Woensdagmiddag 27 juni jl. zijn wij naar het UMCG te Groningen gereden voor de uitslag van de second opinion van Marlies. We hadden een afspraak om 16.00 uur.
De dag van onderzoek verliep goed georganiseerd en kwam professioneel over. Wij waren dus hoopvol gestemd over de presentatie van de uitslag. Dat bleek een anti-climax te zijn.
We liepen de wachtruimte binnen en vonden het daar al opvallend rustig. Geen patiënt te zien. Nou ja, het is ook al laat in de middag en wij zijn hoogstwaarschijnlijk de laatste afspraak voor die dag.
Vervolgens meldde Marlies zich bij de receptie van de pijnkliniek. "Hebt u een afspraak om 16.00 uur?!", was de verbaasde reactie van de secretaresse.
"Ja, dat klopt. Daarvoor komen wij helemaal uit Enschede", reageerde Marlies.
"Nou, die afspraak is geannuleerd. Hebt u daarvan geen bericht gehad? ".
"Zeker hebben wij daarover bericht gehad. Maar wij dachten: Kom op, we doen eens gek. We proberen het toch, misschien hebben jullie toch nog even tijd!............Nee, wij hebben daarover geen bericht gehad. Wij komen uit Enschede en komen hier echt niet op de gok naartoe! ".
"ja, ja, inderdaad." sputterde de secretaresse ongemakkelijk. "Nou, neemt u maar plaats in de wachtruimte. Ik zal kijken wat ik voor u kan doen".
Kort daarop werden wij ontvangen door Dr. Said. Hij zat al op z'n woon/werk-bromfiets, maar de secretaresse kon'em bij de prikklok nog net op tijd tegenhouden.
Het begin van het gesprek verliep een beetje chaotisch. Said had zich niet voorbereid en dat was te merken. Maar gaandeweg het gesprek kwam Said er steeds beter in en bleek dat hij zich de situatie weer goed herinnerde. De conclusie van het team kwam overeen met hetgeen wij al eerder schreven. Marlies moet doorgaan met fysiotherapie en bewegen zoals ze dat nu ook doet.
Verder werd het idee geopperd dat Marlies toch maar eens naar een maatschappelijk werker moest gaan. "U bent een sterke vrouw, maar misschien is het toch verstandig om met iemand, die geheel buiten uw familie- en vriendenrelaties staat, te praten. Facultatief hoor, geheel facultatief ", benadrukte Said.
Nou, voor een bezoek aan een therapeut is Marlies erg terughoudend. Die heeft zij (hebben wij) nog niet nodig. We redden het gelukkig nog op eigen kracht.
Dermatoloog:
En dan ik. Gaandeweg kreeg ik steeds meer last van rode vlekken en (weer) op de gekste en ongemakkelijkste plekken puistvorming. Ik had hiervan graag een foto bijgevoegd, maar ik wil jullie niet laten schrikken :)
Ik besprak dit met mijn uitstekende contactpersoon (Tineke Duyts) op het ziekenhuis. Een deskundige en doortastende 'special nurse'. Zij is zeer deskundig op het gebied van hematologische aandoening w.o. de ziekte van Kahler. Daarnaast is zij een persoon naar mijn hart. Luisteren, kijken en vervolgens meteen doen. Daar houdt ten Voorde van. Zo ook in deze situatie. Zij bekeek de situatie en concludeerde: "Dat is iets voor een dermatoloog. Ik maak meteen een afspraak voor je". En hupsakee. Ten Voorde kon de volgende dag al bij huidarts Dr. R. Koopmans komen.
Dr. R. KoopmansNaast de cocktail van Koopmans (doet ook in pannenkoekmix) kreeg ik via Tineke ook nog een behoorlijk intensieve anti-bioticakuur tegen die puisten. Afwachten maar weer hoe het allemaal gaat.
Kutmachine:
2001:
Tegen de verkoper in de witgoedzaak hebben we nog nadrukkelijk gezegd: "We zoeken een volautomaat die meer dan 1400 toeren centrifugeert, goed schoon wast en de komende 10 jaren probleemloos werkt. Welke machine adviseert u ons".
"Dan adviseer ik u deze Brandt. Het is nog een relatief nieuw merk, maar de kwaliteit is gelijk aan die van Miele". Het apparaat bleek ook bijna net zo duur als een Miele: fl. 1950,- !!
2007:
Het bleek voor ons dé miskoop van de nieuwe eeuw. Wat een kutmachine!! Ho,ho,ho, ten Voorde. Die taal zijn we niet van je gewend. Dit wordt door fatsoenlijke mensen gelezen, dus kun je dat niet anders zeggen?! .....Ja hoor: Een KLOTENDING!!! Geen Brandt, maar Brandt-hout!!
In het eerste jaar begon de ellende al. Een gescheurde ophanging van de trommel. Dat viel gelukkig nog onder de garantie. Vervolgens in de loop van de jaren allerlei vervelende kleine en middelgrote mankementen. Het apparaat vernielde soms zelfs kleding!!
Vorige week was de grens bereikt. Marlies zet het apparaat aan. Vervolgens hoorde zij een knal en onmiddellijk daarop kwam het water via de zeepbak naar buiten. Gevolg: een enorme zeepbrei in de bijkeuken.
Nu is het afgelopen met dat ding. We hebben'em eruit gemieterd en een nieuwe gekocht. Nu een echte Miele! 't Kost een paar centen, maar dan heb je (hopelijk) ook wat.
Daaaag vakantiegeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten