'Fonkelende' wedstrijd

           
Nog precies een week te gaan en dan meld ik mij met een grote tas met kleren en andere persoonlijke spullen op afdeling F1 van het MST te Enschede. Op deze afdeling verblijf ik naar verwachting ongeveer14 á 17 dagen in een eenpersoonskamer voor m'n 2e autologe stamceltherapie (ASCT). Ondanks dat ik weet wat ik kan verwachten en er rationeel niet tegenop zie, voel ik dat de spanning toeneemt. Die spanning wordt deels daardoor veroorzaakt, maar ook door de omstandigheden daar omheen.
Ik zit zo in elkaar dat ik graag voor mijn vertrek verschillende, voor mij belangrijke, zaken afgerond wil achterlaten. Ik ben van nature al een structuurtype, maar nu helemaal.

1. In en rond ons huis nog even een aantal zaken afronden: Heb ik klaar! Marlies komt wat dat betreft zorgeloos mijn ziekenhuisperiode door. :)
2. Op mijn werk een aantal dringende zaken afwerken: Daarvan heb ik al 99% afgerond. Volgende week nog even die ene procent en dan kan ik rustig vertrekken.
3. Met betrekking tot mijn ziekenhuisverblijf moest ik nog een aantal zaken regelen en dat is nu ook rond!

Nou, dat is dus allemaal volgens planning voor elkaar. Dan kan ik nu in alle rust en zo ontspannen mogelijk mentaal wachten tot de dag van de opname. Tiet zat veur een goed glas sprankelende wijn!

Gisteravond wilden wij tijdens de wedstrijd tussen FC Twente en die Hottentotten schoffelaars in Engeland met m'n zus en haar eigen voetbalscheidsrechter Dinant juist daarmee beginnen.
Lekker comfortabel zittend voor onze tv, glaasje erbij. Ach, u herkent het ongetwijfeld.......hoop ik :)

"Weet je wat! ", opperde ik naar Marlies.
"Zullen we de open haard in brand steken? Daar is het nu wel weer de tijd voor ".

Nou, dat vond Marlies een goed idee en een kwartiertje later dansten de eerste vlammen al vrolijk in onze haard. Hè, gezellie ! :)

"Tjonge zeg, de trek in die schoorsteen is goed zeg ! ", merkte scheidsrechter Dinant op.
"Ja, die trekt best. Om jaloers op te worden...", grapte ik terug :)

Maar, de haard ging steeds harder trekken. Zo hard zelfs dat geleidelijk het geluid van een harde wind hoorbaar werd. Het leek alsof iemand een grote ventilator in de schoorsteen had aangezet. En dat nam een behoorlijk onrustbarende heftigheid aan.

"Nou, jongens en meisjes. Dat gaat volgens mij niet goed", merkte ik enigszins ongerust op. Dat kan maar één ding zijn: EEN SCHOORSTEENBRAND!

Buiten zag ik het al. Dikke grijze rookpluimen spoten uit de favoriete pakjeslocatie van Sinterklaas. Een beginnende schoorsteenbrand dus.
Ja hoor, daar zat ik nu net op te wachten. Dacht ik alles voor elkaar te hebben, krijgen we dit weer! :(
Vervolgens formuleerde ik enkele uitspraken die ik niet zal herhalen. Dat kost mij minstens de helft van m'n trouwe lezers ! Veel woorden hebben de beginletter G, K en P. Opvallend veel K moet ik zeggen. Meer zeg ik er niet van!

Maar, hoe blus je zo snel mogelijk een enorm fikkende open haard????
Snel even op internet kijken. De digitale brandweer drong dringend aan GEEN WATER te gebruiken, maar zand en soda!
"k Heb geen soda. Maar zand hebben wij voldoende in de tuin. Na het fluitje van scheidsrechter Dinant hebben wij vervolgens met vereende krachten de openhaard volgemikt met zand. En inderdaad! Het vuur ging snel en zonder veel rookontwikkeling uit.
Onderwijl had Marlies de brandweer geactiveerd en kort na haar telefoontje hoorden we ze al aankomen. 10 minuten later was onze kamer, slaapkamer en zolder gevuld met glimmende helmen en zwarte overalls. En nog geen 5 minuten daarna was onze straat vervolgens gevuld met buurtbewoners die waren gealarmeerd door de blauwe zwaailichten.

Weg avondje voetbal !

Het was een drukte van jewelste. Anderhalf uur later, ver na de wedstrijd, vertrokken de rode auto's weer naar de kazerne.


Tijdens het blussen voetbal kijken. Dat hebben die jongens niet vaak :)

Natuurlijk krijg je van dit soort evenementen een behoorlijk zooi. Maar desondanks geef ik de Enschede Brandweer een groot compliment! Ze waren er snel en hebben keurig en zorgvuldig gehandeld. Ze deden hun uiterste best om niet meer schade en rotzooi te maken dan strikt noodzakelijk was. Perfect!

