Vandaag, zondag 13 mei 2007, was het precies 7 jaren geleden dat de vuurwerkramp zich in Enschede voltrok. Ongetwijfeld herinnert iedereen zich dat nog goed. Velen nog in detail of, zoals vaak wordt gezegd "als de dag van gisteren".
Wij ook. Daarom willen wij er in deze blog even bij stilstaan.
Wij wonen hemelsbreed ongeveer 600 á 700 meter van de 'plaats delict' en hebben de ramp in alle hevigheid meegemaakt. Bijna alle ruiten waren vernield, verschillende plafonds hadden het begeven en meerdere raam- en deurenkozijnen waren ontzet. Tevens had ons huis tengevolge van ingeslagen betonbrokken behoorlijke schade aan de gevel en het dak opgelopen. Op de foto's is het brok beton te zien dat vanaf de Tollenstraat met enorme kracht door de lucht werd geslingerd en dwars door onze garagedeur vloog. Een garage met deuren van ouderwetse kwaliteit. Deuren van 2,5 cm dikke houten planken! Er vlogen zelfs brokstukken dwars door het buitenblad van de gevel. De reparatieplek is op de foto nog goed te zien. Gelukkig beperkte de rampspoed zich tot materiële schade. Maar, het had weinig gescheeld of het was daarbij niet gebleven. Ik (Jan) en Jasper hebben puur geluk gehad.
Hoe is het namelijk gegaan:Het was zaterdag en prachtig weer. De zon scheen volop. Marlies was met Mark naar een voetbaltoernooi en ik was samen met kameraad Hans bezig met het storten van de fundering van onze uitbouw. Het karwei was net afgerond toen wij opeens het geluid van gillende vuurpijlen en ander vuurwerk hoorden. In de lucht waar de vuurpijlen opstegen konden we zien dat het ergens in de omgeving van de Roomweg moest zijn. Ik maakte nog een grapje.
" Kijk Hans, een of andere malloot heeft kennelijk met een peuk op z'n lip zijn voorraad illegaal vuurwerk gecontroleerd". Nou 't spul werkt nog goed, ha ha,ha". " Dat had hij beter vanavond kunnen doen, want dan zie je er tenminste nog wat van", antwoordde Hans.
We waren druk en schonken er verder niet zoveel aandacht aan. Maar gaandeweg waren het niet alleen vuurpijlen, maar klonken er ook behoorlijk harde knallen. Dat ging na verloop van korte tijd zo hard, dat ramen begonnen te trillen. " Nou, dat gaat behoorlijk tekeer zeg! Het moet niet gekker worden. Straks knallen m'n ramen er nog uit". riep ik tegen Hans, die druk doende was om z'n gereedschap in zijn auto te laden. Toen Hans daarmee klaar was, stapte hij in z'n auto, wenste mij veel kijkplezier en vertrok richting Haaksbergen. Het vuurwerk en de knallen namen gestaag toe. Opeens hoorde ik van alle kanten het geluid van sirenes. " Toch een serieuze zaak", dacht ik nog.
Jasper(8 jr) was niet meegegaan naar het voetbaltoernooi en was bij mij thuis gebleven. Hij had de sirenes ook gehoord en vroeg aan mij toestemming om naar de brandweerauto's te mogen kijken. Omdat ik vermoedde dat de brand ergens op het Roombeek moest zijn, verwachtte ik dat de brandweerauto's via de Deurningerstraat zouden aanrijden. Ik gaf Jasper toestemming om op de kruising van de Deurningerstraat-Roomweg-Walhofstraat te gaan kijken. Dan kon hij op veilige afstand de auto's voorbij zien komen. Ik zag dat Jasper vervolgens snel wegliep. Ik was bezig met het aanvegen van het tuinpad naar onze achteringang en wilde die klus even afmaken. Kort daarop klonken er een paar fikse knallen. Daar schrok ik behoorlijk van. "Het wordt steeds gekker met dat vuurwerk", dacht ik bezorgd.
Onmiddellijk daarop was het zover. Er klonk een ongelooflijk harde knal. De knal veroorzaakte een enorme drukgolf. Het voelde alsof ik iets werd opgetild, onmiddellijk gevolgd door een onwerkelijke stilte. Daarna zag ik een intens zwarte wolk uit de richting van het Roombeek in mijn richting komen. Tevens hoorde ik overal de inslag van wat later brokken beton bleken te zijn. Links en rechts vlogen die brokken mij letterlijk om de oren. Opeens voelde ik een stekende pijn vlak boven m'n linkeroog. Naderhand bleek, dat ik was geraakt door een klein stukje beton dat een flink bloedend gaatje in m'n wenkbrauw had veroorzaakt. Het was een tafereel dat zich binnen enkele minuten afspeelde.
