Nachtje COPD-ervaring

Gisteren (30/3) hadden wij van alles al ruim op tijd klaar staan. Het kaartkleedje lag 's-middags al op tafel en de door Marlies zorgvuldig bereide lekkere hapjes stonden in de keuken paraat. Kortom: ons maandelijkse kaartavondje met onze gezellige (kaart)vrienden kon beginnen. Ik keek er enorm naar uit, want ik zat vanwege mijn beperkte mobiliteit al geruime tijd achter onze sanseveria's naar buiten te kijken.
De afgelopen weken restte mij niet veel anders dan de krant nog maar een keer door te neuzen voor nieuws dat ik misschien had gemist en het doorspitten van ander leesvoer. Nou, dan wordt je wereld behoorlijk klein kan ik u vertellen. Ik ben deze situatie nu behoorlijk zat!

Maar gaandeweg de dag begon ik mij steeds meer zorgen over mijn benen te maken. In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik krachtverlies had in m'n linkerbeen. Daar kwam gisteren het rechterbeen bij. En dat ging nogal snel. Aan het begin van de avond was het zelfs zodanig dat ik in beide benen helemaal geen kracht meer had. Opstaan was al problematisch, maar erop staan was nu ook niet meer mogelijk.
"Marlies, dit gaat niet goed. Ik ga nu toch even met iemand van het ziekenhuis overleggen".
Zo gezegd, zo gedaan. Dat resulteerde in een dringend verzoek van een dienstdoende arts om voor nader onderzoek naar het ziekenhuis te komen. Daar ging onze kaartavond.

Met behulp van twee krukken en veel gekreun en gesteun van de pijn lukte het om het ziekenhuis te bereiken.Vervolgens hebben verschillende witte jassen, waaronder een neuroloog, mijn situatie onderzocht. Mijn inschatting dat het niet goed ging, bleek juist! De neuroloog had met zowel een dienstdoende radiotherapeut als met een internist overlegd en het trio vond dat deze situatie zeker niet ernstiger moest worden. Dan zou de kans op blijvende zenuwschade te groot worden. Ten Voorde werd dus ter observatie op de afdeling neurologie opgenomen.

Gezien de situatie was ik daar wel blij mee. Ik zit natuurlijk niet te wachten op blijvende schade! Stel je voor zeg. Dat kan ik er nu even niet bij gebruiken. Wie wel trouwens?
Wat ik hierbij wel een nadeel vond, was het verplichte verblijf in een ziekenhuis. Daar word ik nooit zo enthousiast over. Je weet van tevoren niet welke medepatiënten je op je toegewezen kamer aantreft. Mijn ervaringen hiermee vallen vaak tegen. Er liggen altijd wel luid zuchtende, snurkende en flink ruftende exemplaren tussen.
Maar ik kom nu op de afdeling neurologie. Volgens mij valt het bij dit type patiënten wel mee. De meeste zenuwaandoeningen veroorzaken, voor zover ik kan bedenken, geen geluid. Kijk maar naar mij. Een fijnere mede-patiënt kun je je bijna niet voorstellen :):).....
Toen ik vervolgens op een 4-persoons kamer van die afdeling arriveerde, zag ik dat er slechts één patiënt lag. Helemaal top dacht ik. Misschien heb ik deze keer mazzel.

Maar mijn enthousiasme was echter van korte duur. Het bleek een aan COPD-lijdende patiënt te zijn!! Deze verzameling uitgemergelde longblaasjes hadden ze vanwege plaatsgebrek op de longafdeling, naar de afdeling neurologie verplaatst. En wie werd daar z'n gezellige kamergenoot? Juist! Meneer Ten Voorde! Tjonge wat had ik weer mazzel. Ik tref het ook altijd!

Natuurlijk heeft die man er ook niet voor gekozen om die vervelende aandoening te krijgen. Hij is net zoveel patiënt als ik en in die hoedanigheid had ik wel met hem te doen.
Maar om uitgerekend met zo'n type patiënt een kamer te moeten delen is toch wel een opgave van jewelste. Tjonge, wat maken die lui een herrie zeg. Hij piepte, rochelde en zuchtte onafgebroken.
En daar bleef het niet bij. Want het lukte deze rookverslaafde grondwerker namelijk wél om de slaap te vatten. Naast de genoemde herrie kwamen daar zijn dromen nog eens bij. Allerlei gekreun en onverstaanbaar dialect werd met hetzelfde geluidsvolume de kamer in geslingerd. Tjonge nog aan toe zeg!

Tijdens zwakke momenten zag ik mij in gedachten deze man helpen door hem met één fatale klap met een afdelingskrukje van zowel zijn COPD als zijn rookverslaving af te helpen. Maar de kans dat ik daarna naar de penitentiaire gevangenis in Scheveningen zou worden overgebracht, is dan erg groot. Ik kan het Marlies natuurlijk niet aandoen om mij daar dagelijks te bezoeken. Vervolgens moet ik maar weer afwachten wie ik daar aantref. Nee, laat ik dat maar niet doen. Het is hopelijk maar voor één nacht.

En dat bleek gelukkig het geval te zijn. Onmiddellijk na mijn komst op die afdeling werd gestart met medicatie (weer dexamethason). Dit om de druk rond de bestraalde kahlerhaard te verminderen. Die dexamethason bevordert namelijk dat het vocht dat door die bestraling is ontstaan, beter wordt afgevoerd.
Om te zien of dit het gewenste effect had, werd die nacht om de 2 uren de situatie van mijn benen door een bijzonder aardige verpleegkundige gecontroleerd. Gaandeweg bleek de situatie gelukkig te verbeteren. En vanmorgen was de situatie zodanig hersteld dat de neuroloog mij weer naar huis liet gaan.
Pfff, gelukkig.

Daarmee is de situatie echter nog lang niet in oude glorie hersteld. Ik kan mij nu nog steeds niet zonder krukken en een rolstoel verplaatsen. Maar, ik kan in ieder geval weer enigszins op beide benen staan en heel voorzichtig lopen. Dat was voldoende om weer naar huis te mogen. De komende dagen moet blijken of dit voorzichtige herstel zich voortzet. En natuurlijk zal ik alles op alles zetten om dat zo snel mogelijk te bereiken!