Een (1) bestraling volstaat

Het was leuk dat m'n behandelend hematoloog gisteren (25/3) even belde, maar concreet nieuws over m'n radiotherapie had hij niet. Daarvoor moet ik toch bij de betreffende afdeling zijn. Desgevraagd bevestigde hij wel de juistheid van de nu ingeslagen weg om de kahlerhaard op de L2-wervel te behandelen. Daarnaast ging hij ermee akkoord dat ik naast de paracetamolletjes ook de wat sterkere diclofenac ging gebruiken. Want zonder die pilletjes redden de molletjes het niet meer. We zagen nog een doosje op naam van Marlies in onze medicijnkast staan. En zo zie je maar weer. Wie wat bewaart heeft wat :)

Aan het einde van de dag ging de telefoon opnieuw. Nu belde een secretaresse van de afdeling radiotherapie op. "Morgenvroeg (26/3) om 11.30 uur wordt u bij uw bestralingsarts verwacht en aansluitend zal de te bestralen plek worden gelokaliseerd en ingetekend ". 
Nou, sneller kan bijna niet. Helemaal top dus! Die afdeling heb ik vanmorgen dus bezocht.

Het was nog een behoorlijk gedoe om er te komen, want Marlies moest mij in een rolstoel naar die afdeling drukken. Ik weeg slechts 100 kg, dus eigenlijk was het voor haar een peulenschil. Daarom riep ik ook constant dat ze niet zo moest puffen en zuchten en gewoon tempo moest houden!.....

Na het gesprek met m'n radiopeut moest Ten Voorde op de behandeltafel van de CT-scan plaatsnemen. Dat kon helaas niet in een zithouding. Ik moest plat op m'n rug gaan liggen! En juist dát is bij mij nu het probleem. In die houding knelt er kennelijk iets in m'n ruggenwervel af waardoor ik snel toenemende pijn in m'n onderrug en heupomgeving krijg. Maar ja, er moest toch een CT-scan worden gemaakt. Ik had geen keus. Dan toch maar gestrekt!

Tjonge nog aan toe zeg! Wat duurden die 10 minuten lang. En dan moest ik ook nog roerloos liggen! Vreselijk! Aan het einde van die CT-sessie kon ik het bijna niet meer volhouden. M'n linkerbeen begon spontaan te trillen en te bibberen. Juist op het moment dat ik er de brui aan wilde geven, kwam het radiografisch personeel weer binnen. Maar in plaats dat ik weer mocht gaan zitten, werd ik vriendelijk doch dringend verzocht om NOG EVEN TE BLIJVEN LIGGEN EN NIET TE BEWEGEN!!............ ER MOEST NOG WORDEN GESCHILDERD.!!!....................HEEEEEL BAR!!
Hoeveel pijn kan een mens verdragen. Nou, veel dus! Het duurde slechts minder dan een minuut, maar in zo'n situatie is elke seconde teveel!

Vrijdag a.s (29/3) moet ik opnieuw op zo'n martelplank liggen. Dan word ik bestraald. M'n radiotherapeut gaf aan dat één(1) bestraling volstaat, maar gezien deze ervaring is dat niet te doen.
Ik gaf dit bij de radioactieve dames aan en verzocht hen dit met m'n radiotherapeut te bespreken. Misschien kan ik het heerlijke dormicum of morfine krijgen. Dit zijn prima pijnstillers. Dan mogen ze wat mij betreft er wel een uur over doen en ook nog even m'n teennagels knippen. Heerlijk!

Vrijdagmorgen te 10.00 uur wordt die kahlerhaard op m'n L2-wervel de nek omgedraaid! Maar, dan ben ik nog niet meteen van de ellende verlost!
M'n peut gaf aan dat de bestraling op die specifieke plek enkele vervelende bijwerkingen kan veroorzaken!
En dat zijn: misselijkheid en.........nog meer pijn! Dus in plaats van minder, loop ik kans dat ik enkele dagen juist méér pijn krijg. Nou lekker! Echt iets om naar uit te zien. Maar ook hier geldt kennelijk: het moet eerst slechter worden, voordat het beter wordt!
Tegen die misselijkheid zijn pilletjes beschikbaar. En tegen die pijn moet ik m'n dosis pijnstillers dan maar verhogen.
En als dat allemaal niet helpt, heb ik ook nog een voorraad gekurkte druivensap. Dat verdooft ook :)