Depressief, paasbrunch, wandelen en stand van zaken

Depressief:
Het grote nadeel van 'to be a human beïng' is, dat je weet dat je dood gaat. Ja, ook deze blog begint meteen alweer met een opwekkend onderwerp: Doodgaan! Ook doodgaan hoort bij het leven. We hopen allemaal gezond te blijven tot minstens het getal 100 in zicht komt. Steeds meer Homo Sapiens lukt het ook nog! Maar bij de meesten zal dat helaas niet lukken. En bij die categorie hoor ik ook. Het getal 100, 90, 80 of zelfs 70 zal ik hoogstwaarschijnlijk niet halen. De medische ontwikkelingen in de strijd tegen kanker in het algemeen, waaronder ook de ziekte van Kahler, gaan voorspoedig. Dat is hoopgevend, maar helaas nog geen zekerheid voor de toekomst. Marlies is ervan overtuigd: "Jij gaat zeker nog 20 jaar mee". Marlies is een schat. Ik houd enorm veel van haar. Zonder haar geen ten Voorde zoals jullie mij kennen! Maar ik besef dat haar stellige vertrouwen in mijn toekomst als welgemeende troost bedoeld is. De realiteit kan hard zijn en die hebben wij de afgelopen twee jaren te vaak ervaren. Marlies houdt zich onvoorstelbaar goed staande. Die is mentaal onbreekbaar en heeft kennelijk een onvoorstelbaar incasseringsvermogen met betrekking tot fysieke pijn en mentale ellende. Ik niet! De afgelopen weken kreeg ik het gevoel dat mijn mentale 'gebouw' scheuren begon te vertonen. Ik begon te piekeren over mijn toekomst, ons gezin en de dood. Ik kreeg daardoor een naar gevoel van aanhoudende depressiviteit en zelfs angstgevoelens.
Dat was en is een ontluisterende ervaring. Vóór het ontdekken van mijn aandoening had ik daar nooit last van. Ik voelde mij zowel fysiek als mentaal zo sterk als een beer. Ziek zijn kende ik nauwelijks en mentaal kon ik behoorlijk tegen een stootje. Geen punt bij zowel Karwei als mij!
Maar dat is dus niet meer zo. Ik zat er even doorheen. Op het moment dat ik dit typ gaat het gelukkig alweer een stuk beter. De zon schijnt tenminste en dat doet elk mens goed!

Paasbrunch:
We hebben vandaag met ons gezin heerlijk gebrunched. Dat doen we elk jaar met Pasen en het is altijd weer erg gezellig..... en lekker!
Het was vandaag prachtig weer in Twente en daarom hebben we met ons allen, aangevuld met familie, een mooie wandeling in de omgeving van Vasse gemaakt. Met deze temperatuur hebben we een echte frisse neus gehaald. En daarna gezellig napraten bij de 'Watermolen Bels' met als hoofdthema: 'Genieten' !

Hoofdthema 'genieten'!

Stand van zaken:
Met Marlies gaat het weer langzaam vooruit. Het hoesten wordt geleidelijk minder en ze voelt zich in vergelijking met een week geleden alweer een stuk beter.
Woensdag 9 april gaan we weer naar Groningen voor de gesprekken en onderzoeken voor de 2e ingreep. Die zal begin juni plaatsvinden.

Oh ja, m'n bloeduitslagen waren op belangrijke punten gelukkig goed. Mr. Kahler houdt zich nog steeds stabiel. Alleen de weerstandcijfers waren begin deze week wat aan de lage kant. Ik kon dat meteen merken aan de toename van de rode vlekken op m'n huid (huidschimmels enzo). Maar ook die verdwijnen nu weer gestaag. Dus dat gaat hopelijk weer de goede kant op.

"Nou man, wat zeur je nou over dip en depressiviteit?! Het gaat toch prima?"
Ja, maar zo werkt dat dus niet. Ratio en emotie lopen niet altijd innig hand in hand!
Boven mijn hoofd hangt onafgebroken het zwaard van Damocles. Wie kan mij vertellen hoe sterk het draadje is waaraan dat zwaard hangt.........??