Het jaar zit er bijna op

Nog een paar uren te gaan en dan drinken wij ons jaarlijkse glaasje champagne......Oké, twee glaasjes :)
Gezien het almaar stijgende verkoopvolume van dat spuitwater, zijn wij zeker niet de enigen. 't Heeft ook wel wat zo'n glaasje champagne bij speciale gelegenheden zoals oud&nieuw. Liefhebbers van die bubbeltjesdrank vinden het een goddelijke goedje. Wij vinden het zeker niet vies. Best wel lekker zelfs. Maar toch drinken wij het uitsluitend na de klok van 12 op oudejaarsavond. Een traditie bij de ten Voordetjes. En ach, voor 't geld hoef je het niet te laten. Bij de Aldi verkopen ze 't ook.........Goedkoper kan niet. :)

En tijdens het heffen van de glaasjes prikwijn, kijken we met ons gezin terug op een gezegend jaar. Een jaar waarin wij geen medische 'avonturen' hoefden te beleven. Alles leek normaal te gaan. Wij zijn zelfs allebei geen dag ziek geweest. En dat voor een kahler- en borstkankerpatiënt! Mr. kahler hield zich het hele jaar mooi koest en stabiel.
Ook met Marlies ging het (vanzelfsprekend relatief gezien) dus goed. De pijn bij haar borststreek is dragelijk. Helaas is haar verkoudheid en gesnotter nog niet voorbij, maar daar bleef het gelukkig ook bij.

En dan staan we alweer aan het begin van een nieuw jaar. Hoe zal 2010 er voor ons uitzien? Kunnen we deze situatie handhaven?! Blijft mr. kahler zich koest houden? Zal Jasper slagen en z'n Havo-diploma halen?! Wat er ook gebeurt. Het wordt ongetwijfeld weer een spannend jaar. Maar geldt dat in meer en mindere mate niet voor de meesten van ons?! Heeft niet elk huis z'n kruis ?!

Maar u begrijpt dat ik vooral denk aan m'n lotgenoten. De kahler- en soortgelijke patiënten. Die lopen namelijk niet alleen nu, maar elke dag over ijs. IJs met wakken wel te verstaan! Het vervelende is dat wij niet weten waar die wakken zitten en ze ook nog eens niet kunnen zien! Elk moment kunnen we door het ijs zakken. Het went eigenlijk nooit om met die dagelijkse onzekerheid te moeten omgaan.
Het is dus te hopen dat het flink gaat vriezen :)

En, zoals bij velen gebruikelijk is, hebben wij ook voornemens voor het komende jaar. Zeer goede voornemens zelfs!.......We gaan er o.a. vaker op uit.
We slepen eerst Jasper over de examenstreep en daarna trekken we onze caravan uit de stalling om vervolgens mooie kampeerplekjes te gaan ontdekken.

Carpe Diem!

Kerstkaarten

Na vandaag nog een dag te gaan en dan is het alweer 1e kerstdag. Gezellige dagen vanuit een leuke traditie en de daarbij horende rituelen.
Een van die rituelen is het sturen van wenskaarten. Wij hebben er ongeveer 65 verstuurd. Ik verbaas me elk jaar weer over dit aantal. En het gekke is, elk jaar worden het er meer! Het is natuurlijk leuk om je familie, vrienden, buren en kennissen fijne feestdagen te wensen en om kaarten te ontvangen. Vooral voor de geadresseerden die niet in de buurt wonen en je dus niet regelmatig ziet, is het sturen van een kaartje een leuke oplossing om je wensen over te brengen.

