Bestraling nr. 1

"Goedemiddag meneer Ten Voorde. Ik heb begrepen dat u al vaker bent bestraald. U weet dus hoe het een en ander gaat ?".
Een verpleegkundige met een vriendelijke uitstraling van de afdeling radiotherapie sprak mij hiermee vriendelijk toe terwijl zij mij uit de wachtkamer ophaalde.
"Ja, ik ben inderdaad vaker bestraald, maar ik ben de precieze gang van zaken even vergeten", reageerde ik enigszins verontschuldigend.
"De hersencellen die dit hadden moeten opslaan zijn toen kennelijk ook geraakt", probeerde ik nog te grappen. Maar de verpleegkundige was kennelijk al met andere gedachten bezig, want ze reageerde niet.
Enkele minuten later nam ik plaats op de behandeltafel van het bestralingsapparaat. Ook nu weer moest Ten Voorde z'n boxershort tot op z'n enkels laten zakken.

Ach, ik begin weer over die onderbroek. Hierdoor wek ik de indruk dat ik het nogal een punt vind. Het tegendeel is echter waar. Het interesseert me geen ene moer of ik dit nu wel of niet moet doen! Waarom ook?! Als u mij daar had zien liggen was het zeker een komisch gezicht. Lachen zelfs. Maar in de context waarom dit noodzakelijk is, krijgen dit soort situaties een totaal andere waarde!
In de 'grote mensen-maatschappij' gelden waarden waar mensen een bepaald aanzien, status of waardigheid aan ontlenen. Daar is helemaal niets mis mee. Zo willen wij dat graag omdat het in de omgang met elkaar nu eenmaal goed werkt en in sommige situaties zelfs zeer wenselijk is.
Totdat je als patiënt met een serieuze aandoening in het ziekenhuis belandt. Dan vallen al die maatschappelijke en sociale aureolen weg! Dan is opeens iedereen gelijk en heeft men opeens ook een gemeenschappelijk doel: Hoe dan ook beter worden! En wel rap een beetje!
Het zijn soms ontluisterende waarnemeningen.

Maar oké. Dit even terzijde. Ik lag dus in m'n blote jodokus op die behandeltafel. Ook nu werd de hele handel en de schilderkunst van de collega's in de vorige blog nauwkeurig bestudeerd. Dat vond ik wel een geruststellende gedachte. Je wilt tenslotte dat alleen de juiste omgeving wordt behandeld. En 'die juiste omgeving' betrof m'n hele linkerbeen! Van heup tot enkel! Dus niet alleen de plek van de kahlerhaard!
Waarom m'n hele been wordt bestraald en niet alleen de kahlerhaard ??
Om ruimte voor die pen te maken is er in de lengterichting door het beenmerg van m'n been geboord. Daarmee is dus ook die kahlerhaard geraakt. Tengevolge hiervan is de kans groot dat die kahler(tumor)cellen nu in het beenmerg van m'n hele been zijn verspreid. Althans, voor zover er naast die pen nog plaats is voor merg. Om te voorkomen dat die verplaatste cellen voor zichzelf gaan beginnen, dient m'n hele been te worden bestraald.

Oké, dan maar m'n hele been. Ook goed!
Maar, ik heb kennelijk nogal een lang been. Daar diende het bestralingsapparaat speciaal op ingesteld te worden. Het gevolg daarvan was dat ik tot ruim 2 meter boven de vloer werd getakeld. Als ik m'n arm zou strekken, kon ik het plafond aanraken. En dan is zo'n behandeltafel een smal plankje kan ik u verzekeren. Het leek wel een mystiek offer-ritueel aan de Goden! Ik zag in m'n gedachten de gieren al vliegen. Zo voelde het een beetje.

Vervolgens werden er eerst röntgenfoto's gemaakt. Waarvoor??? Geen idee. Hoorde bij het ritueel :)
Daarna werd m'n been zowel aan de boven- als onderzijde ongeveer 3 minuten bestraald. Dat er bestraald werd kon ik afleiden aan het geluid. Een typisch 'bestralingsgeluid' zal ik maar zeggen.

Daarna lieten ze het altaar weer zakken en mocht Ten Voorde z'n Jansen&Tilanus-onderbroek weer omhoog trekken.
Het schoot nog even door m'n gedachten. Je zult in zo'n situatie door omstandigheden maar even geen schone onderbroek aan hebben zeg! Elk excuus zal ongetwijfeld worden beantwoord met: "Geeft niet hoor. Dat kan iedereen overkomen". Maar onderwijl wil je wel in dat apparaat kruipen en nooit meer terugkomen.....lijkt mij. Maar gelukkig. Dat probleem had ik niet :)

Volgende week woensdag weer hetzelfde offer-ritueel.