrum van Enschede (nabij de bibliotheek). Vervolgens hebben we een VW-busje van een kameraad geleend die door Mark en Jasper werd volgepakt en hupsakee, de volgende dag stonden wij de kinderboeken, knuffels, rammelaars en andere handel op twee behangtafels aan te bieden.
't Was onze eerste keer en een hartstikke leuke ervaring. Niet alleen het verkopen, maar zeker ook het kijken naar het snuffelende publiek is leuk. D'r komt wat 'bijzonder volk' langs schuiven zeg. Prachtig !
De omzet viel niet tegen. Ruim € 140,- en nog ruim de helft van de handel over!
Een deel van de omzet hebben we 's-avonds op een gezellig terras in het centrum meteen omgezet in spijs en drank :)

KNO-arts, mondhygiëniste en Gumpy

KNO-arts:
Met de pijn op de borst van Marlies gaat het (nog) niet goed. Met haar verstopte neus en kaakholte ook niet. Dat blijft maar verstopt. Marlies loopt de hele dag te snotteren. Aan de glimmende streep over de vloer kun je precies zien waar ze overal naartoe loopt.
Maandag, 27 augustus jl, had Marlies een afspraak met haar KNO-arts. Die liet wederom röntgenfoto's maken en zag daarop dat er toch nog ontstekingsmateriaal in haar kaakholten zat.
"Tja, ik moet die holten toch nog een keertje spoelen", vertelde de KNO-arts. Gisteren, woensdag 29/8, was Marlies daarvoor weer aan de beurt. Ze wist wat er ging gebeuren, met die naald door het neuskraakbeen enzo. Daarom zag ze er behoorlijk tegenop. De omstandigheden bij de behandelpoli deden daarbij ook nog een duit in het zakje. Toen Marlies voor de verdoving de 1e keer de poli binnen liep, leek het alsof ze een slachterij was binnen gelopen. Overal bloed op de grond. Na de spoeling kreeg Marlies een recept voor een antibioticum mee. Maar, toen Marlies op het recept keek, bleek het van een andere patiënt te zijn. Nou ja zeg!
Gelukkig verliep de behandeling bij Marlies 'vlekkeloos'.
Met betrekking tot de vermoedelijke allergische reactie, waarover ik in de vorige blog schreef, vertelde de KNO-arts dat hij sterk twijfelde aan een allergische reactie door dit medicijn. Hopelijk heeft hij gelijk en kan Marlies, wanneer de kaakholte helemaal ontstekingsvrij is, het medicijn weer gaan gebruiken. Dit spul is namelijk tot nu toe het enige dat enigszins helpt.

Mondhygiëniste:
Donderdag 23 augustus jl. werd ik bij de mondhygiëniste verwacht. Ik schaarde dit soort behandelingen altijd in het rijtje van de nagelstudio en de schoonheidsspecialist. Maar dat is, hoewel ik geen ervaring heb met nagelstudio's en schoonheidsspecialisten, toch wel iets anders.
Verschillende vrienden en collega's probeerden mij een beetje bang te maken, door te vertellen dat het een nogal pijnlijke ervaring is.
"Ze schrapen met een scherpe haak onder je tandvlees tot aan de wortelrand!!" , werd er met een serieus gezicht geroepen.
Ja,ja, het zal allemaal wel. Ik ben inmiddels een hoop gewend, dus ik zie of voel het vanzelf.
Nou, jongens en meisjes. Het valt reuze mee hoor. 't Is goed te verdragen. M'n gebitje is nu weer spik en span. Het blijft, tengevolge van mijn enigszins verminderde weerstand, wel een kwetsbaar geheel en daarom moet ik naast de tandenborstel nog een aantal attributen gebruiken om de zaak goed schoon te houden. Daardoor sta ik in plaats van 4 nu ruim 20 minuten m'n ivoor te schrobben.

Gumpy:
De achterdeur zwaait open en daar staan ze opeens. Onze goede vrienden uit Rheden. "Koffie!", roepen ze in koor. Hartstikke leuk, zo'n onverwacht bezoekje.
Kijk, ze hebben Gumpy meegenomen. Gumpy is de jonge aanwinst van onze vrienden. Een alleraardigste en vrolijke viervoeter. Een Parson Russell terriër.
Gewoonlijk zien, uitgezonderd mensen, uitsluitend vliegen en muggen kans om onze woning te betreden. Maar voor deze keer maken we een uitzondering voor Gumpy. "Hij is zindelijk", vertelden onze vrienden. Maar gaandeweg het gesprek vertelden ze dat Gumpy zich die dag in een boekwinkel had vergist. Hij plaste pardoes tegen een boekenstelling. Het avontuur van Gumpy in onze woonkamer was toen snel ten einde. Hij vervolgde daarop zijn verkenningstocht in onze tuin. Gelukkig vond hij dat ook prachtig.

Zeldzaam moment: Marlies met een hond op schoot!

Schatten, een verrassende ontdekking en uitslag MRI en bloedonderzoek

De 'schatten' van de dagbehandeling:

In voorgaande blogs gaf ik verschillende keren aan dat ik regelmatig naar het ziekenhuis moet voor het toedienen van m'n onderhoudsmedicatie en verschillende controles. Daarvoor moet ik dan naar de dagbehandeling van het MST te Enschede. Ik ben er zo langzamerhand 'kind aan huis'. Ik word dan prettig en vakkundig geholpen door één van de verpleegkundigen op deze foto. 't Is daar altijd een gezellige boel en ik vind het dan ook geen straf om er naartoe te moeten. De koffie smaakt goed en de dames zijn altijd goed gehumeurd.

Een verrassende ontdekking:
Trouwe lezers weten dat het onverminderd blijft doorsukkelen met de situatie van Marlies. De pijn rond het operatiegebied op haar borst blijft maar aanhouden. De onderzoeken in de Groningse pijnkliniek hebben daarin geen verbetering gebracht.
Tijdens onze 'survival' op de camping in Assen is Marlies zelfs (in overleg) gestopt met de in Groningen voorgeschreven medicatie. Dat spul pakte helemaal verkeerd uit. De pijn werd erger in plaats van minder. Dan maar weer het daarvóór gebruikte medicijn slikken.
Maar wat gebeurde er? De eerste tablet lag nog op haar tong of ze begon alweer enorm te hoesten en onophoudelijk te snotteren. Wat blijkt nu. Ze is allergisch voor één of meerdere stoffen in dat medicijn!! Potverdorie ook dat nog!. Heeft de KNO-arts voor nop de kaakholten doorgespoeld. Gebruikt Marlies eindelijk een medicijn dat haar iets helpt, is ze er weer allergisch voor. Haar zit toch ook alles tegen.
Nu gebruikt ze helemaal niets meer en gaat zij binnenkort onder behandeling van een acupuncturist(e). Hopelijk heeft Marlies nu eens een keer resultaat. Dat wordt toch een keer tijd!!.
't is alleen te hopen dat het met haar niet zo afloopt als met de cliënt van de acupuncturist in dit filmpje. Klik hier

Uitslag MRI en bloedonderzoek:
Vandaag, 22/8, ben ik weer bij m'n behandelend internist ( Dr. M.R. de Groot, zie foto) geweest. De uitslag van het in juli gedane MRI- en uitgebreide bloedonderzoek kreeg ik te horen. Altijd weer spannend. M'n leven hangt er in principe van af. Is de uitslag goed, dan is er weer opluchting en hoop voor de toekomst. Valt de uitslag tegen, dan krijg ik een mentale dreun en wordt m'n toekomst onzeker. Maar, gelukkig had de arts goed nieuws. De bloedwaarden waren goed en de voor mij belangrijkste waarde, namelijk die van het M-proteïne, was gelijk aan die van de vorige keer. Namelijk 12. 'So far so good' dus! Ook de uitslag van het MRI-onderzoek was goed. Er waren ten opzichte van het vorige onderzoek (januari 2007) geen afwijkingen te zien. Verder vertelde m'n arts dat, zo lang de bloeduitslagen goed blijven en er zich geen bijzonderheden voordoen, ik niet meer frequent bij hem hoef te komen.

"Daarbij hoop ik dan, dat ik u voorlopig niet meer zie", sprak mijn arts hoopvol uit. 't Is een aardige man, maar ik hoop natuurlijk dat z'n wens uitkomt.
Ik houd nu via mijn aanspreekpunt op het MST de 'vinger aan de pols' of beter gezegd 'de peilstok in het bloed'.

