Maar oké, het is nu dan toch gelukt.
Ach, ik ben niet zo'n fanatieke voetbalfan. Meer een gematigde liefhebber die alleen kijkt als het zo uitkomt. En kijken doe ik uitsluitend thuis of bij iemand anders achter de tv en dus zeker niet in een s
tadion of op een groot scherm op de markt in Enschede.Ik kan mij voorstellen dat je als voetballiefhebber blij bent met deze uitslag. Dat je daarbij de handen in de lucht steekt en van vreugde een keer in de lucht springt, kan ik inkomen. Een pilsje of wijntje erbij. Prima!
Maar ik zag op tv ook beelden van volledig uitzinnige 40 en 50-plussers, die hevig geëmotioneerd stonden te huilen van vreugde. Volwassen kerels die het Twentse Ros op hun armen hadden getatoeerd. Ik zag zelfs iemand die 'Wij zijn kampioen' op een van z'n armen had staan! Ik vermoed dat het een tattoo was. Lekker link trouwens. Stel je voor dat Twente had verloren! Dan ben je pas echt een sukkel!
Als je als volwassen kerel bij een dergelijk sportevenement al zo uit je dak gaat en uitzinnig geëmotioneerd raakt, wat kan daar in het leven dan nog overheen? Wat heeft in hun leven emotioneel dan nog een hogere waarde?
Hoe reageren die mensen wanneer hun kind of kleinkind (gezond) wordt geboren? Wanneer een dierbare ernstig ziek wordt of overlijdt Of wanneer er iets anders van wezenlijk (levens)belang gebeurt? Hoe gaan die mensen daar dan mee om?!
Nee, dergelijke mijns inziens overdreven emoties bij slechts een sportevenement kan ik niet begrijpen. Ik ben daar denk ik te nuchter voor.
Wanneer a.s. dinsdag 4 mei de uitslag van mijn grote (bloed)onderzoek goed is, ga ik pas uit m'n dak! Ik ga op het bureau van m'n internist dansen, zal hem een flinke zoen geven en ga vervolgens in polonaise over z'n afdeling. Die uitslag doet er namelijk pas toe...........voor mij dan :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten