Het komt maar niet uit m'n vingers

Ik zit al vanaf het begin van de middag voor m'n pc om een nieuwe blog te schrijven. Normaal gesproken heb ik de verhaallijn al aardig in m'n hoofd en komt er gaandeweg het typen een blog uit. Maar vandaag heb ik daar opvallend veel moeite mee. Ik schrijf telkens een stukje dat ik na het overlezen toch maar weer verwijder. Niet interessant genoeg, te langdradig, of er is geen touw aan vast te knopen. Ongeveer net zoiets als de gemiddelde voordracht bij een trouwerij.
Ik heb onderwerpen zat en er zijn ook wel enkele nieuwtjes te melden. Daar ligt het dus niet aan. Maar op de een of andere manier komt het maar niet uit m'n vingers.
Vandaag vraag ik mij trouwens ook af of u, de trouwe lezer, het niet een keer genoeg vindt om steeds maar weer over die sores van de ten Voordetjes te lezen. Het is allemaal zo langzamerhand wel bekend en het blijft in grote lijnen hetzelfde. Sommige ongemakken verdwijnen, maar er komen weer andere voor terug. Wat dat betreft is het voor ons elke dag een 'balansdag'.
Maar u blijft ondanks deze situatie onze blogs lezen. Dat is natuurlijk hartstikke leuk en ook wel belangrijk. Leuk, omdat wij ons door deze belangstelling gesteund voelen in onze strijd. Belangrijk, omdat ik anders natuurlijk voor de kat z'n viool zit te typen. Maar er zit nog een belangrijke dimensie aan. Het helpt mij om onze situatie te ordenen, te relativeren en daarmee te verwerken. Dat kan soms heftige vormen aannemen kan ik u vertellen!
Zo leuk en grappig als ik bepaalde situaties soms ook verwoord, zo is het niet altijd bij het typen ervan. Er zitten soms behoorlijk emotionele momenten tussen. Soms moet ik een paar extra glazen water drinken om niet uit te drogen. Heus waar!
Maar het is u bekend: ondanks onze sores kunnen wij ons mentaal goed handhaven. Gelukkig wel. In dat opzicht wekken de blogs een betrouwbaar beeld van de werkelijkheid. Maar zoals ik al opmerkte, is dat dus niet altijd het geval. In eerdere blogs heb ik dat ook al eens vermeld. Zo'n dag heb ik vandaag ook. Een mentale dip. Tja, ook dat hoort erbij. Maar ik troost mij in de gedachte dat zo'n situatie bij mij altijd van korte duur is. Ik ga zo even de open haard in brand steken en pak er een glas heerlijke wijn bij. 'k Heb nog een heerlijke (cadeau)fles van m'n verjaardag zien liggen. Daar knapt ten Voorde altijd behoorlijk van op :)

En de nieuwtjes dan? Komt daar vandaag nog iets van?
Nou, even kort dan, want het is niets positiefs.
Tijdens de kerstdagen kwam de griep bij ons aanschuiven. De griep had voor ons allemaal een presentje meegebracht. Toch sympathiek van die griep dat hij niemand heeft overgeslagen.
Mark en Jasper aan de blafferij. Marlies hoesten en proesten (maar dat zijn we inmiddels al een jaar van haar gewend) en ik deed ook vrolijk mee. We voelden ons daardoor niet echt fit en lagen er 's-avonds vroeg in. Vrolijk kerstmis.......:(
Het vervelende van zo'n situatie bij mij is, dat het ontaardt in ongekende hoestbuien. Alsof het uit m'n tenen moet komen. Heel bar. En ja hoor. Het kon niet uitblijven.......Tengevolge van de door de hoestbuien veroorzaakte druk op m'n buik, knapte m'n navel weer naar buiten. Wéér een navelbreuk. Potverdepotver.! Loop ik weer met zo'n ongemakkelijke bobbel op m'n buik.
Daarnaast liep tengevolge van die griep m'n weerstand iets terug. Miljoenen jeuk veroorzakende microscopische griezels in en op m'n huid zaten daar nu juist op te wachten en sloegen onverbiddelijk toe. Ik heb nu over m'n hele body jeukende rode vlekken. Pijn is vreselijk, maar jeuk is ook niet fijn............

Nou, hier laat ik het dit jaar even bij. ................................."Wat zeg je Marlies?".....
"Ja, doe nog maar een glaasje. Ik ben er helemaal aan toe! "

Goh, toch nog een blog :)