Donderdag (21/11) kwamen drie ambtenaren van de gemeente op bezoek om nogmaals mogelijke aanpassingen in onze woning te bekijken en te bespreken. De WMO-consulente had twee collega's met een bouwtechnische achtergrond meegenomen. Het gesprek verliep harmonieus en begripvol. De heren hadden op basis van de bij de gemeente aanwezige bouwtekeningen al enig voorwerk gedaan en enkele mogelijke aanpassingen ingetekend. Maar, al snel bleek dat die bouwtekeningen niet meer overeenkomen met de werkelijke situatie. Die konden dus de prullenbak in. En verder waren ze er snel uit. Om zo snel mogelijk aan mijn hoogstnoodzakelijke verzorgingsbehoefte te kunnen voldoen is een verzorgingsunit de beste keus. Maar niet alleen qua snelheid, ook met betrekking tot de kosten en de overlast die met zo'n interne verbouwing gepaard gaan, is er geen alternatief voor zo'n unit.
Begin november kwam ons verzoek voor zo'n verzorgingsunit bij de afdeling WMO van de gemeente Enschede binnen. Krap drie weken later is de kogel al door de kerk. Rekening houdend met de uiteenlopende regelgeving die deze gemeenteambtenaren vanzelfsprekend niet kunnen negeren, vind ik dit hartstikke snel. Deze ambtenaren hebben in die drie weken zeker niet stil gezeten. Chapeau!
Maar, we zijn er natuurlijk nog niet. Dit is alleen nog maar het mondelinge besluit tot advies aan B&W. De WMO-consulente heeft toegezegd dat zij uiterlijk volgende week haar advies m.b.t. de unit afgerond zal hebben, zodat de verantwoordelijke wethouder aansluitend z'n handtekening kan zetten.
Ik verwacht dat de unit omstreeks half december achter ons huis zal staan. Tot die tijd moeten we het doen zoals we het al enkele weken doen. Ondanks de hulp van thuiszorg gaat dit moeizaam. Maar, er is nu duidelijk licht in de tunnel.
Woensdag (20/11) ging het tijdens het toiletteren niet helemaal goed. Overeenkomstig een van de gebruikelijke handelingen wilde ik, achter m'n rollator, achterwaarts ons toilet inlopen. Althans, dat was de bedoeling. Opeens verloor ik de kracht in m'n linkerhand. Hierdoor kon ik mij niet meer in balans houden en zakte meneer Ten Voorde door z'n benen. Ik bleef hangen tussen het spoelbakje van het 'fonteintje' en de po-stoel. Tja, wat nu?
Marlies schrok enorm en wist even niet wie ze erbij moest halen om mij weer overeind te krijgen. Ik ben behoorlijk wat kilo's kwijtgeraakt, maar toch nog een tikkeltje te zwaar voor haar. Gelukkig trof zij een medewerker van de thuiszorg bij onze achterburen. Samen met haar (en mij natuurlijk) lukte het om mij weer in de benen te krijgen.
Maar dat plotselinge krachtverlies is wel raar. Ook nadat ik weer in m'n rolstoel zat had dit krachtverlies zich niet hersteld. Ook niet na enkele uren. Het schoot meteen door m'n hoofd. "Toch niet weer ergens een beknelling door een kahlerhaard ?!!"...
Het drie maal achter elkaar wegvallen van het zicht uit m'n linkeroog was ook vreemd, maar het zicht keerde na korte tijd weer terug en zo is het tot heden gebleven. Dit leek mij van een andere orde.
Toch maar weer eens bellen met m'n contactpersoon Tineke Duyts van het MST. Zij overlegde met m'n behandelend arts en ik mocht mij melden bij de bali van de spoedeisende hulp. De dienstdoende neuroloog constateerde dit opmerkelijke krachtverlies ook en wilde de volgende dag nader onderzoek doen. Het leek hem verstandig om mij op te nemen................alweer!
De volgende dag bleek er iets opmerkelijks aan de hand. De kracht in m'n linkerhand was...weer terug! M'n hand functioneerde weer normaal. Maar ondanks dit wilde de neuroloog mij nog niet uit het ziekenhuis ontslaan. De volgende dag wilde zij (nu was het weer een vrouwelijke neuroloog) zien en testen of dit herstel nog steeds aanwezig was. Dat bleek gelukkig het geval. En zo lag ik weer twee nachten in het ziekenhuis op een bijzonder rumoerige kamer.
Vanmorgen (22/11) rond 00.30 uur moest ik een kamergenote en een medewerkster van een andere afdeling zelfs verzoeken om hun duidelijk geanimeerde gesprek niet op 'mijn kamer', maar elders voort te zetten...... Dit had ik op deze wijze nog niet eerder meegemaakt!
Het moet toch niet gekker worden!
Als u dit hebt gelezen weet u nu ook dat ik niet bij het gesprek met de gemeenteambtenaren aanwezig kon zijn. Ik lag in het ziekenhuis. Mijn broer Wim trad op als 'stand-in'.
1 opmerking:
Nou dat was weer een heftig weekje dus ,fijn dat ze van de gemeente al zo snel (binnen 3 weken !!) de knoop door hebben gehakt, nu duimen dat de unit nog sneller geplaatst gaat worden en dat het nu ook helemaal afgelopen is met al die tegenslagen natuurlijk .
Sterkte en genieten van de heerlijke ´rust´ in huize Ten Voorde ...lekker met zijn tweetjes bijkomen van alles nu xx
Een reactie posten