Maar de buren......die stuur je toch geen kaart?! Die zie je bijna elke dag en dan is er toch voldoende gelegenheid om ze even de hand te schudden, een praatje te maken en ze fijne feestdagen te wensen?!
Ja, die krijgen ook een kaart! Soms zie ik de buurmannen en -vrouwen door onze straat rennen om elkaar via een kaartje fijne feestdagen te wensen. En,.... ook wij doen mee aan dat ritueel. Ook wij rennen door onze straat! Elk jaar kijk ik weer opnieuw naar die waanzin en zie ik mijzelf daar ook weer aan meedoen! Ik kan er maar niet aan wennen.
Kennelijk is het ook voor ons moeilijk om daar toch eens een fikse streep door te zetten en het op de meer persoonlijke manier te doen.
Maar nee, elk jaar weer bezorgen ook wij weer bij de meeste buren een kerstkaart. Wel een zelf gemaakte met een door mijn voormalige buurman Edwin gemaakte prachtige foto van ons gezin erop. Dat wel! :)
En dan zetten wij onze naam er ook nog bij: 'Fijne feestdagen. De ten Voordetjes'.... ALSOF ONZE BUREN ONS OP DIE FOTO NIET HERKENNEN.
"Goh, Gerrit. Wie zijn dat toch. heb je die lui wel eens gezien?!. Die hebben ons een kaart gestuurd!", vraagt onze overbuurvrouw aan haar man Gerrit.

En wat ook altijd weer leuk is, is het ontvangen van een kerstkaart van iemand die wij zijn vergeten. Potverdorie, dat kan natuurlijk niet. Dat wij wel van hen, maar zij niet van ons een kaart ontvangen.
Dus, rap nog even een kaartje opgesnord en het adres, die je in dat soort situaties natuurlijk niet in je adresboek hebt staan en dus op het internet moet opzoeken, erop geschreven. En dan de voornamen van hem en haar. Het is wel zo leuk om ze met hun voornamen aan te spreken. Verrek, hoe heten ze ook alweer. Ons kennen ze kennelijk nog wel bij onze voornamen , maar hoe heten zij ook alweer?! Geen idee! Nou, dan noemen we ze gewoon de familie X of Y. En hupsakee, naar hen ook een kaart.

Wat houden we met elkaar toch rare rituelen in stand. Vertonen alleen Nederlanders dit gedrag of doen ze dat in andere culturen ook?........Geen idee, maar ik vermoed van wel.

En voor u als lezer die van ons geen kaart heeft gehad:

Bijzonder fijne feestdagen en een zo gezond mogelijk 2010!

V.l.n.r. Marlies, Jan, Jasper, Mark en Naomi

En wat het koken op 1e en 2e kerstdag betreft, zoals ik dat in onze vorige blog beschreef............ 'k Heb de menu's al twee keer doorgenomen. Dat wordt dus 2 x koken voor Janneman. Het is 2009 en met dit politieke klimaat had ik het kunnen weten. Ahmed en Aad blijven gewoon zitten. Net zo makkelijk :)

Familieberichten en loterijtje

Familieberichten:
Nog een paar weken en het jaar zit er alweer op. Het gaat ook als een speer zeg! Deze week ontdekte ik nog kerstverlichting van vorig jaar dat in een verscholen plekje in onze woonkamer lag! Nu is het alweer zover om het weer te gebruiken in plaats van op te ruimen.

Ook is het alweer exact drie jaren geleden dat ik m'n stamceltherapie in het MST (ziekenhuis in Enschede) onderging en dat ik deze blog begon. Alweer 3 jaren geleden! En gelukkig gaat het nog steeds goed. Ik heb op dit moment wel last van een vervelende kriebelhoest. Dat gaat soms zo heftig dat het lijkt alsof het uit m'n tenen moet komen. Marlies vertrouwt het daardoor niet meer. Ze loopt nu constant met haar GSM in haar hand om direct 112 te kunnen bellen voor het geval ik in zo'n hoestbui blijf hangen.
Gelukkig veroorzaken die hoestbuien geen navelbreuken meer. Daar zijn nu dranghekken geplaatst, waardoor er tijdens zo'n hoestbui geen darmdelen meer eng naar buiten puilen.
Er-rug vervelend die kriebelhoest. Zowel voor mij als de mensen in mijn omgeving. Ik slik daarom codeïne. Dat helpt redelijk goed.

