Kahlerhaard, gestegen en twee pijnlijke rechter-armen

              
Soms gaan bepaalde zaken snel. Neem o.a. dit jaar. Het is alweer eind november! Onze caravan draagt nog verse sporen van onze zomervakantie in Zeeland en de vuurpijlen van de jaarwisseling 2010/2011 liggen nog in onze voortuin. In mijn beleving is het jaar zo snel omgegaan, dat ik geen tijd heb gehad om ze op te ruimen. Over enkele weken komen er zelfs alweer nieuwe pijlen bij!

Wat ook erg snel ging is m'n MRI-behandeling én de uitslag ervan. Noteert u even? MST-Twente!
Daar heb ik al verschillende keren ervaren dat zaken snel zijn geregeld. Soms met een beetje mazzel, maar toch!
Zoals ik in de vorige blogs al aangaf waren er voldoende aanwijzingen om een MRI-onderzoek voor m'n rechterschouder aan te vragen. Maandag 21/11 werd dat door mijn contactpersoon op dit MST onderschreven en vroeg zij zo'n onderzoek voor mij aan.
In verband met uitval van een patiënt was ik donderdagmiddag 24/11 al aan de beurt.
Nou, dat is natuurlijk mazzel, want een wachttijd van enkele weken is geen uitzondering. MRI-onderzoeken zijn kennelijk geliefd.
En wat schetst mijn verbazing.Vanavond kreeg ik de uitslag al door haar gemaild! Op zondagavond!!...Is dat snel of is dat snel :)

Tot zover het positieve bericht van m'n blog....
De uitslagen van het MRI-onderzoek én de uitslag van m'n M-proteïne (die had ik nog niet en waren er door haar bijgevoegd) waren minder vrolijk.
Wat blijkt namelijk?! Er zit tóch een kahlerhaard aan de rand van m'n rechter scapula (schouderblad). Krijgt m'n blogmaatje Sander dus toch gelijk.! (Zie de vorige 4 blogs).
Daarnaast bleek ook dat m'n M-proteïne is gestegen. Van 1 naar 2. Gezien de ontwikkeling van die kahlerhaard, is dat te verklaren. Mr. kahler is kennelijk weer uit z'n hok gekomen !

Is dit schokkend? Nee. Niet in die mate. 'Schokkend' is niet de juiste aanduiding. Het is jammer en vervelend.
Jammer omdat ik na een heerlijke periode zonder gifpillen hoogstwaarschijnlijk weer medicijnen moet gaan slikken. En vervelend omdat ik stijgende last heb van die verrekte kahlerhaard.
Morgen, 28/11, buigt m'n behandelend arts zich over de kwestie en zal ik binnenkort met hem overleggen welke actie hij voorstelt. Komende week hoor ik nader.

"Maar, meneer Ten Voorde. U hebt het in de titel van deze blog over twee pijnlijke rechter-armen. Dat kan toch niet?! Daar hebt u er toch maar één (1) van??".

"Ja, inderdaad. Dat hebt u scherp opgemerkt moet ik zeggen!".

Die andere arm bevindt zich ter rechterzijde van Marlies en is nog een stuk pijnlijker dan die van mij.
Ik kan deze blog nog redelijk pijnloos typen. Marlies kan met haar arm bijna niets meer!
Marlies is (ook donderdag 24/11) naar meneer de fysio geweest. Die diagnosticeerde toch weer iets anders dan onze huis-stethoscoop. Geen golf- en/of tennisarm maar een vervelende spierkwestie. Marlies krijgt met ingang van volgende week therapie en moet tevens elke dag enkele specifieke oefeningen doen.
Het is even afwachten welk resultaat dit oplevert.
           

Niets te zien

             
Maandag 14/11 zijn er röntgenfoto's van m'n rechterschouderblad gemaakt en woensdag jl. kreeg ik de uitslag: niets te zien!.....'k Was er al 'bang' voor.
"Maar, dat is toch een mooie uitslag? "  Ja, bij andere aandoeningen misschien wel, maar bij kahlerpatiënten ligt dat toch anders.

Zoals ik twee blogs terug ook schreef, was er in een soortgelijke situatie ook niets op de röntgenfoto te zien. Naderhand bleek er toch een kahlerhaard te zitten.
Daarnaast maakte m'n blogmaatje Sander mij erop attent dat het ook een zgn. plasmocytoom kan zijn. Die dingen schijnen wat minder vaak voor te komen dan kahlerhaarden (= aangetaste cq weke plekken op het skelet).
Sander is ervaringsdeskundige met betrekking tot nagenoeg dezelfde klachten als ik nu met m'n rechterschouder heb. Daarbij gaf hij aan dat juist die plasmocytomen niet via een röntgenfoto zichtbaar worden. Die zie je alleen via een CT-scan of een MRI.
Tja, dan is het vanzelfsprekend nog steeds niet duidelijk of het nu slechts een vervelende spierblessure is of toch een kahleraandoening. Nader onderzoek is dus gewenst!

Komt dat nu even mooi uit! Morgenvroeg word ik op het hospitaal verwacht voor m'n maandelijkse APD-infuus. Kan ik mooi even keuvelen met m'n contactpersoon Tineke en aansturen op een CT-scan of MRI-onderzoek, want m'n schouder begint steeds pijnlijker te worden. "AU!"

Wordt vervolgd !
  

