Misschien toch niet zo goed

In m'n vorige blog leek alles nog uitstekend te gaan. M'n bloedwaarden waren ongewijzigd en ik had nergens last van. Prima voor elkaar zou je zeggen.
Maar, enkele dagen na het publiceren van die vorige blog kreeg ik toenemende last van pijn in m'n onderrug. Een tintelend en zeurend pijngevoel. Een pijn die ik tot m'n schrik herkende en exact overeenkomt met de pijn die ik had toen in 2006 de diagnose kahler bij mij werd gesteld. Toen bleek er een vuistgroot plasmocytoom op m'n heiligbeen te zitten. Niet fijn kan ik u vertellen.! Gezien de overeenkomstige pijnsignalen begrijpt u dat ik de vermoedelijke bui alweer zie hangen. Ik vermoed dat er weer zoiets aan het groeien is. Natuurlijk is het nog niet met zekerheid vastgesteld en kan het ook iets anders zijn, maar ik ben er niet gerust op.
Binnenkort zal het blijken, want vóór 30 oktober zal de uitslag van een nog te maken MRI-scan bekend zijn. Die dag word ik bij m'n hematoloog verwacht en zal ik met hem de situatie bespreken.

Tot die tijd nog even op m'n tanden bijten en voor het slapen gaan paracetamolletjes snoepen, want zonder die dingen kan ik verdorie van die zeurende pijnscheuten  niet slapen.