Weer heeeeerlijk geslapen in m'n eigen bed. Tjonge, dat ligt toch wel heel wat beter dan die strijkplank in het ziekenhuis. Gemiddeld genomen ook geen slechte bedden, maar die kunnen niet in de schaduw staan van onze boxspring.
Ik voelde me goed en had er vandaag(3/1) weer zin om dingen te gaan doen. Ik had tenslotte 2 1/2 week opgesloten gezeten en wilde er nu wel even uit. Weer even lekker tuffen in onze C-Max. Nou, dan doe ik toch even een rondje familie?! Zo gezegd, zo gedaan. Te beginnen bij de verst weg wonende broer in Wierden, vervolgens Haaksbergen en daar ook nog even een stukje in het bos gewandeld met zijn blaffende vrienden. Heerlijk was dat. Maar dat heerlijke gevoel was helaas van korte duur. Onderweg naar het volgende adres werd ik van het ene op het andere moment erg moe. Heel merkwaardig. Dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Van het ene op het andere moment was het helemaal gedaan met ten Voorde. Dat gaat niet goedkomen, dacht ik en ben in één streep naar huis gereden. Ruim een uur heb ik op de bank gelegen. Ik knapte er niet echt van op. 's-Avonds had ik zelfs verhoging (38,1) en kreeg ik koortsrillingen. Marlies ook nog boos! "Doe dan toch ook eens rustig aan jij, oen!. Je wilt weer veel te veel".
Nee, ik wil niet te veel, maar wel graag verder. Verder met een normaal leven. Maar dat heeft natuurlijk tijd nodig.
Ik vond mijn inspanning met die ritjes naar m'n broers gering. Maar ondanks dat, heb ik de grens van wat mijn lichaam nu aankan, in al m'n euforie over mijn fysieke gesteldheid, ongemerkt overschreden. Ik had het kunnen weten. Het staat allemaal keurig in de folder 'Weer thuis', die ik van de verpleegkundige meekreeg. Die zware chemo heeft kennelijk toch meer schade aangericht dan ik had gedacht.
Voorlopig dus even rustig aandoen.
1 opmerking:
HadieJan,
Dan toch maar ff rustig aan doen. Accepteren dat het tijd kost te herstellen. Groetjes en heel veel sterkte aan jullie allen.
Groetjes uit Drenthe
Een reactie posten