Kassel, 4, Wat een rust.

Kassel:
We waren er nog nooit geweest. Wel langs, op weg naar verder gelegen oorden. Het is een relatief grote stad. Iets groter dan Enschede. Je kunt het ook zien aan de zwervers en andere drop-outs. Hoe meer er daar van zijn, hoe groter de stad vaak is. Het is misschien een rare vergelijking, maar het valt ons elke keer weer op. Zeker als toerist. Zitten we na een fikse stadswandeling door Kassel in een restaurant lekker warm en riant te genieten van onze bestelling, zien we aan de overkant van de straat een vrouw, gewikkeld in een vieze deken, tegen de gevel van een winkel liggen. Naast haar zien we een grote tas staan met kennelijk haar volledige bezit. Daar woont zij kennelijk. Dàt is haar woning! Weinig vaste (geld)lasten in ieder geval. Goedkoper kun je niet wonen, maar het contrast besef je wel.
Dan smaakt de caffee und kuchen toch net iets anders moet ik u zeggen. Heel triest!

Wat ook erg triest was, was het weer. Bij aankomst leek het mee te vallen. Het was grijs, maar droog. Maar de volgende dag was het nog grijzer en regen, heel veel regen. Wanneer je zo'n tripje in februari boekt, weet je dat het geen korte mouwen-weer zal zijn. Maar we gokten op droog weer.
We wilden juist gaan wandelen in het schlosspark Wilhelshöhe, maar dat zagen wij met die regen niet zitten. Tja, daar zaten we dan op onze hotelkamer... Was jetzt !
Ruim 25 jaren getrouwd - hotelkamer. We wisten allebei dat wij ons vermaak daar ook niet meer moesten zoeken....
Daarbij was het maar een korte trip. De volgende dag zouden we alweer zuruck nach hause gehen. En verder vonden wij het aanbod in Kassel nogal mager. Het nabij gelegen 'Museum fur Sepulkralkultur' (een museum van o.a. begrafeniscultuur) leek ons ook geen inspirerend alternatief.

Een half uur later hadden we ons bij het hotel uitgecheckt en wees een zachte vrouwenstem met Belgisch accent ons de terugweg naar huis.
Konden we 's avonds getuige zijn van de onvoorstelbare vergissing van Sven en z'n coach!.....Vreselijk, wat een enorme teleurstelling!

4:
Donderdag (25/2) was de uitslag van m'n tweemaandelijkse bloedonderzoek weer bekend. Het viel mee en enigszins tegen.
De bloedwaarden van o.a. het HB-gehalte, de cyten en de beide waarden van het cholesterol (wat een rotwoord. Ik neig er steeds toe om chlorestorol te schrijven. Maar het is natuurlijk helemaal geen chloor-estorol. Met de nadruk op chloor. Stel je voor zeg!) .
Maar die waarden waren allemaal uitstekend. Zelfs de waarden van dat akelige woord!
Alleen de M-proteïne was (weer) iets gestegen . Van 3 naar 4. Het is nog niet alarmerend, maar in relatie tot mijn al geruime tijd lagere waarden, is dit dus een duidelijke stijging.
Er wordt door m'n medicijnman nog niets ondernomen. Ook niet wanneer het verder stijgt van 4 naar 5 of zelfs 6.
Pas wanneer ik ben gearriveerd bij 9 á 10, wordt ingrijpen overwogen.
Op zich nog niets aan de hand dus, maar wanneer dit het begin van een gestage stijging is, is dit wel een teken dat mr. kahler zich actiever begint te roeren.
In verband hiermee wordt mijn bloed nu maandelijks onderzocht.