Opeens flitste Jasper door m'n hoofd. " SHIT, JASPER!! Ik heb'em toestemming gegeven om naar de Deurningerstraat te gaan. POTVERDORIE JASPER!!!!!!". Ik schrok me werkelijk te pletter en bedacht me geen moment. Ik liet alles vallen en rende als een speer richting Deurningerstraat. Na enkele meters dacht ik opeens: "Ik heb niets op m'n hoofd". Met al dat rondvliegende puin leek me dat niet handig. Ik herinnerde mij een fietshelm in de schuur. "Beter iets dan niets", dacht ik en rende snel terug. Uitgerust met die fietshelm , je bedenkt de gekste dingen in zo'n situatie, rende ik weer richting Deurningerstraat. Onderweg leek het wel een rampenfilm. Mensen in volledige paniek. Sommigen gewond door rondvliegend puin. Huizen beschadigd door grote stukken beton en zelfs de supermarkt Nieuwe Weme, gevestigd op de genoemde kruising, stond in lichterlaaie. Mijn angst dat Jasper iets ernstigs was overkomen, nam per seconde toe. Ook begon het bij mij door te dringen dat er iets behoorlijk mis was. Ik had nog geen notie van de vuurwerkramp. Ik en vele anderen wisten niet eens dat aan de Tollenstraat een vuurwerkfabriek was gevestigd!
Iedereen die ik al rennend richting Deurningerstraat tegen kwam, vroeg ik of zij Jasper hadden gezien. Maar niemand hoorde mijn vraag. Iedereen was uitsluitend met zichzelf bezig. Het was inmiddels behoorlijk donker geworden van de intens zwarte rook. Op de kruising aangekomen zocht ik naar Jasper en bereidde mij alvast voor op het ergste. Maar Jasper trof ik daar niet aan. Wel politiecollega Gort, die daar zwaar gehavend het verkeer probeerde te regelen. Opeens besefte ik dat er nu niemand bij ons thuis was en dat Jasper, wanneer hij in paniek thuis zou komen, niemand aan zou treffen. "Verdikkeme, dat kan natuurlijk ook nog!", dacht ik. " De kans is natuurlijk groot dat Jasper in paniek naar huis is gerend". Onmiddellijk rende ik weer terug. Toen ik ons huis dicht was genaderd zag ik mijn achterbuurman Johan in de deuropening van zijn huis verschijnen. Met een paniekerige stem vroeg ik hem:"Johan, heb je Jasper gezien?". "Ja, hier is'ie" riep Johan terug. En op dat moment verscheen ook Jasper in de deuropening. Ik zag dat hem niets mankeerde. Nou, mensen. Ik stond strak van de spanning en angst om Jasper. Toen ik hem daar ongeschonden zag staan, was dat een positieve anti-climax voor mijn emoties en begon ik spontaan te janken van geluk. Gelukkig, hem mankeert gelukkig niets. Hoe is het mogelijk! Maar Jasper zag mij en mijn gezicht. Mijn gezicht zat tengevolge van dat wondje behoorlijk onder het bloed. Tja, de aanblik van een bloedende vader en alle hectiek van die ramp, daar schrikken jongetjes van 8 behoorlijk van. Stonden wij daar allebei te janken. Jankend van geluk en opluchting.
Toen Jasper naar die brandweerauto's wilde gaan kijken, begon het steeds harder te knallen. Daar werd hij (gelukkig) bang van en besloot samen met een vriendje in de schuur van mijn achterbuurman te schuilen. Toen na de definitieve harde knal de betonbrokken rondvlogen, kwam een groot stuk, van ongeveer 50x50 cm, op het dak van die schuur terecht. Dit stuk knalde dwars door het dak en kwam vlak naast Jasper op de werkbank in die schuur terecht. Nou, daar kan geen horrorfilm tegen op kan ik jullie verzekeren. Tjonge, wat is die jongen toen geschrokken zeg. En wat hebben we allebei geluk gehad.
Als je na zo'n ramp binnen je gezin of familie geen letsel hebt opgelopen, heb je geluk gehad en is al het andere natuurlijk minder belangrijk. Wij waren goed verzekerd en alle schade is uitstekend gerepareerd. Ook hebben wij er gelukkig geen psychische schade en/of trauma's van overgehouden.
Wij hebben het inmiddels bewezen: De ten Voordetjes kunnen tegen een stootje!
En het was vandaag natuurlijk Moederdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten