LUMC dag 7

Vandaag begin ik nogmaals met jullie te bedanken voor alle uiteenlopende blijken van medeleven. Hartstikke leuk!!
Familie, vrienden, collega's en bloglezers hebben de afgelopen dagen weer verschillende steunbetuigingen gestuurd. Dat doet natuurlijk enorm goed! Het heeft kennelijk ook effect op het verloop want tot nu toe gaat het crescendo !
Ik ervaar de therapie tot nu toe niet zo belastend als de autologe in 2010. Toen was ik ten gevolge van de hoge dosis melfalan (een agressieve chemo) behoorlijk van de wereld. Tjonge, wat was ik toen afgemat. Dat herinner ik me nog zeer goed. Ik heb toen een aantal dagen als door een trein overreden in het ziekenhuisbed gelegen. Tjonge!

Maar nu is het dus anders. Vanzelfsprekend komt dat door de andere middelen die worden toegepast en door de 'aard' van de behandeling. Bij deze therapie wordt namelijk een zgn. non myelo-ablatieve conditionering toegepast. Hierbij worden niet alle lichaamseigen beenmergcellen vernietigd en wordt er een milde vorm van chemo toegepast. Al met al is dit minder belastend voor de patiënt. Als u precies wilt weten hoe het zit, kunt u hier klikken voor nadere informatie.

Verder is de behandeling en de manier waarop met de patiënt wordt omgegaan uitstekend. In beginsel wijkt dat niet af met het MST in Enschede. Ook in het MST staat de patiënt centraal. Je kunt het bijna zo gek niet bedenken of het personeel wil het voor je doen.
Gisteravond rond 21.30 uur had ik trek in een zakje chips. Eerst één, maar uiteindelijk zochten drie verpleegkundigen in de voorraadkamer van de voedingsassistenten naar een zakje chips voor meneer Ten Voorde. Er bleek van alles te zijn, behalve chips! Het werd uiteindelijk een klein stukkie kaas op een stokkie. Ook lekker :)

Wat wel vreemd is, is de plaats van het toilet. Dat is in de slaapkamer dicht bij het bed en de eettafel cq zithoek geplaatst. Je hebt echt het gevoel dat je midden in de slaapkamer zit. Wanneer iemand m'n kamer tijdens het gebruik ervan betreedt, ziet'ie mij meteen op 'de troon' zitten. Weinig privacy dus. Nu kan ik door middel van een rood licht aangeven dat ik daar zit, maar dat respecteert niet iedereen. Het valt mij op dat vooral het ondersteunende personeel (voorraadaanvullers en keukenpersoneel) zich daarin nogal eens vergist: "oeps, sorry!", wordt er dan schielijk opgemerkt.

Maar ach, wat maakt het eigenlijk uit. Alles went. In ben nu alweer enkele dagen verder en kijk er niet meer van op wanneer er kort na m'n  'troonsbestijging' het avondeten wordt geserveerd. Dat dampt ook, want hier wordt 's-avonds 'warm' gegeten :)
Ik overweeg zelfs om, wanneer m'n donor en haar man toevallig op bezoek zijn, hen niet te vragen om de kamer even te verlaten. Een knijper op de neus volstaat! Kunnen we gezellig, wel enigszins nasaal, verder keuvelen :):)