Wat een rust:
Het is Krokusvakantie. Hoewel, die zit er bijna op. 'k Kan beter zeggen: het WAS krokusvakantie.
Voor veel ouders is het tijdens zo'n vakantie dan gedaan met de rust. Voor menig ouder een stressvolle periode. Bij ons nu niet meer. Jasper had deze week z'n eigen Winterspelen in Oostenrijk (zie foto) en Mark woonde samen met z'n vriendin in het huis van z'n eveneens op wintersport zijnde zwager en tante. Even het samenwonen oefenen.
Wij konden dus een weekje snuffelen aan de langzaam dichterbij komende kinderloze periode: het moment dat onze jongens het huis zullen verlaten.
Vinden wij dat erg? Helemaal niet! Heerlijk zelfs. Mits ze natuurlijk op een sociaal gezonde wijze het ouderlijk huis verlaten met de bedoeling om in positieve zin aan hun eigen toekomst te gaan werken. Dat wel !

Maar, wat een rust zeg!
Geen rondslingerende kleren en schoolspullen, geen onafgesloten tandpasta-tubes en gelpotten, geen gezucht en gemopper meer over school en huiswerk, niet meer uit hun bedden hoeven sleuren. Kortom: geen opvoedverantwoordelijkheden meer en veeeeeel minder wassen en strijken HEERLIJK ! Lege-nest-syndroom??? Wij niet! :)
Wij houden enorm veel van onze jongens, maar vinden het prima wanneer zij hun eigen weg zullen gaan. Dat biedt ons allen ook weer nieuwe mogelijkheden.
Mark en Jasper kunnen dan meer hun eigen gang gaan en wij ook :)

Spannend boek

Zie de foto hier rechts. Zo zit Marlies al ruim anderhalve week. Bijna roerloos. Zo nu en dan beweegt haar hand en duwt ze langzaam met een paar vingers een bladzijde naar links. Vervolgens beweegt haar hoofd naar rechts om het onmiskenbaar spannende verhaal op de verse pagina te vervolgen. Niets is voor Marlies nu belangrijker. Mark en Jasper zoeken zelf hun eten bij elkaar en wassen en strijken al uit pure nood zelf hun kleren. Angstig hebben ze mij gevraagd of mams misschien psychische hulp nodig heeft. Ik heb hen gerustgesteld dat, wanneer het boek uit is, het vanzelf over gaat. "Ja, dat zei je bij de eerste twee boeken ook, maar ze blijft gewoon doorlezen. Er is niets veranderd!!". Inderdaad! De jongens hebben gelijk. Die verrekte serie van Stieg Larsson bestaat uit drie dikke pillen.

Ik heb Marlies al ruim anderhalve week niet meer gesproken. Het heeft ook geen zin om haar aan te spreken. Het enige antwoord dat ik, na minimaal twee dringende verzoeken om haar aandacht, krijg is: "Eeh, zei je wat? ".

Bij voorbeeld als ik van m'n werk kom. Daar gebeurt altijd wel wat en dat wil ik graag met haar delen. Lijkt me logisch. Juist daarom hebben we 25 jaren geleden voor elkaar gekozen. We konden goed met elkaar praten. Normaal gesproken heeft Marlies de thee dan al klaar staan en kletsen we gezellig over m'n werk, onze jongens, een stevige roddel of iets anders.

Maar dit gebruikelijke tafereel is al anderhalve week verleden tijd.

De oorzaak? Het Larsson virus.!

Ik begin al behoorlijk op de titel van het eerste boek te lijken: 'MANNEN DIE VROUWEN HATEN'!!.

In het begin had ik het nog niet zo in de gaten. Ik kwam van mijn werk en zag dat er nog geen thee klaar stond. Nu, achteraf weet ik dat dit al het eerste signaal was, maar heb dat toen vanzelfsprekend niet als zodanig geïnterpreteerd. Tuurlijk niet. Dat is ook geen probleem. Een keer geen thee klaar. Dan zet ik het zelf toch even?!

De thee was klaar en we zaten 'gezellig' in de woonkamer. Ik zag dat Marlies het boek voor zich had. Maar desondanks was ik in de veronderstelling dat zij aandacht aan mij schonk. Ik begin tegen haar een vurig verhaal over iets dat mij erg bezig hield. Het duurde zeker 10 tot 15 minuten. Ik weet nog precies hoe ik begon. "Marlies, nu moet je toch eens horen!".

Normaal gesproken gaat ze dan op het puntje van de stoel zitten, om met haar volledige aandacht mijn verhaal aan te horen. Beter kun je het als echtgenoot niet hebben! Maar deze keer liep het anders!

Ik kijk haar na mijn betoog in afwachting van een reactie vragend aan.... Maar die kwam niet. Het duurde even......Kennelijk door de plotselinge stilte kijkt ze op en vroeg vervolgens op quasi belangstellende toon : "Eeh, wat zei je ook alweer?!"......

Het moet toch niet gekker worden zeg!

Morgen gaan we voor een korte trip naar Kassel. Ik heb op het nippertje de reisvoorwaarden aangepast. STIEG LARSSON GAAT NIET MEE!!

Marlies ging er gelukkig mee akkoord, maar het kostte wel ons halve servies! :(

Vervolg op 'krak'

Vanmorgen werd ik vroeg gebeld door mijn contactpersoon op het MST. De röntgenfoto's waren bekeken. Er waren gelukkig geen afwijkingen te zien. Alles zag er normaal uit!
Toch wel een opluchting moet ik zeggen.

Ondanks dat het met mij tot heden goed blijft gaan, kan ik mij niet veroorloven om dergelijke signalen te negeren. Ondanks dat het zo goed gaat, blijft het onverminderd spannend. Misschien juist omdat het zo goed gaat.
Ik begrijp dat dit niet vrolijk overkomt. Het is echter geen blijk van een pessimistische gedachte, maar van een realitische. Een zodanige realiteit dat vanaf de diagnose in 2006 een deel van mijn doen en laten van alle dag er door wordt bepaalt!

Maar oké. Geen breuk en/of kahlerhaard dus. Hoogstwaarschijnlijk een kneuzing, want ik voel die plek nog steeds. Laten we het daar maar op houden. Een kneuzing.

Vrijdag (19/2) weer een groot bloedonderzoek....

Sven, Vogels bijvoeren en Krak

Sven:

Hebt u gisteravond (13/2) ook zo genoten van Sven? Of had u een steek en een slok op? Want voor schaatsminnende en tevens fanatieke koldermennekes en -vrouwkes was het misschien moeilijk kiezen. Of Sven of de jolijt van het carnaval.

Wij hoefden in ieder geval niet te kiezen. Wij zaten vanaf 21.00 uur voor de buis te wachten op Sven.

Tjonge, het werd nog spannend ook toen die kleine Koreaan met die kleine beentjes op de kleinste maat klapschaatsen op slechts 2 seconden afstand van Sven bleef. En toen moesten de andere serieuze concurrenten nog komen!

Dat het kennelijk moeilijk schaatsen was, was wel te zien aan Bob de Jong. Die viel ronduit tegen. En dat bleek gelukkig ook bij de anderen het geval. Sven is duidelijk de beste!

Maar, wat ik ook mooi vond, ontroerend zelfs, was zijn run naar z'n ouders. Onmiddellijk nadat duidelijk was dat hij z'n begeerde gouden plak had gewonnen, rende hij met z'n gespierde lange benen in slechts een paar stappen naar z'n ouders op de tribune. 'k Kan me helemaal voorstellen dat je het dan als ouders niet droog houdt. Prachtig en aandoenlijk tegelijk !

Dinsdag 23/2 de 10 kilometer. Ik hoef u niet te vertellen wat wij dan aan het doen zijn. :)

Vogels bijvoeren:
Alle natuurclubs adviseerden eensluidend om tijdens deze aanhoudende winter ook aan de vogels te denken. Die hebben het met deze lange vorstperiode extra moeilijk. Dat ging ons natuurlijk aan het hart en daarom hebben wij bij de eerste serieuze vorst vetbollen en pinda's in onze tuin opgehangen. Zie rode pijltjes op de foto. Voor de vogels een lekkernij en voor ons leuk om naar al die fladderende veren te kijken... Dachten wij.

Alles hangt keurig aan de balken van de pergola achter in onze tuin.

Maar, wat schetst onze verbazing....Tot aan vandaag hebben we geen enkele vogel in onze tuin zien landen. Aan de ongeschonden status van de pinda's en bollen te zien, heeft geen enkele vogel zelfs de geringe moeite genomen om alleen maar te proeven.

Hoe is dat mogelijk. In de tuinen van onze buren moeten ze zelfs nummertjes trekken om aan de vetbollen te kunnen hangen, maar onze bollen zonder wachtlijst laten ze ongemoeid.
Katten zouden de oorzaak kunnen zijn, maar die hebben we in onze achtertuin al tijden niet meer gezien. Vreemd! Wie het weet mag het zeggen.

't Zijn wel bollen van de Aldi......Misschien is dat het.

Krak:
Vorige week zat ik enigszins onderuit gezakt op een eetkamerstoel in onze keuken. Ik leunde daarbij met m'n linkerzij op de rand van de rugleuning. Opeens voelde ik dat er iets knakte. Een rib zo te voelen. Het leek alsof ergens onder m'n linker schouderblad zo'n ding brak. Er verschoof in ieder geval iets. De pijn die volgde was niet intens. Een beetje zeurende en soms iets stekende pijn. De plek bleef tot vandaag gevoelig. Wanneer ik gewoon loop, zit of andere normale bewegingen doe, voel ik zelfs helemaal niets. Ook niet tijdens het slapen wanneer ik op m'n linkerzij lig.

Toch vertrouw ik het niet. Het is bekend dat kahler de botstructuur kan aantasten. Niet zelden wordt de diagnose kahler pas vastgesteld wanneer er bij iemand pardoes een bot breekt. Vaak blijkt dan dat die persoon al geruime tijd kahler heeft.

Nu maak ik mij niet meteen ernstige zorgen. Het zal hoogstwaarschijnlijk wel meevallen. Maar negeren lijkt mij ook geen slimme beslissing. Het is natuurlijk mogelijk dat er inderdaad een rib is gebroken. In dat geval is de kans groot dat een zgn kahlerhaard (= kahlertumor in het beenmerg) de oorzaak is. En als dat het geval is, is actie in de vorm van therapie, bestralingen of medicijnen vanzelfsprekend noodzakelijk.

Maar, zover is het nu nog niet. Morgen weet ik hoogstwaarschijnlijk meer, want dan word ik bij de röntgenzuster op het MST verwacht. Daarna zien we wel weer verder.

Wordt vervolgd.

Stand van zaken en 21 jaren geleden

Stand van zaken:

Hoe gaat het met de gezondheid van de ten Voordetjes. Nou, daar kan ik kort over zijn: prima!

De situatie is (gelukkig) al geruime tijd ongewijzigd. We voelen ons goed en dat is vaak een goede graadmeter. Hoewel..bij kahler niet altijd, want dat is een sluipend monster. Die pakt het vaak geleidelijk aan. Wanneer je het gaat merken is'ie alweer geruime tijd actief. Eind deze maand wordt de peilstok weer in mr. kahler gestoken en weet ik (een week daarna) hoe het ermee gesteld is.

En met Marlies is het, zoals gezegd, naar omstandigheden dus ook goed. Ze voelt zich goed, slaapt goed en snurkt zelfs niet. Kun je nagaan :)

Jasper is elke dag en avond druk bezig met z'n examen. Zijn enthousiastme daarin is wisselend......zeer wisselend zelfs. Hij moet er mentaal steeds meer moeite voor doen om zich ertoe te zetten. 't Is maar goed dat het eind enigszins in zicht is!

