Abraham en z'n linkerbeen

Abraham:

Vrijdag 2 november jl. was het zover. De mijlpaal van 50 jaar. Dat heb ik toch maar mooi gehaald.
Dit klinkt alsof ik het somber inzag het afgelopen jaar en bang was om dit niet te halen, maar zo dramatisch was het gelukkig niet. Niet meer in ieder geval. Toch is er een moment geweest dat ik het even niet zag zitten en het gevoel had dat het einde nabij was. Dat moment staat mij nog helder voor de geest. En dat moment was op vrijdag 24 februari omstreeks 10.00 uur toen de neuroloog mij de uitslag van het MRI-onderzoek vertelde. Hij zei tegen mij: "Ik heb slecht nieuws voor u. U hebt een grote tumor op uw heiligbeen en ik maak mij ernstige zorgen over uw gezondheid". (letterlijke tekst). Ik was zonder Marlies naar het ziekenhuis gegaan om deze uitslag te horen. Ik verkeerde in de naïeve veronderstelling dat het niets ernstigs kon zijn. Ik voelde mij buiten de pijnklachten beresterk en onaantastbaar voor welke ziekte dan ook.
Nou beste lezers, na deze mededeling was dit gevoel in één klap voorbij.
Je hoort wel eens de uitdrukking ' een klap voor je kop krijgen' , ' de grond zakt onder je voeten vandaan' en 'het wordt zwart voor je ogen'. Dit alles heb ik op dat moment tegelijk ervaren.
Ik viel bijna van m'n stoel. De neuroloog drukte zijn zorgen volgens mij nog voorzichtig uit. Ik vermoed dat hij, gezien de grootte van de tumor, bedoelde, dat ik er aan zou overlijden. Maar, zoals jullie zien. Ik typ nog steeds, dus ik besta :)
Na het gesprek met deze neuroloog strompelde ik naar m'n fiets om het thuis aan Marlies te gaan vertellen. Dat was m'n zwaarste slechtnieuwsgesprek tot nu toe. Slecht nieuws voor Marlies, maar ook voor mij natuurlijk. Dubbel op! We wisten toen nog niet dat er dat jaar nog meer slechtnieuwsgesprekken zouden volgen.

Maar ondanks alle tegenspoed was er afgelopen vrijdag gelukkig ook ruimte voor een bescheiden feestje. 50 jaar! Tjonge. Nu val ik in de doelgroep van het programma MAX, het blad 50plus en de griepprik-kandidaten. Nou, dan hoor je er echt bij! :)
Ik kijk terug op een leuke verjaardag. Mijn familie plaatste donderdagavond een echte Abraham in de tuin en op de dag zelf stroomden de felicitaties in uiteenlopende vormen binnen. Hartstikke leuk en hartstikke bedankt :)

Dit had de neuroloog niet gedacht :)

Z'n linkerbeen:
M'n linkerbeen doet pijn. Niet constant, maar vooral 's- ochtends bij het opstaan. Dan voel ik een intense pijn die overeen komt met hevige spierpijn. Daarnaast voel ik intense zenuwtintelingen in dat been. Zenuwtintelingen voel ik al geruime tijd, maar niet zo hevig als de afgelopen weken.
Na het opstaan probeer ik enkele meters te lopen en dan verdwijnt die pijn geleidelijk. Na nog een paar meters is de pijn zodanig verdwenen , dat ik min of meer normaal kan lopen. Erg vreemd en behoorlijk lastig. Dat vond mijn contactpersoon op het ziekenhuis ook en daarom zijn er van mijn linkerbeentje en de heupomgeving röntgenfoto's gemaakt.
Vrijdag 9 november bezoek ik in verband hiermee mijn behandelend internist en hoor ik of er iets bijzonders op de foto's is te zien. Natuurlijk maak ik mij zorgen, want deze klachten komen enigszins overeen met de symptomen waarmee alle ellende is begonnen..... Erg spannend dus.
Verder voel ik mij goed en is de darmfunctie volledig hersteld. Gelukkig maar.........Kan ik deze blog toch nog positief afsluiten.