Stand van zaken en smeerolie

Stand van zaken:
Het gaat (weer en eigenlijk nog steeds) goed met de ten Voordetjes. Vandaag bleek de uitslag van m'n tweemaandelijkse bloedonderzoek weer hetzelfde zoals dat al geruime tijd is: goed en het gehalte van het M-proteïne, de peilstok van mr. kahler, staat nog steeds op 2 mgr/ltr bloed.
De (buik)operatiewond geneest goed, maar is nog wel een beetje gevoelig. Ondanks dit kleine ongemak heb ik er vertrouwen in dat het allemaal weer goed komt. En die puntbuik.......die ben ik gelukkig kwijt. M'n gewicht is nog steeds hetzelfde. Iets te veel welvaart rond de heupen, maar de verhoudingen zijn nu wel genormaliseerd. Ik kan nu in ieder geval weer een broek dragen zonder bang te zijn dat'ie steeds afzakt.

Met Mark gaat het als een speer. De voorspelling was dat hij ongeveer zes weken afhankelijk zou zijn van krukken. Nou, Mark niet! Hij gebruikt ze nog dagelijks, maar niet meer voor de korte afstanden. Thuis probeert hij alweer voorzichtig te lopen. We zien hem dagelijks vooruit gaan en zijn zelfs bang dat Mark alles te snel wil. We moeten hem afremmen om het lopen niet te forceren.
Tot onze grote verbazing vlogen Mark en Jasper elkaar vorige week weer eens een keertje in de haren. Dat werd ook weer hoog tijd, want dat was alweer een behoorlijke tijd geleden. Mark was Jasper aan het jennen en Mark negeerde daarbij drie duidelijke waarschuwingen. Tja, dat moet je bij Jasper dus niet doen! We zagen het einde van z'n geduld naderen. Jasper mepte en dat deed Mark kennelijk erg 'au'. Mark ontplofte vervolgens en ondernam een tegenactie.
We hebben er van genoten en Mark was alweer bijna net zo snel als wij van hem gewend zijn. Uitslag van het conflict: Jasper was 'the champion of the match' .
Een half uur later was alles weer koek en ei.........zoals we van hen gewend zijn :)

Smeerolie:
Humor wordt wel ' de smeerolie van de maatschappij' genoemd. Humor maakt het leven aantrekkelijker, lost problemen op en kan zowel mentale als fysieke pijn verzachten. Dat verklaart ook het verschijnsel 'Clinic Clowns'.

Humor maakt een zeer belangrijk deel uit van ons leven. Ik kan mij een leven zonder humor niet voorstellen. Ondanks alle tegenslagen houdt humor ons op de been en lachen we er elke dag wat af. Gelukkig maar, want daardoor kunnen wij de kwaliteit van ons leven op een redelijk constant hoog peil houden, zonder daarbij de realiteit uit het oog te verliezen.

Humor heb je in alle soorten en maten en de liefhebbers idem dito. Waarvan de een krom ligt van het lachen, vertrekt de ander geen spier. Je ziet het op elk verjaarspartijtje. Heel begrijpelijk denk ik.
Ik ben een liefhebber van maffe, absurdistische, zwarte en/of confronterende humor. Humor van Theo Maassen, Hans Teeuwen, Youp van 't Hek (een arrogante bal trouwens, maar zijn conferences en boeken vind ik prachtig), Eric van Muiswinkel & Diederik van Vleuten en het cabaretduo Schudden om er enkele te noemen. Heerlijk om naar te kijken en te luisteren.
Brigitte Kaandorp daarentegen vind ik he-le-maal niets! Als persoon ongetwijfeld een leuke meid, maar haar humor vind ik geen humor. Een mooi voorbeeld van 'de zaal ligt krom, ik vertrek geen spier'. Zo'n situatie dus. Oké, het duet met Herman Finkers is leuk, maar dat vind ik dan ook het enige. Smaken verschillen nu eenmaal. En dat is maar goed ook, anders hadden we met elkaar een vreselijk kleurloze samenleving :)
Zaterdag jl. werd zij geridderd als dank voor haar inmiddels al 25 jaren durende bijdrage aan de Nederlandse cultuur. Proficiat Brigitte!

Nee, doe mij dan maar het duo Droog Brood (Bas Hoeflaak en Peter van de Witte).

Onlangs zag ik een DVD van dit, volgens mij nog betrekkelijk onbekend, cabaret-duo.
Je ziet ze namelijk niet veel op tv. Vorig jaar zag ik hen voor het eerst tijdens een door de VARA uitgezonden registratie van een voorstelling. Sindsdien ben ik een grote fan van Droog Brood! Prachtige absurdistische humor. Knap gevonden in de eenvoud en het dialoog en er-rug goede humor! Althans,... dat vind ik.
Hieronder de scene 'Appel of oorlog' uit hun voorstelling 'Omwille van de Smeer' (2005).
Wel even het geluid aanzetten!

Goede start nieuwe periode

Eind januari liep mijn deelname aan het zgn. HOVON65 onderzoek af en daarom werd er gestopt met de toediening van mijn tweewekelijkse (onderhouds)medicijn Velcade. Sinds die tijd gebruik ik geen medicijnen meer. Soms alleen wat paracetamolletjes in het weekeinde, wanneer de wijn weer eens een keer slecht is gevallen. Verder dus niets.
In de weken kort voor mijn operatie moest ik in verband met deze nieuwe situatie verschillende onderzoeken ondergaan: een röntgen van m'n skelet, een MRI en, zoals in de vorige blog al is beschreven, een beenmergpunctie.

Vandaag, 16/3, werd ik te 09.30 uur voor de uitslag en het bespreken van het controleprogramma voor de komende tijd verwacht bij mijn medicijnman op het MST te Enschede.
Onmiddellijk na binnenkomst op z'n kamer, ik zat nog maar nauwelijks op m'n stoel, begon 'mijn' hematoloog al : "Nou, meneer ten Voorde. De uitslagen zien er allemaal keurig uit. Geen bijzonderheden te zien. Alles lijkt normaal. Op basis van deze uitslagen diagnosticeert geen enkele arts dat u kahler hebt".
De werkelijkheid is helaas anders. Maar het is in ieder geval een uitstekende startpositie voor de komende, enigszins onzekere, tijd.
Vanaf nu zal elke twee maanden het gehalte van mijn M-proteïne worden bepaald. Dat staat nu op 2 mg/ltr bloed. Als dat gaat stijgen, is dat een teken dat mr. kahler weer actief wordt. Afhankelijk van de snelheid waarmee dit stijgt, zal worden besloten welk medicinaal wapen hiertegen zal worden ingezet.

In de tussentijd ga ik door met datgene wat ik al jaren samen met Marlies en onze jongens doe: het prettige leven! We laten ons 'de kop niet gek maken' met eventuele situaties waarin het bij mij, Marlies of bij onze jongens in de toekomst mis zou kunnen gaan. Dat kan van alles zijn. Dat hebben we met Mark z'n beenbreuk wel gezien.
Gelukkig kunnen we die eventualiteiten goed van ons afzetten en liggen we er allebei niet wakker van. Voor ons telt de realiteit van vandaag en onze mogelijkheden op de korte termijn.
Daarna zien we wel weer verder.

Gezin weer compleet

Gisteren, donderdag 12/3, was het voor Mark eindelijk ook zover. Hij mocht naar huis. Het was niet alleen vanwege mijn operatiesituatie dat ik samen met Marlies Mark niet kon ophalen. Ik lag rond die tijd namelijk zelf ook weer in het ziekenhuis....................heerlijk te snurken vanwege een Jansen-Steur cocktail (Dormicum). Ik moest die dag een beenmergpunctie ondergaan en daarvoor laat ik mij comfortabel drogeren met dat goedje. Die punctie doet namelijk behoorlijk 'Au' en onder invloed van die cocktail merk ik er helemaal niets van. Heerlijk!
Na het ontwaken uit dromicumland zat Mark ......IN MIJN STOEL !!! Die zit niet alleen heerlijk, maar heeft ook een bijpassend voetenbankje en dat komt nu dus goed uit! Die ben ik de komende weken dus kwijt :(
Maar als die stoel doorslaggevend is om zijn been weer helemaal in orde te laten komen, mag hij z'n hele leven zo vaak als hij wil in die stoel zitten!
Vandaag, 13/3, is de fysiotherapeut bij Mark op bezoek geweest. Ook hij was hoopvol over de kansen op volledig herstel. Dat hoorden Mark en wij natuurlijk graag en stelde ons in onze toch latent aanwezige zorgen hierover ook weer enigszins gerust.
De opdracht aan Mark is simpel: Zorg goed voor jezelf, forceer niets en oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

Wordt vervolgd.

