Enige moeite om het te geloven & Ryko

             
Het is alweer ruim 4 dagen geleden dat ik de gunstige uitslag van m'n MRI-onderzoek las. Geen bijzonderheden te zien. U hebt het in m'n vorige blog gelezen. Ik vind het vanzelfsprekend nog steeds fantastisch. Dat begrijpt u. Maar ik was er ook enigszins beduusd van en had moeite om het meteen te geloven. Ik vond het te mooi om waar te zijn. Dit gevoel werd mij ingegeven door alles wat ik bij veel van mijn kahlercollega's hoor, zie en lees. Veelal worden  dergelijke (pijn)signalen bij nader onderzoek namelijk bevestigd. " Meneer/Mevrouw, uw vermoeden is juist. Het is een nieuwe kahleractiviteit!!". TJAKKA !. Dat hakt er dan weer lekker in! Met die nieuwe tegenslag moeten die kahlercollega's dan weer opnieuw leren omgaan. Elke keer weer! Dat is slopend als je er regelmatig mee wordt geconfronteerd.

Wat dat laatste betreft is het (ook) een rare ziekte. Er is geen patiënt waarbij het verloop gelijk is. Sommigen hebben mazzel en zien dat na een stamceltherapie (ook niet misselijk!!) hun kahler er behoorlijk van langs heeft gekregen en zich al jaren niet meer laat zien. Maar anderen hebben minder geluk en moeten zich maandelijks of zelfs wekelijks bij hun hematoloog melden om die kut-ziekte de baas te blijven.
Met die wetenschap begrijpt u dat ik bij mijn toenemende rugpijn een bijzonder sterk vermoeden had dat voor mij de tijd was aangebroken om aan te sluiten in de rij van die laatste categorie.

Ik typ nu deze blog. Nu pas begin ik er enigszins vertrouwen in te krijgen dat die MRI-uitslag inderdaad klopt. M'n rugpijn is behoorlijk afgenomen en ik voel mij verder onveranderd goed.
Nou ja, ik was deze week wat grieperig en nu nog wat snotterig, maar dat waren velen met mij. Dat is een beetje folklore en hoort bij de herfst. Ik had gelukkig geen koorts en dan is gewoon je ding blijven doen het beste medicijn :)
Oorzaak rugpijn?: onbekend. Het interesseert me ook niet. Het is bijna weg en het is geen kahler. Ik vind het prima zo :) Ik kan eindelijk m'n veters weer strikken. Toch wel lastig lopen met die slingerende slierten rond je schoenen. En al die mensen bedanken die je er op wijzen: "Meneer, uw veters!". "Ja, bedankt. Komt door m'n rug"........ Vervolgens liepen deze mensen met enig onbegrip verder. 

Gisteren hebben we met ons gezin en aanhang o.a. het bovenstaande gevierd. Onder andere, want we hebben ook nog wat aandacht besteed aan m'n verjaardag die eerder deze week plaatsvond. 55 alweer. Dat heb ik toch maar mooi gehaald! :):)

Ryko:
Sommige lezers vroegen hoe het nu gaat met Ryko. De 'puppy' (17 weken) van onze zoon Mark en z'n vriendin Naomi.
Nou, hij is behoorlijk gegroeid en mag nu met recht de titel 'jonge hond' dragen.. 't Is een lief beest en luistert al behoorlijk goed. Eind deze maand gaan ze ermee naar de puppyschool :)