Terug van vakantie en leuke anekdote

Terug van vakantie:

De foto hierboven is duidelijk. Marlies is alweer druk in de weer met de vakantiewas. We zijn gisteren (6/8) teruggekomen oet Assen. 't Was ondanks een aantal regendagen best aardig. Zoals ik al vertelde vermaakten Mark en Jasper zich prima. Dat doet Jasper trouwens nog steeds, want die is op de camping achtergebleven. Hij logeert bij een van zijn campingvrienden (en zijn ouders).
Een aantal redenen hebben ons weer naar huis doen rijden. De zomer wil maar niet echt doorzetten en tengevolge van de pijn en lasten van Marlies zijn wij niet in de gelegenheid om regelmatig iets te ondernemen (w.o. fietsen en wandelen). Dan zitten er wel erg veel passieve momenten in zo'n vakantie en dat is niets voor de ten Voordetjes. Lezen is leuk, maar geen 16 uren per dag. Daarbij wilde Mark ook graag naar huis........Nou, die wilde niet zozeer naar huis, maar naar zijn vriendin! Ach, je bent jong en je wilt.....' :)
Tja, dan is het niet zo moeilijk meer om het kampement op te breken.
Jasper was daar niet blij mee. Die wilde blijven. Die maakte de afgelopen weken deel uit van een grote groep campingvrienden en wilde natuurlijk net zo lang blijven als de meesten van die groep (waaronder een campingvriendin!!). Begrijpelijk natuurlijk. Dat probleem hebben we, zoals hierboven vermeld, opgelost en toen was iedereen weer happy.

In de aanloop naar deze vakantie had ik een oprechte verwachting van heerlijk genieten van de rust, niets moeten en lekker lezen. De drie algemene voorwaarden voor een geslaagde vakantie.
Deze drie vakantie-ingrediënten waren in principe ook aanwezig. Er was rust. Ik hoefde niet echt iets. Ja, 's-morgens rond 11.00 uur Mark en Jasper uit hun tent slepen en ze richting douche drijven. Maar verder niets. En lezen? Elke morgen een verse krant en de stapel, speciaal voor de vakantie uitgezochte, boeken in de caravan. Maar, hoe gek het ook klinkt, ik kwam aan deze drie zaken niet helemaal toe.
Ik kon de rust niet vinden. Ik was vooral onrustig in m'n hoofd. Ik had moeite om me duurzaam (langer dan ongeveer een half uur) op iets te concentreren. Dat ontdekte ik al op m'n werk en nu dus ook tijdens deze vakantie. Daardoor kwam ik er niet toe om een boek uit te lezen. Ik begon er telkens aan en na een paar bladzijden lag het alweer gesloten op de plank. Ik denk dat ik zowel bewust als onbewust nog steeds op enigerlei wijze bezig ben met de mentale verwerking van onze situatie. Ik wil er niet altijd aan toegeven en wij willen het er ook niet altijd over hebben, maar kennelijk hakt het er mentaal toch behoorlijk in.

Nu zijn we dus weer thuis en heb ik weer voldoende afleiding. M'n pc, de tuin, enz. Kan ik weer lekker m'n ding doen en daarbij ook nog even genieten van de rest van m'n vakantie. En Marlies helpen natuurlijk, want die heeft nog steeds behoorlijk last van haar borst.

Leuke anekdote:
Tijdens deze vakantie gingen wij rond 23.30 uur op stok. Mark en Jasper waren dan nog lang niet uitgechilled en kropen pas rond 01.00 uur in hun tent. Dat deden ze elke keer keurig, want als ze geen scheet of boer lieten, hoorden we ze vaak niet.
Op een morgen stapte ik omstreeks 09.30 uur uit de caravan de voortent in. Op de campingtafel zag ik het kunstwerk van Mark op de foto hieronder.
Bij gebrek aan een pen en papier heeft'ie z'n verzoek met lucifers toch creatief kenbaar gemaakt.

Echt een ten Voorde hé !.........

Beter weer en Marlies

Beter weer:
Daar zitten we dan in de regen. Vakantie 2007. Mark en Jasper druk in de weer met vrienden op de camping en wij......Wij kijken door de beregende vensters van de voortent wezenloos voor ons uit. Het regent al weken. Om manisch depressief van te worden. We zwijgen allebei. We zijn inmiddels tegen elkaar uitgekletst en hebben daarmee alle onderwerpen zo'n beetje besproken.
Ook onze boeken of kranten kunnen ons in deze omstandigheden niet boeien. De huisarts hebben we al gebeld, maar die wil ter preventie voor een dreigende chronische depressiviteit geen prozac voorschrijven.

Het bovenstaande schreef ik enkele dagen geleden in concept. Inmiddels is het woensdag 1 augustus. Nieuwe maand, nieuwe mogelijkheden zullen we maar zeggen. De zon schijnt volop en ook voor de komende dagen is zomers weer voorspeld.
We zien het dus weer helemaal zitten.......Hoewel?!.....

Marlies:
Maandag 30/8 zijn wij voor Marlies daadwerkelijk naar onze huisarts in Enschede geweest.
Marlies had de afgelopen dagen toenemende pijn op haar borst. De pijn was gestegen van niveau 5 naar niveau 8. Een aanmerkelijke toename dus. Ze kon het bijna niet meer volhouden en het dreigde zelfs al haar vakantieplezier te vergallen.

We hadden hiervoor eerst contact gezocht met Dr. Said van de pijnkliniek in Groningen, maar die was juist die dag met vakantie gegaan. Z'n vakantieadres wilden ze ons niet doorgeven.
Toen hebben we onze huisarts maar weer eens gebeld.

Tja, de huisarts kon er ook niet veel aan veranderen. Opvallend in deze ontwikkeling is dat de toename van deze pijn is ontstaan na het gebruik van een nieuw medicijn. Met dat medicijn is Marlies nu gestopt en gebruikt nu, op advies van haar huisarts, weer de eerder gebruikte medicatie. Met dat 'oudere' medicijn had Marlies iets meer positief resultaat. Hopelijk komt dat resultaat snel terug.

Het blijft tobben met de situatie van Marlies. :(:(

MRI. Groot bloedonderzoek. Marlies en Assen

MRI:
Vrijdag 20 juli jl. was ik weer aan de beurt voor een MRI-onderzoek. Enkele maanden geleden had ik toenemende pijn in mijn linkerheup. Soms kon ik van die pijn bijna niet meer lopen. Het opmerkelijke was, dat er ook dagen waren dat ik geen pijn had en ik kon lopen als een kievit. Vreemd dus. Omdat ik toch enigszins bang was voor de opnieuw actief wordende tumor op m'n heiligbeen (plasmocytoom) besprak ik dit met m'n behandelend internist. Deze besloot tot dit MRI-onderzoek. De uitslag hoor ik na onze vakantie (na 16/8 dus). Ik maak me niet zoveel zorgen(meer), omdat het lopen nu alweer stukken beter en soepeler gaat dan enkele maanden geleden.

Bloedonderzoek:
Dinsdag 24/7 werd er, voorafgaand aan mijn 2 wekelijkse cocktail onderhoudsmedicijn, bloed afgetapt voor het twee maandelijkse grote bloedonderzoek. Ik heb er in onze webblog al vaker over geschreven. Dit bloedonderzoek is erg belangrijk voor de status quo van mijn ziekteverloop. Daarin wordt o.a de mate van M-proteïne bepaald en dat geeft weer aan hoe het met de ontwikkeling van de kahler is gesteld. Altijd weer spannend! Ook deze uitslag hoor ik na onze vakantie.

Marlies:
Hoe is het met Marlies. Nou, niet beter, maar ook niet slechter. Hetzelfde beeld zoals dat staat beschreven in de vorige blog. Maar, ondanks alle lasten is het aan haar niet vaak te zien of te horen. Ze doet haar ding en geniet van haar welverdiende vakantie. Knap hoor!

