Na een kop koffie werd Marlies hartelijk ontvangen en naar haar verpleegkamer gebracht. Tot haar grote vreugde en opluchting bleek het een eenpersoonskamer te zijn.
Marlies was niet alleen zenuwachtig voor de operatie, maar ook enigszins voor de eventuele kamergenoten. Het is elke keer maar weer afwachten wie je als kamergenoten aantreft.
Misschien hebt u het zelf al eens ervaren. Een verblijf in een ziekenhuis is over het algemeen geen pretje. Dat ligt zeker niet aan het (verplegend) personeel of de faciliteiten, maar vaak aan de samenstelling op zo'n verpleegkamer. Je ligt er veelal met één of meer patiënten en die hebben (vanzelfsprekend) uiteenlopende mankementen. Die mede-patiënten kunnen er natuurlijk ook niets aan doen, maar het gerochel, gesnurk en gekreun is er niet minder om. En dan heb ik het nog niet over de patiënten die het bed niet kunnen verlaten en dus de grote boodschap zonder stankafsluiter in jouw gezelschap moeten produceren!.........Heel bar!
De ziekenhuizen in Nederland zijn top, maar je moet er geen dag langer liggen dan strikt noodzakelijk is.
Maar van dit alles heeft Marlies de komende dagen gelukkig geen last, want ze ligt helemaal alleen op een prachtige airconditioned kamer met een privé toilet/douche en natuurlijk radio en tv.
Morgenvroeg om 08.00 uur wordt Marlies geholpen door plastich chirug dr. Jongen.
We hebben haar vandaag persoonlijk gesproken en ze is inderdaad weer helemaal terug. Ze had er na zo'n lange afwezigheid weer zin in. Nou maar hopen dat Marlies daar baat bij heeft.
"Dat gaat zeker lukken", sprak dr. Jongen bemoedigend.
Precies wat Marlies slechts had gehoopt: een eenpersoonskamer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten