Operatie (vervolg) en weer thuis

Het was voor mij de eerste keer. Die ruggenprik. Nu, achteraf, moet ik zeggen: het is mij zeer goed bevallen. Het 'prikken' is een plakje cake en je bent inderdaad goed verdoofd. Het verschil tussen een jongen en een meisje is gevoelsmatig niet meer te maken. De hele handel is zo dood als een pier! Daarnaast blijf je redelijk helder en heb je, tussen de geluiden van het geboor en gehak door, op momenten ook nog gelegenheid om te keuvelen met de verdovingsarts en de operateur. 'Wat ze verder nog van hun leven verwachten' en 'of ze vinden dat ze gelukkig getrouwd zijn' en soortgelijke luchtige onderwerpen kwamen voorbij :):) Vonden ze leuk, die vragen. Maken ze kennelijk niet vaak mee tijdens een operatie! :):)
Nee, 't  viel in z'n geheel niet tegen. 't Was zelfs een knus en gezellig uurtje in de OK.


Traumachirurg Dr. De Jong. Deskundige en bijzonder toegankelijke arts !

Nee, flauwekul natuurlijk. Ik had wel heldere momenten en heb wel wat gesproken met beiden, maar doorgaans was ik behoorlijk dizzy van de dormicum (= een heerlijk slaapmiddel!) en droomde ik van mijn Marliesje :)

Nadat in de loop van de middag en avond de verdoving uit m'n been trok, kwam de pijn behoorlijk  opzetten. Dat is natuurlijk ook te verwachten. Het been is door die ingreep behoorlijk getraumatiseerd. Maar, de pijn was zo heftig dat een dubbele dosis morfine nodig was om die pijn te onderdrukken. En dat lukte! .......Morfine is ook heerlijk! Pijn weg en heerlijk tukken!
Gelukkig beperkte die heftige pijn zich tot de dag van de operatie. De volgende dag, woensdag (20/1), ging het alweer aanzienlijk beter. Met betrekking tot de pijn kon ik ruimschoots volstaan met enkele paracetamolletjes. Lang leve de paracetamol! Daar heb ik al heel wat pijnonderdrukking aan te danken.

onderzijde van 'de pin' thv m'n kniegewricht

En verder die dag ging het zelfs zo goed, dat ik van het infuus en nog wat slangetjes werd verlost. Ik kon in de loop van de middag, vanzelfsprekend met behulp van krukken, ook alweer zelfstandig naar het toilet, traplopen en met mes&vork eten. Verder zagen de operatiewonden en de medische checks er uitstekend uit. Kortom: Ten Voorde was klaar om naar huis te gaan.

"Ho,ho, meneer Ten Voorde. Dat gaat allemaal wel erg snel", sprak m'n behandelend chirug dr. De Jong met enige terughoudendheid. "Het is niet gebruikelijk en misschien ook niet verstandig om op zo'n korte termijn al naar huis te gaan. Er kunnen nog complicaties optreden".
Ongetwijfeld sprak De Jong wijze woorden, maar na een goed gesprek met hem en verschillende andere witte jassen kon ik rond 17.30 uur m'n kleren aantrekken en heb ik die avond heerlijk in m'n eigen bed doorgebracht!

Nu is het donderdag (21/2) en het gaat steeds beter. In huis heb ik die krukken al niet meer nodig.
Ik kan nog net niet zover bukken om m'n sokken aan te trekken. Maar dat is dan ook het enige waarvoor ik Marlies nog nodig heb. Ik verwacht dat ik dat over enkele dagen ook wel weer kan.

Tja, en dan vanmiddag de uitslag van de MRI. Zoals al eerder opgemerkt ben ik daar er-rug benieuwd naar. Ik verwacht de uitslag rond 16.00 uur. In een 'update' in deze blog zal ik daarvan de uitslag  plaatsen.

Update 17.00 uur:
Zoals verwacht belde m'n behandelend hematoloog. Gezien de vorige keren dat'ie belde had ik z'n telefoontje rond 16.00 uur verwacht. Deze keer belde hij een uurtje later.
U kent het ongetwijfeld. Je kijkt in dat uur een paar keer naar de telefoon in de hoop dat'ie over gaat. En de gedachte "Hij zal het toch niet vergeten", spookt daarbij ook door je hoofd. Maar uiteindelijk ging de telefoon.

Na belangstellende vragen over m'n operatie vertelde hij dat er inderdaad een afwijking in de onderrug was geconstateerd. Op de ruggenwervel boven het sacrum, de L2, was een duidelijk afwijking te zien. Een kahlerhaard dus. Deze haard drukt tegen enkele vliezen wat pijnklachten kan veroorzaken. Nou, dat veroorzaakt'ie zeker, want ik heb er behoorlijk last van!
Het klinkt misschien gek, maar ik ben enigszins opgelucht dát er iets is geconstateerd. Nu kan er tenminste iets aan gedaan worden, wat hopelijk mijn rugpijn wegneemt.

En er wordt iets aan gedaan. Maandag(25/2) start de radiotherapie voor m'n kahlerhaard in m'n been en daarbij wordt deze haard meteen meegenomen. Ik ga dus enkele stralende weken tegemoet.