Geduld, veel geduld moet je soms hebben

Op de huwelijksdag van Alex en Maxima moest ik naar het ziekenhuis voor een MRI-onderzoek. En als je naar het ziekenhuis moet, is geduld een schone zaak. Tjonge, wat kan het soms lang duren. In de meeste gevallen begrijpelijk, want ook ik wil dat de dokter alle tijd voor mij heeft.

Nou, daar zit ik dan te wachten op m'n beurt.

De verveling slaat toe.

De verveling slaat enorm toe!

En dan is het eindelijk zover. Meneer ten Voorde staat hier op het punt om in het MRI-apparaat (Magnifiek Relax Instrument) te worden geschoven. Ik heb een koptelefoon op waardoor ik mij beter kan ontspannen door naar Sky Radio te luisteren. De opening is zó nauw dat je geen last moet hebben van claustrofobie! De bovenzijde van die buis zit ongeveer 2 centimeter boven m'n neus. Gelukkig ben ik vrij lang (1.88 mtr.) zodat mijn hoofd er aan de andere zijde bijna weer uitsteekt. Kan ik gelukkig de ruimte weer inkijken. Pfff. dat lucht op.

Voor diegene die niet precies weet wat een MRI is, zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/MRI-scanner

Op deze foto is duidelijk te zien hoe krap de opening is. En vervolgens ongeveer een half uur roerloos liggen. 't Apparaat maakt een behoorlijk herrie, maar door de muziek via de koptelefoon heb je daar geen last van.

Met dank aan de medewerking van het sympathieke personeel van de afd. MRI.

Dinsdag 6 februari a.s. weer een nieuwe blog.