Dit voorlopig even niet

ten Voorde & ten Voorde

"Goedenmiddag heren, hier zijn de lijsten voor de maaltijden voor morgen weer. Willen jullie die even invullen?! Deze is voor meneer ten Voorde en deze is voor....." Ik zag haar met verbazing kijken op de twee lijsten die ze in haar handen vasthield. De eerste wilde ze al aan Mark geven, maar tot haar verbazing zag ze op de andere lijst opeens ook de naam ten Voorde staan. Ik hoorde haar denken: 'He, óók ten Voorde? Een dubbele lijst?' Ze keek nog eens goed naar beide lijsten en zag toen kennelijk twee verschillende voornamen en geboortedata en zei toe: "Goh, twee patiënten met dezelfde achternaam. Dat maak ik niet vaak mee", reageerde de zuster van de catering laconiek.
"Het zijn niet alleen dezelfde achternamen. Het is ook nog familie van elkaar", reageerde ik.
"Och, dat meent u niet. Wat toevallig zeg!" zei de voedselzuster.
"Ja, ik ben de trotse vader van deze knappe jongeman", vertelde ik om haar het 'mysterie' te onthullen.
"Oh, dat is gezellig zo bij elkaar of niet? ".
En daar had zij natuurlijk helemaal gelijk in. Gezien de omstandigheden was dit inderdaad een uitkomst, want in de twee patiënten die tegenover ons lagen zat niet veel leven. De ene was duidelijk erg ziek en sliep de hele dag en de andere was aan mentale verzuring ten onder gegaan. Hij sliep ook veel, maar voor ons nog veel te weinig. Want als'ie niet sliep, was hij aan het klagen en zeuren. Zelfs op z'n lieve vrouw die soms langs kwam. Dat zij 'soms' langs kwam, was ons na korte tijd helemaal duidelijk!

Maar met ons gaat het naar omstandigheden goed. De operaties bij zowel Mark als mij zijn geslaagd. Het been van Mark kon gelukkig aan beide zijde weer worden gesloten. Ik heb bewust geen foto van die wonden in deze blog geplakt, want u gelooft uw ogen niet! Tjonge, wat een gigantisch gapende gaten zeg. Maar, zoals gezegd, het been zit gelukkig weer dicht. Mark heeft vandaag (11/3) zelfs heel voorzichtig met behulp van krukken gelopen. Naar verwachting mag hij aan het einde van deze week naar huis.

Bij mij is een zgn. matje ter versteviging van de buikwand geplaatst. Nu voelt m'n buik wat steviger en compacter aan. Hierdoor heb ik ook niet meer zo'n lelijke puntbuik. De contouren komen nu meer overeen met mijn postuur..... Ook niet fraai, maar toch beter dan het was :):)

Ik ben al geopereerd en Mark wacht nog op z'n beurt.

Hier dat ding!

In één van m'n vorige blogs schreef ik dat ik sinds kort samen met een collega-kahlerpatiënt contactpersoon voor de regio Twente/Apeldoorn ben. Een van de taken is het twee maal per jaar organiseren van een lotgenotenbijeenkomst. Een bijzonder dankbare en zinvolle bezigheid!
Zaterdag jl. 7/3, hadden wij onze primeur met de eerste door ons georganiseerde bijeenkomst.
We dachten alles keurig geregeld te hebben. Een uitstekende en gemakkelijk bereikbare locatie, koffie/thee/lunch, audiovisuele apparatuur enz. Daarnaast had een hematoloog van het MST Twente onze uitnodiging geaccepteerd om een lezing te houden over de verschillende behandelmethoden van de ziekten kahler en waldenström. Het dreigde een gesmeerde bijeenkomst te worden.

Ik was al ruim van tevoren aanwezig om de apparatuur te installeren. De beamer deed het keurig, het projectiescherm bleef zowaar staan en de laptop had er ook zin in. De voorstelling kon beginnen.
Ongeveer een kwartier voor aanvang arriveerde de hematoloog met een memorystick waarop zij haar powerpointpresentatie(ppt) had staan. Daar had ik, gezien die laptop, natuurlijk ook op gerekend. Stickkie erin en klaar is Kees...............dacht ik.
Niet dus! Het bleek dat mevrouw de hematoloog haar ppt had gemaakt in de nieuwste versie powerpoint (2007) , terwijl ik slechts de versie 2003 op mijn laptop had staan. Tja, een nieuwe versie ppt werkt dus niet op een oudere versie van dat programma.
"Nou, dat is wel erg vervelend, want zonder deze ppt kan ik geen presentatie houden", was haar conclusie.
Op dat moment was het 10.15 uur en de presentatie stond om 10.30 uur gepland. Ik had dus nog een kwartier om dit probleem op te lossen.
Het had geen zin om er langer bij stil te staan, dus stelde ik voor om snel naar huis te rijden om haar ppt- 2007 versie op mijn huis-pc om te zetten naar een 2003-versie. Op mijn huis-pc had ik namelijk wél de 2007 versie geïnstalleerd. Daarmee kun je namelijk een 2007-ppt naar een 2003-versie omzetten.
Zo gezegd, zo gedaan. Nadat ik alle aanwezigen hierover had geïnformeerd reed ik snel naar huis om het zaakje om te zetten. Dat lukte prima! Nu nog even testen of het op de laptop ook werkt. De laptop had ik daarvoor natuurlijk meegenomen. Alleen.....................dat kloteding wilde niet opstarten. Wat ik ook probeerde, het scherm bleef zwart. Er was geen leven meer in te krijgen.
Nou jongens en meisjes, toen kreeg ik het behoorlijk warm kan ik u zeggen. Een zaal vol mensen zat te wachten op een presentatie en ik zit hier met een onwillige laptop die duidelijk aangaf: 'Ik-doe-vandaag-niet-meer-mee!!' De oorzaak? Geen idee.
Potverdepotver nog eens aan toe, maar dan in een nog iets grovere taal, foeterde ik voor me uit.
Hoe ga ik dit nu oplossen. Zonder laptop loopt die hele bijeenkomst in de krul.
De buren....m'n achterbuurvrouw Erna heeft een laptop. Snel even bellen. Erna bleek ziek en daarbij had ze haar laptop op haar werk liggen. Al-tijd heeft ze het apparaat thuis, behalve vandaag.
De andere buren. Die hebben misschien ook een laptop.
"Ja, eeh, onze oudste zoon heeft een laptop, maar die is nu niet hier. Die is nu in Amsterdam.".
Dat red ik vice versa waarschijnlijk niet binnen een kwartier.
Dan maar even op strooptocht bij de andere buren. Ik realiseerde mij twee nieuwkomers bij ons in de straat. Twee jonge stellen met vermoedelijk een hoog laptopgehalte. Het eerste stel bleek niet thuis te zijn. Vervolgens keek ik bij het daaraan grenzende nieuwe stel naar binnen en wat zag ik daar tot mijn grote vreugde......?! De nieuwe buur zat in zijn ochtendjas aan de eettafel heerlijk relaxed op een laptop te tikken. Toen ik dat zag, duurde dat tafereel daarna nog minder dan 1 minuut!
De buurvrouw deed open en ik stond vervolgens binnen 10 seconden bij de laptop. "Goedemorgen buur. Hier dat ding!!". En weg was ik weer.
Nou, zo ging dat natuurlijk niet. Dat hadden ze nooit gepikt. Maar ik had wel enorme haast en niet veel tijd om alles uitvoerig uit te leggen.
Na een korte uitleg toonden ze alle begrip en reed ik vervolgens met een werkende laptop weer terug richting de wachtende bezoekers.

Tjonge wat had ik mazzel dat die buren een laptop hadden zeg! En er was ook nog een 2007 versie powerpoint op geïnstalleerd. Dubbel mazzel dus.
De presentatie begon ongeveer een uur later, maar verliep verder vlekkeloos.......waarbij ik twee grote zweetvlekken onder mijn oksels niet meereken :)

Gelukt! :)

Ja hoor! Vandaag werd ik gebeld door het opnamebureau van het Medisch Spectrum Twente te Enschede. Ik word maandag a.s. om 08.00 uur op dezelfde afdeling verwacht waar Mark nu wordt verpleegd. Het dienstdoende personeel heb ik daar vanavond over geïnformeerd. In verband met deze bijzondere situatie zal met de bezetting van de bedden dit weekeinde al rekening worden gehouden, zodat wij maandag in ieder geval bij elkaar op de kamer komen te liggen. Gezellie :)