En met Marlies en de jongens? Hoe het daarmee gaat?
Gelukkig ook bijzonder uitsteekbaar.

Marlies heeft helaas nog steeds last van een chronische lijkende verkoudheid. "Nee, mevrouw. Het is geen allergie of iets dergelijks", zegt haar KNO-arts telkens. Maar wat is het dan wél!
Marlies loopt er al drie jaar mee en haar neus ook. Die loopt maar door! De tissues worden bij ons inmiddels per pakketpost bezorgd. Dat is toch niet goed.
Marlies is op een mogelijke allergie gestest, maar daar kwam niets uit. We blijven zoeken naar een oplossing.
Verder gaat het, in relatie tot de situatie vóór de operaties in Groningen, goed.

Mark, Jasper en Jelle:
Ik begin even met Jelle. Jelle heeft ons verlaten. Niet met ruzie ofzo en we hebben hem er ook niet uitgeknikkerd, maar gewoon omdat hij andere woonruimte heeft gevonden. Jelle woont nu in een studentenhuis elders in Enschede. Dat was ook conform de afspraak. Jelle woonde bij ons om van daaruit uit te zien naar geschikte woonruimte. Dat is dus gelukt :)

En Jasper. Jasper ploetert voort met de voorbereidingen voor zijn havo-examen. Voor hem gaat het jaar juist veeeeel te langzaam. Het kan hem allemaal niet snel genoeg gaan. Weg van die middelbare school en weg met dat bijna dagelijkse commentaar van z'n ouders: "Jasper jongen, doe nu even iets aan je huiswerk. Hoe staat het met je werkstuk. Doe nu eerst wat aan de woordjes Engels en ga dan MSN-nen ", enz.
Wat dat betreft zijn wij het helemaal met Jasper eens. Het kan ons niet snel genoeg gaan. Hopelijk kunnen we die periode dan afsluiten en krijgen we eindelijk onze welverdiende rust. Heeeeerlijk lijkt ons dat!
Ik heb al drie vlaggen bijbesteld, want als Jasper voor z'n havo slaagt, steek ik aan alle zijden van ons huis een vlag uit. Dát is voor ons pas een feestdag! :)

En dan onze Mark:
Ik was deze week al van plan om iets over ons gezin te schrijven. Het was alweer verschillende blogs geleden dat ik dat had gedaan. Over de anderen is altijd wel wat te schrijven. Maar over Mark wist ik eigenlijk geen nieuwtjes. Die jongen past goed op, werkt hard, slaapt goed en eet keurig z'n bord leeg. Tja, dan houdt het zo'n beetje op.......Tot gisteren!

We hadden het al een paar keren horen en zien rommelen, maar gisteren werd het Naomi kennelijk teveel en maakte zij de verkering uit. Dat had Mark duidelijk niet verwacht, want het kwam, pats boem, hard bij hem aan. "Is het echt uit Mark? ", vroeg wij hem. "Ja, Paps en Mams. Ik denk het wel", antwoordde Mark met een voor die stemming gebruikelijk gezicht.
Tja, dan sta je als ouders ook in zo'n situatie machteloos. We konden alleen begrip en troost bieden. En dat hebben we vanzelfsprekend ook gedaan. We aten in plaats van vis, chinees. Daar is'ie gek op.
En onmiddellijk na z'n mededeling dacht ik natuurlijk: " YES!!!, toch nog iets voor m'n blog", maar dat heb ik maar niet laten blijken......
Na de chinees kreeg Mark een SMS-je en zagen wij hem vervolgens als een speer richting het huis van Naomi rennen. Naomi woont namelijk dicht bij ons, enkele huizen verderop. Lekker makkelijk...........was dat.
Achteraf bleek hij inderdaad bij haar te zijn geweest, maar het leverde helaas geen positief resultaat op. "Maar, ze fietst vanavond wel met mij vanuit de binnenstad weer naar haar huis", merkte Mark nog even op...
Vanmorgen bleek echter dat Naomi helemaal niet naar haar huis was gefietst!

