Weer thuis en dank

Weer thuis:
Marlies is weer thuis. Dat is toch uiteindelijk dé plek waar je na een ziekenhuisbehandeling het beste geneest.

Gisterenmiddag, 23/9, kwam haar behandelend arts (plastisch chirurg Dr. Jongen) bij Marlies langs om de operatie nader uit te leggen.
Zoals ik al eerder schreef is de operatie technisch gezien gelukt. Maar, kort nadat de operatie was gestart bleek dat het geen routinematige klus zou worden. Het volgende was er aan de hand.
Marlies onderging een borstreconstructie waarbij de zgn. rugspiermethode werd toegepast. Daarbij wordt, de naam van de methode zegt het al, gebruik gemaakt van de grote rugspier. Die spier wordt naar voren geklapt en vormt vanzelfsprekend een belangrijk onderdeel van de reconstructie. Zonder die spier in principe geen rugspiermethode. En wat bleek?!
Die betreffende spier zat er niet (meer)! Die spier was geheel gedegenereerd tot niets.

In 1987 werd Marlies voor de eerste keer getroffen door borstkanker. Tijdens de operatie die daarop volgde zijn er zenuwen van deze spier (hoogstwaarschijnlijk per ongeluk) doorgesneden. Deze zenuwen waren onmisbaar voor de instandhouding van die spier.
Tja, dat was dus een groot probleem voor de chirurg. Gelukkig is het een chirurg die veel ervaring heeft met deze methode en wist zij met enige creativiteit ander spierweefsel los te maken om toch nog een reconstructie te realiseren. Een mens heeft kennelijk spieren zat.
Maar dit bleek niet het enige obstakel. Ook het weefsel op de plaats van de amputatie bleek er behoorlijk gecompliceerd uit te zien. Er zaten veel verklevingen en hard (litteken)weefsel. Ze moest er bij wijze van spreken met de beitel bij om om het geheel transplantatiegeschikt te maken.
Gelukkig is het de plastisch chirurg toch gelukt om de rugspiermethode technisch gezien succesvol af te ronden. Stel je voor zeg!

Het is nu nog te vroeg om de balans van de beide ingrepen op te maken omdat Marlies eerst goed moet genezen en opknappen van deze laatste ingreep.
Maar het gaat gezien de omstandigheden voorspoedig. Marlies heeft vanzelfsprekend nog veel wondpijn, maar dat is gezien de grootte van de ingreep normaal.

Dank:

Veel bloglezers, vrienden, buren en familie hebben Marlies (ons) sterkte en beterschap gewenst. Die blijken van medeleven hebben ons erg goed gedaan.
Hartelijk dank daarvoor! :)

Weer thuis !

Hoe is het met Marlies

We zijn nu enkele dagen verder en het is gezien de omstandigheden goed met Marlies.
Het geheel geneest goed en Marlies is bijna slangvrij. Morgen 23/9 worden hoogstwaarschijnlijk de drains verwijderd en kan Marlies zich weer vrij 'bewegen' .
Morgen zal Marlies (weer helemaal helder van geest na de narcose) voor het eerst sinds de operatie weer haar plastisch chirurg spreken. Dan hoort zij precies wat er tijdens de operatie allemaal is geconstateerd en is gebeurd. Maar...........dan hoort zij óók of zij naar huis mag!
Dat is niet alleen erg fijn voor Marlies, maar ook voor mij!.............De (af)was stapelt zich maar op!!

Nee, flauwekul natuurlijk. Marlies hoort gewoon thuis en niet in een Gronings ziekenhuis. Hoe luxe en comfortabel het ook is.

Operatie geslaagd

Vanmiddag 18/9 omstreeks 13.30 uur belde de plastisch chirurg (pc) dr. Jongen en vertelde dat de operatie succesvol was verlopen. Geen complicaties.
Het bleek echter wel een lastige klus te zijn geweest. Wat de pc daarmee precies bedoelt, horen we later.
Het belangrijkste nu is, dat Marlies de operatie goed heeft doorstaan en alweer uit de narcose is ontwaakt. Wordt vervolgd.

Eenpersoons kamer

We vertrokken vandaag (17/9) klokslag 11.00 uur richting Groningen voor de opname van Marlies in het Martiniziekenhuis. Toch nog een rit van ongeveer 2 uren. We rijden dan via de autobahn A31 bijna in een rechte lijn naar Groningen. Daarbij ligt die A31 in Duitsland en ook nog zonder flitsapparaten, dus dat schiet lekker op.
Na een kop koffie werd Marlies hartelijk ontvangen en naar haar verpleegkamer gebracht. Tot haar grote vreugde en opluchting bleek het een eenpersoonskamer te zijn.
Marlies was niet alleen zenuwachtig voor de operatie, maar ook enigszins voor de eventuele kamergenoten. Het is elke keer maar weer afwachten wie je als kamergenoten aantreft.

Misschien hebt u het zelf al eens ervaren. Een verblijf in een ziekenhuis is over het algemeen geen pretje. Dat ligt zeker niet aan het (verplegend) personeel of de faciliteiten, maar vaak aan de samenstelling op zo'n verpleegkamer. Je ligt er veelal met één of meer patiënten en die hebben (vanzelfsprekend) uiteenlopende mankementen. Die mede-patiënten kunnen er natuurlijk ook niets aan doen, maar het gerochel, gesnurk en gekreun is er niet minder om. En dan heb ik het nog niet over de patiënten die het bed niet kunnen verlaten en dus de grote boodschap zonder stankafsluiter in jouw gezelschap moeten produceren!.........Heel bar!
De ziekenhuizen in Nederland zijn top, maar je moet er geen dag langer liggen dan strikt noodzakelijk is.

