Het is nu maandagavond en de nieuwe week is begonnen. Gelukkig maar, want de afgelopen week was niet top. Het weer was prachtig, maar dat was voor ons dan ook wel het meest positieve in die week. Nou, zo enorm dramatisch was het allemaal ook weer niet, maar een fijne week was het in ieder geval niet. Wat was er allemaal aan de hand:
Jan:
Eind maart had ik ineens enkele puistjes op m'n body en gezicht. Ach, een paar puistjes, dacht ik. Geen aandacht aan schenken, dat gaat vanzelf weer over. Maar na enkele dagen waren die kleine puistjes, flinke puisten en kwamen er in snel tempo verschillende bij. Enkele van die dingen groeiden uit tot aanzienlijke en pijnlijke vulkanen. Vooral op m'n rechterwang en m'n buik zaten indrukwekkende jongens. 1e Paasdag heb ik toch maar even contact opgenomen met de huisartsenpost. De dienstdoende arts bekeek m'n verzameling uitstulpingen en vond het raadzaam om toch maar even met een dienstdoende internist van het ziekenhuis te overleggen. "Stuur'em maar naar mij toe", was het antwoord van die internist. Hij had m'n, inmiddels indrukwekkende, dossier bekeken en wilde alle risico's uitsluiten. Vervolgens begon deze alleraardigste arts mij te onderzoeken op een manier, alsof hij voor het eerst een puist zag. Tjonge, met z'n neus er vlak boven zat'ie er met z'n blote vingers aan te pulken.......Lekker!
Uiteindelijk was zijn diagnose dat het onschuldige puisten betroffen die vanzelf weer zouden verdwijnen.
Misschien waren die puisten inderdaad onschuldig, maar ze gingen zeker niet weg. Er kwamen er steeds meer bij en de grote jongens werden nog groter en pijnlijker. Dit resulteerde donderdag 12/4 in wederom een bezoek aan het ziekenhuis. Nu werd ik door meerdere witte jassen bekeken. Één van die wijze geneesheren besloot nu toch maar eens medicatie voor te schrijven. De voorgeschreven pillen gebruik ik nu enkele dagen en het werkt. De puisten verdwijnen geleidelijk en de pijn is al een stuk minder. Dat gaat naar verwachting weer helemaal goedkomen.
Verder kreeg ik die week ook de uitslag van een groot bloedonderzoek. Op zich waren de bloedwaarden prima, maar de voor mij belangrijkste waarde (die van het M-proteïne) was licht gestegen. Van 12 naar 13 mgr. per ltr. bloed. Het is belangrijk dat die waarde daalt in plaats van stijgt. Nog geen schokkende situatie, maar ik had mentaal toch even iets last van die uitslag.
Marlies:
En dan Marlies: Het is inmiddels steeds hetzelfde verhaal. Onverminderd veel last en pijn rond haar borst. Wij wachten daarom met smart op het uitgebreide onderzoek in de pijnkliniek van het academische ziekenhuis in Groningen (juni a.s.).
Donderdag jl. wilde zij na het douchen de vloer droogmaken. Opeens voelde zij iets knappen in haar rug. Hatsiekadee!, verschoof er kennelijk iets. Ze kon geen kant meer op.
Nu niet alleen pijn op haar borst, maar ook nog in haar rug. We zijn nu weer een paar dagen verder en inmiddels is die rug gelukkig alweer grotendeels hersteld. Maar de afgelopen dagen was lopen bijna onmogelijk.
Morgen wordt een leuke dag. Zijn we alweer 23 jaren getrouwd en nog steeds niet op elkaar uitgekeken. Donderdag a.s. hebben de jongens gelukkig een gaatje in hun agenda en gaan we, om het te vieren, gezellig met elkaar een avondje uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten