Niet Roessingh, maar naar huis

Gisteren (25/10) kwam de zoveelste witte jas m'n kamer binnenlopen. Deze keer was het de revalidatiearts. Zij had het goede nieuws dat ik dinsdag a.s. zou worden opgenomen in het revalidatie centrum Het Roessingh al gehoord. Echter, gaande het gesprek over mijn situatie kwam mijn REP-kuur ter sprake. Daarvan was zij nog niet op de hoogte. Haar reactie bij het bekend worden van dit nieuwe feit was resoluut. "Oh, maar u ondergaat nu dus opnieuw een chemotherapie tegen een actieve oncologische aandoening! In dat geval kan de opname in het Roessingh helemaal niet doorgaan. Het beleid daar is dat uitsluitend oncologie-patiënten met een afgeronde therapie en met een levensprognose van minimaal 6 maanden worden opgenomen!. Het spijt me heel erg voor u, maar Het Roessingh gaat het niet worden. Ik ga dat nu meteen even nakijken".......Vervolgens vertrok de arts. Een goed alternatief om mij uit het ziekenhuis te krijgen is tot nu toe nog niet aangedragen.

Vandaag (26/10) sprak ik m'n waarnemend hematoloog. Een bijzonder betrokken arts. Hij had het bovenstaande in de verslaglegging gelezen en verbaasde zich over zowel de revalidatiearts als het revalidatiecentrum. Met betrekking tot de revalidatiearts vond hij het merkwaardig dat zij geen goed alternatief had aangedragen. "Oké, geen Roessingh. Maar wat dan wel?? Daarover heb ik nog niets van haar gehoord of gelezen!". Ook het standpunt van het revalidatiecentrum vond hij merkwaardig. In het recente verleden had hij nog wél in therapie zijnde oncologiepatiënten bij dit revalidatiecentrum kunnen onderbrengen. "En in uw situatie kan dat niet? Merkwaardig! Daar ga ik maandag a.s. meteen achteraan".

Vanzelfsprekend houdt mij deze situatie behoorlijk bezig. Het gaat tenslotte om mijzelf! Mijn grote wens is om zo snel mogelijk het ziekenhuis uit te komen. De meest logische route lijkt mij om eerst in het revalidatiecentrum te revalideren, zodat ik mij vervolgens op verantwoorde wijze thuis kan redden. Met 'redden' bedoel ik: traplopen, douchen, toiletgang en slapen.
Maar gezien de onzekere situatie met betrekking tot mijn gezondheid en mijn daaraan onlosmakelijk verbonden welzijn, wil ik bij nader inzien niet eerst naar het revalidatiecentrum, maar vanuit het ziekenhuis direct naar huis!
Natuurlijk moet dat wel verantwoord zijn en moet ik mij kunnen redden. In m'n huidige situatie is dat met het douchen een probleem. Onze douche bevindt zich op de 1e etage en traplopen is nu nog niet mogelijk. De kans dat ik val is te groot. Een traplift zou hierin uitkomst kunnen bieden.
Maar,.....inmiddels zit het bedrijfsleven ook niet stil. Dit bedrijf biedt zgn. zorgunits aan die bij de woning kunnen worden geplaatst. In onze situatie is achter onze woning, tegen de schuifpui, daarvoor ruimte. Ook de overige noodzakelijke voorzieningen, leidingwater en rioolafvoer binnen redelijke afstand, zijn daar tevens aanwezig en vormen volgens ons dus ook geen probleem.
Deze zorgunits zijn speciaal ingericht voor mindervaliden om te kunnen douchen, toiletgang en zo nodig om te slapen. Helemaal top.

Ik zal mijn wens om naar huis te willen en de hierboven genoemde opties binnenkort met mijn waarnemend hematoloog bespreken. Zo'n zorgunit lijkt mij een ideale oplossing voor mijn situatie. Maar, misschien kan worden volstaan met het aanleggen van een traplift. Bij de keuze van een traplift is het echter wel van belang dat mijn loopfunctie niet nog meer achteruit gaat! Zo'n bijkomende complicatie is bij zo'n zorgunit geen probleem, want die is ook met een rolstoel goed bereikbaar. Tja, wat is in dit stadium wijsheid?

Er dient dus nogal wat besproken, besloten en geregeld te worden voordat ik de drempel van ons huis over kan. Gelukkig hoef ik dit allemaal niet alleen te regelen. M'n meedenkende en begripvolle hematoloog, Marlies, Mark en Jasper, maar ook m'n broers, zussen en overige familie zullen hierin alles doen om meneer Ten Voorde zo spoedig mogelijk naar huis te kunnen laten terugkeren.