De hersteloperatie

De hersteloperatie:

Maandagmorgen 8 oktober 2007 jl. te 11.45 uur werd ik OK-zaal nr. 6 binnengereden. Ik zag dat twee in groene kleding en dito mutsen gehulde OK-medewerkers al druk bezig waren met het klaarleggen van de noodzakelijke spullen. Onmiddellijk na binnenkomst werd mij verzocht om over te stappen op de operatietafel. Vervolgens werd ik met verschillende sensoren beplakt en werden de eerste slangetjes aangesloten. Toen verscheen de narcotiseur. Ik voelde nog even een koude vloeistof en onmiddellijk daarop ging de lamp bij mij volledig uit!
Ondanks mijn narcose wilde ik het voltallige OK-personeel graag succes wensen met de operatie. Daarom had ik die wens 's-morgens maar op m'n laatste stomazakje, die ik op dat moment droeg, geschreven :):)

's-Middags rond 15.30 uur ontwaakte ik op m'n ziekenhuiskamer weer redelijk uit de narcose. Vanaf dat moment herinner ik mij het verloop van m'n ziekenhuisverblijf in ieder geval.
Gezien de twee behoorlijke littekens, bleek de operatie toch ingrijpender te zijn geweest dan ik had verwacht. Maar volgens de chirurg was alles prima gelukt en had hij verder geen bijzonderheden gezien. Ik had ook geen pijn en voelde mij verder prima.
Dat ik geen pijn had, was ook wel logisch. Die werd onderdrukt door een zware pijnstiller, dat via een slangetje in mijn rug precies op de zenuwbanen van mijn buik en ingewanden werd gepompt. Harstikke comfortabel. Maar als ik iets vermoeid raakte, werd ik in combinatie met die pijnstiller zo stoned als een garnaal...........ook wel een keer lekker.

Toen ik maandag op de afdeling kwam, lag ik aan verschillende slangetjes: zuurstof, infuus voor een combinatie van kalium en vocht, een katheter (ook lekker makkelijk) en die pijnstiller. Maar het herstel ging voorspoedig, waardoor er elke dag iets afging. Donderdag was ik slang-vrij en kon ik eindelijk weer eens lekker douchen.
Inmiddels had ik al enkele 'passages' gehad. Nog niet in de vorm en hoeveelheid die het uiteindelijk moet worden, maar toch. Ook is er nog geen regelmaat. Om de haverklap krijg ik weer een oproep om een donatie in kamer 100 te komen doen. Als ik iets eet, volgt er onherroepelijk een meldingsplicht voor kamer 100. Maar ja, dat zal er wel bijhoren.
Verder is het opstarten van de nieuwe afvoerprocedure nogal gevoelig. Na anderhalf jaar rust moet de achteruitgang nu ineens weer in actie komen. Tja, dat gaat met krampen gepaard en .......een enorm spreue kont.

Marlies had ik voor de ziekenhuisopname al enigszins gekscherend gezegd: "Reken er maar vast op. Vrijdag is ten Voorde weer thuis!". Marlies en zelfs het verplegend personeel hoorden dit met enige scepsis aan. Maar het is me gelukt! Vrijdagavond zat ik thuis met een heerlijk glas wijn in m'n knuistje.

Heeeeeeerlijk om weer thuis te zijn

En dan het verblijf op zich: het verblijven op een ziekenhuiskamer in gezelschap van andere patiënten dus. Dát motiveert mij nog het meest om er geen dag langer te zijn dan strikt noodzakelijk is. Over het verplegend personeel ben ik zeeeer tevreden! Ze zijn allemaal bijzonder hulpvaardig, vriendelijk en betrokken. Daarover geen kwaad woord.
Dit keer lag ik er met twee oudere mannen. Mijn directe buurman was 81 jaar en mijn overbuurman 77. Bijzonder aardige heren. Ik had met hen te doen. Ook zij hadden een darmoperatie ondergaan.
Maar ook aardige mannen snurken, rochelen en laten scheten. Tjonge wat een bio-gasproductie op onze kamer. Tel daar de dag en nacht noodzakelijke aanwezigheid van het verplegend personeel bij op, dan kom je uit op een situatie waarin enige vorm van rust ver te zoeken is. Ik kan daar slecht tegen en raak er oververmoeid door.

Als ik deze blog typ is het zondagmiddag 14 oktober. Ik voel me redelijk. Niet top dus. Ik voel me futloos en mentaal enigszins melancholiek. De fysieke futloosheid is natuurlijk begrijpelijk. Het is toch een behoorlijk operatie en het lichaam heeft veel energie nodig om te herstellen.
Maar het melancholieke gevoel. Hoe zit dat dan?
Na alles wat ik fysiek heb moeten doorstaan aan chemokuren, behoorlijk zware bestralingen, overige zware medicatie, operaties, flinke ontstekingen met complicaties enz. De vitaliteit en veerkracht van mijn lichaam is kennelijk zo sterk dat ik al deze zaken bijzonder goed kan doorstaan en zelfs nauwelijks last heb van enige vorm van bijwerkingen. Harstikke mooi natuurlijk. Maar ik besef daarbij dat ik ondanks dat, het vroeg of laat moet afleggen tegen een nog sterkere tegenstander, namelijk sluipmoordenaar Kahler!
Maar oké, voorlopig ben ik die met hulp van goed werkende medicijnen nog de baas. En door mijn fysieke vitaliteit op peil te houden hoop ik dat nog even vol te houden.

Tenslotte hartstikke bedankt voor alle leuke kaarten, mailtjes en telefoontjes.
Opvallend leuk waren enkele cadeautjes: een blik bruine bonen en een enorm pakket met rollen toiletpapier.

Tijdens m'n middagslaapje verraste een buurman mij met toiletpapier.