Spierpijnfase

               
Hoe gaat het met Jan en Marlies?
Nou, we zitten kennelijk allebei in de 'spierpijnfase'..... 'k Heb ook geen idee wat het precies is, maar het levert in ieder geval behoorlijk veel spierpijn op. Ik heb nu niet alleen (spier)pijn in m'n rechterschouder, in m'n linkerschouder begint het nu ook al. Tijdens sommige bewegingen en met name bij het optillen van m'n armen voel ik een vervelende stekende pijn in m'n schouders. Dat is niet fijn en het heeft al geresulteerd in een behoorlijke daling van m'n wijnconsumptie! Ondanks dat wijn slechts een licht alcoholische drank is, is het kennelijk toch nog te zwaar voor m'n armen. 't Moet toch niet gekker worden!
Misschien ligt het aan de tijd van het jaar. Het wordt kouder en vochtiger. Misschien zijn we er allebei bevattelijker voor.

Allebei?? Ja, allebei, want Marlies ligt nu ook behoorlijk kreupel op de bank. Ze kreeg deze week plots enorme spierpijn in het onderste gedeelte van haar rug. Bij de minste beweging voelt zij,  "alsof er iemand een mes in m'n rug steekt".
Dat vond ik een merkwaardige beschrijving, want "Hoe weet je nou hoe dat voelt? Je hebt nog nooit bewust meegemaakt dat er met een mes in je rug wordt gestoken. En in de gevallen dat het is gebeurd lag je onder narcose op de operatietafel!", merkte ik plagend op.
Marlies antwoordde ad rem: "Ik begin daarom ook met het woordje 'alsof', zeurpiet!. "Ik stel mij voor dat het zó voelt. Dat zo'n steek heel erg 'au' doet, want dat doet mijn rug bij elke beweging namelijk"!, vulde Marlies daar vermoeid van de pijn bij aan.

Ach, ik heb met Marlies te doen. Zij piept namelijk niet gauw. En als zij wel doet, zoals nu het geval is, is er ook daadwerkelijk wat aan de hand.
Gelukkig hebben wij een bovenstebeste huisarts en daar zijn wij gistermorgen (11/11/11) op visite geweest. Met gefronste wenkbrauwen bekeek hij de pijnlijke plek, kneep er gemeen in en diagnosticeerde......... inderdaad, een pijnlijke rug. "Tja, dat moet weer vanzelf verdwijnen", was de conclusie van onze huis-stethoscoop. Om het wat dragelijker te maken kreeg Marlies pijnstillers/spierverslappers voorgeschreven. Hopelijk biedt dat enige verlichting.

Maar, ..daar bleef het bij Marlies niet bij. Ze heeft ook al enkele maanden veel pijn in haar rechterarm  en -elleboog. Vanzelfsprekend bekeek hij ook dit kwetsuur en concludeerde twee zaken:  a. een tennisarm én b. een golfelleboog !.
Goh, dat hoor je niet vaak. Vaak is het slechts één van de twee. Maar bij Marlies dus niet. Nee, die grossiert in bijzondere gevallen en dus ook deze keer. En ook nu weer erg vervelend en pijnlijk!
Het vreemde daarbij is, dat Marlies zowel niet kan golfen als tennissen, maar ze heeft er kennelijk wel een arm voor. Dat is knap en bijzonder tegelijk. Vindt u niet ?!!!

Volgens onze arts moet ook dit weer vanzelf verdwijnen. Maar dat kan, zonder therapie of andere ingreep, behoorlijk lang duren. Tja, dat is natuurlijk erg lastig, want de strijkwas stapelt zich maar op :):)

Maar, wat nu?
Omdat Marlies bij voorkeur niet kiest voor een oplossing via medicijnen, biedt een therapie misschien uitkomst. Een goede vriendin attendeerde ons op een in deze sportblessures gespecialiseerde therapeut in Nijmegen.
We houden nog een slag om de pijnlijke arm, maar misschien moeten we die maar'es consulteren.
              
           

Röntgen uitgesteld.

                             
Gisteren, 1/11, heb ik besloten om nog even te wachten met het laten maken van röntgenfoto's van m'n pijnlijke plek op m'n schouder. De pijn is namelijk aanmerkelijk afgenomen. Dat was een van de voorwaarden om er van af te zien of om het nog even uit te stellen. Dat laatste leek mij het verstandigst. De pijn is wel afgenomen, maar nog niet helemaal verdwenen. En juist daarom blijft de mogelijkheid aanwezig dat er tóch een kahlerhaard zit!
Bij nader inzien heeft het ook niet zoveel zin om nu foto's te laten maken.

Begin 2010 had ik (ook) een kahlerhaard op een rib. Toen zijn er in het beginstadium ook foto's van die haard gemaakt en was er vervolgens niets op te zien: "Niets aan de hand hoor. 't Ziet er allemaal piekfijn uit", was de vrolijke conclusie van m'n contactpersoon toen.
Dus wel! Want enkele weken later werd een verdikking op die plek zichtbaar en bleek er dus tóch een kahlerhaard te zitten.
Ik wacht dus nog maar even, maar het blijf natuurlijk spannend!

Wordt vervolgd.

En om die pijnlijke plek even te vergeten, hebben we vandaag (2/11) heerlijk genoten van de mooie herfstkleuren op de Lochemse Berg.

Onderdeel van de 'Lochemsebergwandelroute'. Mooi !!