Het was wel even wennen om met de nieuwe situatie om te gaan. Maar we hebben het inmiddels behoorlijk op orde. Inmiddels heb ik ook een manier gevonden om zonder die douchekruk boven te komen. Ik moet net even iets anders gaan staan en een klein stukkie over dat plateautje 'lopen' en dan kan ik bij de leuning van het tweede trapdeel komen. Bij m'n eerste pogingen durfde ik dat op die manier niet te doen omdat ik bang was om uit balans te raken. En op een trap uit balans raken........Daar kun je vervelende situaties van krijgen. Ik zag mij al in een fijne spagaat onder aan de trap liggen. Stel je voor zeg. Kan Marlies opnieuw elke dag naar het ziekenhuis, maar dan naar de afdeling 'gecompliceerde orthopedie' met slechts één patiënt: Ten Voorde!
Nee, gelukkig is dat allemaal niet het geval. Het gaat in relatie tot de omstandigheden best wel goed. Ik kan mij inmiddels zonder hulp van Marlies verzorgen. Dat wil zeggen: douchen, afdrogen, toiletteren ( beide varianten) en aankleden. Dat ontlast Marlies vanzelfsprekend enorm. En zo wil ik het ook! Wat ik zelf kan, MOET ik ook zelf doen! Ik ontdek elke dag wel weer iets wat ik juist wél kan in plaats van niet. Het zelfstandig, zonder hulp van een douchekruk, naar boven komen is daar een mooi voorbeeld van. En daarbij is het natuurlijk goed voor je zelfvertrouwen.
En natuurlijk zal het niet eenvoudig zijn om dit voornemen tot een succes te maken. Ik houd er rekening mee dat ik tegen teleurstellingen zal aanlopen, maar hopelijk ook tegen overwinningen. Daar ga ik voor!
Nee, ik wil in deze blog niet 'de flinke jongen' uithangen. U zou het in mijn situatie ook doen......tóch??!
En die tissues die ik hierboven al noemde? Ja, die heb ik al gebruikt en zal ik zeker weer opnieuw gaan gebruiken. Ik zag dat Marlies vanmiddag alweer een nieuwe voorraad heeft gehaald. Dat hoort er allemaal bij. Het is allemaal heel normaal en het is niets om je voor te schamen! Zelfs niet voor grote jongens zoals ik!
5 opmerkingen:
ha Jan, weer een heel fijn stukkie om te lezen, met de nodige wijsheden!
lieve groeten ook aan Marlies, yvonne
Precies zoals je het zegt
Hallo Jan en je naasten, goed dat je blijft knokken voor de gestelde doelen. Acceptatie gaat denk ik vaak over in berusting en daar schiet niemand iets mee op. Af en toe een stap terug doen om er vervolgens weer twee vooruit te kunnen zetten lijkt mij erg belangrijk. groetjes en veel wilskracht vanaf deze kant.
Dag Jan,
Heb altijd geschroomd een reactie te geven, maar nu haalt die muis mij toch over de streep ;-) Ik geniet zo van jouw gevoel voor humor ! (En in 'serieuse termen' : dacht dat wij een vergelijkbaar verhaal hadden maar na de Revlimid liep het zo vlug anders voor jou, spijtig genoeg. Zelf put ik toch wel moed uit jouw blog, dat je dat maar weet ! (op het forum van de CMWP kan je al mijn berichten wel lezen, zo weet je een beetje wie hier reageert) Privé onvergelijkbaar (totaal andere dingen die spelen, bij aangetrouwde familie psychiatrische dingen die spelen) maar een mens is zooo complex en kan zoooooo krachtig zijn dat je het niet voor mogelijk houdt, maar het is er allemaal. Soms wonderlijk , soms lijkt het onleefbaar, maar evengoed groeit een mens doorheen alles en van dat groeien en het aanpassingsvermogen ben jij wel een mooi voorbeeld. DANK daarvoor Jan (en jouw prachtige Marlies!) Blijf aub altijd schrijven ! Hartelijke groet, Lut
Hoi Jan en Marlies ,
weer thuis hier en blij om te lezen dat je inmiddels al weer heel wat stappen verder bent ,geen kruk meer nodig en jezelf weer helemaal kunnen verzorgen is toch al een hele vooruitgang en ja zeker ook een lastenverlichting voor je lieve Marlies .
Blij ook dat je weer je oude strijdlust hebt en natuurlijk ook je gevoel voor humor waar al je bezoekers hier ook zo van genieten :)
en ja af en toe heerlijk janken en daarna weer moedig doorgaan om je doelen te bereiken is zeker niets om je voor te schamen ...Jan je bent een Topper :) xx
Een reactie posten