Assen:
Ik kan natuurlijk meteen beginnen te klagen hoe erg het allemaal is met al die regen, maar dat doe ik niet. Ik realiseer mij terdege dat het een luxe-probleem is en blijft. Je kunt het ook slechter treffen. Kijk maar naar Engeland en de weggewaaide kampeerders op de eilanden.
Ondanks dat de vogels hier met paraplu's over de camping vliegen en de regenwormen in onze voortent komen schuilen, houden wij de moed erin. Volgens voorzichtige voorspellingen zal het halverwege volgende week beter worden, dus daar wachten we nog even op.
Ach, Mark en Jasper vermaken zich bijzonder goed en daarmee is onze vakantie al voor 70% geslaagd. De overige 30% halen we uit een goed boek en een goed glas wijn.....hik :)
Ik had er graag live-beelden bijgeplakt, maar ik typ dit blogje in een bibliotheek in Hoogeveen. Op die terminals is het niet mogelijk om externe bestanden (foto's e.d.) aan deze blog toe te voegen. Ook dat dus na onze vakantie.

Algemene stand van zaken en vakantie(blog)

Hoe staat het met de ten Voordetjes

Jan:
Met mij gaat het onverminderd goed. Ik voel me prima en m'n conditie blijft ook constant. De lasten, zoals de verschillende vormen van huiduitslag en puistvorming, nemen ook af. Kennelijk herstelt m'n weerstand zich goed. Sommigen puisten doen nog een poging om dit even te testen, maar dit wordt steeds vaker in de kiem gesmoord. Ik hoef in ieder geval geen anti-biotica meer te slikken.

De tandarts adviseerde mij onlangs enkele behandelingen door een mondhygiënist. Tengevolge van de verminderde weerstand werd mijn gebit een walhalla voor bacteriologische tandbedervers. Ondanks intensief dagelijkse onderhoud worden er kennelijk toch te weinig van die onzichtbare rakkers geliquideerd. Hierdoor ontstaan kleine ontstekingen aan het tandvlees. Indien ik er niets aan doe, loop ik over enkele jaren met een kunstgebit. Ik heb al steunzolen, een stoma en een bril. Een kunstgebit erbij zie ik dus even niet zitten. Na de vakantie ben ik aan de beurt bij een mondhygiëniste!

Marlies:
De situatie bij Marlies is er niet beter op geworden. Ondanks de fysiotherapie, de zwemtherapie en de medicatie is de pijn zelfs toegenomen. Ze heeft het idee dat dit door de nieuwe medicatie wordt veroorzaakt. Vandaag, woensdag 18/7, heeft Marlies contact gehad met haar Groningse arts van de pijnkliniek. Deze wist het nu ook niet meer en adviseerde te stoppen met de medicatie om te kijken wat er gebeurt. Na de vakantie zal de situatie opnieuw worden bekeken.

Vakantie:
Tengevolge van onze situatie konden wij vorig jaar niet naar onze vakantiebestemming in Frankrijk. Dat werd dus een camping in Assen. De camping was uitstekend. Daar mankeerde niets aan. Maar het weer...........regen, regen, regen. Heel bar. Dat willen we dit jaar niet nog een keer. Dus hebben we niets besproken. We hebben gewacht op een weersverwachting van redelijk tot mooi weer.
Op de laatste aankondiging voor een nieuwe blog had ik een link naar www.buienradar.nl geplaatst. Daarop was de weersverwachting voor de komende 14 dagen te zien. Wij hebben daar dagelijks op gekeken om te zien hoe de voorspelling eruit zag. Nou, die voorspellingen wisselden sterk. 's Morgens werd in onze voorgenomen vakantieperiode weinig regen voorspeld, maar 's-middags was dat beeld weer totaal tegenovergesteld. Op basis daarvan valt dus moeilijk iets over een langere periode te plannen. Dus: wij gaan zaterdag 21/7 gewoon naar de camping in Assen.
Mark en Jasper hebben er zin in en dat is voor ons een belangrijke stimulans. Als zij zich vermaken, doen wij dat ook.

Vakantieblog:
Ondanks onze vakantie probeer ik regelmatig een blog te schrijven. Ik heb geen laptop met internetverbinding, dus dat wordt even zoeken naar een campinggast met zo'n ding of anders een internetcafé. Daar kom ik wel uit :)
Indien jij, lezer van dit stukje, ook op vakantie gaat: geniet ervan en gezond weer terug!!

Chirurg Marlies en waterskiën

Chirurg Marlies:
Op verzoek van Marlies zijn al 3 afspraken voor een bezoek aan haar behandelend chirurg (dr. H.J.) verschoven. Dit in verband met de second opinion in Groningen. In afwachting van dat onderzoek had het geen zin om bij haar chirurg langs te gaan.
Maar woensdag 4 juli was het dan zover. Het verslag van de 2e opinion was door dr. Said oet Grönin'g naar dr H.J. te Hengelo gestuurd. We hadden een afspraak om 10.55 en waren al om 13.15 uur aan de beurt. Het wachten viel deze keer dus erg mee .........
Ach, we troosten ons in de gedachte dat iedereen graag alle aandacht wil van zijn of haar arts. Wij ook. En vooral dr. H.J. kijkt niet op 5 minuten.
Het bezoek leverde, zoals we hadden verwacht, niets nieuws op. HJ nam het verslag met ons door en bevestigde wat erin beschreven stond. Precies zoals dat in de twee vorige blogs ook al is vermeld. Doorgaan op de ingeslagen weg. De volgende afspraak is in februari 2008.

Waterskiën:
Donderdag 5 juli heeft de moeder van Marlies in goede gezondheid de leeftijd van 85 jaren bereikt. 85 en in goede gezondheid! Als die mogelijkheid er zou zijn, teken je daar natuurlijk meteen voor. En als je haar nu ziet, is het eind der jaren nog lang niet bereikt. Kwiek en vol levenslust. Nogmaals van harte moeder :):)
Alle reden voor een feestje dus. En dat hebben we gebouwd op zaterdag 30 juni jl.
Een onderdeel van dat feestje was een partijtje waterskiën voor de liefhebbers. Hartstikke leuk zeg!
Nee, Marlies en ik hebben niet meegedaan, maar wel enthousiast gekeken, gefilmd en natuurlijk foto's gemaakt.
Mark en Jasper waren met hun neven, nichten en enkele sportieve ooms en tantes natuurlijk wel druk in de weer op de (kabel)waterskibaan van het Rutbeek.
Voor Mark en Jasper was het hun allereerste waterski-ervaring.
"laten we maar dicht bij de start gaan zitten, want let maar op. Die vallen na een paar meter al in het water", voorspelde ik Marlies.
Wat schetst onze verbazing. Meteen bij de eerste poging blijven die knapen nog staan ook!!

Potverdorie, wat mooi om onze jongens zo bezig te zien!!

Als een volleerd skiër laat Mark zich aan het einde van de route
naar naar de kant glijden

Ja, en dan de jarige moeder van Marlies. Ze zag iedereen bezig en dacht: "Dat wil ik ook!". Ze koos voor een wakeboard, maar verloor daarbij steeds haar evenwicht. Daarbij vergat ze ook nog steeds de lijn los te laten, met als gevolg dat wij haar constant aan de overzijde van de vijver met een haak uit het water moesten vissen. "Je hebt 80 jaar geleden toch zwemdiploma's gehaald! Zwem dan terug!!", riepen we steeds. Maar ach, ze vierde haar verjaardag en het skiën is nogal vermoeiend, dus haalden we haar in een kruiwagen steeds maar weer op................................... maar niet heus natuurlijk:):)

Uitslag second opinion, Dermatoloog, Kutmachine

Uitslag second opinion:
Woensdagmiddag 27 juni jl. zijn wij naar het UMCG te Groningen gereden voor de uitslag van de second opinion van Marlies. We hadden een afspraak om 16.00 uur.
De dag van onderzoek verliep goed georganiseerd en kwam professioneel over. Wij waren dus hoopvol gestemd over de presentatie van de uitslag. Dat bleek een anti-climax te zijn.
We liepen de wachtruimte binnen en vonden het daar al opvallend rustig. Geen patiënt te zien. Nou ja, het is ook al laat in de middag en wij zijn hoogstwaarschijnlijk de laatste afspraak voor die dag.
Vervolgens meldde Marlies zich bij de receptie van de pijnkliniek. "Hebt u een afspraak om 16.00 uur?!", was de verbaasde reactie van de secretaresse.
"Ja, dat klopt. Daarvoor komen wij helemaal uit Enschede", reageerde Marlies.
"Nou, die afspraak is geannuleerd. Hebt u daarvan geen bericht gehad? ".
"Zeker hebben wij daarover bericht gehad. Maar wij dachten: Kom op, we doen eens gek. We proberen het toch, misschien hebben jullie toch nog even tijd!............Nee, wij hebben daarover geen bericht gehad. Wij komen uit Enschede en komen hier echt niet op de gok naartoe! ".
"ja, ja, inderdaad." sputterde de secretaresse ongemakkelijk. "Nou, neemt u maar plaats in de wachtruimte. Ik zal kijken wat ik voor u kan doen".
Kort daarop werden wij ontvangen door Dr. Said. Hij zat al op z'n woon/werk-bromfiets, maar de secretaresse kon'em bij de prikklok nog net op tijd tegenhouden.
Het begin van het gesprek verliep een beetje chaotisch. Said had zich niet voorbereid en dat was te merken. Maar gaandeweg het gesprek kwam Said er steeds beter in en bleek dat hij zich de situatie weer goed herinnerde. De conclusie van het team kwam overeen met hetgeen wij al eerder schreven. Marlies moet doorgaan met fysiotherapie en bewegen zoals ze dat nu ook doet.
Verder werd het idee geopperd dat Marlies toch maar eens naar een maatschappelijk werker moest gaan. "U bent een sterke vrouw, maar misschien is het toch verstandig om met iemand, die geheel buiten uw familie- en vriendenrelaties staat, te praten. Facultatief hoor, geheel facultatief ", benadrukte Said.
Nou, voor een bezoek aan een therapeut is Marlies erg terughoudend. Die heeft zij (hebben wij) nog niet nodig. We redden het gelukkig nog op eigen kracht.

Dermatoloog:
En dan ik. Gaandeweg kreeg ik steeds meer last van rode vlekken en (weer) op de gekste en ongemakkelijkste plekken puistvorming. Ik had hiervan graag een foto bijgevoegd, maar ik wil jullie niet laten schrikken :)
Ik besprak dit met mijn uitstekende contactpersoon (Tineke Duyts) op het ziekenhuis. Een deskundige en doortastende 'special nurse'. Zij is zeer deskundig op het gebied van hematologische aandoening w.o. de ziekte van Kahler. Daarnaast is zij een persoon naar mijn hart. Luisteren, kijken en vervolgens meteen doen. Daar houdt ten Voorde van. Zo ook in deze situatie. Zij bekeek de situatie en concludeerde: "Dat is iets voor een dermatoloog. Ik maak meteen een afspraak voor je". En hupsakee. Ten Voorde kon de volgende dag al bij huidarts Dr. R. Koopmans komen.

Dr. R. Koopmans

Ook Koopmans bleek een bijzonder joviale man. Hij bekeek de plekken en zei: "Oh, dat krijg ik wel rustig. Daar heb ik wel een cocktailtje zalf voor. En, indien dat niet helpt, brouw ik wel wat anders". Verder hebben we nog wat gekeuveld over de schilderijen in z'n behandelkamer. Bijzonder amicale kerel.
Naast de cocktail van Koopmans (doet ook in pannenkoekmix) kreeg ik via Tineke ook nog een behoorlijk intensieve anti-bioticakuur tegen die puisten. Afwachten maar weer hoe het allemaal gaat.

Kutmachine:

2001:
Tegen de verkoper in de witgoedzaak hebben we nog nadrukkelijk gezegd: "We zoeken een volautomaat die meer dan 1400 toeren centrifugeert, goed schoon wast en de komende 10 jaren probleemloos werkt. Welke machine adviseert u ons".
"Dan adviseer ik u deze Brandt. Het is nog een relatief nieuw merk, maar de kwaliteit is gelijk aan die van Miele". Het apparaat bleek ook bijna net zo duur als een Miele: fl. 1950,- !!

2007:
Het bleek voor ons dé miskoop van de nieuwe eeuw. Wat een kutmachine!! Ho,ho,ho, ten Voorde. Die taal zijn we niet van je gewend. Dit wordt door fatsoenlijke mensen gelezen, dus kun je dat niet anders zeggen?! .....Ja hoor: Een KLOTENDING!!! Geen Brandt, maar Brandt-hout!!
In het eerste jaar begon de ellende al. Een gescheurde ophanging van de trommel. Dat viel gelukkig nog onder de garantie. Vervolgens in de loop van de jaren allerlei vervelende kleine en middelgrote mankementen. Het apparaat vernielde soms zelfs kleding!!
Vorige week was de grens bereikt. Marlies zet het apparaat aan. Vervolgens hoorde zij een knal en onmiddellijk daarop kwam het water via de zeepbak naar buiten. Gevolg: een enorme zeepbrei in de bijkeuken.
Nu is het afgelopen met dat ding. We hebben'em eruit gemieterd en een nieuwe gekocht. Nu een echte Miele! 't Kost een paar centen, maar dan heb je (hopelijk) ook wat.
Daaaag vakantiegeld!

2e kaakspoeling, werk Jan en een haas

2e kaakspoeling Marlies:
Donderdag 14 juni jl. was het weer zover. Voor de 2e keer werd Marlies in de behandelpoli van Dr. Schipper ontvangen. Deze keer viel de behandeling toch wat tegen. Het kraakbeen aan de linkerzijde bleek een fluitje van een cent. Dat was zo gepiept. Maar de rechterzijde bleek
aanmerkelijk taaier en dikker. Daar ging de naald met moeite doorheen. Maar uiteindelijk is ook die kant gespoeld. Het resultaat viel enigszins tegen. Er kwam nagenoeg geen ontstekingsmateriaal vrij. De holten zijn in ieder geval goed schoongespoeld. Vervolgens kreeg Marlies weer andere medicatie voorgeschreven om de verstopping te doen verdwijnen. Dat is tot heden nog niet echt gelukt. Het hoesten is gelukkig bijna voorbij. Toch nog iets vooruitgang.

Werk Jan:
Sinds februari '07 ben ik op therapeutische basis weer met m'n werk begonnen. Twee halve dagen per week. Ik heb een leuke baan met bijzonder fijne collega's. In die combinatie is het natuurlijk leuk om het werk weer op te pakken. Naast de zinvolle besteding is het ook goed om niet constant met de situatie rond mijn en ons ziekteproces bezig te zijn. Tijdens m'n werk kan ik me op andere zaken concentreren.
Geleidelijk heb ik m'n werkuren uitgebreid met als resultaat dat ik inmiddels voor 50% mijn werk weer heb hervat. We zien wel hoe het verder gaat.

Haas:
Wandelen doen we regelmatig. We willen graag vaak, maar dat lukt ons maar steeds niet. De jongens hebben sinds vandaag al vakantie...!! Daardoor kunnen we iets losser in het dagelijkse schema gaan zitten. Dus iets meer ruimte om heerlijk te wandelen.
En voor mooie wandelingen wonen wij in Twente precies in de juiste streek. Vlak achter onze wijk kun je al prachtig wandelen in het natuurgebied 'Hof Espelo'. Daar hebben wij vanavond een stukje gelopen. Prachtige plaatjes met ondergaande zon.
Grote oren verraadde een haas in het hoge gras. Hij/zij dacht: "Mijn naam is haas. Zij hebben niets gezien". Maar dat had'ie mooi mis. Toen we bleven staan om te kijken wat die hazenpeper in spé ging doen, rende hij er als een eeeh haas vandoor. Tjonge, wat kunnen die beesten lopen zeg. Accelereren waar menige eigenaar van een sportauto jaloers op kan zijn. Prachtig om te zien.

Hof Espelo 25 juni omstreeks 21.30 uur.
De haas wilde niet op deze foto wachten

Bootjes kijken, Groningen, KNO-arts, Jan en Jasper

Bootjes kijken:
Het lijkt een oubollige bezigheid: 'bootjes kijken'. Zittend aan de waterkant kijken naar voorbijschuivende boten. Het lijkt een variant op het vroegere bermtoersime. Toen zag je regelmatig mensen in de berm van doorgaande wegen zitten. Kijkend naar voorbij razende auto's. Wat is daar nu leuk aan?
Nou, bermtoerisme lijkt ons niets, maar bootjes kijken op de kade van de Waal met koffie of een andere heerlijke versnapering en leesvoer binnen handbereik, is heerlijk. Water boeit altijd en daarbij nog het beeld van de rustig voorbijschuivende boten, de verkoelende bries en natuurlijk de rust......Tja, dat is op z'n tijd wel lekker. Het was vorige week ook nog prachtig weer. Een ongekende luxe tijdens onze vakanties. We hebben dus genoten.

