8 weken na diagnose Caudasyndroom

En meneer Ten Voorde. Hoe gaat het ermee?
Nou, eigenlijk wel goed! Gerekend vanaf het moment dat ik met m'n caudasyndroom werd geconfronteerd (week 30) tot nu, dat is ongeveer een periode van 8 weken, gaat m'n revalidatie behoorlijk snel vooruit. Inmiddels loop ik al iets beter. Het is nog houterig en moeizaam, maar m'n stabiliteit neemt gestaag toe. Ik kan thuis alweer, in vergelijking met een aantal weken geleden, zonder m'n rollator of enige steun aan iets anders, stukjes lopen. Het lukt mij bijvoorbeeld om vanuit onze woonkamer naar de keuken te lopen. Dat is ongeveer 10 á 15 meter. Nee, geen opzienbarende afstand, zo groot is ons huis nu ook weer niet, maar het begin is er in ieder geval.
Ook de kracht om vanuit een zithouding op te staan en de stabiliteit om te blijven staan is toegenomen. M'n therapeut Henk was vandaag over al m'n vorderingen behoorlijk onder de indruk. "Ik heb nog niet eerder een patiënt gehad die in zo'n korte periode (4 weken) dergelijke vorderingen heeft gehaald!", vertelde Henk vandaag (19/9). Nou, als Henk dat vindt, dan is dat zo!! En dit motiveert mij natuurlijk enorm. Daarbij komt mij dit niet ongelegen. Want meneer Ten Voorde heeft haast! Heel veel haast zelfs! Ik wil zo snel mogelijk m'n normale en gebruikelijke leven weer oppakken. In ieder geval m'n dingen weer kunnen doen, al dan niet in aangepaste vorm, die ik voor m'n stamceltherapie en het hele circus wat daarop volgende, ook kon. En het mooie is nu (en dat heb ik al vaker geroepen): DAT GAAT MIJ LUKKEN!!
Ik zie het aan m'n vorderingen en geloof er ook nog steeds rotsvast in!

Vandaag stond ook een consult bij de uroloog op het programma. Hij was tevreden over de situatie en hoe ik ermee omga. Maar helaas bevestigde ook hij wat de revalidatiearts van Het Roessingh mij al had verteld en waarover ik in mijn vorige blog al schreef. Ik moet er vanuit gaan dat de natuurlijke plasfunctie niet zal herstellen. Tja, het is niet anders. Ik heb het al geaccepteerd en zeik vrolijk verder met zo'n katheter. Geen probleem!
Daarnaast komt er steeds meer regelmaat in de totale stoelgang. Ik word niet meer verrast door een onverwacht optredende aandrang. Hierdoor kan ik bezoeken afleggen zonder onderwijl op een vreemd toilet te hoeven prutsen met zo'n plaskatheter. Handig hoor zo'n katheter, maar dat hanteer ik toch liever in m'n vertrouwde omgeving thuis.

Dinsdag jl. (17/9) heb ik een bezoek gebracht op m'n werk. Ik ben daar zelfstandig naartoe gereden!! Ik had kort daarvoor geoefend in 'de automaat' van onze zoon Mark. Dat ging uitstekend. M'n rechterbeen heeft inmiddels voldoende kracht om de twee pedalen te bedienen. Ook het in-en uitstappen en het in- en uitladen van de rollator kreeg ik voor elkaar. Dus nu kan ik mij zonder hulp van chauffeur Marlies verplaatsen.
Dus zowel thuis als buitenshuis kan ik mij nu geheel zelfstandig redden en is Marlies niet meer zo aan mij gebonden. Dat geeft haar meer bewegingsvrijheid en dat is voor ons beiden wel zo prettig.
Er is wel één nadeel. Ik heb niet elke dag de beschikking over het automobiel van Mark!.....Een kwestie van plannen dus.

En ten slotte m'n smaak. Die was, zoals ik in één van de vorige blogs schreef, helemaal verdwenen. Ik proefde helemaal niets en kon daardoor niet genieten van welk eten dan ook. Een dode muis of een malse biefstuk? Ik proefde geen verschil!
Maar ook dat komt geleidelijk weer terug. Ik kan weer enigszins smaken onderscheiden. Ik denk dat het smaak- en proefniveau voor 50% is hersteld. Nog 50% te gaan dus.
Vanavond zuurkool met gebakken spekjes en rookworst. 'k Ben benieuwd :):)