Nu, donderdagmorgen 30/9, overzie ik het resultaat. Niet leuk en op alles in  vooral de woonkamer ligt een dun laagje roet. OOK OP MIJN PC EN LAPTOP!! ..............K!,K!,K!,K!, :( :(:(

Verder valt het hoogstwaarschijnlijk mee. Vermoedelijk geen constructieve schade zoals gescheurde muren of een beschadigd schoorsteenkanaal.. In de rest van de woning valt de roetschade in verhouding met de woonkamer mee.


Tja, de Ten Voordetjes hebben voor donderdag 7/10 dus nog een klusje te klaren :)
De puf ontbreekt ons om het helemaal eigenhandig aan te pakken. We overwegen het meeste, in overleg met onze verzekering, door externe specialisten te laten opruimen.!.................

We hopen in ieder geval vurig dat alles weer zo snel mogelijk achter de rug is. Dit hoef ik u denk ik niet uit te leggen!

Datum ziekenhuisopname defintief vastgesteld en Marlies

 
Woensdag jl. (22/9) werden wij bij m'n contactpersoon (Tineke Duyts) op het MST te Enschede verwacht. Zij zou ons informatief voorbereiden op de komende autologe stamceltherapie (ASCT). Omdat ik pas die maandag ervoor (20/9) bloed had laten prikken voor de bepaling van o.a.m'n M-proteïne, had ik niet verwacht dat die tijdens dit bezoek al bekend zou zijn. Zo'n waardebepaling duurt over het algemeen 5 werkdagen. Maar, bij Tineke kun je van alles verwachten en was het op haar verzoek met voorrang door het lab onderzocht.
          
Het M-proteïne was alweer iets gedaald. Van 4 naar 3. M'n arts had verteld dat hij naar aanleiding van dit laatste onderzoek zou bekijken of er nog een maandje Revlimid-kuur achteraan zou worden geplakt. Maar hij vond deze daling niet spectaculair genoeg om te verwachten dat na zo'n extra maand de teller op 0 zou eindigen.
 Dus werd definitief besloten om mij met ingang van donderdag 7 oktober op te laten nemen voor de ASCT. Nog twee weken te gaan dus.
  
Zie ik er tegenop? Nee, dat niet.
Hoewel ik mij van de eerste therapie in 2006 kan herinneren dat het geen pretje is om min of meer opgesloten in zo'n kamer op het ziekenhuis te bivakkeren. Ik herinner mij nog goed dat ik het na een paar dagen wel had gezien en alweer intens naar huis verlangde. Vooral die harde planken die daar 'bedden ' worden genoemd, stonden mij tegen en die drie infuusslangen die je constant om je heen hebt hangen. Dat gaat ook zeer snel vervelen kan ik u zeggen, want die beperken je behoorlijk in je bewegingsvrijheid en liggen 's-nachts behoorlijk in de weg!. 'k Heb liever wat anders tussen de lakens :):)


En dan de nachtzuster die rond 03.00 uur met een zaklamp komt checken of Ten Voorde nog ademt. Lig je na een urenlange aanloop eindelijk te pitten, kun je weer overnieuw beginnen.

Maar ja, het dient een goed doel, namelijk mijzelf, m'n gezin en onze toekomst. Daar doe ik het meer dan graag voor! 

1e SCT in 2006. Toen ook kaal.  Nu niet!



Wel lekker alleen op een kamer. Dat dan weer wel :) Daardoor lekker geen last van zeurende en tijdens hun slaap vaak luid snurkende en ruftende mede-patiënten. Die heb ik op zo'n 4-persoonskamer al verschillende keren meegemaakt. Dat stond mij van alle ziekenhuisverblijven het meest tegen. Vreselijk!

Het tegenovergestelde is natuurlijk ook mogelijk, maar die patiënten zijn vaak sterk in de minderheid.



Het voordeel is, dat ik met betrekking tot de therapie nu weet wat ik kan verwachten. In 2006 was dat voor mij allemaal nieuw en onbekend. Daarbij verkeerde ik ook nog in de gewennings-fase van mijn 'kahlerpatiënt zijn' en juist tijdens die therapie was dat behoorlijk confronterend kan ik u zeggen! Ik had het toen mentaal behoorlijk zwaar. Dat resulteerde in lusteloosheid en soms depressiviteit, waardoor ik mij moeilijk kon ontspannen.

Ik verwacht dat het nu anders zal gaan. Ik ben nu meer ontspannen en mentaal stabiel. Ik denk dat ik meer kan 'genieten' van de aanwezige faciliteiten zoals de TV, een DVD-tje, het meegenomen leesvoer en natuurlijk m'n (nieuwe) laptop voor o.a. deze blog.



