Uitslag onderzoek, extra medicijn en 1e bezoek magnetiseur

Vandaag hoorde ik de uitslag van het 1e grote onderzoek na de stamceltherapie. Dat was weer spannend. Vooral de uitslag van het zgn. M-proteïne (een specifiek eiwit in het bloed dat de ziekte van Kahler aantoont) was voor mij van belang. Zoals ik in vorige blogs al aangaf was de waarde van dit M-proteïne na de therapie, in verhouding met de waarde vóór deze therapie, helaas niet veel gedaald. En nu.............ongewijzigd. De waarde stond nog steeds op 12 mgr/ltr bloed. Maar..... het was ook niet gestegen!
Tijdens de ontdekking van de kahler was deze waarde 39. In relatie tot die waarde hebben alle behandelingen kennelijk redelijk goed gewerkt en is het duidelijk gedaald.
Nou, zolang het in de toekomst niet stijgt en ik er geen last van heb of krijg, vind ik het prima.
De andere onderdelen van het onderzoek: HB-gehalte, witte bloedlichaampjes, bloedplaatjes, het beenmerg en de röntgen van m'n skelet waren allemaal prima.
Vrijdag 2/2 moet ik nog een MRI ondergaan. De uitslag daarvan hoor ik (vanzelfsprekend) later, maar daarvan verwacht ik geen bijzonderheden.

"Zo, dan zie ik u morgenvroeg weer op de afdeling Fb" (dagbehandeling), sprak mijn arts verder.
"Morgenvroeg op Fb ?" vroeg ik verbaasd. "Ik weet niets van een afspraak voor morgen".
"Ja hoor. Hier staat dat u morgenvroeg op Fb wordt verwacht voor een botversterkings-medicijn".
"Een botversterkingsmedicijn? Nou, daar weet ik niets van, reageerde ik verbaasd. " Ik hoor nu voor het eerst dat ik dat medicijn krijg. "Oh, nou bij deze dan". vervolgde m'n arts. "Dit medicijn krijgen alle Kahlerpatiënten. Dit is nodig omdat deze ziekte het botweefsel kan aantasten. Dit medicijn probeert dat te voorkomen."
"Oké, gooi d'r maar in. Dit goedje kan er ook nog wel bij", sprak ik monter.
Morgen dus weer een naald in m'n arm. M'n armen hebben inmiddels al heel wat prikacties ondergaan. Ik lijk inmiddels al behoorlijk op een junk. Als ik op straat ooit een keer onwel word en ze m'n armen bekijken, brengen ze mij rechtstreeks naar Tactus inplaats van naar het ziekenhuis.

Marlies:
Conform zoals in de vorige blogs staat beschreven is de situatie van Marlies nog steeds ongewijzigd. Op zoek naar de oplossing voor dit probleem heeft Marlies vandaag op advies van een alleraardigste buurvrouw een magnetiseur geconsulteerd. Marlies vond het een bijzondere ervaring. Zonder dat Marlies iets had gezegd sprak de vrouwelijke magnetiseur: "Uw ademhaling gaat moeizaam". En dat klopte als een bus. Tengevolge van de pijn beweegt Marlies haar borst zo min mogelijk, met als gevolg: kortademigheid.
Vervolgens ging zij aan het werk en legde haar handen bij Marlies op verschillende plekken. Op die plekken voelde Marlies dan een intense warmte. Heel bijzonder vond Marlies dat. Onderwijl vertelde zij dat Marlies een blokkade in haar staartbotje had. Zij vertelde dat dit de plek is waar het zenuwstelsel begint. Volgens haar ligt de oorzaak van de pijn in beschadigde zenuwbanen, die door de operatie zijn veroorzaakt. Achteraf klinkt het logisch, maar waarom hebben andere vrouwen die zo'n operatie hebben ondergaan deze klachten dan niet?? Interessante vraag voor de volgende afspraak.
Het hele proces duurde ruim een uur, inclusief koffie of thee.
Ondanks dat Marlies nogal sceptisch was over magnetiseurs en soortgelijke genezers, wil ze het dit keer toch een kans geven. Baat het niet, het schaadt zeker niet. Daarbij wil Marlies (bijna) alles doen om van die pijn af te komen.
Volgende week dinsdag weer handen op: hoooofd, schouders, knie en teen, knie en teen.