De spanning stijgt

Nog precies een week en dan is het zover. Het besef dat ik een behoorlijk zware therapie moet ondergaan begint nu zo langzamerhand goed door te dringen. Ik zie niet op tegen ziek zijn en beroerd voelen. Dat heb ik in het verleden na een uit de hand gelopen avond 'zoep'n en angoan' wel vaker meegemaakt. Daar is mee te leven...

Het zijn de risico's van deze therapie die de afgelopen nacht ineens nadrukkelijk door m'n gedachten flitsten. Gek is dat. Ik weet al maanden dat dit staat te gebeuren en ineens lijkt het alsof er een dimensie in de bewustwording bijkomt.

Allerlei klusjes die al jaren liggen te wachten, heb ik de afgelopen dagen aangepakt. De administratie is keurig bijgewerkt en de tuin is winterklaar! 't Lijkt wel of ik er rekening mee houd dat het slecht afloopt....Dat zal zo'n vaart niet lopen, want ik voel me harstikke gezond en sterk en de medische uitslagen zijn tot heden goed. Dus niets wijst in die richting. Daarbij begint mijn arts er natuurlijk niet aan indien dat wel het geval zou zijn. Maar de opmerking van m'n trajectbegeleidster: "Hoe goed je conditie ook is, complicaties zijn bij geen enkele patient te voorspellen! ", bracht mijn zelfvertrouwen toch wel iets uit balans. Dat is nu juist zo vervelend aan die kansberekeningen. Er is een geringe kans op dit of dat. Dat werd Marlies ook verteld toen zij op 32-jarige leeftijd voor het eerst met een vreemd knobbeltje in haar borst bij de chirurg kwam. "Mevrouw, gezien uw leeftijd is de kans gering dat het kwaadaardig is"........Dus wel!
Je weet dus nooit aan welke kant van de streep je staat.

Nog een week dus. Tijd zat voor een piepende deur en twee posters die nog moeten worden opgehangen.

Oh ja, m'n kies is inmiddels ook getrokken. 't Ding zat nog behoorlijk vast. De voetafdrukken van de tandarts staan nog op m'n schouders. Maar ondanks dat, verder gelukkig geen complicaties. Hoe is het mogelijk........

Met Marlies gaat het helaas nog niet beter. Ze heeft nog steeds onverminderd veel pijn en last van het operatiegebied. Ze baalt als een stekker. De zuurstoftherapie lijkt wel een gunstige invloed te hebben op de huid, maar kennelijk niet op de oorzaak van de pijnklachten. Het is voor haar behoorlijk afzien. Dat wordt nog knap lastig als ik in het ziekenhuis lig.
Woensdag a.s. heeft zij haar laatste therapiedag en de dag erop vertrek ik naar het ziekenhuis.Gelukkig hebben we twee flinke jongens thuis en weten wij ons in daad en troost gesteund door familie, buren, vrienden en collega's.Met die onmisbare steun zijn we ervan overtuigd dat het allemaal weer goed komt.

M'n toekomstige verblijf (eenpersoonskamer)

in het ziekenhuis MST te Enschede.

Gelukkig wel een eigen douche en toilet.