We waren er nog nooit geweest. Wel langs, op weg naar verder gelegen oorden. Het is een relatief grote stad. Iets groter dan Enschede. Je kunt het ook zien aan de zwervers en andere drop-outs. Hoe meer er daar van zijn, hoe groter de stad vaak is. Het is misschien een rare vergelijking, maar het valt ons elke keer weer op. Zeker als toerist. Zitten we na een fikse stadswandeling door Kassel in een restaurant lekker warm en riant te genieten van onze bestelling, zien we aan de overkant van de straat een vrouw, gewikkeld in een vieze deken, tegen de gevel van een winkel liggen. Naast haar zien we een grote tas staan met kennelijk haar volledige bezit. Daar woont zij kennelijk. Dàt is haar woning! Weinig vaste (geld)lasten in ieder geval. Goedkoper kun je niet wonen, maar het contrast besef je wel.
Dan smaakt de caffee und kuchen toch net iets anders moet ik u zeggen. Heel triest!
Wat ook erg triest was, was het weer. Bij aankomst leek het mee te vallen. Het was grijs, maar droog. Maar de volgende dag was het nog grijzer en regen, heel veel regen. Wanneer je zo'n tripje in februari boekt, weet je dat het geen korte mouwen-weer zal zijn. Maar we gokten op droog weer.
We wilden juist gaan wandelen in het schlosspark Wilhelshöhe, maar dat zagen wij met die regen niet zitten. Tja, daar zaten we dan op onze hotelkamer... Was jetzt !
Ruim 25 jaren getrouwd - hotelkamer. We wisten allebei dat wij ons vermaak daar ook niet meer moesten zoeken....
Daarbij was het maar een korte trip. De volgende dag zouden we alweer zuruck nach hause gehen. En verder vonden wij het aanbod in Kassel nogal mager. Het nabij gelegen 'Museum fur Sepulkralkultur' (een museum van o.a. begrafeniscultuur) leek ons ook geen inspirerend alternatief.
Een half uur later hadden we ons bij het hotel uitgecheckt en wees een zachte vrouwenstem met Belgisch accent ons de terugweg naar huis.
Konden we 's avonds getuige zijn van de onvoorstelbare vergissing van Sven en z'n coach!.....Vreselijk, wat een enorme teleurstelling!
4:
Donderdag (25/2) was de uitslag van m'n tweemaandelijkse bloedonderzoek weer bekend. Het viel mee en enigszins tegen.
De bloedwaarden van o.a. het HB-gehalte, de cyten en de beide waarden van het cholesterol (wat een rotwoord. Ik neig er steeds toe om chlorestorol te schrijven. Maar het is natuurlijk helemaal geen chloor-estorol. Met de nadruk op chloor. Stel je voor zeg!) .
Maar die waarden waren allemaal uitstekend. Zelfs de waarden van dat akelige woord!
Alleen de M-proteïne was (weer) iets gestegen . Van 3 naar 4. Het is nog niet alarmerend, maar in relatie tot mijn al geruime tijd lagere waarden, is dit dus een duidelijke stijging.
Er wordt door m'n medicijnman nog niets ondernomen. Ook niet wanneer het verder stijgt van 4 naar 5 of zelfs 6.
Pas wanneer ik ben gearriveerd bij 9 á 10, wordt ingrijpen overwogen.
Op zich nog niets aan de hand dus, maar wanneer dit het begin van een gestage stijging is, is dit wel een teken dat mr. kahler zich actiever begint te roeren.
In verband hiermee wordt mijn bloed nu maandelijks onderzocht.
Wat een rust:
Het is Krokusvakantie. Hoewel, die zit er bijna op. 'k Kan beter zeggen: het WAS krokusvakantie.
Voor veel ouders is het tijdens zo'n vakantie dan gedaan met de rust. Voor menig ouder een stressvolle periode. Bij ons nu niet meer. Jasper had deze week z'n eigen Winterspelen in Oostenrijk (zie foto) en Mark woonde samen met z'n vriendin in het huis van z'n eveneens op wintersport zijnde zwager en tante. Even het samenwonen oefenen.
Wij konden dus een weekje snuffelen aan de langzaam dichterbij komende kinderloze periode: het moment dat onze jongens het huis zullen verlaten.
Vinden wij dat erg? Helemaal niet! Heerlijk zelfs. Mits ze natuurlijk op een sociaal gezonde wijze het ouderlijk huis verlaten met de bedoeling om in positieve zin aan hun eigen toekomst te gaan werken. Dat wel !
Maar, wat een rust zeg!
Geen rondslingerende kleren en schoolspullen, geen onafgesloten tandpasta-tubes en gelpotten, geen gezucht en gemopper meer over school en huiswerk, niet meer uit hun bedden hoeven sleuren. Kortom: geen opvoedverantwoordelijkheden meer en veeeeeel minder wassen en strijken HEERLIJK ! Lege-nest-syndroom??? Wij niet! :)
Wij houden enorm veel van onze jongens, maar vinden het prima wanneer zij hun eigen weg zullen gaan. Dat biedt ons allen ook weer nieuwe mogelijkheden.
Mark en Jasper kunnen dan meer hun eigen gang gaan en wij ook :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten