LUMC dag 8

Het eind is nu duidelijk in zicht. Vandaag meegerekend nog 2 dagen en dan zit dit deel van het traject erop. Dit deel van het traject??? Is er dan nog een traject?! Ja, het traject dat zich na het ontslag uit het LUMC afspeelt. Zoals ik in m'n vorige blogs al had opgemerkt vormt het traject na deze opname eigenlijk het belangrijkste deel van het geheel. Dan zal blijken hoe de stamcellen van m'n zus Ine zich in mijn fantastisch gevormde lichaam zullen gedragen. Doen ze wat ze moeten doen en zullen ze zich daarbij keurig gedragen of gaan ze problemen veroorzaken? En lukt het mij om gevrijwaard te blijven van allerlei enge en ziekmakende bacillen, virussen en ander ellende?
Als dit allemaal volgens schema verloopt, zal ik (zo nodig) over ongeveer 3 of 6 maanden nog een zgn. DLI (donor lymfocyten transfusie) krijgen. Dit wordt gedaan om eventueel nog aanwezige kahlercellen op te ruimen. Na zo'n DLI is deze therapie normaal gesproken afgerond en is het dus afwachten of het geheel een positief effect op meneer Ten Voorde heeft gehad.
Dat worden dus nog spannende tijden, maar u leest het allemaal in deze blog :)

Op het moment dat ik dit type ligt m'n lieve zus enkele etages hoger op een comfortabel bed aan een leukaferese-machine. Deze machine filtert de stamcellen uit haar bloed.
Op de andere foto ziet u dat er al een kleine hoeveelheid stamcellen zijn geoogst. Gezien mijn huidige gewicht (107 kg!) is er meer dan een gemiddelde hoeveelheid van die stamcellen nodig. Eén sessie aan deze machine volstaat waarschijnlijk niet. Daarom moet zij morgen, de voor mij belangrijke dag dat ik de eerste portie krijg toegediend, nog een keer aan

deze machine worden aangesloten. Maar, dat doet ze graag voor haar lieve broertje :)

Het is natuurlijk prachtig dat m'n zus dit voor mij doet. Nee, ik denk niet dat het altijd vanzelfsprekend is. Er zullen ongetwijfeld situaties voorkomen waarbij de (familie)omstandigheden zodanig zijn, dat een dergelijk donorschap is uitgesloten.
Maar, in onze relatie is dat in alle opzichten positief! Vanuit dat perspectief bekeken is het juist wél vanzelfsprekend.

En als ik het daarover heb, kom ik bij het emotionele element van dit donorschap. Dat vind ik nogal wat! Mijn eigen zus draagt er in zeer belangrijke mate aan bij dat m'n kahler nog een keer goed en effectief bestreden kan worden. Dat ik dankzij m'n eigen zus misschien nog jaren verder kan! Bij die prachtige gedachte houd ik het niet altijd droog, maar dat begrijpt u ongetwijfeld.