22 dagen stap ik nu alweer vrolijk rond en het gaat, natuurlijk in relatie tot de omstandigheden, onverminderd goed. Elke dag werk ik aan m'n conditie door 1 of meer flinke wandelingen te maken. M'n smaak en daarmee m'n eetlust komen ook weer op het oude niveau terug. Met die eetlust moet ik natuurlijk oppassen. Ik wil graag afvallen in plaats van aankomen. Juist in verband met dit streven trakteerde m'n schoonmoeder ons op een electronische weegschaal. Het is een vreemd apparaat, want de werking van dat ding blijkt 'kamergevoelig' te zijn. In onze slaapkamer weeg ik 92,4. Maar in de badkamer, weeg ik op dat ding opeens 98,6. De verleiding is natuurlijk groot om de slaapkamer als vast weegplek te kiezen. Dat scheelt nogal wat kilo's, Maar ik heb toch maar voor de badkamer gekozen.
Maar, wat is nu de oorzaak van dat weegverschil? In de slaapkamer ligt onder het tapijt een zacht ondertapijt. Dat is lekker voor de blote voetjes. Kennelijk zakt de weegschaal daar zodanig in weg of veroorzaakt dit te weinig tegendruk, dat dit het weegresultaat negatief beïnvloed.
Gisteren ben ik bij m'n behandelcoördinator geweest. De komende weken dien ik het hele ritueel van onderzoeken weer te ondergaan. Vandaag werd daarmee al begonnen: de beenmergpunctie. Dan wordt er een gaatje in m'n borstbeen geboord en wordt er een kleine hoeveelheid beenmerg opgeslurpt. Dat is een vervelend pijnlijk onderzoekje......maar niet bij mij. Ik krijg daaraan voorafgaand altijd het heerlijke middel 'dormicum' (droommicum) toegediend. Heerlijk! Lekker snurken, niets voelen. Verder volgen nog een röntgen van mijn hele skelet, een MRI en een uitgebreid bloedonderzoek. Verder krijg ik minimaal 2 jaren 1 x per 14 dagen het onderhouds-medicijn Velcade toegediend.
Zoals ik al eerder heb verteld, voel ik mij fysiek en mentaal goed. Ik vind dat ik nu lang genoeg thuis heb gezeten en wil graag weer deelnemen aan het maatschappelijke leven. Tijd voor arbeids-reïntegratie dus. Binnenkort zal ik dat met mijn (hoofd)werkgever (Stadstoezicht Almelo) bespreken. Het streven is om in februari daarmee te starten.
Marlies is donderdag 18 januari jl. gestart met de fysiotherapie. Nou, dat heeft ze geweten! Twee dagen later (13/1) trof ik haar huilend van de pijn aan in de woonkamer. Een dienstdoende huisarts schreef Marlies vervolgens zware pijnstillers(morfineachtig spul) voor.
Maar helaas bleek de werking van die pillen tegen te vallen. Daarbij werd Marlies er erg duizelig van. Marlies wil deze week de situatie nog even aanzien en de geplande fysio-behandelingen ondergaan. Wanneer de situatie (weer) niet verbetert, moeten we ons beraden op of zoeken naar andere mogelijkheden om haar situatie te verbeteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten