Jasper:"Hahahaha. Ja, ik begrijp'em. Ik zal dat deze week even doen paps", reageerde hij met een brede lach.
En als je dan toch bezig bent, wil je dan ook de ramen van de lichtstraat even wassen? Die zijn er ook weer aan toe. "Oké! Zal ik doen paps". Jasper vindt het geen moeite en doet het graag voor z'n vader.
Eindelijk tastbaar rendement van de geldverslindende opvoeding zou je zeggen. Maar zo is het niet. Het is de vervelende afhankelijkheid die ik hiermee ervaar. Het knippen van onze twee klimopplanten deed Jasper i.v.m. mijn kahlersituatie al enige tijd maar het wassen van de lichtstraat behoorde nog tot een van m'n eigen taken.
 |
| Na het knippen van de klimop lapte Jasper ook nog even de ramen van de lichtstraat. |
Als je zo immobiel bent als ik nu ben, ervaar je in sommige zaken de volledige afhankelijk van anderen. Ik gaf het in het begin van deze blog al aan. Het is natuurlijk mooi dat Mark en Jasper het geen punt vinden en begrip tonen dat ik hen voor allerlei klussen moet vragen die ik tot voor kort nog zelf deed. Maar het feit dat ik hen 'mijn klussen' zie doen, geeft voor mij een extra negatieve dimensie aan mijn immobiliteit. Ik ben ze voor hun inzet elke keer weer dankbaar, maar het blijft een confronterend tafereel met mijn voor dit soort zaken immobiele situatie. Dat vreet en zet mij tot nadenken. Hoe ga ik hier uitkomen ?
In m'n vorige blogs leest u dat het gezien de situatie best wel de goede kant op gaat. Ik ben hoopvol gestemd over het verloop, hoe gering het op onderdelen ook is. Maar daarmee is het eindresultaat nog niet bepaald. Kan ik straks die ladder weer op om de lichtstraat te wassen? Kan ik straks alle knip- en snoeiwerk in onze tuin weer doen? Kan ik straks weer autorijden? En dan heb ik het nog niet gehad over onze passie! Erop uit met onze caravan en weer mooie wandelingen en fietstochten maken.
Het zijn allemaal onzekerheden die mij, Marlies en ongetwijfeld veel kahlercollega's, die in een vergelijkbare situatie zitten, bezighouden. Helaas is de werkelijkheid vaak zo dat je, na zo'n fikse tik als ik nu heb gehad, qua fysieke mogelijkheden inlevert. En dat wil ik natuurlijk niet. Ik voel me nog veel te jong en te energiek om nu al in te leveren. Ik ben nog maar 55 jaar en sta nog midden in het leven. Ook maatschappelijk, want ik heb een leuke baan met fantastische collega's. Dat wil ik niet missen!
Zoals gezegd ben ik in het hele verloop positief gestemd. Daarin word ik gestimuleerd door goede resultaten in m'n revalidatie. M'n incontinentie is voorbij en het lopen gaat heel langzaam iets beter. Alleen het op een natuurlijke wijze plassen wil nog niet vlotten. Kennelijk zit de daarvoor verantwoordelijke zenuw nog ergens klem of is beschadigd. In het laatste geval duurt herstel langer of zal ik het moeten blijven doen met katheters.
Maar ondanks alle positieve ontwikkelingen in mijn revalidatie maak ik mij toch enigszins 'zorgen' over m'n mobiliteit en de fysieke mogelijkheden die mij dan nog resten.
Ik zal er in ieder geval alles aan doen om, met hulp van de nodige peuten, een zo goed mogelijk eindresultaat te bereiken. De therapie bij m'n fysiotherapeut gaat goed en is soms behoorlijk intensief en thuis heb ik sinds zaterdag (7/9) de beschikking over een home-trainer. Daarop kan ik lekker aan m'n conditie werken. En als de 'schade' van de beknelling beperkt blijft, hoop ik volgend voorjaar samen met Marlies weer voor onze caravan te zitten. Wijntje erbij. Helemaal top!!
Wat denkt u? Gaat mij dit lukken???..... Ik weet het wel zeker! 100% !
 |
| Camping n Dwingeloo (juni 2012). Het doel waar ik/wij ook nu weer naar streven !! Als ik dit kan, is de lichtstraat, de tuin en al die andere klussen ook geen probleem :):) |
6 opmerkingen:
Jan, ik duim heel hard voor jou én Marlies dat jullie volgend jaar weer heerlijk met de caravan op pad kunnen. Wat zou dat een mooi bekroning zijn op je pittige revalidatie.
Maar blijf wel je intuïtie en grenzen voelen en volgen.
ha Jan, ja hoor, ik denk lekker positief en zie jou in ieder geval weer op een camping met een wijntje zitten en ach die lichtstraat en die klimop . . . wat kan jou dat nou bommen, stiekem wel een beetje lekker als iets uit handen genomen wordt . . .
lieve groet van mij
hallo Jan, ik volg je op je blog en lees heel veel herkenbare dingen maar we zijn knokkers toch? Ben net begonnen met Velcade injecties maar heb ook al stiekem gekeken hoe we het beste de vakantie van volgend jaar kunnen plannen om optimaal van onze stacaravan te genieten, zo houden we de moed erin, hou je taai, Ria
Tuurlijk gaat dat lukken :) Zowieso die camping en dat wijntje moeten toch te realiseren zijn en net als Yvonne denk ik dat je die lichtstraat en die klimop best uit handen mag geven ...risico op valpartijen mooi uit de weg gaan vanaf nu en zelf concentreren op dat lekkere wandelen en fietsen ...je hebt tegenwoordig ook prachtige fietsen met trapondersteuning ,als je daarmee net dat stukkie verder kan ..prima toch :)
Jan ik snap precies wat je bedoelt maar probeer toch te zien wat je wel kunt. Zolang er vooruitgang is ben je er nog niet en moet je trachten toch de positiviteit weer op te pakken. Gelukkig zit dit in je, daar ben ik inmiddels wel van doordrongen. Volgend jaar doe je zelf weer je bomen en laat je de lichtstraat aan je jongens over. Je moet nl geen risicos gaan nemen met trappen enzo. Maar in de tuin werken kan helemaal op je eigen tempo. Geeft ook lekker rust. Sommige dingen moet je overlaten aan je kinderen hoe moeilijk het ook is. Als ouders heb je altijd klaar gestaan voor je kinderen en er komt een tijd (wil niemand) dat we een beroep moeten doen op hun.
Toi toi toi
Of het gaat lukken durf ik niet te zeggen, maar als het iemand gegund is dan is het aan u(en Marlies)
Dus gaan ervoor en zien waar het schip strand, hopelijk op een hele mooi camping!
Een reactie posten