Ik heb mij voorgenomen om, zoals ik dat in 2006 ook deed, elke dag een stukje op deze blog te schrijven. Vanzelfsprekend zal ik er ook foto's e.d. bij plaatsen. Dus, u kunt het verloop van de therapie op de voet volgen. M'n trouwe volgers hebben naast hun krant er elke dag dus een leesklus bij :)



Deze voornemens zijn vanzelfsprekend wel afhankelijk van mijn wel of niet ziek voelen. Tijdens de eerste therapie viel dat gelukkig allemaal erg mee. Maar dat kan nu zomaar anders zijn. Ik zie het vanzelf en laat me verrassen :)

Marlies:
Marlies heeft al enkele weken behoorlijk last van een pijnlijke plek in haar linkerheup. Vooral tijdens het lopen voelt ze die pijn. Het gaat maar niet over. Woensdag 22/9 moest ze voor controle naar haar controlerend arts en werd besloten, mede gezien haar medische verleden, om die heup nader te onderzoeken.
Dinsdag 28/9 worden er scans gemaakt. Vanzelfsprekend hopen wij dat er geen verontrustende uitslagen uitkomen. In de loop van die week horen we de uitslagen.
Medische uitslagen blijven spannend, vooral als je ervaring hebt met een aantal slechte!
 

Fietsverslag Zuiderzeeroute



Regen en een bril is ook geen goede combinatie



Vrijdagmorgen 10/9 leek een prachtige fietsdag te worden. Het was droog en volgens de weersberichten zou de zon nog doorbreken. Later op de dag zou het gaan regenen. Wij hoopten natuurlijk dat 'later' pas de avond betekende. Helaas bleek dat niet het geval. In de loop van de middag begon het al te plenzen. En dan hebben we het nog niet over de wind gehad. Die was namelijk ook behoorlijk aanwezig. Wind tegen bedoel ik, want bij wind mee hoor je ons niet klagen :)

We vertrokken vanuit Kampen richting Genemuiden om vervolgens via het natuurgebied 'De Wieden' en het plaatsje Nederland richting Ossenzijl dwars door 'De Weerribben' te fietsen. Dit gebied was in het deel dat wij van de zuiderzeeroute hebben gezien het mooist. Prach-ti-ge route en goede fietspaden. Alleen, aangekomen in de Weerribben begon het, zoals ik al vertelde, te regenen. En niet zo'n beetje ook! Potverdorie, nog eens aan toe zeg!. Hebben wij weer! Regen en de wind fiks tegen! Het water droop ons in de schoenen. Niet fijn kan ik u zeggen :(

Maar, we lieten ons door dit tijdelijke pokkenweer niet uit het veld slaan en fietsten stug door tot ons overnachtingsadres in Nijemardum.

Een dag tegen de wind in fietsen is al behoorlijk irritant en vermoeiend. Laat staan drie dagen. Daarom stelde mijn fietsmaat Han voor om de route drastisch te wijzigen. Hij stelde voor om niet volgens onze planning vanuit noordelijke richting over de Afsluitdijk te fietsen, maar vanuit westelijke richting........ met de wind in de rug dus !
Kijk, ook daarom fiets ik met Han. Hij heeft vaak goede ideeën! :)


Aankomst met de veerboot in Enkhuizen



Zo gezegd zo gedaan. Tijdens of omstreeks de toespraak van Geertje W (zaterdag 11/9) vertrokken wij met de veerboot vanuit Stavoren richting Enkhuizen om van daaruit naar ons overnachtingsadres in Den Oever te fietsen. De wind kwam die dag vanuit het zuid-westen. Dus schuin tegen onze bezwete ruggen. Niet pal in de rug, maar in ieder geval voldoende om het gevoel 'wind mee' te hebben. Verder hielp het ons om de oneindig lijkende en uiterst saaie weg tussen Medemblik en Den Oever met een gemiddelde snelheid van 20 km/u te kunnen afleggen.



En zondag dus de 30 km lange Afsluitdijk. Nou, dat was een eitje! We hadden de straffe westenwind pal in de rug en dat was te merken. Tjonge, wat een genot! We vlogen over de dijk. Daarbij was het, in tegenstelling tot de oostelijke helft van ons land, ook nog droog.

Nu zou je denken dat hiermee alle ingrediënten voor een heerlijk onstpannen dijkrit aanwezig waren..... Niet dus!



