Marathon, FB en 'Het leven vieren'

               
Marathon:                     

RobJan nog ongeveer 600 meter te gaan

Zondag 17/4 was het gezellig druk in Enschede. De 43ste editie van de Enschede Marathon, de oudste marathon van Nederland, werd gelopen. Onze Limburgse vriend RobJan liep de halve. Toch nog even 21 kilometertjes en 97,5 meter. Ik heb al moeite met die 97,5 meter en na 150 meter zit ik al in de bezemwagen! Maar RobJan had geen centje pijn. Hij begon met een tempo dat hij onverminderd volhield tot aan de finish. Is dat knap? Ja, dat is knap! Niet alleen van hem, maar voor iedereen die de hele en halve marathon heeft uitgelopen.
Ongeveer 25 jaren geleden was ik ook zo'n lange afstandloper. Als je mij nu ziet, zou je het niet zeggen. Maar 't is heus!
Uit die ervaringen weet ik dat het bij die afstanden niet alleen een kwestie is van een goede (fysieke) conditie, maar ook van mentale wilskracht. Onderweg komt nagenoeg elke loper 'de man met de hamer' tegen en dan is het een kwestie van doorbijten. "Ik zal en wil verdorie die eindstreep halen". En als het je dan inderdaad lukt, dan geeft dat een enorme kick van voldoening. Om dat te ervaren was het zeker die moeite waard. Een heerlijk gevoel is dat :)

Robje liep'em in 1 uur 37 min en 14 sec.! Proficiat RobJan.

Fb:
Fb staat voor ziekenhuisafdeling F beganegrond. Als ik de hoofdingang van het ziekenhuis in Enschede inloop, hoef ik alleen maar rechtdoor te lopen tot ik (bijna) niet verder kan. Ik sta dan bij de ontvangstbalie van de afdeling voor de dagbehandelingen. Soms de tweede huiskamer voor elke kahler-, leukemie- of enig andere ernstig of chronisch zieke patiënt.

Ik had vandaag geluk. Op Fb waren veel dames in dienst

Vandaag, 19/4, was het voor mij weer APD-dag. APD is een bifosfonaat oftewel een botversterkingsmiddel dat de negatieve invloed, die kahler op het
bot heeft, probeert te compenseren.

Maar ook voor allerlei andere medische klussen moet ik op die afdeling zijn. De reden om er naartoe 'te moeten' is natuurlijk niet leuk. Maar om er 'te zijn', is bijzonder aangenaam. Het begint al bij de balie met de hartelijke ontvangst door de receptioniste van dienst. Vervolgens word ik dan in diezelfde lijn van hartelijkheid en persoonlijke aandacht bijzonder prettig geholpen door één van de verpleegkundigen. Allemaal even vriendelijk en in voor een geintje :)
En natuurlijk niet alleen voor mij, maar voor iedereen die er komt. Hoe druk het ook is, ik heb de dames nog niet horen klagen. Met een dosis humor en collegialiteit wordt alle hectiek van de dag opgelost. Heerlijk om te zien en te horen.

Ik heb inmiddels met verschillende verpleegkundigen van verschillende afdelingen in dit ziekenhuis kennis gemaakt.  Alle dames (en heren!) en zeker van de afdelingen Fb en E4 (de therapieafdeling) krijgen van mij een dikke 11! Geen 10 ??? Nee, een elf, want dat zijn ze namelijk ook!

'Het leven vieren':

Verder wil ik u attenderen op het boek 'Het leven vieren' van schrijfster Mary Biezeman-Roest. Zij is filosoof en agoog. Maar zij is ook.....kahlerpatiënt. Vanuit die gecombineerde achtergrond heeft zij haar ervaringen met deze ziekte, vanaf het moment van de diagnose en de daarop volgende behandelingen en onzekerheden, op een herkenbare en goed leesbare wijze beschreven. De onzekerheid voor de toekomst en het besef hoezeer je aan het leven hecht.
Juist datgene wat iedereen die met een ernstige aandoening wordt geconfronteerd door het hoofd spookt en onzeker maakt heeft zij in dit boek goed leesbaar verwoord. Ik heb het boek gelezen en vind het een aanrader.

Als u hier klikt ziet u een nadere beschrijving van dit boek en wordt u ook de mogelijkheid geboden om, indien u dat wilt, dit boek te bestellen.