Een moeilijke keuze

Een moeilijke keuze:
Zoals in de vorige blog al was aangekondigd, hebben wij maandag 29/10 een uitvoerig gesprek gehad met de plastisch chirurg(hierna aangeduid als pc) Drs. Jongen in het Martini-ziekenhuis te Groningen. De pc schetste ons uitvoerig de mogelijkheden die voor Marlies het meest geschikt zijn. Marlies heeft daarbij de keuze uit twee methoden. De zgn. rugspier-methode ( zie bovenste foto ) en de DIEPflapmethode (zie onderste foto ).

De rugspiermethode is een algemeen en veel toegepaste borstreconstructie-methode. Het is een grote plastisch chirurgische ingreep, maar omdat deze relatief veel wordt toegepast en er daardoor veel ervaring is in deze methode, kleven hieraan de minste risico's en complicaties. Het nadeel van deze methode is dat er bij Marlies geen borstprothese zal worden geplaatst, waardoor de omvang van de 'nieuwe' borsten beperkt blijft.
Via de volgende link wordt deze methode nader uitgelegd. De rugspiermethode

De Diepflap-methode: Deep Inferior Epigastric Perforator
Deze methode is een geheel ander verhaal. Hierbij worden huid- en vetweefselflappen vanuit de buik naar de borst geplaatst. Van dit nieuwe en gezonde lichaamseigen weefsel worden dan nieuwe borsten geconstrueerd. Lijkt simpel zou je zeggen. Maar het moeilijkste klusje en daarmee ook het grootste risico hierbij is, dat dit verplaatste weefsel, met daarin vier bloedvaten, moet worden aangesloten op vier bloedvaten in de borstkas. Dit is een microscopische werkje. Dit moet goed lukken. Zo niet, dan zal het verplaatste weefsel afsterven en worden verwijderd. Het voordeel van deze methode is dat dit het mooiste eindresultaat heeft met een bijkomend voordeel......................een strakke buik! Daarnaast is het een erg arbeidsintensieve en langdurige operatie. Omdat bij Marlies twee borsten geconstrueerd moeten worden zijn 4 pc's tussen de 10 á 12 uren aan het opereren. Naast de afstervings- en infectierisico's levert de lange narcose ook weer de nodige risico's op, zoals: longontsteking, longembolie, trombosebenen en geheugenproblemen. Verder wordt deze methode nog niet zoveel toegepast. Alleen in de academische ziekenhuizen en het Sophiaziekenhuis in Zwolle kun je hiervoor terecht.
En wat blijkt nu??.........Het vriendje van pc Jongen is de hierin gespecialiseerde pc van het Sophiaziekenhuis. Op dinsdag 27 november hebben we over deze DIEP-methode een gesprek met dit vriendje, pc P. Houpt. Daarna zal Marlies besluiten welke methode het überhaupt wordt. Nadere informatie over de DIEPflap-methode vind je via deze link: DIEPflap-methode

De primaire wens van Marlies is, het verhelpen van de pijn op haar borst door een ingreep waaraan de minste risico's kleven en die tevens de meeste kans van slagen 'garandeert'. Zoals Marlies er nu over denkt wordt het waarschijnlijk de rugspier-methode.
Daar gaat mijn voorkeur natuurlijk ook naar uit, want straks gaat zij er met een paar strakke borsten en platte buik nog vandoor ook.........met een 20 jaar jongere adonis :(:(

Thirteen days after, Marlies en Spinnenweb

Thirteen days after:

Dertien dagen loop ik alweer geheel compleet en gerepareerd rond.
De hersteloperatie is prima gelukt en de insissies zijn goed dichtgenaaid, maar de nieuwe toiletprocedure gaat gepaard met behoorlijke krampen en andere pijnscheuten. Heel bar! Dat had de chirurg er verdorie niet bijverteld.
Maar ja, het zal er wel bijhoren. Ik mag natuurlijk niet klagen. Ik ben al lang blij dat het allemaal weer op een natuurlijke wijze functioneert en er geen lekkage of andere complicaties zijn opgetreden. In vergelijking met de dagen kort na de operatie, gaat het ook alweer een stuk beter. Nog een paar weken en dan kan het grote genieten op kamer 100 weer beginnen :)
Vrijdag 19/10 zijn de hechtingen uit m'n buik verwijderd en daarmee is de eindfase van de wondgenezing ingegaan.
Dinsdag 23/10 hoop ik mijn onderhoudsmedicijn weer te krijgen. Het gebruik van dit medicijn moest in verband met deze operatie tijdelijk worden gestaakt. Nu ik die kahler goed onder controle heb, wil ik natuurlijk niet te lang zonder dat medicijn rondstappen. Morgen hoor ik van mijn contactpersoon op het MST wat er dinsdag gaat gebeuren.