We waren even de insecten vergeten. Het stikte daar van de kleine groene vliegjes. Luizen denk ik. Praten was bijna niet mogelijk zonder een hap van die groene beestjes binnen te krijgen. En als dat was gebeurd, dan was het moeilijk om die beesten weer uit te spugen. Ze wilden niet naar buiten!! Nou, dan maar doorslikken. Proteïnen schijnen gezond te zijn. Maar ook dat viel tegen, want ze bleven hardnekkig aan de bovenkant van m'n gehemelte plakken. Getver. Nee, 't is nog niet zo simpel, zo'n fietstocht :) :)

Aangekomen in Makkum hebben we bij de plaatselijke horeca onze monden royaal gespoeld  met een heerlijke cappuccino.

Tijdens de terugweg in de comfortabele auto van Han heb ik met gesloten ogen de route nog even 'geëvalueerd'........ Heeeeerlijk ! :)

Als u hier klikt ziet u een foto-impressie van de fietstocht.

Zuiderzeeroute

                               

We zijn er helemaal klaar voor

Morgenvroeg gaat het gebeuren. Dan start ik samen met m'n fietsmaat Han vanuit Kampen met de Zuiderzee-route. Het deel wat wij rijden is ongeveer 220 km. We fietsen dan Noordwaarts richting Stavoren. Vanavond rijden we alvast naar Kampen om morgenvroeg rond 09.00 uur te kunnen vertrekken. Vervolgens fietsen we vrijdag naar Nijemirdum.......'k Kende het ook niet. Maar daar woont een lid van de 'Stchting Vrienden op de Fiets'. Daar gaan we dan (weer) overnachten. Zaterdag wordt de langste trip (90 km). Dat komt door de Afsluitdijk, want daar moeten overheen. We arriveren dan bij ons laatste adres in Den Oever. Zondag rijden we vervolgens naar Enkhuizen om daar door onze zorgzame familie weer te worden opgehaald.

Het wordt prachtig fietsweer en ik heb er zin in! En m'n fietsmaat Han staat altijd weer garant voor uitermate gezellige dagen. Dat wordt dus weer kramp in de lachspieren :) :)

Daarbij sta ik weer stijf van de dexamethason, dus ik hoop dat hij mij kan bijhouden. Qua energie voel ik mij nu in staat om die route in één dag te fietsen.

De volgende blog komt er een verslag.

De eerste keer

                       
Nee, die eerste keer bedoel ik niet!. Geen erotiek. Daarover wil ik helemaal geen details van onze jongens
weten! Wij hopen natuurlijk dat zij onze adviezen opvolgen en daar vertrouwen we dan maar op! Nee, het gaat over voetballen.
                                                                                                                                                            
Het is alweer anderhalf jaar geleden, om precies te zijn zondag 1 maart 2009, dat Mark tijdens een voetbalwedstrijd zijn scheen- en kuitbeen brak. In deze blog kunt u het nog eens nalezen. Na al verschillende keren te hebben getraind was vandaag, 5/9, het moment aangebroken om dit jaar weer voor het eerst een volledige wedstrijd te spelen. "Pap, je komt toch wel kijken hè ?", vroeg Mark.
"Tuurlijk jongen. Dat wil ik natuurlijk niet missen", antwoordde ik enthousiast.

Mark aan de bal

Toen ik vanmorgen rond 9.35 uur bij het veld arriveerde was de wedstrijd juist begonnen en .........WAS HET AL 2-0!! De spelers van de tegenpartij liepen verdwaasd over het veld. Dat hadden ze kennelijk nog niet eerder meegemaakt, 2 tegendoelpunten binnen 5 minuten! Ik hoorde ze al schreeuwend elkaar de schuld geven. Jaap gaf de spits (Mark) teveel ruimte en Benny moest doen waarvoor hij op het veld stond: voetballen! Verder nog wat gesputter over en weer. Ach, het is begrijpelijk. Het spel was nog maar net begonnen. De scheids had de speeltijd zelfs nog niet op z'n horloge ingesteld of de eerste 2 doelpunten waren al gemaakt. Voor ons, als scorende club, natuurlijk prachtig :)

En wie had die doelpunten gemaakt ??!......JUUUUUIST. Onze Mark!

Kijkend naar de samenstelling van de teams vind ik dat ook niet zo verwonderlijk. Mark is de jongste en slankste speler en duidelijk weer helemaal terug op het snelheidsniveau van voor 1 maart 2009. ...En dat is behoorlijk snel kan ik u zeggen. In ieder geval geen partij voor de 'selectie overgewicht' van de tegenstander :)

Het was prachtig om te zien dat Mark er weer plezier in had. Hij voetbalde weer als vanouds waarbij hij ook nog verschillende goals maakte. Na die 2 schoot hij er verder in het spel nog 2 goals bij . 

Uiteindelijk won het team van Mark met 8-0 !! Tjonge, wat een rentree.

Om het te vieren hebben Mark en ik het team getrakteerd op 'een bakje bier' ......Grolsch.  Echt bier dus!!