Ze was naar ONS HUIS gefietst. Het stel had het conflict alweer bijgelegd en HET WAS ALWEER DIK AAN!!
Als ik achterom kijk zie ik ze op de bank zitten. Niet naast elkaar........op elkaar! Weer STAPELverliefd dus :)

Loterijtje:
Kijkt u ook zo uit naar aanstaande donderdag ?!
Wij enorm. Want dan wordt de uitslag van de gemeenteraadsvergadering in Rotterdam over de strandrellen verwacht en daar hangt weer vanaf wie er op 1e en 2e kerstdag bij ons kookt! Marlies of ik. Wij hebben namelijk een familieloterijtje opgezet. Leek ons leuk :)

Als Aboutaleb wordt afgezet, kook ik en als'ie toch in de functie van burgemeester het jaar 2010 haalt, kookt Marlies.
Het was nog behoorlijk 'knokken' voor de keuze 'Aboutaleb wordt afgezet'. Die wilde Marlies namelijk ook. Marlies kookt al bijna elke dag en zij wil ook wel eens een keer rust. Maar, zij stemde in met dit loterijtje, dus dan geldt dat niet.
Om die keuze te mogen hebben, moesten we zelfs eerst een lucifertje trekken. Wie de langste trok, mocht de keuze van het vertrek hebben. En, u raadt het al, dat was ik dus :)

Ik heb Marlies wel weer getroost met Aadje Meiboom. Ik heb haar beloofd dat, wanneer hij aanblijft, ik op 2e kerstdag zal koken!
Nou, u weet het nu dus al: Marlies kookt op beide dagen :)

Dat wordt smullen, want Marlies kan heerlijk koken!
Hoewel.....de gemeenteraad gaat niet over de rechtspositie van een korpschef. Dus dat wordt nog spannend!

Ramses Shaffy: Laat me / Vivre

Geluid hard aanzetten

Prachtig!

Sinterklaas bestaat niet & declaraties

Sinterklaas bestaat niet:
Ik denk dat ik een jaar of 6 á 7 was toen ik enigszins begon te twijfelen aan de hippische kunsten van de Goedheiligman. Ik vond het bijzonder knap dat hij met z'n schimmel over al die puntdaken galoppeerde. Als ik 's-avonds in bed lag hoorde ik nooit een harde gil of een stevige vloek, eeeh kreet, gevolgd door een enorme klap wat dan zou aangeven dat de lieve Sint met schimmel en al van het dak was gesodemieterd. Ook hoorde ik nooit vreemde geluiden van een door de schoorsteen kruipende zwarte Piet.
Toch lag er regelmatig een cadeautje in de vorm van lekkers in m'n schoen en was de winterwortel verdwenen..... Hij moest dus wel bestaan. Hoe kon dat anders?!
Ik was de jongste van een gezin van vijf kinderen. Ik vermoed dat ze met z'n allen erg hebben genoten van mijn rotsvaste geloof in de Goedheiligman.
Maar, zoals ik al aangaf, begon ik geleidelijk aan te twijfelen aan de echtheid van de Lieve Sint. Uiteindelijk had ik het, net als elk kind van mijn leeftijd, door dat het allemaal flauwekul was. Een jaarlijks terugkerend sprookje. Toen het ook nog door m'n ouders werd bevestigd was het definitief: Sinterklaas bestaat niet!

Natuurlijk was dat voor mij een enorme teleurstelling. Mijn geloof in de Goedheiligman was oprecht en ik kreeg daarbij ook nog regelmatig cadeautjes en snoep! Nou, dan geloof je als kind graag!
Maar, de vanzelfsprekend goed bedoelde mededeling van m'n lieve en zorgzame ouders confronteerde mij met de harde realiteit. Weg droom!

