Vanmorgen, 11/7, was ik voor m'n wekelijkse controle in het ziekenhuis. Deze keer weer op het MST. De uitslagen waren uitstekend. Wat dat betreft loopt alles volgens schema en heb ik zeker geen reden tot klagen. Ook heb ik (nog) geen last van bijwerkingen. Die Ten Voorde is een gelukkig mens zou je denken!
Enerzijds is dat natuurlijk ook zo, want ik ben vanzelfsprekend blij met deze ontwikkeling. Maar het fysieke deel is slechts de helft van het geheel..
Er is ook nog een mentale kant. En juist met die kant gaat het de laatste tijd niet goed. Ik heb moeite met mijn situatie. Ik kan m'n draai maar niet vinden en weet geen bevredigende invulling aan m'n dag te geven. Dat ik daarbij ook nog slecht kan lopen vanwege m'n trombosebeen en m'n pijnlijke bekken, maakt het allemaal niet gemakkelijker. Oké, de situatie met m'n bekken heeft zich enigszins verbeterd, maar is nog lang niet op het oude niveau. Het komt daar zelfs niet bij in de buurt!
En dan m'n conditie. Die is nul! Als ik probeer te lopen ben ik al na enkele meters uitgeput! Heel bar.
En dan heb ik ook nog geen smaak. Ik proef nagenoeg niets! Of ik nu op een biefstuk of een dooie muis zit te knagen, ik proef geen verschil! Bah, niet leuk en zeker niet lekker!
Al met al kom ik mijzelf behoorlijk tegen en dat is confronterend en deprimerend! Ik moet er nu zelfs voor oppassen dat ik niet in een depressie geraak.
Ik heb het met mijn contactpersoon Tineke Duyts besproken en zij herkende dit verschijnsel volledig."Ja Jan, het zijn allemaal vervelende ontwikkelingen die je vaker in deze situaties ziet. Het wordt een zwaar jaar voor je en daar moet je doorheen zien te komen".
Tineke bood mij de hulp van een klinisch psycholoog aan, maar ik ben niet zo'n peuten-type. Ik heb m'n Marlies en dat werkt ongeveer hetzelfde.
Tot een echte depressie zal het denk ik niet komen. Maar dat het thans voor mij niet eenvoudig is om goed met de situatie uit de voeten te kunnen is een feit. Hopelijk zal het mentale tij binnenkort keren!
7 opmerkingen:
Houd de vinger aan de pols v.w.b.je mentale crisis Jan. Laat het niet zo ver komen dat je in een depressie geraakt (daar kan ik over meepraten.)
Schroom niet om hulp te zoeken wanneer je denkt dat je er doorheen zit.
Hoi Jan.
Ik sluit me aan bij Rob. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het na Maastricht wel direct gevraagd heb en er geen seconde spijt van gehad heb. Je het nu een 3e sct gehad en dat is niet mis. We kunnen altijd wel stoer willen zijn maar dit gaat niet altijd. Ook voor het mentale gedeelte bestaan zorg verleners die je goed kunnen helpen.
Gewoon doen. Wil je niet meer dan stop je ermee.
succes en groet Rona
Beste Jan,
Ik beneid je niet. Een klein jaar geleden had ik veel last van een pijnlijke linkerheup/boven dijbeen. Zou niets meer aan te doen zijn. In mijn geval hielp een combinatie van fietsen, zwemmen, aangepaste fysio en een eenmalige bestraling. De rollator gebruik ik alleen nog voor museumbezoek en andere extreme uitjes.
Voor die bestraling heb ik wel moeten vechten, eigenlijk kwam ik daar nog niet voor in aanraking. Maar toen ik had over een gebrek aan kwaliteit van leven, gingen de deuren ineens open.
Misschien heb je al een bestraling gehad of is dit bij jou niet geschikt. Sorry dat ik je dan hiermee vermoei.
Blijf in ieder geval zelf meezoeken naar mogelijkheden.
Beste Jan,
Een wat langere reactie verdween tijdens Googles pogingen mij op te waarderen naar Google+.
Daarom nu alleen mijn vraag: Kwam of kom je in aanmerking voor bestraling van je heup? Na een combinatie van zwemmen, fietsen, aangepaste fysio en een eenmalige bestraling gebruik ik mijn rollator alleen nog maar voor zeer extreme situaties als museumbezoek.
Ook hier geen ´peuten´ types maar achteraf toch wel heel blij dat we na de stentplaatsing en het hartinfarct het hele traject = revalidatie inclusief ´peuten´ doorlopen hebben ,is niet alleen voor jezelf ,maar kan ook voor je partner best fijn zijn en als het een depressie helpt voorkomen ....
Hoi Jan,
Erg zwaar waar jij en Marlies doorheen moeten.
Ik sluit me aan wat hierboven ook gezegd is: zoek of beter gezegd, accepteer op tijd hulp van een psycholoog. Zij zijn er niet voor niets. Uit ervaring kan ik zeggen dat dat je enorm kan helpen.
Bovendien, misschien niet alleen voor jou nodig maar ook indirect voor Marlies. Je kunt haar daarmee namelijk ook ontlasten....
Veel sterkte, denk aan jullie.
Groeten vanaf de fiets!
kop op Jan, hou je haaks, groet Frits.
Een reactie posten