Marlies:
Met Marlies is de situatie grotendeels nog ongewijzigd. We wachten met smart op het gesprek met de plastisch chirurg in Groningen (29/10). Vanzelfsprekend zal ik daarover op deze weblog berichten.
Met de verstopte en ontstoken kaakholten en het gesnotter van Marlies gaat het een stuk beter.
Ze hoest aanzienlijk minder en het ontstekingsmateriaal in die holten verdwijnt geleidelijk. Zoals het zich nu laat aanzien zal dat probleem dus vanzelf oplossen.

Spinnenweb:

Vandaag, zondag 21/10, was het een uitermate geschikte dag om heerlijk, bij een knappende open haard en met licht klassieke muziek op de achtergrond, te lezen. Dat hebben wij dus ook gedaan. Buiten motregen en koud, binnen heerlijk warm en comfortabel.
Het is volop herfst en dan zijn er altijd veel spinnenwebben. Onze hele tuin hangt er vol mee. Door die motregen levert dat mooie plaatjes op.
Het spinnenweb hierboven is eigendom van een grote kruisspin met een lijf van ongeveer 1 1/2 centimeter. Prachtige en fascinerende beesten vind ik dat. Het is bij ons thuis daarom ook verboden om die spinnen te storen!

De hersteloperatie

De hersteloperatie:

Maandagmorgen 8 oktober 2007 jl. te 11.45 uur werd ik OK-zaal nr. 6 binnengereden. Ik zag dat twee in groene kleding en dito mutsen gehulde OK-medewerkers al druk bezig waren met het klaarleggen van de noodzakelijke spullen. Onmiddellijk na binnenkomst werd mij verzocht om over te stappen op de operatietafel. Vervolgens werd ik met verschillende sensoren beplakt en werden de eerste slangetjes aangesloten. Toen verscheen de narcotiseur. Ik voelde nog even een koude vloeistof en onmiddellijk daarop ging de lamp bij mij volledig uit!
Ondanks mijn narcose wilde ik het voltallige OK-personeel graag succes wensen met de operatie. Daarom had ik die wens 's-morgens maar op m'n laatste stomazakje, die ik op dat moment droeg, geschreven :):)

's-Middags rond 15.30 uur ontwaakte ik op m'n ziekenhuiskamer weer redelijk uit de narcose. Vanaf dat moment herinner ik mij het verloop van m'n ziekenhuisverblijf in ieder geval.
Gezien de twee behoorlijke littekens, bleek de operatie toch ingrijpender te zijn geweest dan ik had verwacht. Maar volgens de chirurg was alles prima gelukt en had hij verder geen bijzonderheden gezien. Ik had ook geen pijn en voelde mij verder prima.
Dat ik geen pijn had, was ook wel logisch. Die werd onderdrukt door een zware pijnstiller, dat via een slangetje in mijn rug precies op de zenuwbanen van mijn buik en ingewanden werd gepompt. Harstikke comfortabel. Maar als ik iets vermoeid raakte, werd ik in combinatie met die pijnstiller zo stoned als een garnaal...........ook wel een keer lekker.

Toen ik maandag op de afdeling kwam, lag ik aan verschillende slangetjes: zuurstof, infuus voor een combinatie van kalium en vocht, een katheter (ook lekker makkelijk) en die pijnstiller. Maar het herstel ging voorspoedig, waardoor er elke dag iets afging. Donderdag was ik slang-vrij en kon ik eindelijk weer eens lekker douchen.
Inmiddels had ik al enkele 'passages' gehad. Nog niet in de vorm en hoeveelheid die het uiteindelijk moet worden, maar toch. Ook is er nog geen regelmaat. Om de haverklap krijg ik weer een oproep om een donatie in kamer 100 te komen doen. Als ik iets eet, volgt er onherroepelijk een meldingsplicht voor kamer 100. Maar ja, dat zal er wel bijhoren.
Verder is het opstarten van de nieuwe afvoerprocedure nogal gevoelig. Na anderhalf jaar rust moet de achteruitgang nu ineens weer in actie komen. Tja, dat gaat met krampen gepaard en .......een enorm spreue kont.

