Tens:
Op Marlies is ongetwijfeld de wet van Murphy van toepassing. Alles gaat mis en pakt verkeerd uit.
Na de intensieve behandelingen door haar fysiotherapeut is er nog geen wezenlijke verbetering in haar situatie. Onverminderd veel pijn en last. Wanneer je de pijngradaties verdeelt over een schaal van 1 tot 10, heeft Marlies constant een pijnbeleving dat varieert tussen 7 en 9! En dat dus dag en nacht! Stel je eens voor dat je de hele dag met kiespijn moet rondlopen en je tandarts heeft geen idee wat hij er aan moet doen.......niet fijn!
Het is dan ook begrijpelijk dat haar fysiotherapeut zoekt naar mogelijkheden en middelen om deze situatie te doorbreken. Die dacht zij gevonden te hebben in een T.E.N.S-behandeling (transcutaneous electric nerve stimulation). Daarbij moest Marlies twee electroden in de vorm van rechthoekige plakstrips vlak naast haar ruggenwervel plakken. Die electroden genereren vervolgens stroompjes naar de zenuwen die het gewenste effect moeten bewerkstelligen.
En dat gewenste effect had dus een positieve uitwerking op de pijnbestrijding moeten hebben. Nou, mooi niet dus. Integendeel zelfs. De pijn is sindsdien zelfs toegenomen. Vergelijkbaar met kiespijn in zowel de boven- als onderkaak! Nou, dan eet je zelfs geen bananen meer kan ik je verzekeren! En zo zit Marlies in een nóg slechtere situatie. Erg vervelend.
Vorige week is zij voor controle naar haar radioloog (Dr. J.N. Peer)op het MST te Enschede geweest. Dat bleek een 'goeie peer' te zijn. Zij toonde zich bijzonder betrokken bij de situatie en stelde voor om deze situatie zowel binnen haar artsenteam alsmede met de behandelend chirurg van Marlies (Dr. HJ te Hengelo) te bespreken.
Vandaag (20/3) belde zij over het resultaat. Via bemiddeling van HJ zal Marlies voor een second opinion in het academisch ziekenhuis te Groningen worden aangeboden. In Groningen is een uitgebreide pijnpoli beschikbaar, waar Marlies hopelijk op korte termijn terecht kan. Peer gaf daarbij wel aan niet te hoge verwachtingen te hebben.
Verwachten doen wij al niet meer. Wij hopen nu alleen nog!
Allergie:
Ja hoor. Het is weer zover. Het was al enkele dagen langzaam aan het ontstaan, maar vrijdag 16 maart begon het opeens flink door te zetten. Opnieuw een allergische reactie van de antibiotica-tabletten die ik dagelijks moet slikken. Tjonge, ik zag er niet meer uit zeg. Nu lopen de meningen over mijn uiterlijk nogal uiteen, maar met die allergische uitslag waren alle critici bij ons thuis het opeens unaniem met elkaar eens: Ik leek sprekend op een pad. kaal en bobbelig.
Vandaag (20/3) zat ik in een wachtkamer op het ziekenhuis te wachten op mijn beurt. Vroeg opeens een passerende en kennelijk bezorgde huidarts: "Meneer, zit u wel in de juiste wachtkamer?. Moet u niet bij mij zijn ?". Hij was duidelijk geschrokken van mijn uiterlijk. Hij bleef namelijk een meter van mij af staan, preventief gekleed met een mondkapje en rubberhandschoenen tot aan z'n ellebogen. "Nee hoor. Ik ben er al mee bij de plastisch chirurg geweest. Binnenkort krijg ik van hem echte zwemvliezen en neem ik kwaaklessen.", antwoordde ik luchtig.
Nog een weekje geduld en dan is mijn uiterlijk hopelijk weer zoals je van mij gewend bent: knap, sympathiek en onweerstaanbaar :) Een echte ten Voorde dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten