Kerstkaarten

Na vandaag nog een dag te gaan en dan is het alweer 1e kerstdag. Gezellige dagen vanuit een leuke traditie en de daarbij horende rituelen.
Een van die rituelen is het sturen van wenskaarten. Wij hebben er ongeveer 65 verstuurd. Ik verbaas me elk jaar weer over dit aantal. En het gekke is, elk jaar worden het er meer! Het is natuurlijk leuk om je familie, vrienden, buren en kennissen fijne feestdagen te wensen en om kaarten te ontvangen. Vooral voor de geadresseerden die niet in de buurt wonen en je dus niet regelmatig ziet, is het sturen van een kaartje een leuke oplossing om je wensen over te brengen.

Maar de buren......die stuur je toch geen kaart?! Die zie je bijna elke dag en dan is er toch voldoende gelegenheid om ze even de hand te schudden, een praatje te maken en ze fijne feestdagen te wensen?!
Ja, die krijgen ook een kaart! Soms zie ik de buurmannen en -vrouwen door onze straat rennen om elkaar via een kaartje fijne feestdagen te wensen. En,.... ook wij doen mee aan dat ritueel. Ook wij rennen door onze straat! Elk jaar kijk ik weer opnieuw naar die waanzin en zie ik mijzelf daar ook weer aan meedoen! Ik kan er maar niet aan wennen.
Kennelijk is het ook voor ons moeilijk om daar toch eens een fikse streep door te zetten en het op de meer persoonlijke manier te doen.
Maar nee, elk jaar weer bezorgen ook wij weer bij de meeste buren een kerstkaart. Wel een zelf gemaakte met een door mijn voormalige buurman Edwin gemaakte prachtige foto van ons gezin erop. Dat wel! :)
En dan zetten wij onze naam er ook nog bij: 'Fijne feestdagen. De ten Voordetjes'.... ALSOF ONZE BUREN ONS OP DIE FOTO NIET HERKENNEN.
"Goh, Gerrit. Wie zijn dat toch. heb je die lui wel eens gezien?!. Die hebben ons een kaart gestuurd!", vraagt onze overbuurvrouw aan haar man Gerrit.

En wat ook altijd weer leuk is, is het ontvangen van een kerstkaart van iemand die wij zijn vergeten. Potverdorie, dat kan natuurlijk niet. Dat wij wel van hen, maar zij niet van ons een kaart ontvangen.
Dus, rap nog even een kaartje opgesnord en het adres, die je in dat soort situaties natuurlijk niet in je adresboek hebt staan en dus op het internet moet opzoeken, erop geschreven. En dan de voornamen van hem en haar. Het is wel zo leuk om ze met hun voornamen aan te spreken. Verrek, hoe heten ze ook alweer. Ons kennen ze kennelijk nog wel bij onze voornamen , maar hoe heten zij ook alweer?! Geen idee! Nou, dan noemen we ze gewoon de familie X of Y. En hupsakee, naar hen ook een kaart.

Wat houden we met elkaar toch rare rituelen in stand. Vertonen alleen Nederlanders dit gedrag of doen ze dat in andere culturen ook?........Geen idee, maar ik vermoed van wel.

En voor u als lezer die van ons geen kaart heeft gehad:

Bijzonder fijne feestdagen en een zo gezond mogelijk 2010!

V.l.n.r. Marlies, Jan, Jasper, Mark en Naomi

En wat het koken op 1e en 2e kerstdag betreft, zoals ik dat in onze vorige blog beschreef............ 'k Heb de menu's al twee keer doorgenomen. Dat wordt dus 2 x koken voor Janneman. Het is 2009 en met dit politieke klimaat had ik het kunnen weten. Ahmed en Aad blijven gewoon zitten. Net zo makkelijk :)