Nu hopen dat beide operaties probleemloos verlopen en dan komt alles weer op de pootjes terecht. Ingeval van Mark is dat trouwens een leuke woordspeling :)

Mark & z'n paps

Met Mark gaat het naar omstandigheden goed. Het gevoel in z'n voet en tenen is weer op het normale niveau. Tengevolge van het zgn. compartimentensyndroom had hij namelijk geen gevoel meer in z'n tenen. Dat was één van de signalen dat het niet goed ging met z'n been en er dus sprake was van dit syndroom. Maar gelukkig gaat het nu de goede kant op. De arts, fysiotherapeut en het verplegend personeel zijn tevreden over de situatie zoals die nu gaat.
Vervelend is alleen dat Mark niet morgen, vrijdag 6/3, wordt geopereerd om de beide wonden aan z'n been weer te sluiten, maar pas maandag 9/3. Dat is flink balen voor hem, want dat houdt in dat hij nog langer in het ziekenhuis moet blijven. Hij heeft het daar inmiddels wel gezien. Hoogstwaarschijnlijk ligt hij daar volgende week ook nog.
Aan de andere kant is dat ook wel weer 'leuk', want dan ligt niet alleen Mark, maar ook ik in hetzelfde hospitaal.

Maandag 9/3 wordt namelijk niet alleen Mark, maar ook ik geopereerd. Zoals ik al eerder schreef wordt m'n navelbreuk gerepareerd. Vanaf maandag a.s. ligt dus de helft van de ten Voordetjes-familie in het ziekenhuis! Is dat toevallig of is dat toevallig!
Marlies en Jasper hebben met ingang van maandag huisarrest, want een ongeluk is zo gebeurd en voor je het weet hangt de complete familie aan een infuusslang! Lopen we daarbij ook nog een grote kans dat we de ziekenhuiskosten zelf moeten betalen omdat 'familie-uitjes' niet onder de polisvoorwaarden vallen..... Stel je voor zeg!
Kunnen we wel lekker buiten de daarvoor bedoelde uren bij elkaar op bezoek......:)

Ik ben inmiddels al druk bezig om te regelen dat Mark en ik op dezelfde kamer komen te liggen. Dat lijkt nog niet zo simpel, omdat Mark een zgn. traumapatiënt is en ik een algemeen chirurgische. Die soorten liggen nooit bij elkaar. De komende dagen maar eens enkele 'kruiwagens' binnen het MST activeren. Dat werkt meestal goed bij dergelijke situaties :)

Het vlekje op z'n kin is een lichtschijnsel tengevolge de flits van de fotocamera

Compartimentensyndroom

Het was omstreeks 03.45 uur toen wij wakker werden gebeld. Mark aan de telefoon. Het ging niet goed met hem.
Het voelde zo'n enorme druk in z'n onderbeen dat hij verging van de pijn. De traumachirurg was inmiddels opgeroepen en over enkele ogenblikken moest hij wéér geopereerd worden.
Nou mensen. Dan ben je snel wakker kan ik u zeggen. Potverdorie, wat nu weer! We schrokken ons natuurlijk te pletter en maken ons serieus zorgen of dit allemaal wel weer goed komt.
Binnen een kwartier waren we op het ziekenhuis en hadden vlak voor de operatie nog even de gelegenheid om Mark te spreken. Mark hield zich kranig! De operatie duurde vervolgens niet lang.

Naderhand kwam de behandelend chirurg, dr. van Walsum, bij ons en vertelde dat bij Mark een zgn. compartimentensyndroom was ontstaan. Dit onstaat wanneer tengevolge van zwelling in het onderbeen teveel druk op het spierweefsel en daarmee ook op de bloedvaten ontstaat. Kennelijk liggen alle spieren in zgn. compartimenten van o.a. bindweefsel. Wanneer een spier tengevolge van een beschadiging teveel gaat opzwellen, wordt het compartiment van die spier te krap. Daardoor worden bloedvaten en zenuwen afgekneld. Naast de pijn die dat veroorzaakt loop je als patiënt de kans dat, tengevolge van het stoppen van de doorbloeding, het spierweefsel afsterft..............tenminste, als er niets aan gedaan wordt !
Maar, gelukkig is in dit geval het euvel tijdig ontdekt en is er dus op tijd ingegrepen.
Aan beide zijden van de kuitspieren is nu een diepe snee (incisie)van ongeveer 15 centimeter gemaakt. Hierdoor is de druk weggenomen en hebben de spieren meer ruimte gekregen waardoor de doorbloeding weer goed op gang is gekomen.