Maar van dit alles heeft Marlies de komende dagen gelukkig geen last, want ze ligt helemaal alleen op een prachtige airconditioned kamer met een privé toilet/douche en natuurlijk radio en tv.
Morgenvroeg om 08.00 uur wordt Marlies geholpen door plastich chirug dr. Jongen.
We hebben haar vandaag persoonlijk gesproken en ze is inderdaad weer helemaal terug. Ze had er na zo'n lange afwezigheid weer zin in. Nou maar hopen dat Marlies daar baat bij heeft.
"Dat gaat zeker lukken", sprak dr. Jongen bemoedigend.

Precies wat Marlies slechts had gehoopt: een eenpersoonskamer

En dan opeens

De post komt bij ons altijd 's-middags. Zo rond 15.30 uur. Dat is op zich natuurlijk geen opzienbarend nieuws. Daar zijn we het snel over eens. Maar dinsdag 9 september was dat toch wel iets anders. Tussen de reclamefolders zat opeens een brief van het Martini-ziekenhuis. Of Marlies volgende week woensdag 17 september zich om 14.00 uur wil melden, want dan wordt zij opgenomen om de volgende dag al te worden geopereerd!
Zo hoor je maanden niets en dan opeens ligt er die brief op de mat. Kort geleden heeft Marlies nog contact gehad met de afdeling plastische chirurgie. Toen was er nog niets bekend en nu dus die brief. Tja, dat was toch even slikken voor Marlies. Ze had er op zo'n korte termijn niet meer op gerekend. Daar werd ze toch wel even zenuwachtig van. Dat begrijpen we denk ik allemaal volkomen. 't Is ook niet niks zo'n 6 á 8 uren durende operatie.
Aan de andere kant is het ook wel weer mooi. Hoeft ze er ook niet zolang tegenaan te hikken.
Hopelijk kunnen we hiermee de reeks van ingrijpende medische behandelingen afsluiten. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat deze operatie een duidelijk positief resultaat oplevert tegen de constante pijn op haar borst. Want ondanks de technisch geslaagde 1e operatie is die pijn nog steeds niet verdwenen tot het niveau wat Marlies had gehoopt. Het wordt dus allemaal nog erg spannend.
Bij Marlies wordt voor de 2e keer de zgn. rugspiermethode toegepast. Wanneer je hier klikt, kun je nog eens nalezen hoe dat precies gaat.

Barcelona, goed nieuws en prachtig Twents landschap

Barcelona:
Het was in verschillende opzichten een mooie week. Ik bedoel hiermee in eerste instantie niet het weer, ook bijzonder acceptabel in Twente, maar meer de omstandigheden.
Het begon al op zondag 31/8. We hebben Jasper en z'n klasgenoten klokslag 19.00 uur uitgezwaaid voor een 17 uren lange busreis naar Barcelona. Jasper ging daar cultuursnuiven ......... en natuurlijk enorm veel lol maken. Vooral dat laatste schijnt goed gelukt te zijn :) Met architectonische bouwwerken heeft Jasper (nog) niet zoveel. Ouwehoeren en chillen is op dit moment z'n grootste hobby. Toen hij afgelopen vrijdag thuiskwam had'ie uren nodig om al z'n verhalen en belevenissen te vertellen. Aan al die verhalen af te meten kan ik het bevestigen. Jasper heeft veel lol gehad!

Goed nieuws:
Maandag 1/9 was het weer tijd voor de uitslag van het tweemaandelijkse grote bloedonderzoek.
Zoals jullie inmiddels misschien weten, wordt dan de status quo van mijn kahler bepaald.
Al ongeveer vanaf mijn stamceltherapie (december 2006) is de waarde van het zgn. M-proteïne (lees: de activiteit van kahler) laag. Rond de waarde 3. Maandag jl. bleek die waarde ineens een stuk lager te zijn, namelijk 2!
Is dat goed nieuws?? Ja, dat is bijzonder goed nieuws. Vooral omdat na zo'n relatief middellange periode na die therapie zonder tussentijdse andere behandeling en/of medicijn dan de tweeweekse toediening van Velcade (Bortezomib), de activiteit van mr. kahler toch nog weer is afgenomen. De oorzaak hiervan kunnen verschillende factoren zijn of een combinatie daarvan. Is het de Velcade? Het zou een logische verklaring zijn, maar het is in dit stadium van het zgn. Hovon65 onderzoek, waar ik aan deelneem, nog niet met zekerheid vast te stellen.
Wat de oorzaak ook is, ik heb er in ieder geval enorme baat bij. Ik voel mij als vanouds (goed dus).
In plaats van de over het algemeen gebruikelijke toename van het M-proteïnegehalte zelfs afname!. Daar krijgt de burger weer moed door :)

Prachtig Twents landschap:
Omdat Jasper de komende dagen aan onze ouderlijke zorgen was onttrokken en Mark zich uitstekend vermaakte met de snoei- en maaiopdrachten van de fa. Farwick, hadden wij de handen even vrij voor een weekje kamperen. Wij hadden een prachtige locatie ontdekt op een boerderijcamping in Ootmarsum. De kippen scharrelden rond onze caravan terwijl wij genoten van de rust en het uitzicht op een typisch Twents landschap. Ongeveer 30 kilometer van ons huis en toch een volledig vakantiegevoel. Heerlijk.

Na de goede uitslag van het bloedonderzoek was er alle reden voor een toost