Pien an de bot'n:
De laatste weken of misschien al wel maanden heb ik (Jan) last van pijnlijke heupgewrichten. Op zich is dat niet zo nieuw, want na de bestralingen van het sacrum (de grote ruggenwervel boven het staartbotje) is de flexibiliteit en beweegbaarheid van mijn heupen afgenomen. Daar manifesteert zich een bepaalde stijfheid en een gevoel van spierpijn, alsof het lijkt dat ik dagelijks ongeoefend 10 kilometer heb gelopen. Met name het in beweging komen geeft dan wat problemen. Na enkele meters te hebben gelopen, gaat het wel weer en na nog een paar meter loop ik weer als vanouds. Zo was de situatie tot enkele weken geleden. Daarna waren de heupen niet alleen stijf, maar werd het bukken en lopen behoorlijk pijnlijk. Vooral de linkerheup deed behoorlijk veel pijn. Ik ging er van hinkepinken.... Linker-pinken dus :)
Omdat ik vermoedde dat de op die plek bestraalde tumor weer ging opspelen, heb ik mijn contactpersoon op het ziekenhuis daarover verteld. Dat is een kordate tante en die besloot meteen tot een röntgenonderzoek. Gisteren kreeg ik de uitslag. Gelukkig geen aanwijzingen van een opspelende tumor of andere oorzaken die met kahler hebben te maken. Gewoon slijtage, waarbij de linkerheup kennelijk harder slijt dan de rechterheup. 'Gewoon slijtage' zegt de fotodokter!
Het zal ongetwijfeld slijtage zijn. Maar dat is natuurlijk bij iedereen het geval. Na verloop van jaren slijt het hele menselijke chassis, maar daar krijg je onder normale omstandigheden rond je vijftigste geen pijnklachten van. Ik ga ervan uit dat het verband houdt met de bestralingen en dat ook de omgeving van mijn heupen behoorlijk door die tumor is aangetast. Over enkele weken ga ik op visite bij mijn behandelend arts en dan zal ik het heupprobleem nogmaals met hem doornemen. Ik zal dan m'n beste beentje voorzetten om het pijnprobleem via of samen met hem op te lossen.
Röntgen Marlies:
Zoals in voorgaande blogs al is beschreven, heeft Marlies al enkele maanden last van hoesten en verkoudheid. Daarvan al maanden last hebben is natuurlijk niet goed. Zowel Marlies als haar huisarts beginnen zich nu zorgen te maken. Daarom is vorige week besloten tot een röntgenonderzoek van de longen. Maandag jl. kreeg Marlies daarvan de uitslag. Gelukkig, geen bijzonderheden. De longen zagen er goed uit.
Dus, daar zit hoogstwaarschijnlijk niet de oorzaak. Maar waar dan wel? Nou, dat gaat zij maandag a.s. bespreken met haar huisarts. Die gaf tijdens het laatste consult al aan, dat hij haar zal doorverwijzen naar een KNO-arts. Wordt vervolgd.
Doofheid:
"wat zegt u? "...DOOFHEID!
Marlies hoest dus veel en is verkouden. Tengevolge van die verkoudheid moet zij vaak haar neus snuiten. Dat gaat soms met donder en geweld. Zij weet het: met snuiten moet je oppassen, want je bouwt een ongezond hoge druk op in je hoofd. Maar ja, zij wil die rommel natuurlijk kwijt. En ja hoor! Ongeveer anderhalve week geleden, tijdens een fikse snuitsessie, voelde zij iets knappen in haar rechteroor. Hupsakee, het oor zat ineens dicht en was de doofheid ingetreden. Wat Marlies ook probeerde, er veranderde niets. Potverdorie ook dát nog!
Dit duurde tot enkele dagen geleden. Heel geleidelijk normaliseerde het oor zich weer.
Maar vandaag snoot ze nog eens en zat hetzelfde oor wéér dicht........... Ik had haar nog zo gewaarschuwd. Maar dat was kennelijk tegen dovemansoren gericht :(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten