Ik herinner mij zaterdag 13 oktober 1990 nog als de dag van gisteren. 's Morgens rond 08.00 uur werd onze zoon Mark geboren. Het eerste wat tevoorschijn kwam was een krulletje haar in de vorm van een varkensstaartje. Ik dacht nog: "Als'ie straks ook nog gaat knorren, moet ik toch eens met Marlies gaan praten"...... Maar natuurlijk was dat niet het geval. Integendeel zelfs!
Onmiddellijk nadat Mark was geboren, liet hij dat luidkeels horen. Tjonge, wat kan zo'n klein mensenkind al meteen schreeuwen zeg! Z'n longen en stembanden waren onmiskenbaar goed ontwikkeld. Die ontwikkeling heeft Mark vanaf dat moment nog even doorgezet, want gedurende ongeveer 3 maanden is'ie vervolgens nagenoeg niet stil geweest. Mark bleek een huilbaby! Hoezo roze wolk?!
En dat is dan je eerste kind. Een vreselijke tijd is dat voor ons geweest. Ik/wij kunnen ons voorstellen dat labiele ouders ten einde raad raken en in een radeloos moment iets vreselijks met zo'n huilbaby doen. Niet goed te keuren natuurlijk, maar wel voorstelbaar.
Wij wisten ons gelukkig te beheersen, maar hebben wel op onze tanden moeten bijten. Na die periode was het huilen opeens van de ene op de andere dag voorbij. Daarna hebben we met hem geen opvallende problemen meer gehad. Het bleek een sterke gezonde knaap met het hart op de goede plaats. Wat een drollebolleke :)
Nu is hij inmiddels 20 jaar en heeft hij al bijna 4 jaren een serieuze relatie met zijn knappe en lieve Naomi.
Waarom schrijf ik dit allemaal ?
Mark en Naomi gaan samenwonen. Mark gaat dus als eerste het ouderlijk huis verlaten. Toch wel een memorabel moment. Misschien herkent u dit.
Zo zien wij onze oudste geboren worden en opgroeien. En zo is het moment aangebroken dat diezelfde zoon ons huis verlaat om een zelfstandig leven te gaan leiden. Potverdorie waar blijft de tijd! Twintig jaar lijkt in deze context niets!
 |
| Mark&Naomi voor hun grote mensen-huis. NB: de vitrage is inmiddels vervangen! |
Gelukkig gaat Mark niet ver weg. Hij gaat ongeveer 100 meter verderop in een echt grote mensen-huis wonen. Bij toeval werd hem dit huis, onder speciaal voor hem aangepaste huurcondities, te huur aangeboden. Een unieke gelegenheid om te ervaren hoe het is om een eigen huishouden te runnen en........om samen te wonen. Het voornemen om te gaan samenwonen hadden beiden al. Alleen konden zij geen geschikte (en voor hen betaalbare)woonruimte vinden. Tot begin oktober deze gelegenheid werd geboden.
De afgelopen dagen is er in het huis door familie en vrienden flink geklust en opgeknapt. Dit weekeinde (7 en 8 november) pakken beiden hun spullen en gaan ze het huis daadwerkelijk betrekken.
Enerzijds zijn wij verheugd met deze gelegenheid en dat hij dicht in de buurt blijft, maar anderzijds ook wel weer jammer dat onze lieve en gezellige oudste zoon het huis verlaat.
Gelukkig hebben we onze lieve Jasper nog. Kunnen we die nu dubbel verwennen :)
1 opmerking:
Goh nooit geweten dat Mark een huilbaby was ,ja dat lijkt ons zeker niet makkelijk ,vrienden van ons hadden ook een huilbaby en die vertelden wel eens dat zelfs wanneer het kleine manneke eindelijk eens gewoon sliep ...zij het gekrijs nog steeds hoorden en dan weer gingen kijken ,waardoor 't manneke dan dus weer wakker werd en het wederom op een krijsen zette;)
Hebben dus ook echt bewondering voor iedereen die dit doorstaat zonder zelf helemaal dol te worden.
Maar goed morgen is het dan zover alle spullen pakken en het huis uit;)
We hopen natuurlijk dat ze het samen zullen redden en dat ze een gelukkige toekomst tegemoet gaan, 't is tegenwoordig al een hele prestatie als je samen al 4 jaar een vaste relatie hebt dus wat dat betreft ....
Nou alvast sterkte gewenst bij het naderende "afscheid" ,al wonen ze dan dichtbij ,voor ons als ouders is het toch inderdaad een memorabel moment .
Van het befaamde lege nest syndroom zullen we ws. niet echt veel last hebben ,daar jullie en wij ook,met deze verhuizing nog niet meteen een leeg nest hebben ,maar ach 't is toch anders he....
Leuk trouwens die foto van onze uitvliegers:)
Een reactie posten