Marlies had ik voor de ziekenhuisopname al enigszins gekscherend gezegd: "Reken er maar vast op. Vrijdag is ten Voorde weer thuis!". Marlies en zelfs het verplegend personeel hoorden dit met enige scepsis aan. Maar het is me gelukt! Vrijdagavond zat ik thuis met een heerlijk glas wijn in m'n knuistje.

Heeeeeeerlijk om weer thuis te zijn

En dan het verblijf op zich: het verblijven op een ziekenhuiskamer in gezelschap van andere patiënten dus. Dát motiveert mij nog het meest om er geen dag langer te zijn dan strikt noodzakelijk is. Over het verplegend personeel ben ik zeeeer tevreden! Ze zijn allemaal bijzonder hulpvaardig, vriendelijk en betrokken. Daarover geen kwaad woord.
Dit keer lag ik er met twee oudere mannen. Mijn directe buurman was 81 jaar en mijn overbuurman 77. Bijzonder aardige heren. Ik had met hen te doen. Ook zij hadden een darmoperatie ondergaan.
Maar ook aardige mannen snurken, rochelen en laten scheten. Tjonge wat een bio-gasproductie op onze kamer. Tel daar de dag en nacht noodzakelijke aanwezigheid van het verplegend personeel bij op, dan kom je uit op een situatie waarin enige vorm van rust ver te zoeken is. Ik kan daar slecht tegen en raak er oververmoeid door.

Als ik deze blog typ is het zondagmiddag 14 oktober. Ik voel me redelijk. Niet top dus. Ik voel me futloos en mentaal enigszins melancholiek. De fysieke futloosheid is natuurlijk begrijpelijk. Het is toch een behoorlijk operatie en het lichaam heeft veel energie nodig om te herstellen.
Maar het melancholieke gevoel. Hoe zit dat dan?
Na alles wat ik fysiek heb moeten doorstaan aan chemokuren, behoorlijk zware bestralingen, overige zware medicatie, operaties, flinke ontstekingen met complicaties enz. De vitaliteit en veerkracht van mijn lichaam is kennelijk zo sterk dat ik al deze zaken bijzonder goed kan doorstaan en zelfs nauwelijks last heb van enige vorm van bijwerkingen. Harstikke mooi natuurlijk. Maar ik besef daarbij dat ik ondanks dat, het vroeg of laat moet afleggen tegen een nog sterkere tegenstander, namelijk sluipmoordenaar Kahler!
Maar oké, voorlopig ben ik die met hulp van goed werkende medicijnen nog de baas. En door mijn fysieke vitaliteit op peil te houden hoop ik dat nog even vol te houden.

Tenslotte hartstikke bedankt voor alle leuke kaarten, mailtjes en telefoontjes.
Opvallend leuk waren enkele cadeautjes: een blik bruine bonen en een enorm pakket met rollen toiletpapier.

Tijdens m'n middagslaapje verraste een buurman mij met toiletpapier.

Positieve wending in de situatie van Marlies? + varen in Friesland

Positieve wending in de situatie van Marlies?
Het regende vandaag (3/10) behoorlijk. Flinke plensbuien hebben we onderweg gehad. We moesten de snelheid zelfs aanpassen om nog veilig te kunnen rijden. Toch was het vandaag voor ons een prachtige dag!
Wij zijn naar het Martini ziekenhuis in Groningen geweest en zijn daar, na een bezoek bij een brandwondenspecialist, plastisch chirurg dr. S.J.M. Jongen (een meisje), weer hoopvol vertrokken. Tijdens dit consult bleek al snel dat we eindelijk op het goede adres waren beland. Ze onderzocht Marlies van alle kanten. Stelde een aantal gerichte vragen en gaf zonder twijfel haar diagnose: "De huid zit te strak! Dat veroorzaakt de pijnklachten en........ ik kan daar ook iets aan doen", sprak Jongen (zie foto) zonder twijfel.
"Weet u het zeker"? vroegen we enigszins verrast. "Ja, hoor. Daar ben ik bijna zeker van", antwoordde zij zonder enige twijfel.
Jullie begrijpen dat we zo'n wending in deze situatie niet hadden verwacht. Na de vele teleurstellende bezoeken aan de verschillende artsen, pijnspecialisten, enz, hadden we geen hoge verwachtingen. Al deze geneesheren en -vrouwen wisten het gewoon niet. Laat staan dat zij een oplossing voor dit probleem konden aandragen. Dr. Jongen had daar wel enig begrip voor. Het is geen kwestie van ondeskundigheid. Uw probleem is nogal specifiek. Daar is een specialisme voor nodig om zowel de oorzaak als de oplossing te bepalen. Nou, daarvoor bent u hier op het goede adres.
Maaaarrr......, de oplossingen zijn niet eenvoudig. De arts schetste in het kort twee mogelijkheden:

1. Het huid- en spierweefsel op de borst vervangen door gezond huid- en spierweefsel van de rug.
2. Van huid- en vetweefsel van de buik een borst(en)reconstructie maken.
   

Beide operaties zijn nogal ingrijpend, maar volgens haar wel de enige manier om de oorzaak van de pijn weg te nemen.
Voor methode 1 zijn twee behoorlijk grote operaties nodig. Methode 2 wordt in één(1) operatie gedaan, maar duurt vanwege de complexiteit van de ingreep een hele dag!
Wat we van haar hoorden maakte nogal indruk. Onmiddellijk schoten allerlei vragen en gedachten ons door het hoofd:
'Kon deze arts het pijnprobleem van Marlies werkelijk oplossen? Ze kwam wel overtuigend over en leek erg zeker van haar diagnose. Maar alle voorgaande artsen hebben Marlies afgeraden om zich te laten opereren. Dr. Jongen beweert juist het tegenovergestelde en zegt dat een operatie de enige manier is om het probleem op te lossen. Raken we niet van de drup in de regen? Heeft dr Jongen het bij het rechte eind? '............

Maandag 29 oktober a.s. hebben we hierover een uitgebreid gesprek met dr. Jongen.
Aardige meid trouwens.

Varen in Friesland:
M'n zwager en schoonzus kwamen afgelopen zomer laaiend enthousiast terug van een vaarvakantie in Frankrijk. Daar hadden ze met een motorboot een 10-daagse kanaaltocht gemaakt. Mooi weer, prachtige omgeving. Heerlijk. Echt iets voor jullie!
Oké, dan gaan we dat samen met jullie maar'es proberen. Nemen we onze moeder ook mee, want er is ongetwijfeld een kombuis aan boord.
We besloten een zgn. houseboat te huren. We veronderstelden veel leefruimte op zo'n boat. Ze worden tenslotte niet voor niets aangeduid met 'HOUSEboat'.

De housekamer op de boot viel mee. Maar de hutten........Op de deuren stond met dikke letters:

Uitsluitend toegankelijk voor anorexiapatiënten!

We troffen op één van de hutten nog een vorige huurder aan. Die brabbelde door de maximaal tot een kier te openen deur, dat hij al 3 weken in die hut zat. Nou, dat was te ruiken! Hij had zich ondanks de waarschuwende tekst op die deur tóch naar binnen gewurmd, maar kon er nu niet meer uit! "Ik heb al drie weken niets gegeten en kan er nog steeds niet uit!". Nou ja zeg!

We hebben in die paar dagen zo'n beetje alle weertypen gehad. Storm, regen, kou en zon. Dat kwam mooi uit, want we wilden tenslotte alle facetten van het varen meemaken.
Onze conclusie was eensluidend: Varen is prachtig, maar dan moet het droog zijn met minimaal een redelijke temperatuur.
Het stuur zat op de achterkant....BUITEN! Nou, dat hebben m'n zwager, Mark en Jasper zaterdag geweten.

Erruugg nat en koud

Maar, dat was gelukkig alleen zaterdag. Zondag was het droog en soms zelfs zonnig. Ja mensen, dan is het echt prachtig op het water.
De sfeer was alle dagen uitstekend en de wijn smaakte prima. Jasper vond het helemaal te gek. Mark iets minder. We doen het zeker nog een keer.......maar dan wel met een andere boat!

Bij redelijk tot goed weer beleef je unieke momenten