Zoals aangekondigd even aandacht voor onze jongens Mark en Jasper. 16 en 15 jaar zijn ze alweer. Een rijk bezit die twee supergezonde sterke kerels. Zeker in relatie tot die fysieke kneuzen als ouders is dat opmerkelijk. Je vraagt je inmiddels af hoe we dat voor elkaar hebben gekregen :) .
Mark en Jasper hebben een bewogen jaar achter de rug. Beide ouders intensief bezig met allerlei behandelingen en therapieën, met als doel om te overleven. Ondanks dat wij geprobeerd hebben om zoveel mogelijk een normaal gezinsleven te handhaven, was het onvermijdelijk dat duidelijk zichtbare emoties daarvan soms deel hebben uitgemaakt. Vooral kort na de diagnose van onze aandoeningen was er een periode van verdriet en onzekerheid. Nu zijn we alweer een poosje verder en is de situatie redelijk stabiel en daardoor de emotie gelukkig een stuk minder. Mark en Jasper zijn regelmatig getuige van deze emoties geweest en dat liet hen vanzelfsprekend niet onberoerd. Voorafgaand aan die situatie hielden zij zich hoofdzakelijk bezig met vrienden, MSN, chillen en chips. En opeens staan ze aan de ziekenhuisbedden van niet één, maar beide ouders. Dat was voor hen wel even slikken om ons daar, verbonden aan allelei enge slangetjes en tussen rochelende mede-patiënten, te zien liggen.
Maar gelukkig duurden die ziekenhuisopnames niet te lang en zien ze ons (ogenschijnlijk) weer als vanouds rondlopen en vormen wij weer een normaal gezin. Kennelijk heeft dat het basisvertrouwen in hun veilige thuishaven weer hersteld, want de vrienden, MSN, chillen en chips eten vormen weer hun grootste hobby.
Vanzelfsprekend kunnen wij niet in hun hoofd kijken, maar wij zien aan Mark en Jasper geen bijzonderheden die erop kunnen wijzen dat zij op enigerlei wijze last hebben van onze situatie.
Gelukkig maar, want de tijden van onzekerheid zijn nog niet voorbij!
Mark (links) en Jasper
VoorjaarEnkele jaren geleden is het nestkastje dat aan de muur van de schuur hing eraf gewaaid en gecrasht. Sindsdien had ik nog geen nieuwe opgehangen. Een bezoekje aan de Welkoop bracht uitkomst. Ze hadden nog slechts één nestkastje en die was ook nog in de aanbieding. Die heb ik vorige maand (febr)opgehangen. Vervolgens hebben we een advertentie op Funda.nl geplaatst en kort daarop kwamen de eerste kijkers al aangevlogen. Twee koolmezen. Het is nu duidelijk voorjaar, want ze zijn de hele dag druk bezig om hun nieuwe woning te stofferen met blaadjes en takjes. Prachtig om te zien. Tot voor kort gunde ik mij daarvoor weinig tijd. Maar nu kan ik rustig zitten kijken naar de bezigheden van die vliegende veren.
Onlangs ontdekte ik dat er verschillende soorten koolmezen zijn. Zo heb je nog Spitskoolmezen, Groenekoolmezen en zelfs een buitenlandse soort.........De Chinesekoolmees............hahahaha, wat ben je weer lekker melig ten Voorde!
Bij ruim 25 foto's was ik net weer te laat en was de vogel letterlijk weer gevlogen, maar 45 minuten later bij foto 26 had ik'em toch te pakken.Utrecht
Zaterdag 10 maart zijn wij naar het Kanker Genomics Markt Plaza te Utrecht geweest. Dat is een manifestatie voor patiënten, professionals en andere betrokkenen waar door verschillende onderzoekers in Jip en Janneke-taal uitleg werd gegeven over een nieuwe aanpak van Kanker. Vooral de laatste 10 jaren zijn spectaculaire resultaten geboekt. De onderzoeken richten zich steeds meer op het DNA, omdat daar de oorzaak van het ontstaan van kanker gezocht moet worden. Bij verschillende kankersoorten is een afwijking in een bepaald gen (een onderdeel van het DNA) geconstateerd. Deze afwijking kan aangeboren zijn, maar ook door nog grotendeels onbekende oorzaak in de loop van de jaren ontstaan. Tengevolge van die afwijking gaat dat gen afwijkend reageren en foute stoffen aanmaken. Dit resulteert dan weer in de ontwikkeling van een bepaalde type kanker. Nu is de truck om voor al die verschillende soorten kanker (lees: genafwijkingen) een medicijn te ontwikkelen die de aanmaak van die foute stoffen verhindert. Klaar is Kees zou je zeggen, maar zo simpel is het natuurlijk niet. Als het DNA 1 meter lang is, is nog maar slechts 1 cm ontrafelt. Er is dus nog een lange weg te gaan, maar de onderzoekers zijn hoopvol gestemd. Binnen een steeds korter tijdsbestek worden baanbrekende resultaten geboekt. Zoals velen van jullie weten en zoals in deze weblog al verschillende keren is verteld, krijg ik het medicijn Velcade (Bortezomib). Dit is zo'n nieuw medicijn dat belemmert dat bepaalde cellen zich ontwikkelen tot een kankercel. Kahler in mijn geval.
Afgezien van de bovenstaande ontwikkelingen heeft Marlies over haar specifieke situatie niet veel nieuws over borstkanker gehoord.Voor belangstellenden zie: http://www.cancergenomics.nl/files/Progrboekje%20CGC%20LR.pdf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten