1 nov 2013

't Is wel even wennen

Na 3 1/2 weken ziekenhuis ben ik weer thuis. Woensdag jl. (30/10) drukte Marlies m'n rolstoel over de drempel van onze schuifpui. Om eenvoudig met een rolstoel over die drempel te kunnen rijden had ik enkele jaren geleden een 'oprijplaat' gemaakt. Die had ik speciaal voor mijn mindervalide en rolstoelafhankelijke achterbuurman gemaakt om het voor hem mogelijk te maken om eenvoudig bij ons op bezoek te kunnen komen. Nooit gedacht dat ik die plaat zelf nodig zou hebben. Tja, zo kan het gaan in het leven.

Ik ben nu dus thuis en dat is vanzelfsprekend vele malen beter dan een ziekenhuiskamer. Je eigen vertrouwde omgeving en spullen. Weg uit die steriele omgeving.
Maar vele malen dank aan het personeel van de afdeling E4 van het MST. Die verdienen allemaal een dikke voldoende! M'n verzorging en het oprechte medeleven was helemaal top! Wat dat betreft had ik het niet beter kunnen treffen.

Maar thuis zijn met nog meer beperkingen dan ik al had is niet eenvoudig. Na m'n eerste zenuwbeknelling was ik nog in staat om mij in alles zelf te verzorgen. Ik kon traplopen, douchen, aankleden en ook de toiletgang kon ik geheel zelfstandig uitvoeren. Daarbij was ik niet incontinent!
Maar na deze 2e beknelling is de situatie duidelijk verslechterd. Zo is m'n loopfunctie nog meer aangetast. Vooral m'n linkerbeen is een probleem. Ik mis daarin de kracht en het gevoel, waardoor ik er bij het 'lopen' geen controle over heb.
Verder ben ik nu wél incontinent en is de signaalfunctie om te plassen aangetast. Ik gebruik nu een tijdschema om m'n blaas tijdig te legen.
In deze combinatie van beperkingen ben ik nu afhankelijk van anderen. Althans nóg wel. M'n lieve en bijzonder zorgzame Marlies in dit geval. Dat is voor ons allebei wel even wennen kan ik u vertellen!

Verder kan ik met het huidige krachtverlies in m'n benen niet meer traplopen. Dat heeft als gevolg dat ik niet bij onze douche en onze slaapkamer kan komen. Ik slaap nu in een redelijk comfortabel hoog/laag-bed in onze woonkamer en douche......niet!
Gelukkig hebben onze achterburen een voor mindervaliden aangepaste douche op de begane grond. Zij hebben aangeboden dat ik daar, zo nodig elke dag, gebruik van mag maken. Elke dag zullen wij dat niet doen, maar enkele keren per week is wel lekker! Zoals vanmiddag. Heerlijk!

Maar wat dit betreft is er licht in de tunnel. Ik had het er in m'n vorige blogs al over. Een verzorgingsunit.
Samen met m'n broers zijn we druk bezig om zo'n unit zo spoedig mogelijk achter onze woning geplaatst te krijgen. De eerste contacten met zowel de leverancier als de gemeente zijn er al geweest. Ik verwacht binnenkort te horen of zo'n unit binnen een redelijke termijn geplaatst kan worden.

7 opmerkingen:

yvonne zei

Jeetje Jan, dat vereist wel weer veel van je (jullie) aanpassingsvermogen, in allerlei opzichten.
Maar zoals altijd, 'Jan ziet weer lichtpuntjes'. . .
lieve groet van mij

Anoniem zei

Hallo Jan en Marlies, jullie kennen mij niet maar ik volg jullie als mede Kahler patiente.
Het is ongelooflijk wat jullie moeten doorstaan en dan toch met zoveel positiviteit verder gaan. Ook al zal dat wel eens minder zijn. Je hebt geen keuze maar je doet het toch maar.
Hopelijk komt de unit snel zodat je weer wat meer comfort hebt in jullie leven.
Hartelijke groet Ria uit Opmeer, ligt vlakbij waar Sander woonde.

Unknown zei

Fijn dat je weer thuis bent. Maar het zal inderdaad moeilijk zijn, om al die beperkingen die je nu hebt, te accepteren. Ik lees dat jullie je er samen goed doorheen slaan. Fijn dat er mensen om jullie heen zijn die jullie helpen waar dat nodig is, samen sta je sterk. Heel veel sterkte, groetjes Johannes en Joke.

Lut zei

Mogen jullie blijvend goeie hulp krijgen ! We duimen voor een zo spoedig mogelijke plaatsing van de unit en zo wat meer comfort. Saai of voorspelbaar is het bij jullie nooit, maar het geluk mag jullie wel eens wat meer meezitten ! Groetjes, Lut

Frits&Esther. zei

Mooi dat je weer thuis bent Jan, fijn bij je naasten.
groetjes Frits.

Anoniem zei

Beste Fam. Ten Voorde,
De laatste blog die ik las was met de douchekruk. Ken jullie niet persoonlijk (wel contact gehad via mail) maar wou weten hoe het gaat. Helaas is het sinds die tijd minder positief verlopen. Jullie hebben veel te verstouwen, maar opvallend is de positiviteit die steeds doorklinkt in je blog. Ik heb respect voor de manier waarop jullie met de ziekte omgaan. Neemt niet weg dat het verschrikkelijk "kloten" is natuurlijk."Rotziekte" gaat vaak door mijn hoofd. Ik wens jullie alle sterkte die nodig is en alle liefde met jullie dierbaren.

Groeten uit Harbrinkhoek

Els van der Pol zei

Lieve Jan en Marlies,
Wat een heftige tijden! Bedankt voor je stukje over Sander. Ik hoop dat je binnenkort optimaal kan functioneren thuis. Vooral hoop ik dat ik dat de MM teruggedrongen kan worden. Ik hoop zo dat jullie nog lang samen kunnen zijn!
Lieve groet, Els