Een gemakkelijke stoel en een boek. Meer heb je niet nodig.
Maar dat geldt natuurlijk voor veel vakanties :)

Groningen:
Dinsdag 12 juni jl. zijn wij voor een second opinion naar het academisch ziekenhuis in Groningen geweest. Dit in verband met het nog steeds pijnlijke strakke gevoel op de borst van Marlies. We wisten niet wat er precies ging gebeuren. Wel dat het een door verschillende disciplines uitgebreid onderzoek van minimaal 3 uren zou zijn. We waren op tijd gearriveerd en omstreeks 13.30 uur startte het geheel met een medisch onderzoek. Wij werden ontvangen door Dr. Said (anesthesist) en een leerling-arts. Marlies werd uitgebreid ondervraagd en onderzocht. Gaandeweg was het voor Said wel duidelijk. Zijn conclusie sloot nagenoeg naadloos aan bij de sterke vermoedens die Marlies over deze situatie had. Said concludeerde het volgende:
De huid op het operatiegebied zit erg strak. Bij deze operatie's is het noodzakelijk om veel weefsel te verwijderen. Dat houdt in, dat er ook vet- en spierweefsel wordt verwijderd. Verder is het onvermijdelijk dat zich litteken- en bindweefsel ontwikkelt. Omdat de huid erg strak zit komt het litteken- en bindweefsel min of meer rechtstreeks in contact met de ribben. Dit weefsel prikkelt kennelijk het botvlies. Botvlies heeft erg gevoelige zenuwen, waardoor die prikkeling in de hersenen wordt vertaald in een pijnbeleving. Omdat de huid van Marlies in verband met voorgaande borstkankersituaties meerdere keren is bestraald, is deze behoorlijk aangetast. Met name de elasticiteit van de huid. En juist dát is volgens Said van belang om de klachten die Marlies nu heeft te voorkomen of in ieder geval te verminderen. Said vertelde dat hij geen foutief uitgevoerde medische ingrepen constateerde. Zoals hij kon beoordelen zag het geheel er uit zoals bij zo'n operatie normaal is.
Said adviseerde geen 2e operatie om daarmee de klachten te verminderen of zelfs op te heffen. Die mogelijkheid (zonder garanties) opperde namelijk haar behandelend chirurg in Hengelo(O). Een positief resultaat is niet te voorspellen en de kans bestaat dat die ingrijpende operatie weer andere vervelende complicaties oplevert.
"Maar wat nu?", was natuurlijk de logische vraag aan Dr. Said.
"Doorgaan op de wijze zoals u nu al doet, namelijk: veel bewegen (zwemmen, wandelen, oefeningen etc) en fysiotherapie. Daarnaast doorgaan met de pijnbestrijdingsmedicatie die u nu ook al gebruikt. Alleen dient u de dosis iets te verhogen. Het zal ongetwijfeld nog geruime tijd duren, maar ik heb er vertrouwen in dat uw situatie op den duur zal verbeteren.", was het antwoord van Said.

Verder hebben wij nog een gesprek gehad met een maatschappelijk werker. Dit om te beoordelen of de pijnklachten een mentale oorzaak hebben. Daar waren we snel klaar, want daar ligt de oorzaak duidelijk niet.

Vervolgens werden wij opgewacht door twee vrouwelijke fysiotherapeuten. Ook hier werd Marlies grondig onderzocht. Conclusies werden ons niet verteld. Daarvoor moeten we wachten op de eindrapportage. Die horen wij woensdag 27 juni a.s. Dan worden wij weer in Groningen verwacht voor het bespreken van de onderzoeksresultaten met daaraan gekoppeld een behandeladvies.

Is Marlies blij met dit onderzoek tot nu toe? We moeten, zoals zojuist is opgemerkt, het resultaat van het onderzoek nog horen, maar wij hebben inmiddels al zoveel gehoord dat Marlies blij is met de bevindingen van met name Dr. Said. Zij vond erkenning in haar mening over de situatie. Dat lucht op en geeft tevens moed om intensief op de ingeslagen weg door te gaan.

KNO-arts:
"Goedenmiddag mevrouw ten Voorde. Hoe staat het ermee", sprak Dr. Schipper uitnodigend.
"Tja, wat zal ik ervan zeggen", begon Marlies. Maar voordat zij verder kon praten, onderbrak Schipper haar. "Oh, ik hoor het al. U spreekt nog veel te nasaal. D'r zit dus nog steeds troep in de holten. Ik zal nog eens even kijken".
Vervolgens zag hij dat in de holten aan de rechterzijde van het gezicht nog ontstekingsmateriaal zat. Dat wordt dus weer spoelen. Deze keer spoelt hij de holten aan beide zijden van de neus. Tweemaal door het kraakbeen van het neusbeen prikken dus. Marlies verheugt zich er nu al op. Donderdag 21 juni a.s mag ze weer. Jippieee :(

Jan:

Met mij gaat het gestaag goed. Woensdag 13 juni kreeg ik mijn onderhoudsmedicijn Velcade (Bortezomib) weer en de uitslag van het grote (2 maandelijkse) bloedonderzoek. Dit onderzoek is één van de belangrijkste meetpunten in mijn ziekteproces. Het geeft o.a. de mate van ontwikkeling van mijn Kahler aan. En.............de uitslag was (weer) goed. Het gehalte van het M-proteïne was 12 gr/ltr. bloed. De vorige keer was het 13 gr en daarvoor was het ook 12 gr. Er is dus kennelijk een stabilisatie opgetreden en dat is dus goed. Zolang het gehalte niet stijgt of zelfs daalt is de uitslag positief.

'Lang zal hij leven, lang zal hij leven in de glo-ri-a' !! :)

Alleen het lopen houdt niet over. Het gaat wel, maar met moeite. Regelmatig heb ik tijdens het lopen veel pijn in mijn linkerheup. Daarbij heb ik ook constant last van stijfheid in mijn bekken. Vooral bij het in beweging komen kraakt en piept alles. Na enkele meters lopen verdwijnt dat en komt de soepelheid grotendeels terug.
Om te controleren of het behandelde plasmocytoom (tumor) op het heiligbeen zich koest houdt, wordt er op vrijdag 20 juli weer een MRI van mijn bekken gemaakt.

Jasper:
Het is toch wel een kneuzenkermis, die familie ten Voorde. Wat een krakkemikkig stelletje bij elkaar zeg! We hebben de radio al weken niet meer aangehad, want iedereen hoest en blaft zoveel dat de radio zinloos aan zou staan. De postbode doet al een mondkapje voor als hij bij ons huis is gearriveerd. Vliegen en muggen??? Bij ons niet. Ja, soms komt er zo'n onnozele kamikazevlieg aangevlogen. Maar die haalt hooguit de helft van de kamer, om vervolgens dood op de parketvloer neer te storten. Die zijn heel wat gewend, maar duidelijk niet opgewassen tegen de agressieve bacillen en ander ongein die Marlies en de jongens de lucht in blazen.
En nu dus Jasper. Die heeft ruim anderhalve week longontsteking gehad. Tja, geen wonder natuurlijk als je het bovenstaande leest.
Maar ondanks deze 'logische oorzaak' toch wel vervelend voor hem. Hij kon daardoor niet naar school en het begon ook nog in de week dat wij bootjes keken langs de Waal.
Gelukkig gaat het nu, na een antibioticakuur, weer goed met hem. Woensdag 20 juni moet hij ter controle röntgenfoto's van z'n longen laten maken en als die er goed uitzien, wordt'ie weer gezond verklaard.

Als je ziek bent, lig je graag in bed.

