Buikpijn en kramp

            
"Nou meneer Ten Voorde. Er zijn geen ontstekingswaarden in uw bloed aangetroffen en niets duidt op een perforatie. Wat mij betreft mag u naar huis", zei de knappe assistent chirugie van het MST.

Pff, niks aan de hand. Gelukkig geen 2e darmperforatie of andere darmkwaal. Vrijdagmorgen 27/1 leek het even de verkeerde kant op te gaan. Maar na onderzoek door twee vrouwelijke artsen, ik tref het ook altijd :) , werd met zekerheid vastgesteld dat het gelukkig geen 'lekke band' betrof.
Misschien denkt u: "Ach, een gaatje in de darm kan niet zo erg zijn. Dat is zo weer geplakt". Nou, dat hebt u dan mooi mis kan ik u vertellen. In 2006, kort na de diagnose kahler, is mij dit namelijk overkomen. Een perforatie van de dikke darm, met een dijk van een buikvliesontsteking als gevolg. Heel erg  'au' doet dat! Vooral toen de aardige en begripvolle dokter m'n buik diep indrukte en vervolgens plots losliet....!! Het verplegend personeel heeft mij daarna van het ziekenhuisplafond geschraapt! Tjonge zeg. Nu ik er weer over schrijf, merk ik dat ik opnieuw begin te zweten. En dat met de huidige buitentemperatuur van -8 !.

Vrijdag jl. dacht ik dus dat ik opnieuw door een perforatie was getroffen.
In de nacht van donderdag op vrijdag kreeg ik enorme krampen in m'n buik. Maar daar bleef het niet bij. Achteraf bleek dat tengevolge van het euvel mijn lichaam geen vocht meer opnam. Ik kreeg dus toenemend vochttekort. Dat veroorzaakte intense krampaanvallen in al m'n spieren. Niet alleen in m'n kuiten (tengevolge van mijn medicijngebruik is dat al regelmatig het geval) maar nu bijna overal. M'n handen, vingers, voeten, tenen, rugspieren en natuurlijk in al m'n beenspieren. Tjonge, wat heeft een mens veel spieren zeg!. En dat allemaal in combinatie met die buikkrampen. Kortom: Ik was hartstikke zielig!!

Rond 02.30 uur was het tijd om de huisartenpost te raadplegen. Er naartoe gaan leek mij niet zo'n goed idee, dus werd het een 'zelf onderzoekend telefonisch consult'. De telefonische huisdokter gaf mij aan waar ik moest voelen en drukken en vroeg vervolgens wat ik voelde.
Dat leverde voor hem kennelijk geen alarmerend resultaat op en adviseerde om een verhaaltje door Marlies te laten voorlezen en daarna lekker te gaan slapen.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar, tot irritatie van Marlies,  kon ik m'n aandacht er natuurlijk niet bijhouden. De klachten werden steeds heviger.

Vervolgens zijn wij na een telefonische aankondiging toch maar richting huisartenpost gereden. Het was inmiddels 04.45 uur. Daar werd ik onderzocht door de, zoals ik al aangaf, 1e vrouwelijke arts. Een bijzonder aardige vrouw van mijn leeftijd.  "Gelukkig. waarschijnlijk veel ervaring", dacht ik nog.
Na enige tijd keek zij bedenkelijk en gaf aan dat de geluidskwaliteit of beter gezegd het ontbreken van enige vorm van geluid in m'n darmen haar zorgen baarde. "Ik vermoed een ileus, maar ik heb geen idee wat de oorzaak daarvan is. Ik verwijs u door naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis", zei ze met een serieus gezicht.
"Pardon?! Welke li-eus hebt u gevonden?", vroeg ik haar vragend?
"Een I-LEUS! Dat is een darmverstopping. Maar de oorzaak is onduidelijk en gezien uw medische verleden vind ik het belangrijk dat een chirurg er ook even naar kijkt. Ik zal u er in een rolstoel naartoe brengen", sprak de arts vriendelijk en kordaat".
Vervolgens werd ik door de huisdokter richting spoedeisende hulp van het MST geduwd. De afstand was slechts enkele meters, want de huisartsenpost in Enschede is gevestigd in het ziekenhuis. Lekker makkelijk :)

Daar trof ik  'de Miss' van de afdeling chirurgie. Het is dat ze al aan mijn bed stond, maar anders zou je bijna iets bedenken om bij haar onder behandeling te komen.
Maar zij kon gelukkig met zekerheid vaststellen dat het geen darmperforatie betrof. Maar, wat het dan wel was, kon ook zij niet vaststellen.
Omdat mijn klachten inmiddels weer waren afgenomen, mocht ik het ziekenhuis verlaten.

Maar helaas verbeterde de situatie niet. Uiteindelijk kwamen de klachten diezelfde dag weer in alle hevigheid terug en heb ik mij toch maar weer bij m'n huisarts gemeld. Die pakte het op een andere wijze aan en goot mij vol met verschillende medicinale ontstoppers. Dat hielp !!
Na wat opstartproblemen loop ik weer kramp- en buikpijnvrij rond.
Het eten smaakt weer prima. De oorzaak is onbekend gebleven :(

Het kan verkeren :)