Een week verder

Het is alweer ruim een week geleden dat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen. In mijn vorige blog hebt u gelezen dat het 'thuis zijn' niet meevalt. Marlies heeft binnen de mogelijkheden die ons huis hierin biedt alles zo goed mogelijk georganiseerd en het lukt ons ook om de dagen door te komen. Maar desondanks is dit geen houdbare situatie voor langere tijd. Het slapen in de kamer, het niet kunnen douchen en de toiletgang: het blijft behelpen.
Inmiddels hebben wij thuiszorg ingeschakeld om mij 3 ochtenden per week te helpen bij het wassen en aankleden. Dit om Marlies enigszins te ontlasten. Dit is een goede beslissing geweest!
Verder wachten wij met smart op de WMO-unit waarover ik in mijn vorige blogs sprak. Maandagmiddag (12/11) komt een vertegenwoordigster van het CIZ bij ons thuis om de situatie te indiceren. Vanzelfsprekend hopen wij dat het daarna geen weken meer gaat duren tot die unit geplaatst wordt.
Mijn verzorging en allerlei andere uiteenlopende zaken die aan onze situatie zijn gerelateerd, vergen zoveel tijd, dat de middag al ruim is begonnen als we eindelijk eens aan andere dingen toekomen. Hierdoor zijn zelfs het onderhouden van onze sociale contacten in welke vorm dan ook behoorlijk onder druk komen te staan.Zelfs met het schrijven van deze blog ben ik al een week onderweg. Hopelijk zal dit in de toekomst toch verbeteren. Dat moet verbeteren!

Dinsdagavond (5/11) schrok ik enorm. Wat was het geval?
Ik maakte mij klaar om naar bed te gaan. Ik zat op de rand van m'n bed en wilde met een vinger een oogvuiltje uit de linkerhoek van m'n linkeroog verwijderen. Juist op dat moment ging m'n linkeroog helemaal 'op zwart'. Ik zag door dat oog niets meer! Wel geluid, maar geen beeld. En dat beeld veranderde niet meteen. U begrijpt dat ik daar behoorlijk van schrok! "Nee hè, niet ook nog een blind oog", flitste door m'n hoofd.
Maar gelukkig kwam na ongeveer 15 minuten het beeld geleidelijk terug. Na ongeveer een half uur was de beeldkwaliteit weer op het oude niveau. Geen HD-kwaliteit, maar ik had in ieder geval het beeld dat ik gewend was weer terug.
Maar, de avond daarop schrok ik opnieuw! Het bovenstaande tafereel herhaalde zich. Opnieuw verdween het zicht uit m'n linkeroog. Na deze tweede keer vermoedde ik dat dit geen onschuldig toeval meer kon zijn. Het leek mij verstandig om dit zo spoedig mogelijk bij m'n contactpersoon Tineke Duyts te melden. Dit resulteerde erin dat wij gisteren (7/11) van 11.00 uur tot omstreeks 16.00 uur op de spoedeisende hulp van het MST hebben 'gehangen'. Wachtend op de resultaten van uiteenlopende onderzoeken. Gelukkig kwamen daar geen verontrustende zaken naar voren. Maar de oorzaak van het tijdelijke lichtuitval is ook niet gevonden. De dienstdoende internist vermoedde dat het een korte onderbreking van de bloedtoevoer is geweest. Een zogenaamde amaurosis Fugax. Dat het twee keer achter elkaar heeft plaatsgevonden kon hij niet verklaren. Toeval ?
Nee, het is volgens mij geen toeval meer, want gisteravond (7/11) deed m'n linkeroog het opnieuw!
Vandaag hebben wij een afspraak met m'n behandelend hematoloog. Dit zal een van de onderwerpen zijn.
Het is een open deur dat ik van harte hoop dat ik niet nog meer complicaties krijg. Zeker niet aan m'n ogen, want dan reduceert m'n kwaliteit van leven tot een niveau waar ik nu even niet aan moet denken!