Pinksteren, bezoek arts en Marlies

Pinksteren:
Het in de vorige blog aangekondigde Pinkstertripje Appingedam was een succes. De start was al goed: De bruiloft van de jongste zoon van m'n zus. Mark en Jasper vonden het een 'vet feest'. Ik dacht eerst dat zij de hapjes bedoelden, maar het hele feest bleek 'vet' te zijn.
Er was echter één klein tegenvallertje:
Ons werd verteld dat de Pinksterfeesten in Delfzijl en omgeving uitbundig worden gevierd. "Er is dan van alles te doen. Hartstikke leuk", klonk het veelbelovend.......
Na de hele morgen durende plensbuien zijn wij op 1e Pinksterdag 's-middags met de trein naar Delfzijl gegaan. Er was een kermis (2 attracties 2 pers. € 13,- !!), een boot van de marine, wat kraampjes met kralen en spiegeltjes en een hamburgertent. Die was pas vet! Voor Groningers waarschijnlijk helemaal het einde, maar wij zijn in Enschede toch wel wat anders gewend. We hadden het snel gezien en zijn weer rap vertrokken naar de (op een andere camping) resterende feestneuzen van de bruiloft. Werd het toch nog een leuke dag.
2e Pinksterdag zat onze trip erop en zijn wij weer naar Enschede afgereisd. Halverwege de middag stond de caravan alweer voor de deur geparkeerd en hebben we het centrum opgezocht om te zien wat er hier was georganiseerd. Nou, dat viel niet tegen. Twee podia op de Oude Markt waarop elkaar afwisselende jazz- en bluesbands speelden. Het was heerlijk weer en gezellig druk op de terrassen.

Ellen ten Damme en haar band in actie.

Bezoek arts:
Vandaag, 1 juni, ben ik (Jan) op audiëntie geweest bij mijn behandelend internist/hematoloog.
In de vorige blogs beschreef ik de bijwerkingen van de anti-biotica die ik vanaf januari een half jaar moet slikken om infecties e.d. , tengevolge van mijn verminderde weerstand, te voorkomen. Rode jeukende vlekken, puistvorming en droge huid op mijn adonislichaam. Het ziet en zag er niet uit. Gelukkig kon ik de meeste plekken met kleding bedekken. Het bezoek aan mijn arts bracht vandaag uitkomst. Die pillen hoef ik niet meer te slikken. De sliktermijn zit er bijna op. Ik voel mij goed en het bloedbeeld is prima. 'k Heb meteen de resterende dozen pillen in de chemobak gekieperd. Ik gebruik nu alleen nog het onderhoudsmedicijn Velcade (Bortezomib) en APD (een botversterkingsmedicijn). Deze twee moet ik hoogstwaarschijnlijk nog jaren blijven gebruiken. Ja, en rode wijn natuurlijk! Dát is pas een fijn medicijn :)

Marlies:
Hoe is het nu met Marlies na haar behandeling door de KNO-arts?
Er is een lichte verbetering, maar de verstopte neus/verkoudheid en het hoesten is nog steeds niet voorbij. De klachten zijn er dus nog, maar minder. De anti-bioticakuur (ja, wij slikken wat van dat spul) zit er ook bij haar op en nu is het afwachten hoe de situatie zich ontwikkelt.
Donderdag 14 juni moet zij weer bij KNO-arts Dr. Schipper verschijnen.

Maar eerst gaan wij een weekje naar de Waal. Dat is ons uitgestelde weekje kamperen. De weersverwachting voor de komende week is redelijk tot goed. In ieder geval goed genoeg om er even tussenuit te gaan. We hebben er zin in. Zondag vertrekken wij richting Gendt (bij Nijmegen).
Dinsdag 12 juni gaan wij voor een second opinion, in verband met de maar voortdurende pijnklachten op haar borst, naar de pijnpoli van het academisch ziekenhuis in Groningen.
O.a. daarover zal ik in de volgende blog (rond 15/16 juni) berichten.

KNO-arts, dip en Kermit

KNO-arts:
Maandag 21 mei had ik een nieuwe blog willen plaatsen, maar die dag werd Marlies tot onze verrassing en schrik bij de KNO-arts verwacht. Het schrijven van een nieuwe blog schoot er toen even bij in.
Ja maar, in een van de vorige blogs gaf je toch al aan dat een bezoek aan een KNO-arts aanstaande was.?
Ja, dat klopt. Maar de snelle doorverwijzing verraste ons.

Maandag ging Marlies naar onze huisarts om het probleem van haar aanhoudende verkoudheid en hoesten nogmaals met hem te bespreken. "Nu is de KNO-arts aan de beurt", zei onze huisarts zoals verwacht. "Ik zal alvast röntgenfoto's van je hoofd laten maken en vervolgens kun je, indien nodig, een afspraak maken met een KNO-arts", vertelde hij verder.
Zo gezegd, zo gedaan. Marlies hoefde geen afspraak te maken bij de afdeling röntgen, maar kon meteen komen. Na de fotosessie moest Marlies vervolgens even op de gang wachten. Een fotodokter bekeek onderwijl het resultaat en verwees haar meteen door naar de KNO-arts. Hij had al een afspraak voor haar gemaakt en wel per direct.....!
Jullie begrijpen dat Marlies daarvan schrok. Zo'n spoed doorverwijzing had zij niet verwacht. Marlies belde mij enigszins bezorgd op. Ik ben toen onmiddellijk naar het ziekenhuis gegaan om haar bij het bezoek aan de KNO-arts bij te staan.
Wij werden ontvangen door een aller aardigste en joviale arts, Dr. Schipper, leuke man !
Hij bekeek de röntgenfoto's en tuurde met allerlei lampjes en stangetjes in de keel, neus en oren van Marlies. Hij hield zich keurig aan de volgorde: K.N.O.
" Oh, ik zie het al. Daar zit veel rommel in. Uw neus- en keelholten zijn behoorlijk gevuld met ontstekingsmateriaal. Ik moet die holten schoonspoelen", vertelde de arts. Verder trof hij geen verontrustende zaken aan. Pffff, dat was zowel voor Marlies als mij een behoorlijke opluchting. In zo'n snelle doorverwijzingssituatie ben je natuurlijk bang voor ernstiger zaken.

Vandaag, donderdag 24 mei, werd Marlies voor de doorspoelbehandeling op de spoelkamer van de KNO-arts verwacht. Hierboven zie je Dr. Schipper bezig met de voorbereidingen van de spoelbehandeling. Hier worden watjes, gedrenkt in verdovingsvloeistof, in de neus van Marlies gebracht. Vervolgens moest zij 10 minuten in de wachtkamer wachten om de verdoving te laten inwerken. Terug in de behandelstoel werd met een dunne naald door haar neuskraakbeen geprikt om bij de holten te kunnen komen. Vervolgens werden de holten met een warme vloeistof schoongespoeld. De spoeloperatie duurde nog geen twee minuten. Pijn? Nauwelijks! Wel een naar krakend geluid van dat prikken door het neuskraakbeen.
Over drie weken moeten de holten helemaal ontstekingsvrij zijn en moet ook de verkoudheid en het hoesten zijn gestopt. We wachten af.

Dip:
"Jan jongen, Hoe staat het met je dip? Gaat het alweer een beetje."
Deze vraag heb ik de laatste weken in verschillende variaties gehoord en beantwoord. Ik waardeerde deze belangstelling en het heeft me ook goed gedaan. De dip cq lichte depressie is gelukkig sterk gereduceerd. Natuurlijk zijn er nog momenten waarin ik, maar ook Marlies, minder vrolijk en opgewekt de wereld inkijken. Net als ieder ander hebben ook wij van die momenten en in verband met onze situatie komt dat dan iets vaker voor. We zijn gelukkig in staat om dit goed te hanteren en we worden er in ons functioneren niet door belemmerd.
Daarentegen zijn de momenten van 'genieten van het leven', gelukkig in de meerderheid.
Zo ook dit Pinksterweekeinde. Morgen eerst een feestje in Appingedam. Onze caravan parkeren wij naast de feesttent en de dagen erna op familiebezoek, waarbij wij vanzelfsprekend ook de Groningse horeca uitgebreid gaan beoordelen op de kwaliteit van spijs en drank. Proost!