En dan onze Mark. Die jongen heeft het met deze winter mooi voor elkaar. Hij is al vanaf medio december 2009 vrij! Onwerkbaar weer. De branche waar hij werkt, de hoveniers, hebben het daar tegenover een stuk minder getroffen. Geen werk betekent geen inkomsten en dat moet dus niet te lang duren. Het is in deze branche normaal dat er in de winter enkele weken onwerkbaar weer is, maar zo'n lange tijd zoals nu het geval is, is uitzonderlijk. Ook wat ons betreft is het nu mooi geweest met koning winter. Opzouten! ......Maar dat is dus het probleem.......het zout is op!

21 jaar geleden:

21 jaar geleden gingen Marlies en ik (nog kinderloos) op vakantie naar Frankrijk. Naar de camping La Source in het kleine dorpje Les salles sur Verdon om precies te zijn. We waren daar al vaker geweest en het beviel ons prima. Toen was het nog redelijk rustig en de camping was ideaal gesitueerd. Pal tegen het dorp en pal aan de oever van een groot stuwmeer. Toen het stuwmeer werd gebouwd lag het dorpje in de weg. Daar moest het meer komen. En dat meer kwam er dus ook, met als gevolg dat het oorspronkelijke dorp nu op de bodem van dat meer staat. Les salles sous Verdon dus. Vervolgens is het op de huidige locatie, op de oever van het meer, herbouwd. Du pain et du grande vin op loopafstand evenals het strand(je).

Niet alleen wij vonden het een heerlijk vakantieoord. Gonne, Rob-Jan, Paulien en Jeroen vonden dat ook. We stonden met onze tenten (toevallig) naast elkaar, maar we kenden elkaar onderling niet. Gonne en Rob-Jan??....Nooit van gehoord. Jeroen en Paulien?? Geen idee!

Maar daar kwam al snel een eind aan. Ach, je weet hoe dat gaat: "Morgeuu buur. Goeie reis gehad?" Vervolgens ontstaat er een praatje. Het praatje gaat over in een gesprek. Jeroen en Paulien kwam erbij staan en namen ook deel aan het gesprek. Het klikte meteen tussen ons, met als gevolg dat we de rest van de vakantie intensief met elkaar hebben opgetrokken. Overdag op safari in de omgeving en 's-avond feest. Kramp in de kaken van het lachen. Een vakantie om nooit te vergeten. En dat deden we dus ook niet!

Waarom schrijf ik dit.

Nou, afgelopen december waren wij kerstkaarten aan het schrijven...... Ja, ik weet het! In een van m'n vorige blogs schreef ik dat ik het sturen van kerstkaarten in bepaalde situaties onzin vind, maar deze situatie valt daarbuiten.....dus.

Toen we de adressen opzochten kwamen we die van Gonne en Rob Jan tegen. We hadden elkaar kort na die vakantie nog wel een keer gezien, maar dat was toch ook alweer ruim 17 á 18 jaren geleden. 'Goh, hoe zou het toch met hen zijn?', vroegen we ons af.

Kort na het versturen van de kaart ontvingen we een mail van.......Gonne en Rob-Jan. Ook zij waren vanwege de kerstkaart nieuwsgierig geworden. Daarbij hadden ze onze blog ontdekt en waren ze extra benieuwd hoe het met ons was.

Zaterdag 6/2 zijn we naar Limburg (want daar wonen ze) gereden. Een pokke-eind vanuit Twente, maar meer dan de moeite waard. Alsof er geen 21 jaren tussen hadden gezeten. Het klikte meteen weer en we pakten de 'vakantiedraad' meteen weer op. Nu zijn wij natuurlijk ook er-rug fijne mensen. Dat scheelt :)

Na zo'n lange tijd nog zoveel herkenning. Dat vonden wij toch wel bijzonder.

Binnenkort hopen wij hen onze gezellige stad Enschede te mogen laten zien. Wij hebben ook terrassen. Meer dan één zelfs! :)

Van Jeroen en Paulien hadden we geen adres en hebben we na die vakantie nooit meer ontmoet.

V.l.n.r: Paulien, Jan, Jeroen, Marlies, Gonne en Rob-Jan.
1989 op het enige terras in Les salles sur Verdon.

.