Deze situatie was voor mij extra wrang omdat wij destijds een behoorlijk streng gereformeerd gezin vormden en ik dus in nóg een GoedHeiligman geloofde. Voor die GoedHeiligman gingen wij elke zondag tweemaal naar de kerk. Maar het grote verschil was dat ik deze GoedHeiligman nooit zag en Hij gaf zeker geen snoep en cadeautjes. Zijn 'zwarte piet' op de kansel dreigde zelfs met hel en verdoemenis als je stout was of het waagde aan Hem te twijfelen.
Ik werd er bang van.

En uitgerekend in die Heilgman moest ik wel blijven geloven. Nou, dan raak je als kind van 6 toch behoorlijk in de war kan ik u verzekeren. Ik probeerde nog enige twijfel te zaaien door de vergelijking te maken met de onmogelijkheid dat Sinterklaas op z'n schimmel over de daken galoppeert met dezelfde onmogelijkheid dat Hij over het water kon lopen. Maar die poging heeft het tot heden niet gehaald.........geloof ik :)

Inmiddels ben ik 52 en kahlerpatiënt. Welke Sinterklaas heeft die kahler in mijn schoen gedaan?! Ik vermoed geen van beiden.

Nu geloof ik in een heel andere GoedHeiligman. Zijn naam is Dr. de Groot. Hij draagt geen mijter, maar een witte jas en is hematoloog in het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Deze GoedHeiligman is driedimensionaal, geeft bij vragen direct duidelijk antwoord en geneest niet door gebed, maar door het verstrekken van medicijnen en therapieën.

En er is nog een voordeel. Zijn boodschap is niet bedoeld voor het hiernamaals, maar voor het heden! Niet onbelangrijk moet ik zeggen :)

Declaraties:
Er is landelijk veel commotie over het declaratiegedrag van een groep waarvan je het eigenlijk niet verwacht. De korpschefs van de landelijke bromsnorbrigades. Dat zijn toch de heren en dames waarvan je als burger maximale onkreukbaarheid en rechte ruggen verwacht. Maar kennelijk maakt geld ook deze lieden week. Op zich natuurlijk niet zo verwonderlijk. Het blijven tenslotte mensen.
In ons Twentse dagblad las ik o.a. de naam van het voormalige opperhoofd van het Twentse korps dhr. Deelman. In het artikel las ik dat hij kaas en sigaren bij de Aldi had gekocht als........relatiegeschenk!
Hij kocht kaas en sigaren bij de Aldi om er vervolgens iemand mee te plezieren. Want dat is de bedoeling van een relatiegeschenk. Kaas en sigaren van de Aldi........als RELATIEGESCHENK !! Hoe verzin je het!

Ik heb niets tegen de Aldi. Wij doen er wekelijks boodschappen. Het toiletpapier is lekker zacht en het bleekwater bleekt perfect en (het belangrijkste) het is lekker goedkoop! Goedkoper kan niet.
Dat geldt dus ook voor die kaas en die sigaren. Goedkoper kan niet. Deelman kreeg in 2008 € 4760,14 representatietoelage en kocht voor misschien € 0'14 kaas en sigaren bij de Aldi. De rest ( plus ook nog € 4907,33 voor werving & behoud!) stak hij dus .......in de achterzak van z'n politiepantalon??

Stel je voor, je bent de ontvanger van dat relatiegeschenk. Dan twijfel je toch enigszins aan de bedoelingen van de gever?? Dat is toch een regelrechte belediging??
Daarbij hoop ik voor hem dat hij voor het inpakken de prijsjes van de verpakking heeft gepeuterd, anders ligt het er wel heel erg dik op!
Als je iemand iets geeft, dan geef je toch minstens iets dat je eventueel ook voor jezelf zou hebben gekocht. Dat mag toch iets kosten?!
Bij het kopen van een relatiegeschenk of cadeautje denk ik toch echt niet meteen aan de Aldi.
Maar ja, ik ben natuurlijk ook geen korpschef :)