UWV

Het is iedereen bekend. Wanneer je na twee jaren nog niet volledig hersteld je werk hebt hervat, gaat het UWV zich actief met je situatie bemoeien. Voor mij is dat moment inmiddels aangebroken.
De afgelopen tijd zijn er verschillende artikelen met het UWV als onderwerp in de krant verschenen. Het ging daarbij meestal over conflictsituaties met cliënten. Conflicten die kennelijk zodanig uit de hand waren gelopen dat het zelfs nieuwswaarde voor een krantenartikel had. Vaak werd het UWV neergezet als een uitkeringsfabriek waarbij uitsluitend terminale patiënten nog kans maken op een uitkering. Botte, niets ontziende keuringsartsen, die er alleen maar op uit zijn om je zo ver mogelijk van een (aanvullende) uitkering af te houden.
Niet met dit beeld, maar ook niet wetend wat ik kon verwachten, ging ik enkele weken geleden samen met Marlies naar het UWV. De werkelijkheid bleek totaal anders te zijn. We werden bij de receptie zelfs opgevangen door een gastvrouw die ons naar de wachtkamer begeleidde. Daar aangekomen bood ze ons zelfs koffie en thee aan. "Tjonge, we worden kennelijk verwacht", zei ik tegen Marlies.
Kort daarop verscheen de verzekeringsarts. Hij bleek een aardige man die veel begrip toonde voor onze situatie. En natuurlijk stelde hij indringende vragen en wilde hij alles over mijn situatie weten. Het hele ziekteproces passeerde weer de revue. Ik wil daar niet altijd aan denken, maar door dit indringende gesprek was dat onvermijdelijk en zat ik er weer middenin. Dat viel soms niet mee. Maar ondanks dat, vond ik het een prettig en begripvol gesprek. Het zou maximaal een uur duren maar die begrenzing werd ruimschoots overschreden.
Na het parkeren waren wij in de veronderstelling dat wij teveel in de parkeermeter hadden gegooid, maar dat kwam nu dus goed uit :)

Na dit onderzoek vroeg de verzekeringsarts of ik wilde meewerken aan een proef. Dit hield in dat ik in een second opinion nogmaals zou worden onderzocht door een in oncologische aandoeningen gespecialiseerde verzekeringsarts. Deze proef wordt thans alleen gedaan bij de UWV-vestiging in Hengelo.
Ik vond dat geen enkel probleem en zo werd ik op maandag 10/12 jl. nog een keer doorgezaagd.
Ditmaal door een iets grotere zaag dan de 1e verzekeringsarts. Ik werd zelfs onderworpen aan een lichamelijk onderzoek. Maar ook deze arts was naast kritisch en diepgravend ook vriendelijk en begripvol. Het was wederom een prettig gesprek in een soms zelfs ontspannen sfeer.
Nou, een afschrikwekkende behandeling had ik, zoals ik al opmerkte, niet verwacht, maar dit ook niet!
Vanaf het begin van mijn ziekteproces ben ik naar belanghebbende (werkgever, arbodienst e.d.) transparant en duidelijk geweest. Buiten het feit dat ik dat zelf belangrijk vind, is het ook voor beroepsmatige belanghebbenden van belang om op een adequate en correcte wijze te kunnen reageren. Met mijn beide werkgevers ( ja, ik heb er twee !) heb ik het in mijn situatie goed getroffen. Alle begrip en alle medewerking.
En mijn ervaring met het UWV komt in grote lijnen hiermee overeen. Als je met oprechte bedoelingen en op correcte wijze je situatie aan de orde stelt, doet niemand moeilijk. Niet alleen bij het UWV, maar zover ik heb ervaren, overal.

De conclusie na deze twee onderzoeken is, dat ik het komende jaar de gelegenheid krijg om op een voor mijn gezondheid verantwoorde wijze verder te werken aan een toekomstige uitbreiding van mijn arbeidstijd.
Ik begin met 20 uren per week, verdeeld over 5 werkdagen.
Nu deze UWV-procedure is afgerond, geeft dat rust en enige zekerheid voor de toekomst.

En juist aan het eerstgenoemde hebben wij veel behoefte: RUST!

Dit dus niet bij het UWV! "Meneer, u stelt zich vreselijk aan. U kunt gewoon weer aan het werk! ".