Kermit:

Kijk eens wie daar opeens zit!.....KERMIT....onze verloren gewaande kikker. Enkele weken geleden heb ik onze vijver opnieuw ingericht. Het was bijna helemaal dichtgegroeid met allerlei algen. 'k Heb toen alles eruit gemieterd en schoongemaakt, maar de kikker trof ik niet aan. De weken erna liet hij/zij zich ook niet zien. Tot dinsdagavond 22 mei. Opeens zat'ie weer aan de rand van de border. Kermit zat mooi dicht bij de tuinlamp zodat ik net licht genoeg had voor een foto. Toch leuk zo'n kikker.
Marlies wilde hem nog een kus geven, in de hoop een gezonde prins aan te treffen. Maar dat lukte gelukkig niet, want Kermit sprong op tijd de vijver in :)

Pien an de bot'n, röntgen Marlies en doofheid

Pien an de bot'n:
De laatste weken of misschien al wel maanden heb ik (Jan) last van pijnlijke heupgewrichten. Op zich is dat niet zo nieuw, want na de bestralingen van het sacrum (de grote ruggenwervel boven het staartbotje) is de flexibiliteit en beweegbaarheid van mijn heupen afgenomen. Daar manifesteert zich een bepaalde stijfheid en een gevoel van spierpijn, alsof het lijkt dat ik dagelijks ongeoefend 10 kilometer heb gelopen. Met name het in beweging komen geeft dan wat problemen. Na enkele meters te hebben gelopen, gaat het wel weer en na nog een paar meter loop ik weer als vanouds. Zo was de situatie tot enkele weken geleden. Daarna waren de heupen niet alleen stijf, maar werd het bukken en lopen behoorlijk pijnlijk. Vooral de linkerheup deed behoorlijk veel pijn. Ik ging er van hinkepinken.... Linker-pinken dus :)
Omdat ik vermoedde dat de op die plek bestraalde tumor weer ging opspelen, heb ik mijn contactpersoon op het ziekenhuis daarover verteld. Dat is een kordate tante en die besloot meteen tot een röntgenonderzoek. Gisteren kreeg ik de uitslag. Gelukkig geen aanwijzingen van een opspelende tumor of andere oorzaken die met kahler hebben te maken. Gewoon slijtage, waarbij de linkerheup kennelijk harder slijt dan de rechterheup. 'Gewoon slijtage' zegt de fotodokter!
Het zal ongetwijfeld slijtage zijn. Maar dat is natuurlijk bij iedereen het geval. Na verloop van jaren slijt het hele menselijke chassis, maar daar krijg je onder normale omstandigheden rond je vijftigste geen pijnklachten van. Ik ga ervan uit dat het verband houdt met de bestralingen en dat ook de omgeving van mijn heupen behoorlijk door die tumor is aangetast. Over enkele weken ga ik op visite bij mijn behandelend arts en dan zal ik het heupprobleem nogmaals met hem doornemen. Ik zal dan m'n beste beentje voorzetten om het pijnprobleem via of samen met hem op te lossen.

Röntgen Marlies:
Zoals in voorgaande blogs al is beschreven, heeft Marlies al enkele maanden last van hoesten en verkoudheid. Daarvan al maanden last hebben is natuurlijk niet goed. Zowel Marlies als haar huisarts beginnen zich nu zorgen te maken. Daarom is vorige week besloten tot een röntgenonderzoek van de longen. Maandag jl. kreeg Marlies daarvan de uitslag. Gelukkig, geen bijzonderheden. De longen zagen er goed uit.
Dus, daar zit hoogstwaarschijnlijk niet de oorzaak. Maar waar dan wel? Nou, dat gaat zij maandag a.s. bespreken met haar huisarts. Die gaf tijdens het laatste consult al aan, dat hij haar zal doorverwijzen naar een KNO-arts. Wordt vervolgd.

Doofheid:
"wat zegt u? "...DOOFHEID!
Marlies hoest dus veel en is verkouden. Tengevolge van die verkoudheid moet zij vaak haar neus snuiten. Dat gaat soms met donder en geweld. Zij weet het: met snuiten moet je oppassen, want je bouwt een ongezond hoge druk op in je hoofd. Maar ja, zij wil die rommel natuurlijk kwijt. En ja hoor! Ongeveer anderhalve week geleden, tijdens een fikse snuitsessie, voelde zij iets knappen in haar rechteroor. Hupsakee, het oor zat ineens dicht en was de doofheid ingetreden. Wat Marlies ook probeerde, er veranderde niets. Potverdorie ook dát nog!
Dit duurde tot enkele dagen geleden. Heel geleidelijk normaliseerde het oor zich weer.
Maar vandaag snoot ze nog eens en zat hetzelfde oor wéér dicht........... Ik had haar nog zo gewaarschuwd. Maar dat was kennelijk tegen dovemansoren gericht :(

Vuurwerkramp en.......Moederdag

Vuurwerkramp:
Vandaag, zondag 13 mei 2007, was het precies 7 jaren geleden dat de vuurwerkramp zich in Enschede voltrok. Ongetwijfeld herinnert iedereen zich dat nog goed. Velen nog in detail of, zoals vaak wordt gezegd "als de dag van gisteren".
Wij ook. Daarom willen wij er in deze blog even bij stilstaan.

Wij wonen hemelsbreed ongeveer 600 á 700 meter van de 'plaats delict' en hebben de ramp in alle hevigheid meegemaakt. Bijna alle ruiten waren vernield, verschillende plafonds hadden het begeven en meerdere raam- en deurenkozijnen waren ontzet. Tevens had ons huis tengevolge van ingeslagen betonbrokken behoorlijke schade aan de gevel en het dak opgelopen. Op de foto's is het brok beton te zien dat vanaf de Tollenstraat met enorme kracht door de lucht werd geslingerd en dwars door onze garagedeur vloog. Een garage met deuren van ouderwetse kwaliteit. Deuren van 2,5 cm dikke houten planken! Er vlogen zelfs brokstukken dwars door het buitenblad van de gevel. De reparatieplek is op de foto nog goed te zien. Gelukkig beperkte de rampspoed zich tot materiële schade. Maar, het had weinig gescheeld of het was daarbij niet gebleven. Ik (Jan) en Jasper hebben puur geluk gehad.

Hoe is het namelijk gegaan:
Het was zaterdag en prachtig weer. De zon scheen volop. Marlies was met Mark naar een voetbaltoernooi en ik was samen met kameraad Hans bezig met het storten van de fundering van onze uitbouw. Het karwei was net afgerond toen wij opeens het geluid van gillende vuurpijlen en ander vuurwerk hoorden. In de lucht waar de vuurpijlen opstegen konden we zien dat het ergens in de omgeving van de Roomweg moest zijn. Ik maakte nog een grapje.
" Kijk Hans, een of andere malloot heeft kennelijk met een peuk op z'n lip zijn voorraad illegaal vuurwerk gecontroleerd". Nou 't spul werkt nog goed, ha ha,ha". " Dat had hij beter vanavond kunnen doen, want dan zie je er tenminste nog wat van", antwoordde Hans.
We waren druk en schonken er verder niet zoveel aandacht aan. Maar gaandeweg waren het niet alleen vuurpijlen, maar klonken er ook behoorlijk harde knallen. Dat ging na verloop van korte tijd zo hard, dat ramen begonnen te trillen. " Nou, dat gaat behoorlijk tekeer zeg! Het moet niet gekker worden. Straks knallen m'n ramen er nog uit". riep ik tegen Hans, die druk doende was om z'n gereedschap in zijn auto te laden. Toen Hans daarmee klaar was, stapte hij in z'n auto, wenste mij veel kijkplezier en vertrok richting Haaksbergen. Het vuurwerk en de knallen namen gestaag toe. Opeens hoorde ik van alle kanten het geluid van sirenes. " Toch een serieuze zaak", dacht ik nog.
Jasper(8 jr) was niet meegegaan naar het voetbaltoernooi en was bij mij thuis gebleven. Hij had de sirenes ook gehoord en vroeg aan mij toestemming om naar de brandweerauto's te mogen kijken. Omdat ik vermoedde dat de brand ergens op het Roombeek moest zijn, verwachtte ik dat de brandweerauto's via de Deurningerstraat zouden aanrijden. Ik gaf Jasper toestemming om op de kruising van de Deurningerstraat-Roomweg-Walhofstraat te gaan kijken. Dan kon hij op veilige afstand de auto's voorbij zien komen. Ik zag dat Jasper vervolgens snel wegliep. Ik was bezig met het aanvegen van het tuinpad naar onze achteringang en wilde die klus even afmaken. Kort daarop klonken er een paar fikse knallen. Daar schrok ik behoorlijk van. "Het wordt steeds gekker met dat vuurwerk", dacht ik bezorgd.
Onmiddellijk daarop was het zover. Er klonk een ongelooflijk harde knal. De knal veroorzaakte een enorme drukgolf. Het voelde alsof ik iets werd opgetild, onmiddellijk gevolgd door een onwerkelijke stilte. Daarna zag ik een intens zwarte wolk uit de richting van het Roombeek in mijn richting komen. Tevens hoorde ik overal de inslag van wat later brokken beton bleken te zijn. Links en rechts vlogen die brokken mij letterlijk om de oren. Opeens voelde ik een stekende pijn vlak boven m'n linkeroog. Naderhand bleek, dat ik was geraakt door een klein stukje beton dat een flink bloedend gaatje in m'n wenkbrauw had veroorzaakt. Het was een tafereel dat zich binnen enkele minuten afspeelde.
Opeens flitste Jasper door m'n hoofd. " SHIT, JASPER!! Ik heb'em toestemming gegeven om naar de Deurningerstraat te gaan. POTVERDORIE JASPER!!!!!!". Ik schrok me werkelijk te pletter en bedacht me geen moment. Ik liet alles vallen en rende als een speer richting Deurningerstraat. Na enkele meters dacht ik opeens: "Ik heb niets op m'n hoofd". Met al dat rondvliegende puin leek me dat niet handig. Ik herinnerde mij een fietshelm in de schuur. "Beter iets dan niets", dacht ik en rende snel terug. Uitgerust met die fietshelm , je bedenkt de gekste dingen in zo'n situatie, rende ik weer richting Deurningerstraat. Onderweg leek het wel een rampenfilm. Mensen in volledige paniek. Sommigen gewond door rondvliegend puin. Huizen beschadigd door grote stukken beton en zelfs de supermarkt Nieuwe Weme, gevestigd op de genoemde kruising, stond in lichterlaaie. Mijn angst dat Jasper iets ernstigs was overkomen, nam per seconde toe. Ook begon het bij mij door te dringen dat er iets behoorlijk mis was. Ik had nog geen notie van de vuurwerkramp. Ik en vele anderen wisten niet eens dat aan de Tollenstraat een vuurwerkfabriek was gevestigd!
Iedereen die ik al rennend richting Deurningerstraat tegen kwam, vroeg ik of zij Jasper hadden gezien. Maar niemand hoorde mijn vraag. Iedereen was uitsluitend met zichzelf bezig. Het was inmiddels behoorlijk donker geworden van de intens zwarte rook. Op de kruising aangekomen zocht ik naar Jasper en bereidde mij alvast voor op het ergste. Maar Jasper trof ik daar niet aan. Wel politiecollega Gort, die daar zwaar gehavend het verkeer probeerde te regelen. Opeens besefte ik dat er nu niemand bij ons thuis was en dat Jasper, wanneer hij in paniek thuis zou komen, niemand aan zou treffen. "Verdikkeme, dat kan natuurlijk ook nog!", dacht ik. " De kans is natuurlijk groot dat Jasper in paniek naar huis is gerend". Onmiddellijk rende ik weer terug. Toen ik ons huis dicht was genaderd zag ik mijn achterbuurman Johan in de deuropening van zijn huis verschijnen. Met een paniekerige stem vroeg ik hem:"Johan, heb je Jasper gezien?". "Ja, hier is'ie" riep Johan terug. En op dat moment verscheen ook Jasper in de deuropening. Ik zag dat hem niets mankeerde. Nou, mensen. Ik stond strak van de spanning en angst om Jasper. Toen ik hem daar ongeschonden zag staan, was dat een positieve anti-climax voor mijn emoties en begon ik spontaan te janken van geluk. Gelukkig, hem mankeert gelukkig niets. Hoe is het mogelijk! Maar Jasper zag mij en mijn gezicht. Mijn gezicht zat tengevolge van dat wondje behoorlijk onder het bloed. Tja, de aanblik van een bloedende vader en alle hectiek van die ramp, daar schrikken jongetjes van 8 behoorlijk van. Stonden wij daar allebei te janken. Jankend van geluk en opluchting.

Toen Jasper naar die brandweerauto's wilde gaan kijken, begon het steeds harder te knallen. Daar werd hij (gelukkig) bang van en besloot samen met een vriendje in de schuur van mijn achterbuurman te schuilen. Toen na de definitieve harde knal de betonbrokken rondvlogen, kwam een groot stuk, van ongeveer 50x50 cm, op het dak van die schuur terecht. Dit stuk knalde dwars door het dak en kwam vlak naast Jasper op de werkbank in die schuur terecht. Nou, daar kan geen horrorfilm tegen op kan ik jullie verzekeren. Tjonge, wat is die jongen toen geschrokken zeg. En wat hebben we allebei geluk gehad.
Als je na zo'n ramp binnen je gezin of familie geen letsel hebt opgelopen, heb je geluk gehad en is al het andere natuurlijk minder belangrijk. Wij waren goed verzekerd en alle schade is uitstekend gerepareerd. Ook hebben wij er gelukkig geen psychische schade en/of trauma's van overgehouden.
Wij hebben het inmiddels bewezen: De ten Voordetjes kunnen tegen een stootje!

En het was vandaag natuurlijk Moederdag!

Aanhoudende dip en geen vakantie

'Aanhoudende dip en geen vakantie:
Deze titel is duidelijk geen opwekkend begin van deze nieuwe blog. Het prachtige weer van de afgelopen dagen heeft de teneur van de vorige blog niet kunnen doorbreken. De teneur is dus 'mineur'. Een rare gewaarwording. Zeker voor mij (Jan), want dippen en depressies ken(de) ik eigenlijk niet. Natuurlijk had ik, net als ieder ander, wel eens een minder vrolijke dag. Soms gaan dingen of zaken gewoon niet zoals je verwacht. Dat hoort bij het leven. Maar een nu al weken durende vorm van neerslachtigheid of zelfs lichte depressie, is nieuw voor mij. Tijdens het vorige weekeinde was het zelfs zo hevig dat ik mij volledig geblokkeerd voelde. Het kwam opeens vanuit een latente aanwezigheid opzetten. Ik ben zelfs niet naar m'n werk geweest. Het heeft alles te maken met het verhaal in de vorige blog 'Het is niet altijd zoals het lijkt'.
De dip is nog niet verdwenen, maar redelijk beheersbaar. Daarom ben ik vandaag (7/5) weer naar m'n werk gegaan. Gewoon weer lekker meedoen!

Marlies:
Marlies hoest nog steeds en is daarbij ook nog verkouden geworden. Het gaat maar niet over. Daarom is zij vandaag wéér naar onze huisarts geweest. Die schreef nu een neusspray en een anti-allergiemedicijn voor. Tevens worden er morgenvroeg longfoto's gemaakt. Volgende week hoort zij daarover de uitslag.

Geen vakantie:
Kijk even naar buiten en je weet meteen de reden waarom wij niet op vakantie zijn gegaan. Regen, wind en kou. Prachtig weer voor flora en fauna, maar duidelijk geen kampeerweer. De ten Voordetjes hebben ook weer eens een vakantie gepland hoor! Ben ik al depressief, begint het aan het begin van deze geplande vakantie ook nog eens te regenen..... Potv.....*&^%$%#%^:(:(:(.
In verband met onze situatie konden wij vorig jaar niet naar onze (ook geplande )vakantie bestemming in Zuid-Frankrijk. Geen nood. Nederland heeft ook prachtige campings. In overleg met de jongens besloten we naar camping 'De Witterzomer' in Assen te gaan. Prachtige camping met veel jeugd in de leeftijd van Mark en Jasper. Prachtig........behalve het weer. Regen, regen en nog eens regen. Alleen 's-nachts was het droog. Verschillende kampeerders zijn tijdens het zwemmen naar de toiletgebouwen en de campingwinkel verdronken. De zwemafstand tussen de tent en het toilet bleek voor hen te groot. Enkelen zijn zelfs van de honger omgekomen. Die konden niet zwemmen. Echt vreselijk.
Na anderhalve week werd het opeens een dag droog. We hebben toen rap onze spullen ingepakt en zijn toen snel naar huis gevaren.

Dit jaar viel de laatste bui op 22 maart jl. Dat is 6 weken geleden. En juist op het moment dat wij onze caravan voor onze deur parkeren, komt Erwin Krol vertellen dat het is afgelopen met de pret! Volgens mij hebben de weergoden via Google Earth een webcam op ons huis gericht. Als daar een caravan verschijnt, is dat hét sein om de regenknop in te drukken.
Tja, niets aan te doen. Zondag 3 juni doen we nog een poging. Dan parkeren we onze caravan bij mijn zus en zwager in Enschede. Want als die op vakantie gaan, is het AL-TIJD mooi weer!

Dit nu dus even niet. Hopelijk hebben we in de week van 3 juni meer geluk.