Nu is het afwachten hoe dit zich ontwikkelt. De hoop is nu dat de zwelling in zijn been binnen een week afneemt. Wanneer dat lukt, zal de chirurg de gemaakte openingen met hechtingen weer sluiten. Dit is de beste optie, want dan zal de huid op die plek weer goed en stevig genezen. Wanneer op een later tijdstip deze wond met een huidtransplantatie gedicht moet worden, loopt Mark de kans dat het altijd een zwakke plek in de huid blijft.
We hadden gehoopt dat Mark uiterlijk morgen, dinsdag 3 maart, weer thuis zou komen. Dat wordt nu hoogstwaarschijnlijk pas volgende week dinsdag :(

Wat de arts ter geruststelling vertelde is, dat de botdelen weer prima op elkaar zitten en dat zijn been naar verwachting goed zal genezen. Pfffff, nu maar hopen dat'ie gelijk krijgt.

Tweemaal behoorlijk krak

Eens even kijken, wat hebben wij bij de ten Voordetjes op medisch gebied nog niet gehad.
Jasper heeft onlangs tijdens een voetbalwedstrijd nog een vervelende enkelblessure opgelopen. Daarvoor moest hij enkele weken worden behandeld door een fysiotherapeut. Gelukkig is hij goed hersteld en was hij kort voor z'n wintersport voldoende hersteld.
Wat wij, Marlies en ikke, de afgelopen tijd hebben en nog moeten ondergaan is uitgebreid op deze weblog beschreven. Dat is dus bekend.
Alleen Mark mankeerde nog niets en dat wilden wij vanzelfsprekend graag zo houden!
Maar helaas. Daar kwam vandaag op brute wijze een einde aan!

Ik heb al eerder verteld dat Mark een fervent voetballer is. Daarnaast is'ie ook nog supersnel. Een haas zou er een minderwaardigheidscomplex van krijgen, zo snel is'ie. Op afstand de snelste van de club.
Dat demonstreerde hij vandaag, tijdens een uitwedstrijd in Hengelo(O), weer een keer. Hij kreeg een mooie voorzet en zag dankzij zijn snelheid kans om de bal in het doel te tikken. Maar ondanks dit doelpunt ging het behoorlijk mis!
Een verdediger probeerde met een zgn. sliding de bal voor z'n voeten weg te schoppen, maar raakte daarbij niet de bal, maar het onderbeen van Mark. resultaat: zowel het scheen- als kuitbeen van z'n rechterbeen gebroken. En niet zo'n 'mooie' breuk die na spalken en gipsen binnen redelijke tijd weer prima aan elkaar groeit....nee, op beide plekken van die vervelende splinterbreuken.
Op het moment dat ik deze blog schrijf wordt Mark geopereerd en wachten wij met spanning op een telefoontje van het ziekenhuis. Het blijft natuurlijk een operatie waarbij Mark onder volledige narcose moet. We zijn pas gerust als alles succesvol is verlopen en er duidelijk zicht is op volledig herstel. De termijn daarvoor is bijzaak!
Indien alles naar wens verloopt, komt Mark in de loop van dinsdag a.s, weer thuis.
Het team van Mark heeft dankzij zijn doelpunt wel gewonnen.

De verdikking op het onderbeen belooft niet veel goeds

En ja hoor! De röntgenfoto's laten twee vervelende breuken zien

Update 20.45 uur:
Mark belde zelf om te vertellen dat'ie weer was teruggekeerd op de verpleegafdeling. De operatie was succesvol verlopen. We weten inmiddels ook dat het een zgn. crurisfractuur betreft.
Via de hyperlink kunt u zien hoe zo'n fractuur eruit ziet en hoe die wordt behandeld. Met hamers en beitels zo te zien.
Maar, zoals ik al vertelde is de operatie succesvol en volgens schema verlopen. Morgen komt de behandelend arts bij hem langs en hoort'ie nader.
Hebt u dit weekeinde nog iets bijzonders gedaan ?!.....Wij hebben ons in ieder geval geen moment verveeld!
Wordt vervolgd.